Jakie są cechy Pythona, które sprawiają, że jest unikalny jako własny język? [Zamknięte]

Jakie są cechy Pythona, które sprawiają, że jest unikalny jako własny język? Szukam jakiejkolwiek cechy, od dobrej do złej, przydatnej do utrudniania, składni do użycia w świecie rzeczywistym, ale nieprzejrzyste obserwacje byłyby najbardziej przydatne dla przeciętnego programisty.

Jestem tu nowicjuszem, więc intuicyjne rzeczy mogą wymagać wyjaśnienia .....

Trudno będzie znaleźć funkcje, które są absolutnie wyjątkowe . Większość istniejących funkcji językowych przyjęto w więcej niż jednym języku od ich powstania. Niektóre mogą być rzadsze, głównie dlatego, że albo są nowe i wciąż pozostają w ukryciu, albo wymarły z ważnego powodu. Niemniej jednak nawet wtedy lepiej byłoby spojrzeć na kombinacje funkcji.

To powiedziawszy, kilka funkcji Pythona powinno stanowić stosunkowo unikalną kombinację. Przynajmniej nie znam zdalnie tak popularnych (i praktycznych) języków, które w większości pokrywają się z zestawem funkcji. Jak zauważono w komentarzach, Ruby jest dość blisko, ale istnieją jednak liczne różnice.

• Metaprogramowanie na podstawie metaklasy . Zasadniczo uruchamianie dowolnego kodu przy tworzeniu klas. Sprawia, że bardzo fajne jest dostosowywanie klas przy bardzo niewielkim nakładzie pracy po stronie odbierającej - np. W przypadku mapowania obiektowo-relacyjnego (ORM), klasy klienta można pisać jak zwykle z kilkoma dodatkowymi liniami, attr = SomeDataType()a tona kodu jest generowana automatycznie. Przykładem tego są „modele” Django .
• Zachęcamy do korzystania z iteratorów do wszystkiego . Jest to szczególnie widoczne w wersji 3.x, gdzie większość alternatyw opartych na listach z odpowiednikiem opartym na iteratorze została zniesiona na korzyść tego ostatniego. Iteratory służą również jako niemal uniwersalny interfejs dla kolekcji (zarówno tych, które faktycznie masz w pamięci, jak i tych, których potrzebujesz tylko raz, a zatem możesz tworzyć za pomocą poniższych funkcji). Niezależnie od kolekcji, efektywne O(1)przestrzennie ( miejsce na wyniki pośrednie często następuje naturalnie, bardzo niewiele zadań faktycznie potrzebuje wszystkich elementów jednocześnie), kompasowanie danych nigdy nie było łatwiejsze.
• Wyrażenia generatora związane z powyższym. Wielu słyszało o zrozumieniu listy (tworzenie listy z innej iterowalnej, filtrowanie i mapowanie w tym procesie, z bardzo wygodną składnią). Zapomnij o nich, to cukier składniowy, szczególny przypadek. Wyrażenia generatora są bardzo zbliżone pod względem składniowym i ostatecznie skutkują tą samą sekwencją elementów, ale generują wyniki leniwie (a zatem zajmują O(1)miejsce, chyba że wyraźnie trzymasz wyniki wokół).
• yield, co sprawia, że ​​pisanie iteratorów (zwanych tutaj generatorami) jest o wiele przyjemniejsze. Są starszym bratem z powyższego, wspierają wszystkie rodzaje kontroli. C # ma coś podobnego, z tym samym słowem kluczowym. Ale yieldjest również przeciążony, aby obsługiwać ograniczony rodzaj korupcji (na przykład Lua ma bardziej rozbudowane wsparcie), który mimo to został dobrze wykorzystany przez mądrych ludzi pracujących nad trudnymi problemami. Dwa przykłady z góry mojej głowy: Analiza rekurencyjnego zejścia z funkcją śledzenia wstecznego i bez limitu stosu oraz asynchroniczne operacje we / wy (z wygodną składnią).
• Przypisywanie do wielu celów i wielokrotne rozpakowywanie. Przydział na sterydy. Nie tylko możesz przypisywać wiele wartości naraz (nawet w przypadku zamiany wartości i iteracji - for key, value in mapping.items()), możesz rozpakować dowolną iterację o znanej długości (szczerze mówiąc, głównie krotki) do wielu zmiennych. Od 3.x to nawet praktyczne dla zbiorów nieznanej długości jak można określić kilka zmiennych biorąc pojedyncze elementy i jeden podejmowania cokolwiek pozostaje: first, *everything_in_between, last = values.
• Deskryptory , prawdopodobnie najsilniejsze spośród różnych sposobów dostosowywania dostępu do atrybutów. Istnieją właściwości (jak w języku C #, ale bez obsługi specjalnego języka), metody statyczne, metody klas itp. Zaimplementowane jako deskryptory. Są to również obiekty pierwszej klasy. Zaledwie tydzień temu miałem do czynienia z powtarzalnym i trudnym kodem we właściwościach - napisałem więc małą funkcję generującą powtarzalną część i zawijającą ją w properyobiekt.
• Zasada czysto spalona (wcięcie do rozgraniczania bloków). To ostatnie celowo stawiam. Chociaż odróżnia Pythona, tak naprawdę nie wyróżnia się w codziennym programowaniu, gdy się do niego przyzwyczaisz (a przynajmniej takie jest moje doświadczenie).

Wydaje mi się, że jedyną rzeczą, która sprawia, że ​​Python jest wyjątkowy, jest szczególna kombinacja funkcji, które ujawnia. Dotyczy to większości języków programowania.

Lub może być jedna drobna rzecz: nie widziałem sposobu, w jaki Python jawnie przekazuje selfjako formalny parametr do obiektów obiektów członkowskich wykonywanych w innym języku. To drobiazg i nie rozumiem, jak to naprawdę coś zmienia.

Ale nie mówię zbyt dobrze w Pythonie, więc na pewno brakuje mi rzeczy!

Automatyczne przetwarzanie dokumentów, aby stały się własnością ich właściciela. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie genialne funkcje introspekcji Pythona sprawiają, że jest to bardzo unikalny język, od umiejętności korzystania z help () po możliwość używania go __doc__jako pierwszorzędnej właściwości obiektu. Na przykład:

>>> class DocStringException(Exception):
...     """Error message is the same as docstring"""
...     def __str__(self):
...         return repr(self.__doc__)
... 
>>> class ExampleException(DocStringException):
...     """An example happened"""
... 
>>> raise ExampleException
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
__main__.ExampleException: 'An example happened'

Inne przydatne funkcje introspekcji:

• help / help () - pomoc z tłumaczem / pomoc z obiektem
• słowa kluczowe - słowa kluczowe python
• locals () - pobierz lokalne nazwy
• globals () - pobierz nazwy globalne
• dir () - pobiera właściwości i metody obiektu
• metoda .mro. , issubclass - rozumienie dziedziczenia
• id () - pobierz adres pamięci obiektu

1. Generator Expressions
2. input()Pozwól, że wyjaśnię, jak dotąd nie widziałem języka, w którym można przypisać wartość do instrukcji, która coś wypisuje, przypomina ruby print/gets, ale z wartością przypisaną do wydruku zamiast:print "Foo" bar = gets
3. yield
4. Wiele rodzajów zestawów danych: ordereddict, namedtuple, array, list, tuple, dictionary

Chodzi o to, że Python jest jednym z niewielu języków o wyjątkowo niskim nakładzie syntaktycznym, co daje mu ogromne możliwości ekspresji: rozumienie list / set / dict, wydajność, dekoratory, eval, programowanie w klasach, introspekcja, zoptymalizowane wbudowane struktury danych (listy, dyktanda, zestawy), wszystkie te rzeczy spisują się w bardzo miły sposób, aby dać tobie (deweloperowi) moc wyrażania swoich myśli zwięzłym i eleganckim kodem niemal tak szybko, jak tylko możesz myśleć. Tak naprawdę nie mogę wymyślić żadnego innego języka z tym zabójczym zestawem funkcji połączonych razem.

Powiedziałbym, że to użycie wcięcia w celu dołączenia instrukcji i pętli. Nie widziałem tego w żadnym innym języku.

Myślę, że jest to bardzo przydatne, ponieważ znacznie utrudnia zaciemnienie kodu Pythona!

Wydaje się również, że działa w sposób uporządkowany wiersz po wierszu, z wyjątkiem funkcji, i może być również interpretowany jako taki, co jest miłe.