Widziałem to pytanie zadawane w różnych miejscach, z częściowymi odpowiedziami, więc staram się dostarczyć coś w rodzaju kompletnego przewodnika po schematach rozruchowych;)
Przede wszystkim kilka podstawowych informacji, których będziesz potrzebować:
- Uruchamianie systemu BIOS zazwyczaj wymaga partycjonowania MBR , chociaż niektóre programy ładujące obsługują inne schematy partycjonowania, takie jak GPT .
- Uruchamianie UEFI zasadniczo wymaga bitowości systemu operacyjnego, aby pasowała do bitowości oprogramowania układowego - a zdecydowana większość maszyn opartych na UEFI ma 64-bitowe oprogramowanie układowe.
Scenariusze, w których należy użyć systemu BIOS
- Instalujesz stary system operacyjny, który nie obsługuje rozruchu UEFI (np. Przed SP1 Windows Vista lub wcześniejszy), lub
- Musisz zainstalować system operacyjny o różnej bitowości niż oprogramowanie układowe (tzn. 32-bitowy system operacyjny na komputerze z 64-bitowym interfejsem UEFI lub odwrotnie)
Należy pamiętać, że systemy operacyjne, które nominalnie wymagają UEFI, często mogą zostać zmuszone do rozruchu na komputerach z systemem BIOS za pomocą specjalnie zaprojektowanego programu ładującego 1 . Tak jest na przykład w przypadku OS X - jak może to powiedzieć każdy entuzjasta Hackintosha.
Jeśli planujesz podwójny rozruch i instalujesz drugi system operacyjny ...
Chociaż jest to trudne, możliwa jest konwersja między schematami MBR i GPT i ponowna instalacja modułu ładującego w innym trybie.
Możliwe jest także uruchamianie jednego systemu operacyjnego za pośrednictwem UEFI, a drugiego za pośrednictwem systemu BIOS. Czasami nie masz wyboru, np. Jeśli masz już 64-bitową instalację systemu Windows opartą na UEFI i chcesz zainstalować 32-bitowy system Linux obok niego. Lub jakiś stary i / lub egzotyczny system operacyjny, który nie obsługuje UEFI. Ale zastanów się dwa razy, czy naprawdę musisz to zrobić.
Podsumowując: po prostu trzymaj się schematu rozruchowego, który już masz na swoim komputerze , chyba że nie masz takiego wyboru. Prawie zawsze jest to właściwa droga.
Skąd mam wiedzieć, jakiego schematu rozruchowego używa mój komputer?
Ogólna zasada brzmi:
- Jeśli jest to komputer Mac, używa UEFI; niektóre wczesne modele oparte na Intelu korzystały z EFI32, wszystkie modele od 2008 roku używają standardowego 64-bitowego UEFI.
- Jeśli jest to markowy komputer PC dostarczany z systemem Windows 8 lub nowszym, używa UEFI; Microsoft wymaga, aby Secure Boot (który wymaga UEFI) był domyślnie włączony na wszystkich komputerach zgodnych ze specyfikacją logo Windows od Windows 8.
- Jeśli jest to komputer dostarczany z systemem Windows XP lub wcześniejszym, używa systemu BIOS.
Dzięki komputerom dostarczanym z systemem Windows Vista lub 7 lub Linux, a także komputerom typu „zrób to sam” lub sprzedawanym przez małe lokalne firmy, nigdy nie możesz być pewien, tylko na widok. W takim przypadku istnieje kilka sposobów identyfikacji trybu rozruchu:
- Możesz sprawdzić tablicę partycji. Jeśli jest to dysk GPT i ma „partycję systemową EFI” (zwykle przed głównym woluminem systemu operacyjnego), uruchamia się w trybie UEFI. W przeciwnym razie jest to tryb BIOS.
- Możesz wejść do programu instalacyjnego BIOS / UEFI i wyszukać opcje priorytetu rozruchu. Jeśli wyświetla wpisy z EFI lub UEFI i / lub są one nieco opisowe dla systemu operacyjnego (np. „Windows Boot Manager” lub „Ubuntu”), uruchamia się w trybie UEFI. Jeśli pokazuje tylko numer modelu napędu, oznacza to, że jest to tryb BIOS.
Jeśli instalujesz pierwszy system operacyjny na nowym komputerze lub zamierzasz wyczyścić dysk twardy ...
Przede wszystkim sprawdź, czy masz wybór. Wejdź do programu instalacyjnego BIOS / UEFI i poszukaj opcji takich jak „Tryb rozruchu”, które można przełączać między „UEFI”, „Legacy”, „UEFI + Legacy”, coś w tym rodzaju. Można go również nazwać czymś w rodzaju „Włącz rozruch UEFI” lub „Włącz starszy rozruch” albo wspomnieć o CSM. Jeśli nie ma takiej opcji w twoim oprogramowaniu, nie masz szczęścia i musisz trzymać się wszystkiego, co masz - na starszych komputerach, które będą w trybie BIOS; istnieją również nowsze maszyny (np. linia Microsoft Surface), które obsługują tylko tryb UEFI. Jeśli nadal nie masz pewności, co masz - wyszukaj „Bezpieczny rozruch” w ustawieniach - jeśli jest gdziekolwiek wspomniany, to UEFI.
Zakładając, że masz wybór ... Zobaczmy zalety obu trybów.
Zalety UEFI
- Szybszy rozruch i lepsze zarządzanie energią . 2 Dotyczy to szczególnie systemu Windows - w zależności od różnych czynników UEFI z funkcją Fast Boot może być nawet dwa razy szybszy niż starsze oprogramowanie rozruchowe. W Linuksie różnica będzie mniejsza, ale nadal obecna. Wynika to z faktu, że system operacyjny uruchamiany z systemu BIOS musi ponownie zainicjować sprzęt, który mógł być już zainicjowany, początkowy kod systemu operacyjnego musi zostać załadowany w bardzo powolnych, starszych trybach itp. W systemie Linux można również całkowicie porzucić GRUB (lub równoważny) i uruchom jądro bezpośrednio z oprogramowania układowego, co może również nieco przyspieszyć proces. Ponadto rzeczy takie jak ponowne uruchamianie, sen, hibernacja itp. Mogą czasami częściowo lub całkowicie ominąć test POST , co dodatkowo poprawia ogólną szybkość operacji rozruchu i zasilania.
- Opcja bezpiecznego rozruchu. W zależności od przypadku użycia może to być bardziej kłopotliwe niż korzyść (ale większość sprzętu pozwala go wyłączyć), a także jego rzeczywiste zalety w zakresie bezpieczeństwa są ograniczone - ale dodatkowe sprawdzenie podpisu na poziomie oprogramowania układowego może być dodatkowa ochrona przed rootkitami. Tylko nie zakładaj, że twój system jest bezpieczny tylko dlatego, że używa Bezpiecznego rozruchu, jest zbyt wadliwy, aby przyjmować takie założenia.
- Lepsza obsługa dużych dysków. Schemat partycjonowania MBR nie obsługuje dysków o rozmiarze większym niż 2 TiB. Nadal możesz uruchamiać system z tak dużych dysków w systemie BIOS, używając hybrydowych tablic partycji i dodatkowej partycji bootloadera (którą większość systemów operacyjnych i tak tworzy domyślnie), ale jest lepiej obsługiwana w UEFI. Ponadto GPT nie ma limitu MBR na 4 partycje, co uwalnia cię od nonsensów, takich jak „partycje rozszerzone”. Nie ma prawie nic, czego nie można zrobić na MBR za pomocą patchworku - ale jest obsługiwany elegancko i natywnie, bez potrzeby patchworku;)
- Natywny multi-boot. UEFI pozwala natywnie zadeklarować, że na jednym dysku twardym zainstalowany jest więcej niż jeden system operacyjny - możesz następnie wybierać między nimi w interfejsie oprogramowania układowego, bez potrzeby dodatkowego ładowania programu ładującego. Chociaż nie zawsze jest to najwygodniejsza opcja radzenia sobie z uruchamianiem wielu systemów operacyjnych, powinno to zmniejszyć liczbę problemów, takich jak aktualizacja systemu operacyjnego lub niektóre oprogramowanie antywirusowe zastępujące program ładujący itp.
- Lepsza kontrola oprogramowania. Niektóre ustawienia UEFI (w szczególności kolejność rozruchu) mogą być zmieniane przez system operacyjny w standardowy sposób. Umożliwia to zamówienie takich rzeczy jak „zamknij i uruchom ponownie z CD” (lub „uruchom inny system operacyjny” w przypadku opisanym powyżej) z poziomu systemu operacyjnego, bez konieczności wprowadzania interfejsu użytkownika oprogramowania układowego.
Zalety systemu BIOS
- Prostszy proces uruchamiania. Prostsze, jak w prostszej konstrukcji - niekoniecznie prostsze dla nowoczesnego sprzętu (i dlatego jest wolniejsze). Dzięki UEFI zawsze można zawsze uruchamiać tylko nośniki wymienne- wpisy bootloadera dla systemów operacyjnych na dyskach wewnętrznych są przechowywane na płycie głównej. Dlatego na komputerze z interfejsem UEFI podczas wymiany dysku twardego lub przenoszenia dysków między komputerami potrzebne jest środowisko naprawcze na nośniku wymiennym (lub powłoce EFI wbudowanej w oprogramowanie układowe, która czasami jest dostępna na płytach głównych z rynku DIY, ale prawie nie istnieje na markowych maszynach) w celu przebudowania wewnętrznej konfiguracji bootloadera dla nowego napędu. W przeciwieństwie do tego BIOS uruchamia pierwszy sektor dysku, co pozwala na bezproblemowe klonowanie i przenoszenie dysków twardych między komputerami (oczywiście pod warunkiem, że nie występują problemy związane ze sterownikami).
- Bardziej elastyczny wybór systemu operacyjnego. Wersje systemu Windows starsze niż Vista SP1 nie mogą zostać uruchomione przez UEFI. Podobne dla starszych dystrybucji Linuksa. Co więcej, ogólnie rzecz biorąc, nie jest możliwe uruchomienie systemu operacyjnego z innym bitem niż oprogramowanie wewnętrzne - a ogromna większość systemów opartych na UEFI jest 64-bitowa, co oznacza brak 32-bitowych systemów operacyjnych bez uciekania się do starszego rozruchu. Natomiast prawie wszystko można uruchomić za pomocą systemu BIOS. 1
- Mniej błędów. Implementacje UEFI dość często mają subtelne, ale śmiertelne wady i błędy, które mogą spowodować uszkodzenie płyty głównej poprzez usunięcie konfiguracji oprogramowania układowego lub załadowanie niewłaściwego sterownika . Dla kontrastu, BIOS istnieje już od 1981 roku i przynajmniej sposób, w jaki współpracuje z systemem operacyjnym, niewiele się zmienił w tym czasie. We współczesnym użyciu jest to bardzo cienka warstwa, która jest używana tylko podczas rozruchu, a także w większości jednokierunkowa, przy czym system operacyjny prawie nie ma dostępu do wszystkiego, co pozostaje w systemie BIOS. Oznacza to, że znacznie trudniej jest śmiertelnie zepsuć rzeczy.
Dolna linia
Radzę uruchomić system za pomocą starszego systemu BIOS, jeśli:
- faktycznie konfigurują maszynę wirtualną - UEFI na hiperwizorach maszyn wirtualnych jest zwykle ograniczony i eksperymentalny; Uruchamianie systemu BIOS jest znacznie lepiej obsługiwane
- trzeba uruchomić 32-bitowy system operacyjny na komputerze 64-bitowym
- mieć oprogramowanie wewnętrzne, które jest szczególnie wadliwe
- często wymieniają lub przenoszą dyski twarde między komputerami
W przeciwnym razie lepiej iść z UEFI. Jest szybszy, bezpieczniejszy i ma lepszą funkcjonalność.
Przypisy
- Możliwe jest nawet zainstalowanie środowiska UEFI na BIOSie . Wersje DUET firmy TianoCore właśnie to robią - ale taka konfiguracja jest zwykle niepraktyczna w instalacjach w świecie rzeczywistym. O ile nie masz komputera tylko z systemem BIOS i instalujesz eksperymentalny system operacyjny, którego nie można uruchomić w inny sposób niż za pomocą programu ładującego UEFI - nie chcesz tego robić.
- Niektóre wczesne oprogramowanie sprzętowe UEFI może mieć „bootloader” UEFI „przykręcony” do oprogramowania układowego opartego na BIOS-ie. W tych rzadkich przypadkach uruchamianie systemu BIOS może być faktycznie szybsze, ale nie jest to reprezentatywne dla większości sprzętu.
