Do czego służą dyski Windows A: i B:?

W systemie Windows masz dysk C. Wszystko poza tym jest oznaczone następującą literą.

Więc twój drugi napęd to D, twój DVD to E, a jeśli włożysz pamięć USB, staje się F, a następny napęd G. I tak dalej i tak dalej.

Ale czym i gdzie są dyski A i B?

Krótka wersja: A: i B: są zarezerwowane dla stacji dyskietek, więc C: jest używany przez dyski twarde ze względu na kompatybilność wsteczną.

Dawno, dawno temu komputery PC w stylu CP / M i IBM nie miały dysku twardego. Miałeś jeden napęd dyskietek i tyle. Jeśli nie wydałeś jeszcze około 1 000 $ na drugą stację dyskietek, twój system pali! Jeśli miałeś tylko jeden dysk, często uruchamiał się z jednego dysku, wkładał drugi dysk z programami i danymi, a następnie uruchamiał program. Po zakończeniu programu komputer zażąda ponownego włożenia dysku rozruchowego, aby można było ponownie użyć wiersza polecenia. Kopiowanie danych z jednego dysku na drugi było serią

Please insert source disk into drive A:...
Please insert destination disk into drive A:...
Please insert source disk into drive A:...

Gdy dyski twarde stały się tanie, „drogie” komputery zwykle miały dwa dyskietki (jeden do uruchamiania i uruchamiania popularnych programów, drugi do zapisywania danych i uruchamiania określonych programów) . I tak często było tak, że sprzęt płyty głównej obsługiwał dwa dyskietki pod stałymi adresami systemowymi. Ponieważ był on wbudowany w sprzęt, uważano, że akceptacja tego samego wymagania w systemie operacyjnym jest akceptowalna, a wszelkie dyski twarde dodane do komputera będą zaczynać się od dysku C:i tak dalej.

Podczas przechodzenia z dysków 5,25-calowych (które faktycznie były dyskietkami) na dyski 3,5-calowe (które były zamknięte w twardszej plastikowej obudowie) powszechne było posiadanie obu napędów w jednym systemie, i znów był obsługiwany na płycie głównej ze sprzętem oraz w systemie operacyjnym pod stałymi adresami. Ponieważ w bardzo niewielu systemach zabrakło liter dysków, nie uznano za ważne rozważenie możliwości ponownego przypisania tych dysków w systemie operacyjnym aż do znacznie później, kiedy dyski zostały wyodrębnione wraz z adresami ze względu na standard plug'n'play.

Od tego czasu opracowano wiele programów i, niestety, spora część z nich oczekuje długoterminowego przechowywania na dysku C:. Obejmuje to oprogramowanie BIOS, które uruchamia komputer. Nadal możesz podłączyć dwa dyskietki, uruchomić system DOS 6.1 i używać go tak, jak na początku lat 90., z dyskietkami A:i B:.

Tak więc w dużej mierze powodem uruchomienia dysku twardego w C jest kompatybilność wsteczna . Chociaż system operacyjny w pewnym stopniu wyodrębnił przechowywanie danych, nadal traktuje A:i B:inaczej, w taki sposób, że umożliwia ich usunięcie z systemu bez zmiany systemu operacyjnego, buforowanie ich w inny sposób, a także z powodu wczesnych wirusów traktujących sektor rozruchowy z większą liczbą ostrożność niż sektor rozruchowy dysku twardego.

Szczególnie w przypadku systemu Windows warto wspomnieć, że można używać A:i B:jako nazwy woluminów, może to być dysk flash lub wewnętrzny dysk twardy.

A: i B: zostały użyte dla dyskietek .

Edycja: Ktoś poprosił o zdjęcia, więc oto dyskietka 8 ", 5,25" i 3,5 ". (8" dyski nie były standardowo używane na komputerach osobistych kompatybilnych z IBM).

Mniej odpowiedzi, więcej anegdoty. W tym artykule Microsoft napisano:

„Możesz przypisać litery C do Z do każdego napędu w komputerze. A i B są zwykle zarezerwowane dla stacji dyskietek, ale jeśli twój komputer nie ma stacji dyskietek, możesz przypisać A i B do woluminów .”

Kiedy więc niedawno zbudowałem nowy komputer z dwoma dyskami wewnętrznymi, jednym dla systemu operacyjnego i jednym dla danych, pomyślałem: hej !, zmienię napęd na „A”. Czułem się zbuntowany, dopóki nie odkryłem, że Windows nie indeksuje dysków oznaczonych literą A lub B. dla dysku. Jak tylko przypisałem temu dyskowi inną literę, Windows zaindeksował dysk. Tyle, że był zbuntowany. lol.

Dwa poziome gniazda z przodu tego komputera to dyski A: i B: (w tym przypadku dyskietki 5.25). Należy pamiętać, że trzeba było fizycznie „zamontować” dysk, obracając dźwignię z przodu napędu. , prostsze czasy.

Litery A i B są zarezerwowane dla stacji dyskietek. Jeśli jednak komputer nie ma stacji dyskietek, litery te można przypisać do dysków wymiennych.

Źródło: Jak zmienić przypisania liter dysków w systemie Windows XP

Ach ... dobre dni.

O: było pierwszym urządzeniem dyskowym, B: drugim i tak dalej - w CP / M. Jak napisał ktoś inny, działało to na 8-bitowych maszynach 8080 i Z-80, które były starsze niż MS-DOS.

MS-DOS z kolei był 16-bitowym (8086) podrzucającym klonem CP / M, a dokładniej CP / M-86, więc używał tych samych konwencji liter napędów.

W tamtych czasach jedyne konwencje, które były dość uniwersalne, zostały ustalone przez CP / M (na przykład nazewnictwo dysków w Apple-2 i Tandy TRS-80 było czymś innym ... Kiedyś użyłem TRS-80 4 dyskietki ... och, moc!).

Z czymś takim jak CP / M pierwsze dyski twarde, kiedy się pojawiły, pojawiły się jako następna dostępna litera dysku.

MS-DOS, z najlepiej znanych sobie powodów, przydzielił 2 dyskietki prawie uniwersalnie i umieścił dysk twardy w C:

Jest to PRAWDOPODOBNIE, ponieważ wszystkie wczesne komputery IBM z systemem MS-DOS miały 2 dyskietki, więc była to naturalna konfiguracja.

Konwencja ta została zachowana, jak jednak wielokrotnie podkreślano - w oknach można to zmienić. O ile wiem w MS-DOS nie możesz.

Nieco poza tematem:

W latach osiemdziesiątych na tych wczesnych maszynach dość powszechne było to, że dyski były mieszanymi torbami różnych typów z niekompatybilnością z legendami. IBM-PC narzucił wiele standardów w formacie swoich dyskietek 5,25 cala - wcześniej istniały różnego rodzaju ustalenia z sektorem twardym i miękkim, liczbą sektorów / ścieżki, liczbą ścieżek itp.

Wymiana danych między maszynami używającymi dyskietek była bardzo trafiona i nieudana, co zostało rozwiązane tylko za pomocą MS-DOS i IBM-PC. Najbardziej niezawodnym sposobem przesyłania plików między komputerami było wówczas napisanie niektórych programów (w asemblerze) do przesyłania plików za pomocą portu szeregowego, a następnie ich połączenie. Nigdy nie było bardzo wolne, ponieważ pliki nigdy nie były bardzo duże.

Moimi ulubionymi od tej pory były dyski o wysokiej gęstości, które kupił mój pracodawca - była to 8-calowa dyskietka przymocowana ogromnym długim kablem taśmowym. Myślę, że przechowywał około 200 KB, co było ogromne przy tworzeniu oprogramowania na maszynie z 2 dyskietkami, z których każda ma 89 KB. Kompilator na jednym, kod źródłowy i obiektowy na drugim. Kompilacja zajęła kilka minut, a dyski odskoczyły.

W chwili wprowadzenia na rynek komputera IBM można było uruchomić CP / M-86 lub MS-DOS, a nic nie wskazywało na to, że wygra ten komputer. Ostatecznie MS-DOS wygrał dzień - niektóre oferty pakietowe mogły mieć z tym coś wspólnego. Pierwsza maszyna IBM, którą kupił mój pracodawca, znacznie ułatwiła ... a port rzeczy do MS-DOS był dość łatwy - głównie z powodu tych samych konwencji dla liter dysków, a także dlatego, że wywołania systemowe do odczytu / zapisu pliki i wypełnij bloki kontroli plików (pamiętasz FCB i dziwny format, jaki mieli w pamięci?) było takie samo.

C: nie był sztywny w MS-DOS jako pierwszy dysk twardy. Heath / Zenith MS-DOS miał AB zarezerwowaną dla dyskietek 5 "i CD zarezerwowaną dla dyskietek 8".

Pierwszą domyślną partycją dysku twardego była E, niezależnie od tego, czy masz zainstalowane dyskietki, czy nie. Ich wersja pozwalała również na 16 partycji na jednym dysku twardym.

Sądzę, że mogły to być również pierwsze systemy z wieloma systemami uruchamiania. Skróty klawiszowe podczas procesu rozruchu pozwoliłyby na rozruch z dowolnego dysku lub partycji, umożliwiając niestandardowe środowiska i uruchamianie CP / M-85, CP / M-86, MS-DOS, Concurrent Dos lub HDOS.

A i B zostały użyte dla stacji dyskietek. O ile mi wiadomo, są dwa, ponieważ starsze komputery (bez dysków twardych) uruchamiają system operacyjny z A: \ i uruchamiają aplikacje z B: \

Są to dyskietki. Jeśli jesteś ciekawy kolejności przydziału napędów, wikipedia ma więcej informacji http://en.wikipedia.org/wiki/Drive_letter_assignment

Odp .: Jest to wymienny nośnik magnetyczny o pojemności 5,25 cala 1,2 Mb, a B: to bardziej nowoczesny napęd 3,5 cala 1,44 Mb w mojej maszynie kodującej.

Jeśli dobrze pamiętam w moich systemach DOS, były one używane do stacji dyskietek, ale B:\ogólnie nie były to rzeczywiste dyskietki fizyczne, a raczej wirtualne.

Była to wirtualna dyskietka używana podczas kopiowania dyskietki, gdy był tylko jeden dysk. Więc kopiowałbyś z A:\do, B:\ale nadal wyjmowałeś dyski źródłowy i docelowy z tego samego napędu, gdy bufor pamięci był pełny.

Odp .: było urządzeniem rozruchowym w 8-bitowym systemie operacyjnym CP / M. Wyprzedza nawet najwcześniejszy MS-DOS. Jeśli miałeś drugi dysk, był to B :. Trzecią byłoby C :, itp. Systemy nie miały wtedy dysków twardych. CP / M był pierwotnie ukierunkowany na procesor 8080. CP / M powstał w latach 70. Pierwszym małym dyskiem Winchester był ST-506, który mógł pochwalić się 5 MB (pięć megabajtów) pamięci. Były drogie, ale szybkie (w porównaniu do tego, do czego byliśmy przyzwyczajeni). Aha, a pierwotny system plików nie miał folderów ani podkatalogów. Nie było odpowiedzi A: \. To tylko A :.

Chociaż jasne jest, że są one używane do starszych napędów dyskietek, należy zauważyć, że są one nadal używane do dzisiaj dla tych starożytnych nośników danych:

Czuję się stary i mam tylko 26 lat. A i B tradycyjnie są dyskietkami. C tradycyjnie jest dyskiem głównym, a D tradycyjnie jest dyskiem CD-ROM

Mój komputer w domu ma CDEF jako dyski twarde i G jak DVD RW

Na moim pierwszym komputerze w 1992 roku A: była dyskietką 3,5 ", a B: była dyskietką w starym stylu 5,25". Inne maszyny miały dwa dyski 3,5 ", a posiadanie dwóch dyskietek było dość powszechne, dlatego dyski twarde zaczynają się od C: aby zostawić miejsce.

Są one dziedzictwem czasów DOS - A: i B: były dyskietkami, które były standardowe na oryginalnym komputerze IBM. C: dysk twardy był trzecim dyskiem. Dziś oczywiście nikt nie ma dyskietek.

A: \ i B: \ nadal domyślnie używają stacji dyskietek, oczywiście widoczne tylko, jeśli masz zainstalowany (tylko dla zabawy na niektórych moich maszynach wirtualnych)

Wiele dobrych odpowiedzi już, ale wszystkie odnoszą się do stacji dyskietek w czasie przeszłym. Faktem jest, że dyskietki są nadal sprzedawane , choć nie mam pojęcia, kto je kupuje.

Kolejny fajny fakt: jeśli masz zainstalowany jeden fizyczny napęd dyskietek, w rzeczywistości masz zarówno napęd A: jak i B: Jeśli zrobisz

 copy a:bigfile b:

system wyświetli monit o włożenie dyskietki A: lub B: w razie potrzeby.

Prymitywne jak na dzisiejsze standardy, ale wciąż o krok od przechowywania danych na kasecie audio!

A: \ i B: \ zostały użyte dla stacji dyskietek (pamiętasz je?);)

Pierwszym komputerem, którego profesjonalnie użyłem, był Xen morelowy. Wewnętrzny dysk twardy to A: a dyskietka 3,5 "to B:. To było w czasach MS-DOS 2.11, zanim pojawiły się komputery Ibm.