Dlaczego style szachowe?

Przed opublikowaniem tego pytania omówiłem wiele pytań i odpowiedzi na tej liście.

https://chess.stackexchange.com/search?q=style

Ale wciąż mam to pytanie bez solidnych odpowiedzi.

Pytanie : Wiem, co to jest styl szachowy i że różni gracze mogą mieć własne style. Moje pytanie dotyczy czynnika „dlaczego”. Dlaczego mamy zdefiniowane takie style? Czy są zdefiniowane tylko w celu analizy, czy też są do czegoś wykorzystywane? Czy są przydatne dla graczy? Jeśli tak jak?

W jaki sposób znajomość Twojego stylu lub stylów innych osób może być dla Ciebie ważna / przydatna? Czy możemy to wykorzystać do poprawy siebie?

To nie jest bezpośrednie pytanie. Potrzebuję tylko kilku odpowiedzi zgodnie z twoją opinią. Doceń swoje pomysły.

Szachy nie są grą złożoną wyłącznie z 64 pól. Wiele z szachów istnieje w naszych umysłach, a konstrukty, których używamy, przetwarzają te 64 pola w piękne i potężne gry. Oczywiście niektóre podejścia działają lepiej niż inne. Podejście Kasparowa do szachów w jego umyśle jest, oczywiście, nieco lepsze niż moje mentalne podejście do szachów.

Tak jak w przypadku każdej gry, staramy się nauczyć, jak się rozwijać. Studiujemy takie rzeczy, jak łamigłówki i otwory końcowe, aby udoskonalić nasze świadome podejście do gry. Jednak ogromna ilość przetwarzania przez człowieka odbywa się podświadomie. Potrzebujemy również sposobów udoskonalenia tych podświadomych metod. Wpływa to na charakter gry lub ducha gry. W tym celu uczymy się „stylów”.

Zabawne jest to, że podświadomość zawsze działa. Jeśli nauczysz swoją podświadomość myślenia w określony sposób o konkretnej pozycji w szachach, nie zapisuje tych obwodów neuronowych jako „wyłącznie do celów szachowych”. Znajduje sposoby na ich wykorzystanie w życiu codziennym. Dwoistość tego jest również prawdą. Twoja podświadomość będzie czerpać z tego, jak radzisz sobie w codziennym życiu, grając w szachy. Jeśli istnieje tylko jeden sposób na życie, może istnieć tylko jeden styl szachów. Istnieje jednak więcej sposobów na życie, niż potrafię zliczyć, a każdy przynosi inny zestaw narzędzi na szachownicy. Najlepsi uczą się, jak pogodzić swoje życie szachowe z życiem zewnętrznym, aby mogli korzystać z obu w każdych okolicznościach.

Studiujemy style, aby zobaczyć rzeczy, które sprawdziły się w życiu innych ludzi. Następnie dostosowujemy te style do pracy w naszym życiu.

Cóż, myślę, że wiedza o tym, jaki styl pasuje najlepiej, byłaby pomocna w wygraniu. Jeśli jesteś dobry w taktyce, zagranie w otwartą grę, taką jak Giuoco Piano, w której utwory wchodzą w kontakt wcześniej, byłoby bardziej pożądane niż zagranie w zamkniętą, taką jak Gambit Królowej, w której wiele manewrów trwałoby zanim gra się otworzyła i stała się bardziej taktyczny. Podobnie znajomość stylu przeciwnika byłaby pomocna w podjęciu decyzji, jakiego rodzaju otwarcia użyć przeciwko niemu. Jeśli jest silnym graczem taktycznym i zaczyna od 1.e4, jeśli taktyka nie jest twoją mocną stroną, możesz rozważyć coś takiego jak francuski lub Caro-Kann zamiast grać w 1 ..., e5 i stawić czoła fortepianowi Giuoco, Ruy Lopez lub jakiś gambit, taki jak King's lub Scotch. W stosunku do 1.d4 gracz pozycyjny trzymałby się normalnie zamkniętej Królowej ” s Gambit Odrzucił obronę zamiast budapeszteńskiego Gambitu, który otworzył grę. Mogę dodać, że granie w gry otwarte jest zwykle zalecane dla początkującego, aby poprawić swoje umiejętności taktyczne przed przejściem do gier zamkniętych.

Odpowiedź na pytanie, dlaczego różni gracze mają różne style, jest już pytaniem: ponieważ są różni. Podobnie jak we wszystkich aspektach naszego życia, w grze w szachy mamy opcje, w taki sam sposób, w jaki różni ludzie podchodzą do swojego życia na różne sposoby, podobnie jak szachy.

Dla większości zwykłych graczy, a nawet niektórych graczy turniejowych, znajomość stylu przeciwnika jest bezużyteczna: grają w ten sam sposób przeciwko wszystkim przeciwnikom. Na wyższych poziomach znajomość stylu przeciwnika może być dla ciebie korzystna, ponieważ możesz zmienić charakter pozycji na niekorzyść przeciwnika: zwykle nie chcesz grać w ostre i taktyczne gry przeciwko młodszemu graczowi lub graczowi słynnemu z ataku. umiejętności, i podobnie nie chcielibyśmy wchodzić w nudne, a nawet pozycje przeciwko silnemu graczowi pozycyjnemu. W związku z tym nie powiedziałbym, że są one zdefiniowane ze względu na analizę, ale z drugiej strony, analiza gier gracza da ci wyobrażenie o jego stylu (a zatem da ci przewagę).

Dlatego styl można przede wszystkim scharakteryzować według osobistych preferencji. Znajomość własnego stylu może ci pomóc przy wyborze nowych otworów i linii, najlepiej by były dopasowane do Twojego stylu. Może to również pomóc w trakcie gry, w przypadku wykrycia, że ​​najlepsze ruchy prowadzą do pozycji, która nie pasuje do twojego stylu, pożądane byłoby zmętnienie wody (jeśli dąży się bardziej do gier taktycznych) lub wymiana elementów lub naprawa struktura pionków (jeśli bardziej dąży się do gier pozycyjnych).

Wykorzystanie tych zalet do ulepszenia własnej gry oznaczałoby poznanie naszych ograniczeń i słabości oraz pracę nad nimi (tak jak robi to większość czołowych graczy). Jest to jednak dość subiektywna odpowiedź, ponieważ inni gracze po prostu zdecydują się na wprowadzenie wariantów taktycznych w obliczu cichego otwarcia lub odwrotnie, aby grać solidnie przeciwko dzikim otwarciom. Nawet jeśli wolę pierwszą opcję, druga jest całkowicie wykonalną strategią (o czym świadczą niektórzy z najlepszych graczy o bardzo ograniczonym repertuarze, który znają bardzo głęboko).

Uwaga: w celach ilustracyjnych wymieniono tylko dwa style powyżej i dokonano krótkiego porównania. Istnieje oczywiście wiele różnych stylów, a lista nie jest wyczerpująca.

Z dwóch powodów mogę myśleć:

1. W szachach nie zawsze chodzi o jeden idealny ruch (szczególnie na początku!), Zwykle jest to 1 lub 2 lub 3, a nawet 10 innych ruchów, które mają dokładnie taki sam poziom siły. Mówiąc konkretnie o otwarciu, style osiąganych pozycji mogą się różnić w zależności od tego, co grasz.

2. Robimy to, ponieważ ludzie naturalnie wolą lub preferują jeden konkretny rodzaj pozycji niż inny. Niektórzy gracze są urodzonymi napastnikami i są w tym bardzo utalentowani, dlatego będą grać w otwory bardziej nastawione na atak; wykorzystają swoje mocne strony i będą mieli lepszą intuicję co do gry. Inni gracze są bardziej nastawieni i mają talent do identyfikowania manewrów i planów, więc wolą „wolniejsze” linie, takie jak Closed Ruy Lopez.

Ponadto, na ostatnie pytanie, tak, możemy spróbować zidentyfikować nasze style i nasze talenty w szachach, aby poprawić nasze możliwości i lepiej wyczuć, jakie pozycje powinniśmy osiągnąć.

Jedynym celem sformułowania terminu „styl szachowy” jest kategoryzowanie sposobu myślenia najlepszych graczy. Służy również do dostosowania i uczynienia go tak, aby gracze niższego poziomu mogli kopiować, jak chcą.

Styl jest ważny nawet w szachach, ponieważ jest to naturalny proces myślenia i działa jak lustro. Pomaga Ci to ulepszyć, tworząc styl odzwierciedlający Twoją osobowość, gdy patrzysz w lustro. Działa jak rytm w muzyce, w której możesz określić przyszłe ruchy, kiedy będziesz na nią działał.

Osobowość w każdym aspekcie życia jest skomplikowana. Mówienie o stylu to sposób na zredukowanie osobowości do niewielkiej liczby opcji (romantyczny, klasyczny, naukowy itp.) W celu uproszczenia opisu / dyskusji, ale często będzie to nadmierne uproszczenie, a zatem niewiarygodne.

Być może wykonuję ruch, który pozwala na niejasny atak w odpowiedzi, której tak naprawdę się boję, ale mówię sobie, że nie byłoby to w stylu moich przeciwników. Jeśli jest dobrym graczem, dołożą wszelkich starań, aby dokonać obiektywnej oceny niezależnie od stylu, ale styl prawdopodobnie wpłynie na to, w co faktycznie grają.

„Styl” to po prostu bardzo zwięzły sposób wyrażenia złożonego pomysłu. Posługując się wspólnym językiem dotyczącym „stylów” szachowych, możesz szybko obliczyć pomysł i przekazać go innym graczom.

Pomaga w analizie i komunikacji między osobami, które lubią grę.

Jest podobny do „teorii” w muzyce. Nie musisz znać języka teorii muzyki, ale jeśli to zrobisz, możesz bardzo szybko komunikować się z innymi muzykami i krytykami na temat tego, co inaczej byłoby trudne do wyrażenia.