W pracy Claude'a Shannona z 1949 r. Cytuje te wartości w ramach swojej funkcji oceny:
Większość maksym i zasad prawidłowej gry to naprawdę twierdzenia o ocenie pozycji, na przykład:
(1) Względne wartości królowej, wieży, biskupa, rycerza i pionka wynoszą odpowiednio około 9, 5, 3, 3, 1. Zatem inne rzeczy są równe (!), Jeśli dodamy liczby sztuk dla dwóch stron o tych współczynnikach, strona o największej sumie ma lepszą pozycję.
(2) Wieże powinny być umieszczone na otwartych plikach. Jest to część bardziej ogólnej zasady, że strona o większej mobilności, inne rzeczy równe, ma lepszą grę.
(3) Pionki do tyłu, pojedyncze i podwójne są słabe.
(4) Odsłonięty król jest słabością (do końca gry).
Te i podobne zasady są jedynie uogólnieniami opartymi na empirycznych dowodach wielu gier i mają jedynie swoistość statystyczną. Prawdopodobnie każda zasada szachowa może być sprzeczna z konkretnymi kontrprzykładami. Jednak z tych zasad można zbudować prostą funkcję oceny. Oto przykład:
f(P) = 200(K-K') + 9(Q-Q') + 5(R-R') + 3(B-B'+N-N') + (P-P')
- 0.5(D-D'+S-S'+I-I') + 0.1(M-M') + ...
Nie cytuje wyraźnego odniesienia do tych wartości, ale wydaje się, że traktuje je jako dobrze znane. Przytacza trzy oczywiście książki związane z szachami, opublikowane od 1937 r.
Jednak Mój system Nimzowitscha został opublikowany po raz pierwszy w 1925 roku i nie jest od razu oczywiste, że określone wartości względne są przypisywane do sztuk; wyszukiwanie tekstowe wyrażenia „wartość kawałka” daje jedynie ukośne odniesienia do idei, że wieża jest o wiele bardziej wartościowa niż pionek, że tego pierwszego nie należy przywiązywać do obrony drugiego. Powiedziawszy to, My System to podręcznik gry pozycyjnej, więc można powiedzieć, że wykroczył poza prostą analizę materiałową.
Po raz pierwszy opublikowano w 1925 r . Podręcznik szachowy Laskera , który zaczyna się od podstaw - formy planszy i zasad przenoszenia pionków. Tutaj możemy zrobić znaleźć liczbowy opis wartości jednostkowej, w pobliżu końca „pierwszej książce”:
Zwracamy uwagę na gry doświadczonych […], a wśród nich pewne prawidłowości pokazują się bardzo wyraźnie. [...] Wiemy zatem, że ceteris paribus (wszystkie pozostałe są równe) rycerz i biskup są równi, albo ceteris paribus jest warty trzy pionki, wieża ceteris paribus tak silny jak rycerz lub biskup i dwa pionki, królowa bardzo silna jak dwa gawrony lub trzy mniejsze części.
Z tej prozy możemy wydobyć B = N = 3, R = 5, Q jest nieco mniejsze niż 10 (2xR) lub 9 (3xB / N).
Następnie przechodzi on zwrócić uwagę na pewne sytuacje, w których kwalifikacje paribus ceteris jest zdecydowanie nie prawda. Ale znowu, z tekstu nie wynika jasno, czy Lasker jako pierwszy wyraźnie zapisał te wartości, czy też sam nauczył się ich skądinąd.
Kolejna odpowiedź zauważa, że Staunton opublikował podobny zestaw wartości w 1847 r., Ale zasadniczo cytuje Q = 10 zamiast wartości Shannona równej 9; te wartości wydają się z kolei ustalone jeszcze wcześniej. Widzimy więc, że Lasker mógł uzyskać te wartości sztuk od Stauntona (bardzo wpływowa postać w szachach, więc Lasker z pewnością by go przeczytał), a przed napisaniem własnego podręcznika szachowego trzy czwarte wieku później, zrewidował je na podstawie jego własne doświadczenie.
Wygląda na to, że Lasker ponownie zrewidował swoje wartości w późniejszym dziele z 1947 r., Do wartości nieco innych niż wartości Shannona: B = N = 3,5, R = 5, Q = 8,5.
Warto również zauważyć, że współczesne silniki szachowe czasami czasami wybierają zupełnie inny zestaw wartości, zwłaszcza gdy są one samooptymalizowane. Sztokfisz używa N = 4,16, B = 4,41, R = 6,625, Q = 12,92, co z grubsza odpowiada dewaluacji pojedynczego pionka bardziej niż cokolwiek innego. Niemniej jednak wydaje się, że „standardowe” wartości pozostały dość stabilne pod koniec XIX wieku i przez większość XX wieku.
