Dla języka regularnego , niech c n ( L ) będzie liczbą słów w L o długości n . Stosując kanoniczną postać Jordana (zastosowaną do niezanotowanej macierzy przejścia dla niektórych DFA dla L ), można wykazać, że dla wystarczająco dużych n , c n ( L ) = k ∑ i = 1 P i ( n ) λ n i , gdzie P i wielomiany są złożone i λ i
Ta reprezentacja wydaje się sugerować, że jeśli jest nieskończony, to asymptotycznie, c n ( L ) ∼ C n k λ n dla niektórych C , λ > 0 . Jest to jednak wyraźnie nieprawda: dla języka L ponad { 0 , 1 } wszystkich słów o parzystej długości c 2 n ( L ) = 2 2 n, ale c 2 n + 1 ( L ) = . Sugeruje to, że dla niektórych d i dla wszystkich a ∈ { 0 , … , d - 1 } albo c d m + a ( L ) = 0 dla wystarczająco dużej m lub c d m + a ∼ C a ( d m + a ) k a λ d m + a a . Jest to udowodnione wFlajolet i Sedgewick (Twierdzenie V.3), którzy przypisują dowód Berstelowi.
Dowody dostarczone przez Flajolet i Sedgewick są nieco techniczne; tak techniczne, że tylko szkicują. Próbowałem bardziej elementarnego dowodu, używając teorii Perrona-Frobeniusa. Możemy traktować wykres przejścia DFA jako wykres. Jeśli digraf jest prymitywny, wynik wynika prawie bezpośrednio z twierdzenia Perrona-Frobeniusa. Jeśli digraph jest nieredukowalne ale imprimitive z indeksu , a następnie rozważając „ r th moc” DFA (każda odpowiada przejściu do r symboli), możemy uzyskać ten sam rezultat. Trudny przypadek występuje wtedy, gdy wykrój można zredukować. Możemy zredukować do przypadku ścieżki silnie połączonych komponentów, a następnie uzyskujemy wynik, szacując sumy postaci ∑ m 1 + (Każda taka suma odpowiada konkretnemu sposobowi akceptacji słowa, przechodząc przez różne składniki w określony sposób.) Z kolei sumę tę można oszacować, wskazując największy termin, który odpowiadami∝logλi. Za każdą wartość własną, która jest powtarzanarrazy, otrzymujemy dodatkowy współczynnikΘ(m r - 1 ).
Odpowiedzi:
Naszkicowany przez ciebie argument wydaje się być zgodny z podejściem Richarda Stanleya do metody Transfer-Matrix w Enumerative Combinatorics, tom 1 (link: pp 573; print: pp 500).
Zaczyna od funkcji generowania i rozpakowuje ją, biorąc pod uwagę digrafy oraz czynniki dopuszczalne i zabronione. Następnie abstraktuje za darmo monoidy, w których używa wyrafinowanej wersji sum, które podałeś, aby udowodnić:
Po zapoznaniu się z niektórymi aplikacjami, on również zamyka sekcję, omawiając produkty Hadamard w odniesieniu do polomino-wypukłych poziomo.
źródło