Uczenie psa gry w ściąganie

Mam sześciomiesięcznego Rhodesian Ridgeback, którego nie byłem w stanie zainteresować graniem w ściąganie. Zabieram go na zewnątrz, a on jest bardziej zainteresowany spacerowaniem i żuciem kijów niż graniem w jakąkolwiek grę.

Jeśli rzucę mu coś, często będzie podekscytowany i pobiegnie za nim, ale po prostu zignoruje to, kiedy tam dotrze. Rzadko kiedy decyduje się na podniesienie zabawki, nie mówiąc już o tym, by do mnie wrócić. W związku z tym nigdy nie mam stałej okazji do kształtowania gry poprzez szkolenie pilotów, i co dziwne, nie wydaje się zainteresowany zarabianiu kliknięć / smakołyków, gdy gramy. Nawet do tego stopnia, że ​​zrobił dokładnie to, na co liczyłem, przyniósł zabawkę, przyniósł ją z powrotem, kliknąłem, a on nawet nie wziął przysmaku, po prostu odszedł, węsząc ziemię i gryząc pniaki.

Dobrze zareagował na szkolenie pilotów w każdym innym obszarze, więc pilot jest dobrze przygotowany i zaczął uczyć się gry „kliknij / leczyć”, ale nie mam pojęcia, dlaczego wydaje się, że zawodzi w tej sytuacji. Czy ktoś może podpowiedzieć, jak nakłonić mojego psa do zabawy?

Uczenie pobierania jest doskonałym przykładem tego, kiedy możesz użyć, backchainingaby uzyskać pożądany efekt. Zasadniczo, kiedy łańcuchowanie sekwencji jest w tym przypadku (w tym przypadku idź i weź to z powrotem), zaczynasz od ostatniej rzeczy w sekwencji i dodajesz do niej tonę wartości, a następnie powoli dodajesz kroki do tyłu. Ponieważ zbudowałeś tyle wartości w ostatnich krokach, pies zawsze czeka na nie, więc wcześniejsze kroki są wzmacniane przez kolejne.

Oto plan, który ostatnio realizowaliśmy, aby nauczyć naszego psa Nova, jak przywracać rzeczy. Mieliśmy dużo pracy do wykonania, ponieważ zawsze uciekała z zabawkami i nie była zbyt mocno szarpana, ale ogromnie się poprawiła i wreszcie zaczyna odzyskiwać automatycznie iz entuzjazmem.

Warunki wstępne

Jeśli masz psa, który uwielbia szarpać, masz ogromną przewagę. Jeśli tego nie zrobisz, możesz poświęcić trochę czasu na budowanie wartości w grze w holownik (oto kilka powodów, aby grać w holownik), ale możesz także wykorzystać jedzenie jako nagrodę.

Przykładowe kroki

Pierwszym krokiem jest sprawienie, aby pies przyniósł zabawkę do Ciebie z niemal żadnej odległości. Po prostu upuść zabawkę, cofnij się trochę (zacznij od jednego kroku lub mniej) i zachęć swojego psa, aby przyszedł do ciebie. Jeśli tak, wzmocnij tę decyzję (kliknij i leczyć, po prostu leczyć, grać w holownik itp.). Jeśli w tej chwili to za dużo, a twój pies ucieka, zacznij od małej przestrzeni (łazienka, szafa, kąt), gdzie pies nie może uciec i wzmocnić się. Możesz to zrobić nawet siedząc i poprosić o dotyk dłoni.

Gdy twój pies będzie bardziej pewny siebie, powoli upuść odległość po upuszczeniu zabawki. Pozwól psu na większą swobodę dokonywania złych wyborów, jednocześnie wzmacniając dobre. W końcu możesz grać w gry, takie jak bieganie po podwórku lub domu z psem goniącym cię zabawką. Jeśli upuści zabawkę, zakończ grę i spróbuj ponownie. Kiedy cię dogoni, zorganizuj imprezę i zagraj w holownik / poczęstunek. Spróbuj zrobić to z różnymi zabawkami i innymi rzeczami.

W końcu będziesz mieć psa, który uwielbia przynosić ci rzeczy. Teraz nadszedł czas, aby kontynuować łańcuchowanie. Zacznij od upuszczenia zabawki na ziemię i pozwól swojemu psu podnieść ją, aby zagrał w grę pościgową. W miarę postępów zwiększ odległość, którą rzucasz zabawką, a wkrótce będziesz mieć psa, który wybiegnie z entuzjazmem i natychmiast ucieka z zabawką. Pamiętaj, aby nagradzać tylko średnie lub lepsze odpowiedzi i nie porównywać „średniej” twojego psa z innymi.

Dalsza lektura

Seria Denise Fenzi na temat łańcuchów zachowań.

Mimo, że jestem w 100% zwolennikiem szkolenia pilotów, w tym przypadku może nie być to najlepsze podejście na początek.

To, co chcesz zrobić, to sprawić, aby pies cieszył się i rozpocząć zabawę. Dla mnie jest to bliższe warunkowaniu klasycznemu niż warunkowaniu operancyjnemu .

Trening Clickera i trening pozytywnego wzmocnienia polega na warunkowaniu operanta, warunkujesz psa poprzez pozytywne wzmocnienie, ale pies musi pomyśleć, jak zdobyć nagrodę. Następnie „wymyśla”, jakie działania są „dobre”.

Klasyczne uwarunkowanie dotyczy wrodzonych reakcji na bodźce. Jest w pewnym sensie bardziej „prymitywny” i pomija wszelkie rozumowanie, jakie może mieć pies. Kiedy weźmiesz miskę z jedzeniem, on po prostu jest głodny, nie ma w tym żadnego uzasadnienia. Jest to odwrotne do warunkowania operantem, w którym zmusza się psa do myślenia, np. dla wszystkich podstawowych wskazówek (usiądź, usiądź itp.).

W taki sposób, w jaki chcesz grać z psem, aby mu się podobało. Nie oznacza to, że psy nie lubią tego, co je trenujesz, ale tutaj chcemy bardzo „prymitywnej” reakcji, zabierasz zabawkę i psa, bez zastanowienia zaczyna się zabawa.

Ponadto wydaje się, że próbowałeś przeszkolić go w środowisku, w którym występuje wiele zakłóceń, może to być powód, dla którego nie zareagował na twój pilot. Bez względu na prawdziwy powód, jeśli to nie zadziała, oznacza to, że musisz „cofnąć się o krok”, zarówno pod względem trudności, rozproszenia, jak i uwagi (na przykład zbyt długiej sesji treningowej).

Jak więc odpowiedzieć na to pytanie?

Powinieneś klasycznie warunkować swoją zabawkę dla psa = zabawa = podekscytowanie. Wspomniałeś, że odszedł od wąchania. Zabierz go na smyczy, spróbuj zobaczyć, gdzie chce iść wąchać, uwolnij go, a kiedy go wypuścisz, rzuć zabawkę. Nie ma znaczenia, czy w tym momencie idzie do zabawki. Poproś wiewiórki o pomoc, gdy pies je zobaczy i będzie gotowy do nich rzucić, rzuć zabawką. Zrób to samo, co on wysiada z samochodu w parku. Możesz zrobić to samo skojarzenie z jedzeniem. Najpierw „rzucanie zabawki = jedzenie”, a następnie „rzucanie zabawki, pies biegnie = jedzenie” itd. Masz pomysł.

Jeśli to zrobisz, może 10 razy, pies będzie uwarunkowany i podekscytowany podczas rzucania zabawką. Będzie to idealny punkt wyjścia do przejścia na warunkowanie operantu, podobnie jak w przypadku kliknięcia, aby uzyskać „odtwarzanie z pobraniem”.

Spróbuj również skonfigurować sesje szkoleniowe z pilotami (dla każdego zachowania) w bardziej rozproszonym otoczeniu. Aby nauczyć go „zabawy z pobieraniem” lub, bardziej ogólnie, podczas sesji treningowych na świeżym powietrzu, spróbuj wykorzystać rozproszenie i środowisko na swoją korzyść. Użyj go jako nagrody. Przynosząc psa, OK, możesz sam powąchać itp.

Zawsze upewnij się, że pies może odnieść sukces. W pierwszej części (warunkowanie klasyczne) oznacza to rzucanie zabawką tylko wtedy, gdy pies jest w jakiś sposób podekscytowany. Nie pod koniec długiego spaceru. Jeśli chodzi o część dotyczącą szkolenia pilotów, nie rób tego, jeśli rozproszenie jest zbyt wysokie.

Odpowiedź dotycząca łączenia wstecznego była bardzo dobra i chciałbym zasugerować rozszerzenie tego podejścia. OP stwierdził, że pies jest bardzo zainteresowany podnoszeniem patyków. W ten sposób wyczyściłem podwórko zbłąkanych kijów, a następnie wziąłem jeden kij i użyłem go zamiast piłki jako zabawki, którą pies ma przynieść (opadając stopniowe wiązanie do tyłu). Kontynuowałbym to, w końcu rzucając kijem. W tym momencie możesz zacząć od nowa na początku procesu, używając piłki lub innej; nie martw się, drugi raz przejdzie DUŻO szybciej niż pierwszy, a przejście do gry w piłkę będzie niemal natychmiastowe.

Wypróbuj różne przedmioty. Twój pies może się nudzić tą samą starą piłką. Wypróbuj różne zabawki lub piłki. Daj lepsze smakołyki. Mój pies nie chciał robić tanich kości mlecznych ani żadnych innych smakołyków na bazie pszenicy, kukurydzy lub soi. Potem dostałem plastikowe torebki z przekąskami do woreczka treningowego, przypiąłem spodnie i napełniałem je naprawdę pokrojonym mięsem, a mój pies zwrócił na siebie uwagę i był gotów się uczyć, aby zdobyć cenną wspaniałą ucztę smakową . Kroję małe kawałki mięsa, wkładam do torebek z ziploc wielkości przekąski i zamrażam. Następnie podczas treningu wyjmij zamrożoną torbę, a smakołyki są zimne. Mój pies też uwielbiał plastry jabłek, świeżą marchewkę, plastry słodkich ziemniaków itp. Tani duży komercyjny smakołyk dla psa nie smakuje bardzo dobrze, więc psy tak naprawdę go nie lubią w porównaniu z prawdziwym jedzeniem.