Oto skan okrojonej karty inteligentnej MIFARE Ultralight
To jakaś plastikowa folia z (zakładam aluminiową) okablowaniem z folii działającym jak antena zarówno do zasilania układu, jak i do komunikacji radiowej.
Dwie rzeczy wyglądają podejrzanie.
Po pierwsze, po prawej stronie znajduje się szeroki pasek (wskazany strzałką) - szeroki, starannie zaprojektowany metalowy pasek, niepołączony z niczym.
Po drugie, zwróć uwagę na to, co dzieje się między punktami A i B, które połączyłem linią przerywaną. Metalowy pasek biegnie od B w lewo do obwodu karty, a następnie w dół do końca „tunelu” przecinającego przewody, a ten koniec tunelu jest również połączony z paskiem, który prowadzi do punktu A. Więc wygląda jak pasek od „tunelu” do końca B można wyeliminować, po prostu łącząc punkty A i B, oszczędzając w ten sposób trochę metalu.
Dlaczego te dwa z pozoru bezużyteczne elementy okablowania są obecne w obwodzie?
Odpowiedzi:
Ten pasek to łatka anteny , która jest niczym innym jak drutem, wydrukowanym na płytce drukowanej lub podobnej, która promieniuje jak antena.
Niepodłączony pasek po prawej stronie jest prawdopodobnie elementem odblaskowym, który nie odbiera żadnego prądu z bezpośredniego połączenia, ale jest elektrycznie połączony z resztą łatki w celu poprawy właściwości promieniowania lub impedancji wejściowej (anteny te są bardzo wrażliwe na rezonans ).
Chociaż istnieje teoria na temat anten z mikropaskami (łatkami), nie są one tak łatwe do analizy, jak dipole lub „normalne” anteny dla ludzi, a duża część ich konstrukcji odbywa się numerycznie. Można je łatwo uznać za czarną magię .
Próbuję zrozumieć, czy AB są naprawdę połączone, czy nie:
na pierwszy rzut oka powiedziałbym, że tey nie są połączone, ale zaokrąglone obszary to podkładki do połączenia końców anteny z transiwerem. Byłoby to zgodne z ciemną ścieżką prowadzącą do A.
Lub, ale może tak być lub nie: niektóre anteny łączące są wykonane z dwóch „niezależnych” elementów promieniujących, z których jeden lub oba są zasilane przez sygnał; elementy te współdziałają ze sobą jak antena Yagi, zapewniając bardziej ukierunkowane promieniowanie. Możliwe więc, że istnieją dwie różne pętle, ale to tylko hipoteza.
źródło
Dodam do „maybes” Clabacchio.
Jak mówi, pasek po prawej stronie jest prawdopodobnie rodzajem elementu rezonansowego, który łączy się z główną pętlą i modyfikuje jego właściwości w sposób, który, jak mają nadzieję, będzie korzystny.
Pętla w lewym dolnym rogu (pokazana poniżej) będzie pętlą sprzęgającą, która zapewnia działanie transformatora między główną pętlą a obciążeniem.
Główne uzwojenie ma 6 zwojów (wygląda na 5+, ale natura nie pozwala na częściowe zwoje).
Sprzężenie między pętlą jednozwojową (obraz wyodrębniony poniżej) a pętlą główną daje transformację napięcia 6: 1 i transformację impedancji 36: 1.
Przypuszczalnie projektanci uznali to za przydatne.
Zastosowanie transformatora impedancyjnego między obwodem rezonansowym a sterownikiem lub odbiornikiem jest powszechne, ponieważ łatwiej pozwala na obwody rezonansowe o wysokiej impedancji o wysokim Q przy stosunkowo wyższych napięciach.
„Punkt zaczepienia” będzie częścią czarnej magii, o której mówi Clabacchio. Takie konstrukcje muszą radzić sobie z rozproszoną indukcyjnością i pojemnością, wpływają na impedancję odstępu międzyzwojowego i materiału podłoża i wiele więcej. Duża ilość doświadczenia, umiejętności, czasu i odrobiny szczęścia jest zwykle zaangażowana w dość proste projekty.
źródło
Ilość metalu zdecydowanie nie jest problemem, jeśli chodzi o trasy tras na tablicach wysokiej częstotliwości. Długość śladu (w stosunku do długości fali) jest bardzo ważna, ponieważ wpływa na przesunięcie fazowe. A obszar pętli wpływa na sprzężenie.
Nie można myśleć o śladach jako przewodnikach idealnie łączących węzły na schemacie obwodu. Są to anteny, opóźnienia, rezonansowe mikropaski, cewki indukcyjne. Wiele teorii RF wykorzystuje się w projektowaniu falowodów.
źródło