Dlaczego książka „The C Programming Language” mówi, że muszę obsadzić malloc?

Dziś doszedłem strona 167 z The C Programming Language (wydanie drugie Brian W. Kernighan i Dennis M. Ritchie) i okazało się, że autor mówi muszę rzucać malloc. Oto część z książki:

7.8.5 Zarządzanie pamięcią masową

Funkcje malloc i calloc dynamicznie uzyskują bloki pamięci.

void *malloc(size_t n)

zwraca wskaźnik do n bajtów niezainicjowanej pamięci lub NULL, jeśli żądanie nie może zostać spełnione.

void *calloc(size_t n, size_t size)

zwraca wskaźnik do wystarczającej ilości wolnego miejsca dla tablicy n obiektów o określonym rozmiarze lub NULL, jeśli żądanie nie może zostać spełnione. Pamięć jest inicjalizowana na zero. Wskaźnik zwrócony przez malloc lub calloc ma właściwe wyrównanie dla danego obiektu, ale musi zostać rzutowany na odpowiedni typ, jak w

int *ip;
ip = (int *) calloc(n, sizeof(int));

Wiem już, że malloc(i jego rodzina) zwraca typ void * i są dobre wyjaśnienia, dlaczego nie rzutowaćmalloc .

Ale moje pytanie brzmi: dlaczego książka mówi, że powinienem ją rzucić?

Z http://computer-programming-forum.com/47-c-language/a9c4a586c7dcd3fe.htm :

W C przed ANSI - jak opisano w K & R-1 - malloc () zwrócił a char * i konieczne było rzutowanie jego wartości zwracanej we wszystkich przypadkach, w których zmienna odbiorcza również nie była char *. Nowy void *typ w standardzie C sprawia, że ​​te wygięcia są niepotrzebne.

Aby uchronić kogokolwiek przed wstydem niepotrzebnego skakania w obronie K & R-2, poprosiłem Dennisa Ritchiego o opinię, którą mógłbym zacytować na temat ważności wyroku cytowanego powyżej ze strony 142. Odpowiedział:

W każdym razie, teraz, gdy ponownie przeczytałem treść na str. 142, myślę, że to źle; jest napisany w taki sposób, że nie tylko chroni przed wcześniejszymi regułami, ale także błędnie przedstawia reguły ANSI.