Wiem, że niektóre koty byłyby bardzo nieszczęśliwe, gdyby nie mogły wyjść na zewnątrz. Ale zastanawiałem się, czy istnieje coś takiego jak „kot mieszkalny”, w którym kot byłby całkowicie szczęśliwy, mieszkając w małym mieszkaniu (20 ~ 30 m2)?
Jako rodzaj odpowiedzi docenione zostaną również badania lub „dowody naukowe”.
cats
health
psychology
.Lis
źródło
źródło
Jest to całkowicie zależne od wieku, w którym adoptujesz kota i obecnego środowiska kota, jeśli kot jest dorosłym kotem.
Jeśli adoptujesz już dorosłego kota przyzwyczajonego do życia na zewnątrz, będzie to bardzo stresujące dla kota. Ale jeśli dorosły kot był wcześniej przyzwyczajony do małego zamkniętego środowiska, nie powinno to stanowić problemu. Wystarczy dać kotowi trochę czasu, aby przyzwyczaił się do nowego środowiska.
Z drugiej strony, jeśli weźmiesz kota, który nigdy nie doświadczył świata zewnętrznego, nie powinno to stanowić żadnego problemu.
Są też rasy kotów, które są bardziej przystosowane do życia w małych mieszkaniach niż inne.
Sprawdź:
Najlepsze rasy kotów do mieszkania w mieszkaniu
Mówią, że rasy Ragdoll, Main Coon, Syjamski, Bengalski i Sfinks mają się dobrze.
Kluczem do przezwyciężenia ograniczonej przestrzeni poziomej dla kotów jest również wykorzystanie przestrzeni pionowej. Drapaki są doskonałe do tego celu. Wyszukaj drzewka dla kota w witrynach handlu elektronicznego lub przejdź do najbliższego sklepu zoologicznego.
Wiele zabawek dla kotów jest również kluczem do szczęścia kota dla kotów mieszkających w małych mieszkaniach.
Sprawdź:
zafunduj swojemu kotowi… Różne rodzaje zabawek dla kota
Obejmują one tunele, koła do ćwiczeń, zabawki do wspinaczki i wskaźniki laserowe.
Do dalszego czytania sprawdź:
źródło
Mogę dać ci odpowiedź tylko z własnego doświadczenia. Zaadaptowałem dwa kocięta ze schroniska dla zwierząt, kiedy mieszkałem w trzypiętrowej kamienicy, która miała trzy piętra: główne piętro, piętro i piwnicę. Wychowałem je, aby były całkowicie kotami w pomieszczeniach. Kiedy mieli 13 lat, przeprowadziliśmy się do małego kawalerskiego mieszkania. Wydawało się, że dobrze sobie radzą, mimo że mają znacznie mniej miejsca do wędrowania. Ale tak naprawdę nigdy nie wykorzystali przestrzeni w kamienicy; przeważnie kręcili się ze mną. I dużo spał, jak zawsze koty. Nie chcieli wychodzić na dwór i nawet nie spędzali dużo czasu w oknach, z wyjątkiem być może wygrzewania się w bardzo słoneczny dzień w kamienicy lub w mieszkaniu.
-
Jeśli chodzi o kwestię jednego lub dwóch kotów, celowo wybrałem posiadanie dwóch kociąt z tych samych powodów, które podały inne: aby miały towarzystwo własnego gatunku, nawet w sytuacjach, gdy nie było mnie w domu. Z perspektywy czasu nie jestem pewien, czy to był świetny pomysł. Byli to początkowo niepowiązani nieznajomi, a mój kocurek zdecydował, że chce być szefem; kobieta nie przeciwstawiała mu się tak bardzo, jak próbować robić swoje. Stał się z nią dość agresywny do tego stopnia, że walczyli dość dużo czasu i sprawił, że była bardzo nieszczęśliwa ze swoimi grami o dominację. Po kilku miesiącach postanowiła poddać się jego woli i odtąd całkiem dobrze się dogadywali. Leżą razem co najmniej przez chwilę i pielęgnują się nawzajem. (Próbowałby też z nią kojarzyć się za jej wyraźną zgodą, chociaż nic nie mogło się wydarzyć, ponieważ oba zostały naprawione.) Mimo lepszych relacji, raczej podejrzewam w tym momencie, że rzeczywiście byłaby szczęśliwsza, gdyby mogła być jedynym kotem w domu. Myślę, że zawsze chciała być kotem na kolanach, ale w końcu odważyła się to zrobić po śmierci mężczyzny; wcześniej nie wydawała się mieć „pozwolenia”. Spanie było prawie takie samo; zawsze oddawała mu się i pozwalała mu spać przy mojej piersi; skutecznie ograniczała się do spania nie bliżej niż moje kolana. Po jego śmierci zbliżyła się. Niestety, zmarła kilka miesięcy po tym, jak to zrobił, więc naprawdę nie miałem z nią dużo czasu na okrążeniu (i nigdy nie próbował usiąść na moich kolanach). W tym momencie raczej podejrzewam, że miałaby szczęśliwsze życie, gdyby mogła być jedynym kotem w domu. Myślę, że zawsze chciała być kotem na kolanach, ale w końcu odważyła się to zrobić po śmierci mężczyzny; wcześniej nie wydawała się mieć „pozwolenia”. Spanie było prawie takie samo; zawsze oddawała mu się i pozwalała mu spać przy mojej piersi; skutecznie ograniczała się do spania nie bliżej niż moje kolana. Po jego śmierci zbliżyła się. Niestety, zmarła kilka miesięcy po tym, jak to zrobił, więc naprawdę nie miałem z nią dużo czasu na okrążeniu (i nigdy nie próbował usiąść na moich kolanach). W tym momencie raczej podejrzewam, że miałaby szczęśliwsze życie, gdyby mogła być jedynym kotem w domu. Myślę, że zawsze chciała być kotem na kolanach, ale w końcu odważyła się to zrobić po śmierci mężczyzny; wcześniej nie wydawała się mieć „pozwolenia”. Spanie było prawie takie samo; zawsze oddawała mu się i pozwalała mu spać przy mojej piersi; skutecznie ograniczała się do spania nie bliżej niż moje kolana. Po jego śmierci zbliżyła się. Niestety, zmarła kilka miesięcy po tym, jak to zrobił, więc naprawdę nie miałem z nią dużo czasu na okrążeniu (i nigdy nie próbował usiąść na moich kolanach). Spanie było prawie takie samo; zawsze oddawała mu się i pozwalała mu spać przy mojej piersi; skutecznie ograniczała się do spania nie bliżej niż moje kolana. Po jego śmierci zbliżyła się. Niestety, zmarła kilka miesięcy po tym, jak to zrobił, więc naprawdę nie miałem z nią dużo czasu na okrążeniu (i nigdy nie próbował usiąść na moich kolanach). Spanie było prawie takie samo; zawsze oddawała mu się i pozwalała mu spać przy mojej piersi; skutecznie ograniczała się do spania nie bliżej niż moje kolana. Po jego śmierci zbliżyła się. Niestety, zmarła kilka miesięcy po tym, jak to zrobił, więc naprawdę nie miałem z nią dużo czasu na okrążeniu (i nigdy nie próbował usiąść na moich kolanach).
W moim obecnym środowisku widzę porównywalne problemy. Dzielę dom z moim bratem, a on ma dwa koty, również niepowiązanego mężczyznę i kobietę. Były trochę starsze, kiedy je dostał: mężczyzna miał około 18 miesięcy, a kobieta miała zaledwie około 9 miesięcy, kiedy dostał ją kilka miesięcy później. Jest o wiele bardziej agresywna niż on, a on wydaje się chodzić po skorupkach, gdy jest w pobliżu. Nigdy nie próbował wspiąć się na moje kolana, ale myślę, że to dlatego, że zdecydowała, że moje kolana są tylko dla niej. Dwa koty miały dość zaciekłe walki, kiedy po raz pierwszy dołączyła do rodziny - do tego stopnia, że krwawiła - ale ostatecznie załatwiły sprawy po tym, jak najwyraźniej zgodził się jej poddać. Szczerze mówiąc, myślę, że oboje byliby szczęśliwsi, gdyby byli jedynym kotem w domu.
Różnica wieku jest prawdopodobnie głównym czynnikiem w posiadaniu dwóch kotów lub kociąt. Jeden z moich przyjaciół miał 9-letnią kotkę, a potem kotkę. Starszy kot pogardził kotką od pierwszego dnia i nigdy nie przestał jej nienawidzić aż do dnia, w którym starszy zmarł, 9 lat później. Starsza nawet nie pozwalała młodszej na łóżku mojej koleżanki: została wygnana pod łóżko. Patrząc wstecz, myślę, że mój przyjaciel żałował, że ma te dwa koty w tym samym czasie; kochała ich oboje, ale widziała, że nie byli bardzo zadowoleni z posiadania kolejnego kota w domu. Kiedy druga zmarła, dostała nowego kociaka i tym razem uznała, że ma tylko jednego. Ostatni raz, kiedy ją widziałem, działało to naprawdę dobrze.
Oczywiście posiadanie dwóch kociąt lub kotów z tego samego miotu jest nieco inne. Też tego doświadczyłem i wydawało się, że idzie to trochę lepiej, chociaż nawet oni czasami walczyli. (I pomimo tego, że obaj są mężczyznami, dominujący brat próbował czasami parzyć się z uległym bratem.)
Tylko moje dwa centy warte ....
źródło
Nie, nie powinieneś. Kot dosłownie oszaleje lub popadnie w głęboką depresję. Dwadzieścia lat temu poszedłem zobaczyć przyjaciela, którego nie widziałem od kilku lat. Wszedłem do pralni, żeby dostać się do łazienki dla gości, i był tam kot. Wyglądała na około roku. Jej włosy były całkowicie zmatowione, paznokcie były o wiele za długie, była chuda, miała infekcje oczu w obu oczach, pokryte pchłami i dosłownie biegała po wariactwie. Zapytałem przyjaciółkę o kota, a ona powiedziała, że ją kupiła, ale była niegrzeczna i dlatego trzyma ją w pralni. Zapytałem, czy mogę wziąć kota, a mój przyjaciel powiedział „nie” i naprawdę się obronił.
Czekałem więc do połowy nocy, spałem, spakowałem torby, złapałem kota i zabrałem ją ze sobą. Zabrałem ją do weterynarza i musieli ją ogolić, bo jej włosy były tak zmatowione, że dosłownie robaki wypływały z jej tyłka z powodu kolejnej infekcji, a jej oczy lśniły od kotów. To było dotykanie i chodzenie z nią przez długi czas, ale spędziłem z nią tyle samo czasu na weterynarzu, ile było dozwolone, załatwiłem jej łóżko dla kota i położyłem ją tam i spałem obok niej, kiedy pozwolił mi weterynarz. Kiedy przywiozłem ją do domu, była tak przerażona, że się trzęsła. Wiem, że ogólnie zaleca się trzymanie kota w pokoju i powolne dodawanie kolejnych pokoi, ale nie mogłem tego zrobić po tym, co przeszła. Miałem otwartą kuchnię, jadalnię i salon, więc trzymałem ją tam i spałem z nią w nocy. Długo trwało, zanim zaufała mi, ale kiedy to zrobiła, była taka słodka i kochająca, obejmowała się i całowała i chciała być trzymana jak dziecko. Była ze mną przez piętnaście fantastycznych lat, a kiedy umarła, było w moich ramionach.
Więc znowu nie możesz trzymać kota w pokoju. Oprócz tego, o czym wspomniałem powyżej, lubią także socjalizację ze swoimi ludźmi. Jeśli chcesz zatrzymać kota w jednym pokoju, zrób mu przysługę i znajdź nowy dom dla kota. Nie zabieraj go do schroniska, prawdopodobnie umieszczą kota na liście zabójstw. Masz, wygląda na to, że nie wiesz lub nie chcesz się nim odpowiednio zająć, więc przynajmniej znajdź kota w nowym domu. Twoim obowiązkiem jest to zrobić i zrobić to szybko, ponieważ jestem pewien, że kot cierpi.
źródło