Czy Marks jest uważany za ważnego klasycznego ekonomistę?

W poście o wymianie stosów politycznych natrafiłem na następujący opis tego, jak marksizm wpisuje się w historię myśli ekonomicznej:

Większość zawodowych ekonomistów uważa pracę Marksa za teorię ekonomiczną za istotną część teorii ekonomicznej. Marks i Engels znajdują się na liście wielkich ekonomistów klasycznych, wraz z Adamem Smithem, Jeremy Benthamem, Davidem Ricardo i Thomasem Malthusem. Marks zaznaczył, że długofalowa równowaga „standardu życia” jest tym, na co nalega klasa, zanim będzie miała, wychowuje i wyposaża wystarczającą liczbę dzieci, aby się zastąpić. Kilka kluczowych koncepcji ekonomicznych (w tym „funkcje produkcyjne Cobba-Douglasa” i „wartość dodana”) ma na celu wyjaśnienie spostrzeżeń Marksa na temat części dochodów fabryki, które nie są wypłacane za materiały lub proletariacką siłę roboczą.

Idea, że ​​„długofalowa równowaga„ standardu życia ”jest tym, na co nalega klasa, zanim będzie miała, wychowuje i wyposaża wystarczającą liczbę dzieci, aby się zastąpić”. wydaje mi się obcy jako pomysł z ekonomii i jestem ciekaw dokładności twierdzeń dotyczących Cobba Douglassa i wartości dodanej, ponieważ nie były one poparte referencjami.

Czy Marks jest powszechnie uważany za wpływowego klasycznego ekonomistę, a jeśli tak, jaki jest przykład pomysłu, który dodał do ekonomii jako dyscypliny?

Istnieje tutaj poważny problem ze specyfikacją dyscyplinarną: „kto jest ekonomistą?”

W czasie, gdy Marks działał jako autor (w tym pośmiertnie z Engelsem), dziedzina wiedzy była znana jako „ekonomia polityczna”, aby odróżnić ją od krajowej gospodarki zarządzania gospodarstwami domowymi - zarówno od greckiego oikos. Ekonomię polityczną można było i nadal można wyróżnić jako dyscyplinę naukową jako badanie formowania się „wartości” lub pytania „co jest warte?”. W tym czasie w tej dyscyplinie istniały trzy metody radzenia sobie z tym: absolutna zawartość pracy, proto-marginalizmy i utylitaryzm (oceny subiektywne lub moralistyczne).

Marks zajmował się przede wszystkim ekonomią polityczną poprzez krytykę teorii wartości robotniczej, zamiast tego postawił na zrealizowaną (tj. Sprzedaną), waloryzowaną (tj. Zastosowaną do produkcji, nie zmarnowanej) społecznie potrzebną (organizacja techniczna), siłę roboczą (organizacja umiejętności), uśredniona (wysiłkowa) teoria wartości z ceną zakupu rzeczywistej żywej siły roboczej w celu przekształcenia jej w siłę roboczą politycznie wyznaczoną przez równowagę konfliktu klasowego (to znaczy, cena pracy może być niższa niż wymiana na całe życie lub codzienna wymiana: płace głodowe może być tym, co znosi polityka).

Spędził także swój czas okrutnie narzekając utylitaryków na niewspółmierność wewnętrznych pragnień i proto-marginalistów.

Ekonomia, jako dyscyplina, opiera się na reakcji na problem niewspółmierności cen subiektywnych i zamiast tego wykazuje niewielkie różnice w efektywnym popycie zamiast ludzkich pragnień.

W tym sensie, że dzieło Marksa trudno pogodzić jako system z marginalizmem, trudno jest uznać Marksa za bardziej ekonomistę niż ekonomistę politycznego. Jednak w tym sensie, że Marks określa szereg przydatnych problemów, stanowi najbardziej rozwinięty wynik teorii wartości pracy, a cały ładunek uczonych wyszkolonych w pracy Marksa pracuje na wydziałach ekonomii, wywiera on ciągły wpływ w tej dyscyplinie.

Wśród historyków ekonomii Marks jest często uważany za najważniejszego ekonomistę XIX wieku. Jego próby systematycznego wyjaśnienia funkcjonowania kapitalizmu były na znacznie większą skalę niż ktokolwiek, kto go poprzedzał, iw tym sensie podniósł poprzeczkę bardzo wysoko dla tego, co odtąd byłoby uważane za kompleksową teorię ekonomiczną, nawet jeśli jej części były zasadniczo wadliwe. Odwołaj się do klasycznego tekstu Marka Blauga „ Teoria ekonomiczna w retrospekcji” (rozdział 7), aby uzyskać miłą próbę oddzielenia teorii ekonomicznej Marksa od reszty jego pomysłów. Jest to standardowy i autorytatywny tekst w historii teorii ekonomii.

Blaug mówi o Marksie: „Marks, ekonomista, żyje i jest dziś aktualny w sposób, którego żaden z pisarzy, których dotąd nie rozważaliśmy”. Uważano, że to Smith, Malthus, Say, Ricardo i Mill.

Jeśli chodzi o jego rozumienie dynamicznej długookresowej ewolucji systemów gospodarczych, natury zmian technicznych, cykli biznesowych i wielkości zatrudnienia, jego spostrzeżenia były często błyskotliwe, transformujące i nieporównywalne z żadnymi pisarzami, które go poprzedzały, i pozostają głęboko wpływowe. (Parafrazuję tutaj Blauga)

[Warto wspomnieć, że Blaug zrobił doktorat w Columbian pod kierunkiem George'a Stiglera, który był kluczowym liderem w szkole w Chicago. Więc Blaug nie był wcale lekkim, ani „pinko”;)]

Marks jest wprawdzie wpływowym ekonomistą klasycznym, jednak prawie nic nie dodał do ekonomii jako dyscypliny. Wszystkie teorie wartości pracy, wyzysku i sposobów produkcji zostały przedstawione przed nim, co potwierdził. Dokonał usystematyzowania i popularyzacji tych teorii jako naukowych. Marks był bliższy Malthusowi niż Smithowi pod względem jego historycznych wpływów i obecnej niepopularności.