Jak powstrzymać mojego przedszkolaka przed ciągłym uciekaniem

Mamy bardzo aktywną 4-latkę. Ma jednak własną wolę, jeśli chodzi o to, co chce robić, i jest jedna szczególna rzecz, której nie wiem, co robić: ona ciągle ucieka .

Nie chodzi o to, że jest źle traktowana lub chce „uciec”, ona po prostu chce robić swoje.

Możemy wyjść na spacer i staramy się pozwolić jej iść sama zamiast trzymać się za ręce, ona biegnie tam, gdzie chce i nie chce nas słuchać. Czasami robiąc to, znajduje miejsce do ukrycia i myśli, że to gra.

Nowe zachowanie (mniej więcej tydzień temu): może bawić się na naszym w pełni ogrodzonym podwórku, a pod wpływem kaprysu wspina się przez ogrodzenie i biegnie (i prosto do) domu sąsiada, aby się pobawić. Do tej pory konsekwentnie był to dom sąsiadów, który ma dzieci w podobnym wieku i zaczęli do nas pisać, kiedy to się dzieje.

Kiedy ją łapiemy i pytamy, dlaczego, to zawsze „bo chciałem”. Pytamy ją „czy wolno ci uciec / wspiąć się na płot itp.”, Zawsze odpowiada „Nie, mam kłopoty!”. Próbowaliśmy wyjaśnić, jaka będzie kara następnym razem (pytamy ją później, a ona pamięta) - od braku telewizji po brak przysmaków / deserów po zabieranie ulubionych zabawek. Wszystkie nie miały wpływu na jej zachowanie. Słyszy to, co mówimy i może sparafrazować to z powrotem do nas, ale albo jej to nie obchodzi, albo ciągle zapomina, kiedy jest „w chwili”, a potem pamięta, kiedy nadejdzie kara.

Brak ciągłego trzymania się jej i patrzenia na nią jak jastrząb (do czego często kończy się krzykiem) sprawia, że ​​jesteśmy skończeni. Co możemy zrobić? Czy ktoś jeszcze miał dzieci w takiej fazie i ma możliwe opcje rozwiązania tego problemu?

(Więcej kontekstu - ma starszego brata (6), który nie przeszedł przez ten rodzaj fazy; w wieku 3 lat zrozumiał, że może iść trochę naprzód, a na spacerach zawsze czekał na krawężniku / światłach. To nie jest nasze pierwsze dziecko, ale po raz pierwszy mamy do czynienia z tym problemem).

Dla mnie to miejsce, w którym rodzicielstwo ukierunkowane na karę nie działa zbyt dobrze. Naprawdę trudno jest wymyślić dobre, bezpośrednie konsekwencje lub kary bezpośrednio związane z działaniem (kary oparte na „konsekwencjach naturalnych”), a inne kary w tym wieku zwykle nie działają zbyt dobrze.

Uważam ten problem za prosty. Nie rozumie, że odejście od ciebie lub wejście na podwórze sąsiada jest niebezpieczne i niewłaściwe. Jeśli ją tego nauczysz , przestanie to robić. I tak, jest to możliwe - nawet w znacznie młodszym wieku.

Moje trzyletnie i prawie dwuletnie dzieci mają prawie wolne panowanie - idziemy ulicą bez trzymania się za ręce, z wyjątkiem rogów ulic, a mój trzyletni niezawodnie zatrzymuje się na każdym rogu, jeśli trochę mnie wyprzedzi (kiedy to ja i dwoje, zdarza się to okresowo). Czasami robi więcej, niż czuję się swobodnie, i wtedy mu to mówię; niezawodnie przestaje, kiedy pytam.

Nie, on nie jest cichym dzieckiem ani podatnym dzieckiem. Jest energiczną kulą energii, która jest bardzo głośna i biegnie przez cały czas, aw bezpiecznym otoczeniu, takim jak dom, jest świętym przerażeniem tak często, jak każde inne dziecko (lub więcej!). Ale nauczyliśmy go, jak zachowywać się w tych obszarach, ponieważ daliśmy mu niezbędne informacje, wzmocniliśmy, dlaczego musi robić te rzeczy, i postawiliśmy go na takim poziomie odpowiedzialności.

Niektóre z nich były łatwiejsze do zrobienia jako młodsze dziecko (tj. 1-2), dlatego dla 4-latka nie będzie to takie łatwe; ale powinno być możliwe. Jest to w dużej mierze to, co robimy teraz (ale dostosowane do rozsądnych limitów 4yo).

• Podczas spacerów ulicą, zanim pójdziesz, upewnij się, że wie, jakie są jej granice. Powinny być tym, na co czujesz się komfortowo, i niewątpliwie powinny być bardziej ograniczające, dopóki nie nauczy się ich przekraczać. Powiedz jej wprost, jak daleko może wędrować. Jeśli dzieli Cię to 5 stóp, powiedz jej to - i daj jej laskę lub coś tak długiego. Jeśli to coś więcej niż kij o rozsądnej wielkości, pokaż ją, stając tak daleko od niej.
• Podczas chodzenia, jeśli przekroczy tę granicę, przypomnij jej. Prawdopodobnie nie będzie mogła się w nim zatrzymać, po części dlatego, że trudno jest ocenić odległość nawet jako dorosły - jako dziecko jest to bardzo trudne. Przypomnij jej, a jeśli ona natychmiast powróci, to już koniec.
  
  • Jeśli nie wróci natychmiast, daj jej drugie przypomnienie, bardziej jak „Dobra, Anno, potrzebuję, żebyś się teraz zbliżył”. Jeśli to nie zadziała, zrób coś zgodnego z inną dyscypliną - „1-2-3” lub podobną - aby dać jej jasny harmonogram, w którym powinna się zastosować.
  • Oczywiście nie ma to zastosowania, jeśli znajduje się w niebezpiecznej lub pilnej sytuacji (na przykład na ulicy lub nadal szybko ucieka od ciebie). W tych przypadkach fizycznie ją odzyskaj, a następnie daj jej szansę zastosowania się - dla nas jest to zwykle jedna szansa co około 10 minut (więc druga ucieczka 15 minut później nie jest niczym wielkim, ale 5 minut później).

• W każdym z powyższych przypadków daj jej znać, że kolejny problem będzie oznaczał, że będzie musiała trzymać twoją rękę przez jakiś czas. Nie traktuj tego jednak jako kary. Jest to konieczne dla jej bezpieczeństwa . Wyjaśnij, dlaczego - powinna być wystarczająco dorosła, aby zrozumieć, że bicie samochodem jest złe, a bycie zagubionym jest złe. Powtarzaj to wyjaśnienie podczas każdej podróży i po raz pierwszy zachęć ją do podania powodów. Mój trzyletni może mi powiedzieć, dlaczego nie powinien uciekać, i dobrze to rozumie. Nie miał 1, ale do 2 zaczął rozumieć i był w stanie chodzić bez trzymania się za ręce. (Moja sekunda była jeszcze młodsza, ale on jest bardziej podatny i ma dobry przykład do naśladowania).

  Ważne jest, aby utrzymać to na pierwszym planie: nie jest to kara. Robi to, co należy zrobić, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. Jeśli i kiedy okaże się bezpieczna bez trzymania ręki, nie musi. Dla mojego starszego syna jest to zwykle bardzo krótki czas: jeśli ucieka, to dlatego, że wymyka się spod kontroli. Kiedy odzyska kontrolę, puszczamy go, zakładając, że nie od razu znów ucieknie.

  Powinieneś także dać jej do zrozumienia, że ​​gdy udowodni, że jest w stanie chodzić z tobą w kontroli i na rozsądnej odległości, odległość ta wzrośnie, ponieważ poczujesz się bezpiecznie, gdy będzie dalej. Z pewnością są chwile, kiedy mój prawie 2-latek nie może chodzić bez trzymania mnie za rękę, a niektóre ulice, na których musi iść „wewnątrz” mnie (z dala od ulicy), ponieważ są zbyt zajęci (choć w miarę możliwości planuj spacery po cichych ulicach mieszkalnych). Będzie to mniej prawdziwe, gdy będzie się starzeć, a jego starszy brat ma dużo większą swobodę chodzenia na własną rękę niż on sam.

W przypadku konkretnego wejścia na podwórze sąsiada problem jest taki sam - musi wiedzieć, dlaczego to nie jest w porządku, a także musi wiedzieć, jak to zrobić.

Porozmawiałem z nią o tym, dlaczego to nie jest w porządku; napisz wszystkie przyczyny z wyprzedzeniem. W moim umyśle są dwa główne zestawy: bezpieczeństwo i godność.

• Bezpieczeństwo:
  • Twoim zadaniem jest wiedzieć, że jest bezpieczna. Dlatego musisz zawsze wiedzieć, gdzie ona jest.
  • Jeśli opuści dom bez twojej wiedzy, może zostać zraniona lub zagubiona.
• Przyzwoitość:
  • Wejście do czyjegoś domu lub ziemi bez ich zgody jest nielegalne i niewłaściwe.
  • Jeśli odniesie obrażenia na czyimś gruncie, osoba ta może zostać pociągnięta do odpowiedzialności w niektórych przypadkach.
  • Ktoś może robić coś niebezpiecznego, na przykład wycinać drzewo, prowadzić samochód lub grać w baseball, a jeśli nie wiedzą, że ona tam jest, może ją zranić.

Następnie dowiedz się, dlaczego ona tam idzie. Możliwe przyczyny:

• Nie ma wystarczającej ilości miejsca na twoim podwórku, aby się w nią bawić.
• Sąsiedzi mają lepsze zabawki.
• Bawi się z dziećmi sąsiada.
• Ona lubi się wspinać.

Pierwszego może nie da się naprawić, ale możesz częściej próbować chodzić do parków. Drugi? Zdobądź lepsze zabawki (być może sprzedając obecne, aby za nie zapłacić, wykonując obowiązki domowe lub w inny sposób pomagając zarabiać pieniądze). Trzeci można rozwiązać, ustawiając daty odtwarzania. Ostatni, zdobądź zabawkę na swoim podwórku, idź do parków itp.

Dodatkowo możesz dać jej znać, co powinna zrobić, jeśli chce tam pójść. Zamiast po prostu przejść dalej (w takim przypadku jest to problem z powyższych powodów), zapytaj . Powiedz jej, dlaczego możesz powiedzieć „tak”, a może nie, na przykład zadzwonić do sąsiada i zapytać, czy możesz już iść. Pokaż jej, jak to zrobić za pomocą telefonu komórkowego, aby poczuła kontrolę (ale przypomnij jej, że musisz się w to zaangażować). Twojego sąsiada może nie być. Twój sąsiad może mieć przyjaciół. Upewnij się, że rozumie odpowiedź, która czasami brzmi „nie”, ale czasami „tak”.

Wreszcie, jeśli to nie pomoże, będziesz musiała ograniczyć jej opuszczanie wzroku, dopóki nie będzie można ufać, że nie odejdzie; znowu, to ze względów bezpieczeństwa, a nie kara - po prostu fakt. Jeśli nie będzie mogła pozostać na podwórku bez bycia obserwowanym, może wyjść tylko wtedy, gdy będziesz mieć czas na obserwowanie jej. Jeśli nie może nawet zostać w domu bez wychodzenia, musi zostać w pokoju, w którym jesteś; lub uzyskaj lepsze zamki do drzwi, których nie może obsługiwać (lub zdobądź jeden z tych sklepików z dzwonkami, które czasami powiadamiają cię, gdy drzwi są otwarte). Nie będzie to dla ciebie łatwe, ale niewiele możesz zrobić - poza tym, że pomożesz jej dowiedzieć się, dlaczego jest to kwestia bezpieczeństwa. Następnie rozluźnij ograniczenia, gdy będzie to bezpieczne; nie rób z tego wielkiej sprawy, po prostu powiedz jej, że

Ostatecznie chcesz zachęcić ją do zrozumienia zasad bezpieczeństwa. Dziecko, które wie, dlaczego musi pozostać blisko ciebie lub powiadomi cię, kiedy będzie w sąsiedztwie, będzie to robić, gdy będzie się starzeć - i nie będzie argumentów jako nastolatka o mówieniu ci, kiedy jest w domu przyjaciela, zarówno. Wzmocnienie jej poprzez dostarczenie jej narzędzi, których potrzebuje, aby zrozumieć, dlaczego powinna robić to, co robi, zwróci się zarówno teraz, jak iw przyszłości.

W oparciu o kary, które stosujesz (utrata telewizji, pustynie itp.), Brzmi to tak, jakby kara miała miejsce długo po tym, jak źle się zachowała. Kara może być zbyt daleko posunięta w czasie, aby wywołać w niej jakiekolwiek wahanie.

Ponieważ wygląda na to, że naprawdę nienawidzi braku wolności, gdy trzymasz ją za rękę, może to być idealną logiczną konsekwencją jej działań. Przed spacerem porozmawiaj z nią, która może pójść mniej więcej tak: „Ok, idziemy na spacer. Możesz iść przed nami, dopóki będziesz blisko i wrócisz za pierwszym razem, gdy zadzwonię. nie musisz trzymać mnie za rękę przez resztę drogi. Wydaje się być bystrym dzieckiem i bardzo dobrze rozumie, czego się oczekuje i jakie są konsekwencje. Upewnij się tylko, że konsekwentnie postępujesz. Zagrożenie związane z trzymaniem jej za rękę prawdopodobnie nie zadziała za pierwszym razem. Lub drugi. Ale po kilku latach konsekwentnego robienia dokładnie tego, co jej powiedziałeś, ona się dowie, że 1) masz na myśli to, kiedy mówisz jej, żeby nie uciekała i 2) to „

Konsekwentne zastosowanie natychmiastowej konsekwencji wygra bitwę. Trzymanie ręki krzyczącego dziecka nie będzie przyjemne dla żadnego z was, ale będzie lepiej, gdy dowie się, że masz na myśli interes za każdym razem.

Wygląda na to, że już wie, że nie wolno jej uciec, ale jej perspektywa jest silniejsza niż konsekwencje. Ustanowiłbym dla niej bezpieczny sposób, aby zaspokoić jej pragnienie „ucieczki”, co może zmniejszyć jej potrzebę robienia tego, gdy jest mniej bezpieczne (kiedy jest poza domem). Na przykład umieść dom zabaw na podwórku, który jest tylko dla niej. Zaproś niektórych jej przyjaciół i zagraj w chowanego lub sardynek. http://www.wikihow.com/Play-Sardines

Nie jest to rozwiązanie długoterminowe i zgadzam się z tymi, którzy odpowiedzieli na wyjaśnienie zasad, ale aby umożliwić dziecku swobodę wędrowania bez problemów związanych z bezpieczeństwem, uznałem, że te kombinacje plecaków / uprzęży ratują życie. Korzystałem z nich podczas wycieczek, podczas których dzieci chcą biegać i oglądać rzeczy, ale jest tłum i zbyt łatwo byłoby się zgubić (jak w zoo). Dzięki stylowi plecaka dziecko może nawet nosić ze sobą przekąskę i napój, co moje dzieci zawsze uwielbiały robić.

Muszę zapytać, jak to dziecko jest poza zasięgiem wzroku kogoś na tyle długo, aby wspiąć się przez płot i wejść do domu sąsiada. Jest to przedmiot niepodlegający negocjacjom ze względu na bezpieczeństwo. Nie jest w porządku, gdy dziecko robi się poza zasięgiem wzroku osoby dorosłej w wieku trzech lat. Nie mają pewności, jak rozwiązywać problemy, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo. Ypu może mieć ich przy sobie, a jeśli uciekną, natychmiast się uspokoją i wsadzą do powozu lub wrócą do domu. Być może będziesz musiał trzymać się ogrodzonych parków, jechać samochodem lub spacerować. Nie ma miejsca na błędy. Jako pielęgniarka widziałem tak wiele okropnych obrażeń, które właśnie się zdarzają, nie wspominając już o pozostawieniu dzieciom zasad, które muszą przestrzegać. Ustaw limity i je egzekwuj. Ma to na celu ich bezpieczeństwo, pozwalając dzieciom stać w powozie i wiele obrażeń głowy. Możliwości kończące życie również ” - zbłąkany dzieciak zmaza zza rogu i przekroczenie prędkości samochodu. Ciężka i ciężka praca, aby zostać rodzicem (rodzic 4-latka)

Dlaczego wydaje się, że wszyscy tak bardzo boją się zasugerować, że konsekwencja 1 jest natychmiastowa, a „nie będzie tolerowana”? Limit czasu nie działa. Mówiąc „Nie, nie, mały Johnny! Nie robimy tego”. nie działa. To poważna sprawa. Jeśli powiesz im to raz i powtórzy się to ponownie, uderzenie na zewnętrznej stronie nogi zwróci ich uwagę i powie, że nie bawimy się.

Mówię nogę, ponieważ eliminuje to ryzyko przypadkowego skaleczenia pleców od ruchu oraz użądlenia nóg na tyle, aby dać im do zrozumienia, że ​​masz na myśli interes! Klapsy nie są nadużyciami! Wykończ linię i narysuj ją! Tak długo, jak nie zostawiasz prążków, nie siniaczysz ani nie łamiesz skóry, nikt nie ma miejsca, w którym mógłbyś wetknąć nos w Twój biznes.