gitosis vs gitolite? [Zamknięte]

Szukam instalacji serwera git, aby udostępniać projekty mojemu zespołowi. Nie chcę tworzyć konta użytkownika na serwerze z dostępem SSH dla każdego programisty, który potrzebuje dostępu git. Wydaje się, że istnieją dwa równoległe rozwiązania, które obejmują ten problem: gitosis i gitolite.

Nie mogłem znaleźć porównania między obydwoma rozwiązaniami. Jakie są główne różnice między nimi? Czy są inne podobne rozwiązania?

Szukam instalacji serwera git, aby udostępniać projekty mojemu zespołowi.

Możesz po prostu użyć git.

Aby mieć serwer git, jedyną rzeczą, której potrzebujesz na serwerze zdalnym, jest git. Jeśli nie potrzebujesz szczegółowych uprawnień (udostępnianie tylko zespołowi sugeruje, że jest to możliwe) ani żadnych dodatkowych funkcji, nie potrzebujesz gitolite ani podobnego.

Rozwiązanie bez instalacji

Jeśli git jest dostępny na zdalnym serwerze, możesz teraz zrobić to, o co prosisz, nie robiąc nic

ssh [user@]server
cd repos/are/here/
mkdir project.git
cd project.git
git init --bare

Lokalnie:

cd projects/are/here/project
git remote add origin [user@]server:repos/are/here/project.git
git push -u origin master

Konfiguracja serwera git jest łatwa.

Jeśli chcesz robić rzeczy z dedykowanym użytkownikiem git, dokumenty dotyczące konfigurowania serwera git są krótkie - ponieważ jest to naprawdę dość łatwe.

W podsumowaniu:

• Zainstaluj git
• Utwórz użytkownika o nazwie git
• Dodaj klucze publiczne swoje i swojego zespołu do .ssh/authorized_keyspliku użytkownika git
• Zmień powłokę użytkownika git na git-shell
• Utwórz repozytoria na serwerze
• zacznij git pull / pushing do [email protected]

Tylko różnica między pomocą dedykowanego użytkownikowi git i nie jest to, że jeśli konfiguracja użytkownik git używać git-shellnie pozwoli sobie robić nic innego. Jednak pod względem działania jako serwer git jest identyczny z rozwiązaniem bez instalacji

Główna różnica polega na tym, że gitoza jest już przestarzała i nie jest już aktywnie utrzymywana.

Gitolite jest znacznie bardziej kompletny i właśnie wydał trzecią wersję .

Jego najciekawszą funkcją jest wirtualne odniesienie (w skrócie VREF), które pozwala zadeklarować tyle haków aktualizacji, ile chcesz, co pozwala ograniczyć push przez:

• dir / file name :
  Powiedzmy, że nie chcesz, aby młodsi programiści wypychali zmiany do pliku Makefile, ponieważ jest on dość złożony:
  - VREF/NAME/Makefile = @junior-devs

• liczba nowych plików :
  Powiedzmy, że nie chcesz, aby młodsi programiści wypychali więcej niż 9 plików na zatwierdzenie, ponieważ chcesz, aby robili małe zatwierdzenia:
  - VREF/COUNT/9/NEWFILES = @junior-devs

• zaawansowane wykrywanie typów plików :
  czasami plik ma standardowe rozszerzenie (którego nie można „gitignore”), ale w rzeczywistości jest ono generowane automatycznie. Oto jeden sposób, aby to złapać:
  - VREF/FILETYPE/AUTOGENERATED = @all
  Zobacz, src/VREF/FILETETYPEaby zobaczyć mechanizm wykrywania.

• sprawdzanie adresu e-mail autora :
  Niektórzy chcą się upewnić, że „możesz przesyłać tylko własne zatwierdzenia”.
  - VREF/EMAIL-CHECK = @all
  Zobacz src/VREF/EMAIL-CHECK.

• głosowanie na zatwierdzeń :
  Podstawowa implementacja głosowania na zatwierdzenie jest zaskakująco prosta:
  - VREF/EMAIL-CHECK = @all.
  # 2 votes required to push master, but trusted devs don't have this restriction
# RW+ VREF/VOTES/2/master = @trusted-devs
# - VREF/VOTES/2/master = @devs
  Zobacz src/VREF/VOTESrealizację.

• i tak dalej...

Tylko boczna uwaga. Możesz również użyć Gerrit do swoich potrzeb:

Przegląd kodu Gerrit

Po pierwsze wydaje się, że Gerrit jest używany do przeglądu kodu, ale w rzeczywistości można go również używać do zarządzania użytkownikami i nadawania im dobrze zdefiniowanych uprawnień. Możesz ominąć przegląd kodu (poprzez kontrolę dostępu ) i używać go tylko do zarządzania projektami i kluczami SSH. Gerrit ma naprawdę silny mechanizm kontroli dostępu:

Kontrola dostępu Gerrit

Możesz ograniczyć push dla dowolnych gałęzi, tagów lub czegokolwiek, co możesz sobie wyobrazić, co jest zdefiniowane w dokumencie kontroli dostępu.

Aby uzyskać jeszcze szybsze i bardziej brudne rozwiązanie, po prostu użyj git daemon i przejdź do komunikacji peer-to-peer. Oto artykuł o tym.

Edycja: zdaję sobie sprawę, że to nie odpowiada ściśle na pytanie OP. Umieszczam to tutaj głównie dla tych, jak ja, którzy natknęli się na to, szukając słabego i brudnego sposobu na udostępnianie kodu, dopóki nie zostanie skonfigurowane korporacyjne konto github.

Przez jakiś czas kręciłem się wokół, aby uzyskać serwer git działający z dostępem LDAP, drobnoziarnistą kontrolą dostępu itp ... Znalazłem rewelację: Użyj Gitlab :

• repozytoria git
• drobnoziarnisty dostęp (afaik gitlab używa gitolitu pod maską)

jeśli chcesz szybką i szybką metodę instalacji: użyj instalatora bitnami