Jak reagować, gdy dziecko znajduje się w niebezpiecznej sytuacji, która wymaga natychmiastowej reakcji?

Podobnie jak w przypadku wszystkich dzieci, mój syn (16 miesięcy) często znajduje się w niebezpiecznych sytuacjach

Nie ma problemu w sytuacjach „statycznych”, takich jak próba wspinania się na krzesło lub powolne sięganie po nóż. Zawsze jest czas na szybką i spokojną reakcję.

Ale czasami niebezpieczeństwo jest znacznie bardziej dotkliwe, na przykład (wcześniejsze doświadczenia):

• Biegnie przez zoo, dążąc do pęknięcia w płocie, w którym mógłby wpaść do stawu. (Wystarczająco mały, aby pasował, ale wystarczająco duży, aby uniemożliwić mi skakanie za nim, również byłem jeszcze 3 metry za nim)
• Wziął szklankę, którą ktoś niedbale zostawił pod kanapą i zaczął walić nią w ścianę. (Byłem 5 metrów dalej, siedząc na krześle za biurkiem)
• Ktoś otworzył drzwi i wybiegł, szukając schodów.

Co robić w sytuacjach, gdy niebezpieczeństwo jest ostre i może stać się sprawą życia i śmierci lub przynajmniej poważnych obrażeń?

Co ja zrobiłem:

W pierwszym i ostatnim przykładzie, w którym istniało naprawdę poważne niebezpieczeństwo, krzyknąłem bardzo głośno. W obu przypadkach mój syn był zaskoczony i natychmiast zamarzł, ale czy to zadziała za każdym razem?

W drugiej sytuacji wiedział, że nie pozwala walić się w ścianę i testował moją reakcję. Którą każdą reakcję zapewniłem (od spokojnego „nie” aż do wstawania i biegania) uderzał szybą jeszcze mocniej i szybciej o ścianę, więc to, co działało w innych sytuacjach, faktycznie eskalowało tę sytuację.

EDYCJA: Aby wyjaśnić moje pytanie:

Istniejące odpowiedzi koncentrują się na zapobieganiu , ale IMHO jest oczywiste. Problem z zapobieganiem polega na tym, że często zawodzi, gdy zaangażowane są inne osoby.

• Sytuacja 1: Ogrodzenia w zoo są specjalnie zaprojektowane, aby chronić małe dzieci, ale ktoś złamał część ogrodzenia, która nie została jeszcze naprawiona. (Przynajmniej taka sytuacja nauczyła się nigdy nie wierzyć komuś, kto mówi, że coś jest zabezpieczone przed dziećmi bez samodzielnego sprawdzenia tego :))
• Sytuacja 2: Oczywiście nigdy nie dałbym szklanki mojemu dziecku. Ktoś inny umieścił go tam poprzedniego dnia, gdzie nie mogłem go zobaczyć, ale mój syn to zrobił. (Inna perspektywa :)) Zatem używanie plastikowych kubków nie jest przydatne, chyba że używają ich nawet dorośli.
• Sytuacja 3: Pokój był całkowicie bezpieczny, dopóki ktoś, kto nie był świadomy obecności dziecka w pokoju, otworzył drzwi i nie zareagował wystarczająco szybko, by zamknąć drzwi lub zatrzymać mojego syna. Dlatego zamykanie drzwi lub stawianie bramy przed schodami nie ma sensu, jeśli ktoś ją otworzy.

Z tego powodu pytam konkretnie, co robić w tak niebezpiecznych sytuacjach - jeśli się zdarzają. Chcę być przygotowany na tak złą sytuację zamiast po prostu spoczywać na poczuciu bezpieczeństwa.

Myślę, że krzyczenie głośno, aby połączyć uwagę dziecka z dotarciem do niego tak szybko, jak to możliwe, jest najlepszą odpowiedzią w tego rodzaju sytuacjach. Jest to szczególnie ważne, jeśli unikasz codziennego krzyku i rezerwujesz go na ważne momenty, kiedy naprawdę potrzebujesz uwagi dziecka.

Zapobieganie i kontrolowanie środowiska są świetne, ale, jak mówisz, dobrze jest być przygotowanym na sytuacje, które mogą mieć miejsce w dowolnym momencie. W każdej sytuacji z bezpośrednim niebezpieczeństwem podnieś głos i natychmiast podbiegnij, aby fizycznie interweniować.

Najważniejszym przygotowaniem jest unikanie przypadkowego używania głośnego głosu. Jeśli podnosisz głos tylko w rzadkich i pilnych sytuacjach, dziecko instynktownie umie przestać. Za każdym razem, gdy potrzebujesz podnieść głos, towarzyszyć mu będzie natychmiastowa reakcja fizyczna, podbiegając, aby zainterweniować. Nie daj dziecku szansy na sprawdzenie, czy mówisz poważnie.

Wygląda na to, że postąpiłeś właściwie w pierwszej i trzeciej sytuacji. W drugiej sytuacji powolna eskalacja dała dziecku szansę sprawdzenia, czy mówisz poważnie. Wiedział, że mogłeś wcześniej interweniować, podbiegając i biorąc szklankę, ale nie zrobił tego.

Zapobieganie jest przede wszystkim znacznie bardziej skuteczne. Nasze podejście do naszych dzieci miało być bardzo elastyczne i pozwolić im ponieść pewne ryzyko, ale wraz ze wzrostem ryzyka upewnimy się, że jesteśmy bliżej.

• W pierwszym przykładzie, który podałeś, prawdopodobnie w tym wieku trzymalibyśmy się za ręce lub korzystaliśmy z wodzy.
• Po drugie, Twoim obowiązkiem jest upewnić się, że jesteś wystarczająco blisko, aby zabrać niebezpieczny przedmiot lub że nie ma w pobliżu żadnych niebezpiecznych przedmiotów.
• Podobnie w przypadku trzeciego, upewniasz się, że jesteś wystarczająco blisko lub całkowicie usuwasz ryzyko.

Obowiązują one w młodym wieku, ale bardzo ważne jest to, jak edukujesz ich o ryzyku w miarę starzenia się - a dyscyplina jest w tym dużą częścią.

Nie możesz powiedzieć „nie” i pozwolić im dalej coś robić - musisz podać limity czasu, niegrzeczny róg lub cokolwiek, co działa dla ciebie jako kara, aby szybko dowiedzieli się, co jest niegrzeczne.

Nasze podejście doprowadziło do tego, że bardzo szybko mieliśmy dzieci, które zachowywały się na poziomie, który moglibyśmy zabrać ze sobą wszędzie bez potrzeby uprzedniej ochrony przed dziećmi - w wieku około 2 lat nasze dzieci wiedziały, że nie wolno zbliżać się do ognia ani szafki z okularami w itp., co ułatwiło życie bezdzietnym przyjaciołom, kiedy przyjechaliśmy odwiedzić.

Nigdy nie biję moich dzieci i bardzo rzadko krzyczę lub podnoszę głos, jeśli potrafię się opanować. Jednak mój 3-latek wybiegł na ulicę. Powiedziałem bardzo surowo: „Nie, to niebezpieczne” i uderzyłem go w tyłek, niezbyt mocno. Rozumiał, ponieważ nigdy wcześniej tego nie robiłem. Jest bardzo mało razy, kiedy jest to właściwe, ale w bardzo niebezpiecznej sytuacji czuję, że jest to potrzebne.

Ważną rzeczą po 16 miesiącach jest kontrolowanie środowiska . Możesz zdyscyplinować i wyjaśnić swojemu dziecku wszystkie niebezpieczeństwa, ale tak naprawdę nie są one gotowe rozwojowo do oceny ryzyka, a najlepszą rzeczą do zrobienia jest zapewnienie im bezpiecznego środowiska do odkrywania swoich granic.

Staraj się utrzymywać sytuację, w której zagrożenia są utrzymywane na nieszkodliwym poziomie. Na przykład przełącz się na twarde kubki lub plastikowe szklanki, podczas gdy twój syn wciąż jest na etapie, w którym lubi walić. Dla wszystkich , nie tylko dla twojego syna. Chodzi o to, że roztrzaskanych przedmiotów po prostu nie da się położyć.

Postaw klatkę schodową, która ma dwie zalety; po pierwsze, nawet gdyby przeszedł przez drzwi, istniałaby kolejna potencjalna bariera. Po drugie, ludzie pomyślą o tym, że schody są niebezpieczne , i będą gotowi złapać nadchodzącego malucha.

Z tego samego powodu, osłony wtyczek dla wszystkich gniazd wtyczek, ograniczniki dla wszystkich drzwi szafy, do których może dotrzeć itp. Ta odpowiedź jest dość ostateczna.

Niektóre osoby mają zasady dotyczące uprzęży / uprzęży / smyczy dla dzieci, ale całkowicie zignorowałyby problem opisany w zoo, a większość dzieci w ogóle im to nie przeszkadza.

Wiele z nich kończy się reakcjami na niebezpieczeństwa, o których nie zdajesz sobie sprawy, dopóki nie będziesz mieć prawie chybienia, ale przy wystarczającej pracy możesz ogólnie ograniczyć niebezpieczeństwa wokół domu do rzeczy, które będą wymagały jedynie krótkiej podróży do lekarze, a nie na pogotowie.

Uncja zapobiegania to funt lekarstwa. 18-miesięczne dziecko wymaga dużo monitorowania, więc trzymaj się blisko, a kiedy twoje dziecko zachowuje się w niebezpieczny sposób, mów surowo, używając swojego najlepszego, głębokiego głosu, ojcowie są zwykle dobrym wyborem, ponieważ zazwyczaj mają wyższy współczynnik zastraszania niż mama. Jeśli jest to zachowanie, które może się powtórzyć, uderzenie w cipkę jest również dość skuteczne. W wieku 18 miesięcy bądź bardzo krótki, na przykład:

„Nie, to niebezpieczne. Fanny klapsa podczas usuwania ich z sytuacji / obszaru.” głębszym głosem niż zwykle.

W miarę, jak się starzeją, wprowadzaj więcej argumentów i ograniczaj czas.

Kochaj ich na śmierć!

Powodzenia

Rozumiem, skąd pochodzisz, biorąc pod uwagę, że zaledwie sekunda, w której stracisz wzrok z malucha, może się zdarzyć kilka poważnych rzeczy. Ja też mam pewne doświadczenia w przeszłości, w których nawet jeśli uważnie monitoruję mojego malucha, zdarzają się wypadki, które czasami są poza naszą kontrolą. Ja również nauczyłem się tej lekcji na własnej skórze, więc teraz jestem naprawdę w 100% skoncentrowany na moim maluchu, aby mieć pewność, że jest on zawsze bezpieczny.

Jeśli chodzi o niebezpieczną sytuację, moją natychmiastową reakcją jest natychmiastowe usunięcie mojego dziecka za dalszą krzywdę. Ale tak naprawdę staram się, aby nie być w takiej sytuacji. Ja też nie krzyczę na niego, bo wiem, że to tylko pogorszy sytuację. Kiedy robi coś, co jest dla niego niebezpieczne, usuwam go i próbuję wyjaśnić na jego poziomie, że jest to coś złego.

Zależy to od tego, czy jest to niebezpieczne miejsce, wymagające natychmiastowego działania, czy bezpośredniego niebezpieczeństwa (zakładam, że podjęto wszelkie uzasadnione wysiłki, aby zapobiec niebezpieczeństwu i że ogólnie rzecz biorąc preferowany jest najmniej skrajny środek). Wszystko, co musisz zrobić, to stare dobre zarządzanie ryzykiem (w ułamku sekundy).

Jeśli dziecko zrobi coś, co nie jest od razu niebezpieczne, np. biegając po ulicy, gdy w pobliżu nie ma samochodu, musisz tylko natychmiast zareagować, aby upewnić się, że dziecko rozumie, o czym mówisz, ale nie ma nic specjalnego do roboty.

Jeśli dziecko ma zamiar zrobić coś niebezpiecznego, jak w przykładach w twoim pytaniu, krzyk może zapewnić niezbędne przerwanie.

Kiedyś złapałem moje dziecko stojące na parapecie. W tej chwili krzyczenie byłoby bardziej niebezpieczne, więc spokojnie poszłam tam, by go podnieść.

Innym razem moje dziecko biegło w stronę huśtawki, podczas gdy inne kołysało się, nie słuchając, jak krzyczę „stop”. Dotarłem do niego w ostatniej sekundzie i odciągnąłem go / odepchnąłem. Nigdy nie zrobiłbym tego jako kary, ale w tej sytuacji był to jedyny sposób, aby zapobiec znacznie gorszemu urazowi głowy.

Podsumowując, uważaj, aby twoje działania nie zwiększały niebezpieczeństwa, a następnie rób wszystko, co konieczne, aby je usunąć. Zamiast krzyczeć, czasami mówię głośno, zagryzając zęby. Przekazuje to samo poczucie pilności, a rzadziej straszy dziecko.