Rodzic nalega, żebym skłamał i został za to ukarany

Moi rodzice nalegają, żebym ich okłamał o obowiązkach. To był wypadek i nie był zamierzony. Nie wierzą mi jeszcze, nie okłamuję ich. Dostaję dużą karę i nie wiem, co robić. Co powinienem zrobić, aby spróbować naprawić sytuację?

Mam od 14 do 18 lat. Nie zostałem przyłapany na kłamstwie i powiedziałem im, że to był wypadek.

Uwaga

To nie było duże, przypadkowe kłamstwo. To była drobiazg o lokalizacji podajnika minerałów dla zwierząt. Zakładali, że się przeprowadziłem, ale to nie umknęło moje myśli.

Zakładam, że powodem, dla którego twoi rodzice byli tak zdenerwowani, była fakt, że zwierzęta mogły wyrządzić prawdziwą krzywdę.

Zakładam również, że „kłamstwo” nastąpiło przez pominięcie. Kiedy zapytali, czy wykonałeś swoje obowiązki, odpowiedziałeś „Tak”, ponieważ szczerze zapomniałeś, że nie zrobiłeś jednej części, ale zająłeś się resztą. To był „uczciwy” błąd.

Jeśli powyższe jest prawdą, to widzę obie strony.

Zwierzęta są bezradne, a kiedy jesteśmy ich opiekunami, nie możemy sobie pozwolić na popełnianie błędów na ich koszt. Nie wiem, czy tak zarabia na życie Twoja rodzina, ale niezależnie od tego - łatwo zrozumieć, dlaczego było to tak ważne.

Nie odpowiedziałeś, jaka była kara za „wielki czas”, ale czy to możliwe, że próbują oni wywrzeć na tobie wrażenie, jak ważne jest wykonywanie tego rodzaju czynności w 100% za każdym razem, gdy jest to wymóg, a nie opcja ?

Myślę, że gdyby to był mój błąd, poprosiłbym o omówienie go i spokojnie usiąść. Powiedz coś w stylu: całkowicie rozumiesz, dlaczego był to tak poważny błąd; nie odpowiadanie na pytanie o wykonanie zadania bez przemyślenia go było błędne. Zaproponuj sposób, w którym w przyszłości będziesz robić lepiej, np. Tworzenie listy i sprawdzanie każdej części po zakończeniu - rodzaj systemu podwójnej kontroli. Zgadzam się, że było to nie do przyjęcia i że w przyszłości zrobisz to lepiej.

Nie mogę powiedzieć, czy kara zostanie zmieniona, zmniejszona czy usunięta, ale przeciwstawienie się błędowi i zaakceptowanie konsekwencji oraz zrozumienie odpowiedzialności będzie działało o wiele lepiej niż faktyczna kara. Jest to jeden z tych czasów, kiedy „ssanie go” działa jako rada (chyba że było to szczerze śmieszne z natury - ale nie powiedziałeś, jaka była kara), i podnieś się i kontynuuj.

Wszyscy popełniają błędy. Dojrzałość przychodzi, gdy uczymy się je akceptować, uczyć się od nich i nie tworzyć ich ponownie.

Miałem podobną sytuację w podobnym przedziale wiekowym.

Samochód rodzinny zepsuł się po jego użyciu. Zostałem oskarżony o nieprawidłowe korzystanie z niego. Po dyskusji powiedziałem: „Użyłem go i zapłacę pełną naprawę, ale nie przyznam się do winy w korzystaniu z samochodu. Po prostu jest stary”. Mój ojciec nie był z tego powodu szczęśliwy.

Jakiś czas później mój ojciec podszedł do mnie i powiedział mi, że to rzeczywiście nie moja wina, i wyjaśnił mi, że odkrył, dlaczego tak naprawdę się zepsuł. Nie musiał mi mówić, mógł trzymać mnie w ciemności.

Twoja sytuacja nie jest taka sama, ponieważ nie ma bezstronnego sposobu ustalenia, czy skłamałeś. Znajomość lenistwa i nieświadomości na temat podajnika minerałów wygląda tak samo. Ale lekcja jest taka sama: nigdy nie przyznawaj się do winy za coś, czego nie zrobiłeś .

Stawać w swojej obronie.

• Powiedz swoim rodzicom, że byłeś winny niewłaściwego wykonania tego zadania. Przepraszać. Obiecuj, że będziesz bardziej ostrożny w przyszłości.
• Powiedz im, że nie kłamałeś i nie możesz szanować siebie, jeśli fałszywie przyznałeś się do kłamstwa.
• Powiedz im, że bez względu na to, jaką podejmą decyzję, zaakceptujesz ją, niezależnie od tego, czy wyrazisz na to zgodę. Są twoimi rodzicami i szanujesz ich decyzje, nawet jeśli się nie zgadzasz. Wiesz, że zawsze działają w twoim najlepszym interesie.

Ostrzegamy, że prawdopodobnie nie będą zadowoleni, kiedy im to powiesz. W perspektywie krótkoterminowej zamiast zmniejszyć karę, może to ją zwiększyć. To jest ciernisty sposób chodzenia. Zrób to tylko, jeśli zależy ci na dłuższej perspektywie. I tylko jeśli naprawdę nie kłamałeś.

Zakładam tylko, że rzeczywiście jesteś traktowany niesprawiedliwie, ponieważ twój sędzia (twoi rodzice) źle zrozumiał prawdę (zakładali, że kłamałeś i karali cię głównie za ten aspekt).

Nie biorę pod uwagę następujących aspektów:

• Kara za domniemane (!) Wykroczenie może być zbyt surowa.
• Kara może dotyczyć tego, co się rzeczywiście wydarzyło (przypadkowa rzecz), a nie tego, co według ciebie się nie wydarzyło (kłamstwo).
• Wszelkie inne aspekty, takie jak masowe powtarzanie wykroczeń, masowe narażanie zwierząt na niebezpieczeństwo.

To powiedziawszy, powiedziałbym, że jesteś w sytuacji, gdy musisz zaakceptować coś niesprawiedliwego, co się z tobą dzieje. Tak dzieje się cały czas w prawdziwym życiu. Grupa przedszkolna twojego brata zrobi kilka wycieczek, a twoja nie. Otrzymasz niewłaściwe informacje, w wyniku czego źle wykonasz pracę w domu (lub nie wykonasz żadnej), a nauczyciel nadal będzie cię pociągał do odpowiedzialności za to. Otrzymasz bilety parkingowe na miejsca, w których Twoim zdaniem możesz słusznie założyć, że możesz zaparkować (ale sędziowie nie będą postępować zgodnie z Twoją opinią). Bez żadnego oszukiwania małżonkowie podejrzewają cię o oszustwo i traktują cię zimno. Twój szef będzie wolał twojego mniej pracującego kolegę. Dostaniesz za mało. Ustanowią przepisy, które będą traktować cię niesprawiedliwie. Kiedy się zestarzejesz, twoje ciało rozpadnie się szybciej niż twój sąsiad ”

Moja rada brzmi: trzymaj się prawdy (nie zaczynaj mówić rodzicom, że przyznajesz się do tego celowo, tylko po to, aby ich zadowolić), ale zaakceptuj niesprawiedliwe traktowanie, ponieważ jesteś wystarczająco dojrzały, aby zrozumieć, że twoi rodzice są również ludźmi, którzy w niektórych przypadkach spowoduje błąd, który spowoduje to. Problem dotyczący kłamstwa polega na tym, że jako rodzic nigdy nie masz 100% pewności, że dziecko kłamie (zwłaszcza jeśli twierdzi, że czegoś nie zauważyło). Jednak podczas dorastania jest to normalny proces, w którym dzieci próbują kłamać, a rodzic musireagować na to. Więc zaakceptuj wyniki tak, jakbyś zaakceptował złą pogodę w dniu, w którym chciałbyś pojechać na przejażdżkę: oszalej na tym punkcie, płacz czy cokolwiek innego, ale w końcu po prostu zaakceptuj to, ponieważ tego nie zmienisz, a to nie będzie złamać cię. Nie pozwól, aby wkradło się w ciebie i zepsuło, jakby to było coś, co po prostu nie może się zdarzyć . To jest coś normalnego.

Jedną z głównych wad wychowywania dzieci (z mojego punktu widzenia) jest mówienie im lub zmuszanie ich, by w inny sposób myślały, że życie będzie, musiało lub nawet powinno być sprawiedliwe wobec ciebie. Nie będzie. Czasami niesprawiedliwość da ci przewagę, a czasem wadę.

My, ludzie, powinniśmy jednak zawsze starać się traktować innych uczciwie, nie mylcie tego. Ale trzymanie się tej ścieżki nie oznacza, że ​​masz prawo do życia, które będzie ci sprawiedliwe przez cały czas.

W twoim wieku liczy się uczciwość i właściwe podejście z twojej perspektywy.

Istnieje różnica między kłamstwem (wymaga umyślności), przypadkowymi fałszywymi stwierdzeniami, fałszywymi stwierdzeniami, w których nie można udowodnić zamiaru, umyślnym pominięciem i przypadkowym pominięciem. Wiele osób upraszcza to i błędnie nazywa rzeczy „kłamstwem”. Niektóre osoby mają również podwójne standardy, w których coś jest „kłamstwem”, jeśli inni to robią, i „zaniechaniem”, jeśli to robią. Chodzi mi o to: różnica jest dla ciebie ważna, być może bardziej niż dla nich. W ten sposób zmiana terminologii może nie pozbyć się kary.

Jeśli naprawdę chcesz walczyć o swoją reputację, a nie tylko starać się o mniejszą karę, wyjście jest następujące:

• Zaakceptuj, że spieprzyłeś. Z pytania wynika, że ​​wypadek miałeś zapobiec. Przyznaj się do tego.
• Zaakceptuj karę. Życie nie jest całkowicie sprawiedliwe, ale zrobiłeś coś złego i dostajesz karę - może być gorzej. Z ich punktu widzenia, dopóki roszczenie o nie kłamanie jest związane z usunięciem kary, roszczenie nie jest wiarygodne.
• Jeśli zdasz sobie sprawę z tego, że popełniłeś błąd i przyjmiesz w rezultacie ogromną karę - i tylko wtedy, gdy w to uwierzysz, co może potrwać kilka godzin kontemplacji - poproś o rozmowę z rodzicami. Powiedz im, że wiesz, co zrobiłeś źle, przeproś za swój błąd i powiedz im, że akceptujesz karę, ale także powiedz im, że nie chcesz, aby myśleli o tobie jak o kłamcy, ponieważ nie okłamałeś ich.

Niestety, twoi rodzice mają całą moc w tej sytuacji i jest mało prawdopodobne, abyś mógł zmienić zdanie.

Twój najlepszy sposób działania prawdopodobnie będzie zależeć od tego, jaką karę wymierzysz za „wielki czas”. Jeśli kara jest odpowiednia i możliwa do osiągnięcia, prawdopodobnie po prostu rzuć ją, pokaż rodzicom, że możesz zaakceptować konsekwencje swoich działań, a następnie spróbuj znaleźć sposób, aby upewnić się, że to się nie powtórzy (zrób listę kontrolną co trzeba robić, kiedy wykonujesz swoje obowiązki?).

Jeśli jest to nieosiągalne (np. Wykonanie kary, którą wyznaczyłoby, wpłynęłoby na twoją szkołę lub inne obowiązki, lub pozbawiłoby cię snu itp.), Sugeruję, abyś wyraził to rodzicom. Powiedz im, że jesteś gotów podjąć konsekwencje swoich działań i chcesz im udowodnić, że możesz być niezawodny i odpowiedzialny, ale nie chcesz pozwolić, aby cokolwiek innego wymknęło się procesowi.

Jeśli twoja kara jest nieodpowiednia do popełnionego błędu, czy możesz wymyślić coś, co byłoby bardziej odpowiednie? Na przykład możesz wziąć bardziej regularną odpowiedzialność za opiekę nad zwierzętami, spraw, aby była to rutyna; możesz zamiast tego zająć się innymi obowiązkami, czymś, co nie ryzykuje zdrowia żadnego stworzenia, jeśli zapomnisz to lub zrobisz to późno, ale odciąży trochę twoich rodziców i / lub rodzeństwa. Sugerowanie odpowiedniej konsekwencji dla twoich działań jest rzeczą dojrzałą i rozsądną, a twoi rodzice mogą być bardziej przekonani przez to, niż próbujesz argumentować, że w ogóle nie powinieneś być karany.

Nie sądzę, abyśmy mogli powiedzieć coś na temat rozwiązania tego problemu, ponieważ każda sytuacja rodzicielska jest inna. Najlepszym sposobem radzenia sobie z sytuacją z rodzicami nie jest najlepszy sposób radzenia sobie z sytuacją, gdybym był twoim rodzicem. Wszyscy jesteśmy różni. To powiedziawszy, istnieje kilka ogólnych podejść, które mają udokumentowane osiągnięcia.

Myślę, że pierwszym krokiem jest krytyczne przemyślenie kary „za wielki czas” i tego, jak naprawdę jest ona duża. Nie określiłeś, jaka jest kara, więc musimy wierzyć na nią, ale naprawdę rzuć okiem na jej wysokość. Nastolatki często wyrzucają takie rzeczy nieproporcjonalnie (źródło: Kiedyś byłem nastolatkiem). Niedługo skończysz 18 lat, a przekonasz się, że kary, które możesz spotkać, są o wiele bardziej tragiczne niż wszystko, co może zrobić rodzic, i możesz spotkać się z tymi karami, nawet jeśli są niewinne. Nie lubimy tego przyznawać, ale niewinni ludzie są karani.

Musisz krytycznie pomyśleć o tej karze, ponieważ surowość kary wpływa na to, jak ciężko powinieneś pracować, aby się od niej uwolnić. Jeśli w rzeczywistości jest to drobna rzecz, którą wysadziłeś nieproporcjonalnie, lepiej pokazać rodzicom, że możesz zlekceważyć karę, nie przyznając się do winy i żyć dalej. To dobra umiejętność. Z drugiej strony, jeśli rzeczywiście jest tak duży, jak myślisz, do tego stopnia, że ​​będzie miał znaczący wpływ na twoje życie na drodze, to z całą pewnością poświęć wysiłek potrzebny, aby odpowiedzieć na karę i unieważnij to.

Spróbuj usunąć emocje z postawy wobec kary, przeanalizuj je, a następnie włóż emocje z powrotem. Jeśli możesz to samo przeanalizować zarówno z emocjami, jak i bez nich, istnieje duża szansa, że ​​jest to dobra i rzetelna analiza. Jeśli zauważysz, że twoja opinia zmienia się, kiedy wpuszczasz emocje z powrotem, posłuchaj ich. Następnie wyjmij emocje ponownie i spróbuj odpowiedzieć na to, co ci powiedzieli. Proces przewijania do przodu i do tyłu jest powolny, ale ostatecznie prowadzi do pozycji, w której możesz czuć się swobodnie.

Kiedy zrozumiesz, jak duża lub mała jest kara i ile energii chcesz włożyć w jej rozwiązanie, teraz możesz spojrzeć na graczy na boisku. Tak naprawdę są 3 jednostki, z którymi możesz wchodzić w interakcje. Są twoi rodzice (2 byty), a potem kara. Kara zostaje odizolowana, ponieważ po jej wprowadzeniu rodzice są zobowiązani do jej wykonania (aby pokazać, że kary coś znaczą). Z pewnością odizolują się od kary. Jest to ważne, ponieważ jeśli spróbujesz zmierzyć się z karą, będzie to trudne zadanie. W końcu kara została zaprojektowana, aby z tobą poradzić! Jeśli próbujesz bezpośrednio przekonać rodziców, że nie powinieneś zostać ukarany, ponieważ nie kłamałeś,

Alternatywą jest interakcja z rodzicami, polegająca na obchodzeniu kary, a nie przez nią. To trudna umiejętność, więc nie zdziw się, jeśli będzie trudna. Twoim celem nie jest udowodnienie swojej niewinności, ale usunięcie kary. Zawsze możesz udowodnić swoją niewinność później (o ile nie przyznałeś się do winy). Powinieneś spojrzeć na swoich rodziców, aby dowiedzieć się, jakie rzeczy muszą czuć, aby chcieć usunąć z ciebie karę. To nie jest prosta ścieżka do nich i pytania „co muszę zrobić, aby usunąć tę karę?” ale więcej wysiłku szukającego duszy, aby spróbować znaleźć coś, co możesz zrobić, co ułatwia im usunięcie kary.

Szukaj wygranych / wygranych. Jeśli spojrzysz w serca rodziców, powiedz im, co chcą usłyszeć, dając im złudzenie postępu, co nazywa się manipulacją. Ale jeśli spojrzysz w ich serca, znajdziesz to, czego chcą, a następnie sprawisz, że będzie to realne, to nazywa się to znalezieniem wyższej ziemi. Jako podpowiedź, chcą móc ci zaufać, a zaufanie to właśnie zostało zniszczone. Akty, które pomogą im zebrać części i zreformować zaufanie, które przeszły długą drogę.

Wszystko, co mogę zrobić, to dać ci znać, co powiedziałbym moim dzieciom.

Poproś o rozmowę z rodzicami i usiądź z nimi spokojnie. Przypomnij im, że uważasz, że nigdy nie zrobiłeś niczego, co mogłoby sprawić, że poczują się winni - jeśli miałeś historię kłamstwa, możesz zrozumieć, że zakładaliby, że kłamałeś również w tym przypadku, ale ponieważ nie kłamałem w przeszłości, nie wiesz, dlaczego zakładają, że jesteś teraz.

Ponadto można powiedzieć, że próbujesz się uczyć na świecie i masz trudności ze zrozumieniem tej sytuacji. Czy to tylko przykład „życie jest niesprawiedliwe; przyzwyczaj się do niego” (jak ciągle powtarzam moim dzieciom) czy coś innego? Jak powinieneś to przetworzyć? Czy to nowa norma, w której twój związek jest przeciwny lub jest anomalią i możesz założyć, że w przyszłości twój związek będzie bardziej partnerski?

Ważną rzeczą do zapamiętania jest to, że są oni twoimi rodzicami i zasługują na twój szacunek przez cały czas, ale masz również prawo poprosić o wyjaśnienie i dyskusję.

Powodzenia.

Wiele zostało omówione, więc wszystko, co mogę dodać, to wybaczyć im. Są ludźmi i czasami dokonują błędnych ocen. Kiedy miałem około 15 lat, spóźniłem się o godzinie dziesiątej o 10 minut, co wiedziałem, że to wielka sprawa dla moich rodziców, ale nie jechałem samochodem i starałem się wyjaśnić, że muszę teraz wrócić do domu i nikogo to nie obchodziło. To było przed dniami telefonów komórkowych. Więc jakoś moja mama była z tym spoko i byłem zszokowany. Obficie przeprosiłem, wyjaśniłem, jaka jest sytuacja, zaakceptowała to, wszystko było dobrze.

W następnym tygodniu musiałem pójść do biblioteki na zajęcia szkolne. Było blisko, więc szedłem. Sprawdziłem zegar przed wyjazdem, upewniając się, że poświęciłem sobie 10 minut na 5-minutowy spacer, ponieważ chciała, żebym wróciła do domu o określonej godzinie, ponieważ mieliśmy coś do zrobienia (nie pamiętam, co, tyle lat później), ale ja tak robię pamiętam, że szedłem za 2 minuty spóźniony. Zaledwie 2 minuty. Zegary musiały być ustawione inaczej niż w domu, ponieważ jest to krótki krótki spacer i trochę wcześniej wyszedłem. Nie wiem dlaczego, ale straciła rozum i uziemiła mnie na cały tydzień, a to nadchodziło podczas przerwy wiosennej, więc zabrała mój tydzień przerwy wiosennej. Teraz, mówi, to był błąd. Wierzę jej. Rozmawialiśmy o tym lata temu, znacznie bliżej terminu i wyznała, że ​​była zestresowana, inne rzeczy się działo, przechodziła także menopauzę i łapała falę od innych ludzi, że była dla mnie „zbyt łatwa”, więc przesadziła. Druga połowa problemu polega jednak na tym, że źle zareagowałem, jak większość dzieci, ponieważ widziałem, jak nieuzasadniona była reakcja na spóźnienie się z biblioteki 2 minuty, więc nie czuła, że ​​może cofnąć karę, ponieważ nie mogłem wtedy usprawiedliwić mojej niegrzecznej postawy.

Dlatego mówię, wybacz im. Czasami rodzice muszą się mylić i takie jest życie. Nie stajesz się człowiekiem i cały czas masz rację, nie oni i nie ty. Wiem, że śmierdzi płacenie za coś, czego tak naprawdę nie zrobiłeś, ale przygotuj to jako lekcję cierpliwości, akceptacji, przebaczenia i spróbuj znaleźć sposób, aby porozmawiać z nimi o tym, że powinni ci bardziej ufać, ponieważ ty powiedz, że nie masz historii kłamstwa. Jeśli chcesz z nimi porozmawiać, skoncentruję rozmowę na tym, jak denerwujące jest poczucie, że uważają cię za kłamcę. Powieś tam. Bycie dzieckiem nie trwa wiecznie, wydaje się, że tak jest, kiedy tam jesteś.