Mądry facet, który nazywa się NickN, utrzymuje obszerny post na forum na temat swoich poglądów na temat budowy potężnego komputera (skierowany do gry Microsoft Flight Simulator X, bardzo wymagającego oprogramowania).

Sumuje gdzieś punkty na dyskach SSD i kończy listę w następujący sposób:

NIE UDZIELAJ SSD

Niestety nie rozwodzi się nad tym, ale zastanawiam się, dlaczego to mówi. Jakie są wady partycjonowania dysku SSD? (Partycjonowanie w tym kontekście oznacza> = 2 partycje)

Dyski SSD, powtarzam, NIE działają na poziomie systemu plików!

Nie ma korelacji 1: 1 między tym, jak system plików widzi rzeczy, a tym, jak SSD widzi rzeczy.

Nie krępuj się partycjonować dysk SSD w dowolny sposób (zakładając, że każda partycja jest poprawnie wyrównana, a nowoczesny system operacyjny zajmie się tym za Ciebie); NIE zaszkodzi nic, NIE wpłynie negatywnie na czas dostępu ani nic innego, i nie martw się o robienie wielu zapisów na dysku SSD. Mają je, więc możesz zapisać 50 GB danych dziennie, a to potrwa 10 lat.

Odpowiadając na odpowiedź Robin Hooda ,

Wyrównanie zużycia nie będzie miało tyle wolnego miejsca do zabawy, ponieważ operacje zapisu zostaną rozłożone na mniejszą przestrzeń, więc „możesz”, ale niekoniecznie zużyje się tę część dysku szybciej niż gdybyś cały dysk była pojedyncza partycja, chyba że będziesz wykonywać równoważne zużycie na dodatkowych partycjach (np. podwójny rozruch).

To jest całkowicie złe. Nie można zużyć partycji, ponieważ odczytujesz / zapisujesz tylko na tej partycji. To NIE jest nawet zdalne działanie SSD.

Dysk SSD działa na znacznie niższym poziomie dostępu niż to, co widzi system plików; dysk SSD działa z blokami i stronami.

W tym przypadku tak naprawdę się dzieje, nawet jeśli zapisujesz tonę danych na określonej partycji, system plików jest ograniczony przez partycję, ALE, SSD nie. Im więcej zapisuje SSD, tym więcej bloków / stron SSD będzie wymieniać w celu wyrównywania zużycia. Nic nie obchodziło, jak system plików widzi rzeczy! Oznacza to, że kiedyś dane mogą znajdować się na określonej stronie na dysku SSD, ale innym razem może i będzie inaczej. Dysk SSD będzie śledził, gdzie dane są przetasowane, a system plików nie będzie miał pojęcia, gdzie na dysku SSD faktycznie znajdują się dane.

Aby było to jeszcze łatwiejsze: powiedz, że piszesz plik na partycji 1. System operacyjny informuje system plików o potrzebach związanych z pamięcią, a system plików przydziela „sektory”, a następnie informuje dysk SSD, że potrzebuje X miejsca. System plików widzi plik pod logicznym adresem bloku (LBA) wynoszącym 123 (na przykład). SSD odnotowuje, że LBA 123 używa bloku / strony # 500 (na przykład). Tak więc za każdym razem, gdy system operacyjny potrzebuje tego konkretnego pliku, dysk SSD będzie miał wskaźnik do dokładnie tej strony, której używa. Teraz, jeśli będziemy nadal zapisywać na SSD, rozpocznie się poziomowanie zużycia i powie nam blok / strona # 500, możemy lepiej zoptymalizować cię na bloku / stronie # 2300. Teraz, gdy system operacyjny zażąda tego samego pliku, a system plików ponownie poprosi o LBA 123, tym razem dysk SSD zwróci blok / stronę # 2300, a NIE # 500.

Podobnie jak dyski twarde dyski SSD typu nand-flash mają dostęp sekwencyjny, więc wszelkie dane, które zapisujesz / odczytujesz z dodatkowych partycji, będą znajdować się dalej niż „mogłoby” być, gdyby zostały zapisane w jednej partycji, ponieważ ludzie zwykle pozostawiają wolne miejsce na swoich partycjach . Zwiększy to czas dostępu do danych przechowywanych na dodatkowych partycjach.

Nie, to znowu źle! Robin Hood zastanawia się nad systemem plików, zamiast myśleć, jak dokładnie działa dysk SSD. Ponownie, nie ma sposobu, aby system plików wiedział, w jaki sposób dysk SSD przechowuje dane. Nie ma tu „dalej”; to tylko w oczach systemu plików, a NIE faktyczny sposób przechowywania informacji przez dysk SSD. Możliwe jest, że dysk SSD rozłoży dane w różnych układach NAND, a użytkownik nie zauważy żadnego wzrostu czasu dostępu. Do diabła, ze względu na równoległy charakter NAND, może nawet okazać się szybszy niż wcześniej, ale mówimy tutaj o nanosekundach; mrugnij i przegapiłeś to.

Mniej całkowitej przestrzeni zwiększa prawdopodobny zakres pisania pofragmentowanych plików i chociaż wpływ na wydajność jest niewielki, należy pamiętać, że ogólnie uznanie za defrrforowanie dysku SSD typu nand-flash jest uważane za zły pomysł, ponieważ spowoduje to zużycie dysku. Oczywiście w zależności od używanego systemu plików fragmentacja jest wyjątkowo mała, ponieważ są one zaprojektowane do zapisywania plików jako całości, gdy tylko jest to możliwe, zamiast zrzucania ich wszędzie, aby uzyskać szybsze prędkości zapisu.

Nie, przykro mi; znowu to jest złe. Widok systemu plików i widok SSD tych samych plików nie są nawet zdalnie zamykane. System plików może postrzegać plik jako pofragmentowany w najgorszym możliwym przypadku, ALE widok SSD tych samych danych jest prawie zawsze zoptymalizowany.

Zatem program do defragmentacji spojrzałby na te LBA i powiedziałby, że ten plik musi być naprawdę rozdrobniony! Ale ponieważ nie ma pojęcia o elementach wewnętrznych dysku SSD, jest w 100% błędny. To jest powód, dla którego program defragmentujący nie działa na dyskach SSD, i tak, program defragmentacyjny powoduje również niepotrzebne zapisy, jak już wspomniano.

Seria artykułów Kodowanie dla dysków SSD stanowi dobry przegląd tego, co się dzieje, jeśli chcesz być bardziej techniczny na temat działania dysków SSD.

Aby uzyskać więcej „lekkich” informacji o tym, jak faktycznie działa FTL (Flash Translation Layer), sugeruję również przeczytanie krytycznej roli oprogramowania układowego i warstw tłumaczenia Flash w Solid State Drive Design  (PDF) ze strony Flash Memory Summit .

Mają też wiele innych dostępnych dokumentów, takich jak:

• Modelowanie warstw translacji Flash w celu zwiększenia żywotności systemu  (PDF)
• Wykorzystanie opartej na hoście warstwy tłumaczenia Flash do przyspieszenia aplikacji  (PDF)

Kolejny artykuł na temat tego, jak to działa: Omówienie pamięci Flash  (PDF). Patrz sekcja „Zapisywanie danych” (strony 26–27).

Jeśli bardziej zależy Ci na wideo, zobacz Wydajny FTL na poziomie strony w celu optymalizacji translacji adresów w pamięci flash i powiązanych slajdach .

Bardzo długie odpowiedzi tutaj, gdy odpowiedź jest wystarczająco prosta i wynika bezpośrednio z ogólnej wiedzy na temat dysków SSD. Aby zrozumieć odpowiedź, wystarczy przeczytać termin „ dysk półprzewodnikowy” w Wikipedii :

Rada „NIE PARTITION SSD” jest nonsensem.

W (odległej) przeszłości systemy operacyjne nie obsługiwały dysków SSD bardzo dobrze, a zwłaszcza, gdy partycjonowanie nie zapewniało wyrównania partycji zgodnie z rozmiarem bloku wymazywania.

Ten brak wyrównania, gdy sektor dysku logicznego systemu operacyjnego został podzielony na fizyczne bloki SSD, może wymagać, aby dysk SSD flashował dwa sektory fizyczne, gdy system operacyjny zamierzał tylko zaktualizować jeden, spowalniając w ten sposób dostęp do dysku i zwiększając poziom zużycia .

Obecnie dyski SSD stają się znacznie większe, a systemy operacyjne wiedzą wszystko o usuwaniu bloków i wyrównaniu, dzięki czemu problem już nie istnieje. Być może ta rada miała kiedyś na celu uniknięcie błędów przy wyrównywaniu partycji, ale dziś te błędy są prawie niemożliwe.

W rzeczywistości argument za partycjonowaniem dysków SSD jest dziś dokładnie taki sam, jak w przypadku klasycznych dysków:
Aby lepiej zorganizować i oddzielić dane.

Na przykład instalacja systemu operacyjnego na oddzielnej i mniejszej partycji jest przydatna do robienia jej kopii zapasowej jako środka ostrożności podczas dokonywania dużych aktualizacji systemu operacyjnego.

Partycjonowanie dysku SSD nie wiąże się z żadnymi wadami, a jego żywotność można przedłużyć, pozostawiając trochę niepodzielonego miejsca.

Wyrównanie zużycia jest stosowane na wszystkich blokach urządzenia (zob. Biała księga HP, link poniżej)

Podczas statycznego wyrównywania zużycia wszystkie bloki we wszystkich dostępnych lampach błyskowych w urządzeniu uczestniczą w operacjach wyrównywania zużycia. Zapewnia to, że wszystkie bloki otrzymują taką samą ilość zużycia. Statyczne wyrównywanie zużycia jest najczęściej stosowane w dyskach SSD do komputerów stacjonarnych i notebooków.

Na tej podstawie możemy stwierdzić, że partycje nie mają znaczenia dla wyrównywania zużycia. Ma to sens, ponieważ z punktu widzenia dysku twardego i kontrolera partycje tak naprawdę nie istnieją. Są tylko bloki i dane. Nawet tablica partycji jest zapisywana w tych samych blokach (1. blok dysku dla MBR). To system operacyjny odczytuje tabelę i decyduje, w których blokach zapisywać dane, a które nie. System operacyjny widzi bloki za pomocą LBA, aby nadać każdemu blokowi unikalny numer. Jednak sterownik mapuje następnie blok logiczny na rzeczywisty blok fizyczny, biorąc pod uwagę schemat wyrównywania zużycia.

Ten sam oficjalny dokument stanowi dobrą sugestię przedłużenia żywotności urządzenia:

Następnie nadmiernie przydziel swój dysk. Możesz wydłużyć żywotność, dzieląc tylko część całkowitej pojemności urządzenia. Na przykład, jeśli masz dysk 256 GB - podziel go na partycje tylko do 240 GB. To znacznie przedłuży żywotność dysku. 20% poziom nadmiarowości (partycjonowanie tylko 200 GB) wydłużyłoby żywotność. Dobrą zasadą jest, że za każdym razem, gdy podwajasz nadwyżkę napędu, dodajesz 1x do jego wytrzymałości.

Wskazuje to również, że nawet niepodzielona przestrzeń jest wykorzystywana do wyrównywania zużycia, co dodatkowo potwierdza powyższy punkt.

Źródło: Dokument techniczny - SSD Endurance ( http://h20195.www2.hp.com/v2/getpdf.aspx/4AA5-7601ENW.pdf )

Sektory dyskowe od dawna mają 512 bajtów, a dyski mechaniczne mają tę właściwość, że jedyną rzeczą, która wpływa na czas odczytu / zapisu sektora, jest opóźnienie wyszukiwania. Tak więc głównym krokiem optymalizacji mechanicznych dysków twardych była próba sekwencyjnego odczytu / zapisu bloków, aby zminimalizować liczbę wyszukiwań.

Flash działa zupełnie inaczej niż mechaniczne dyski twarde. Na nieprzetworzonym poziomie flashowania nie masz bloków, ale strony i „kasowanie bloków” (do wypożyczenia z terminologii Linux MTD). Możesz pisać, aby flashować stronę naraz, a także wymazywać flashowanie kasowania jednocześnie.

Typowy rozmiar strony dla flasha to 2 KB, a typowy rozmiar dla kasowania to 128 KB.

Ale dyski SSD SATA stanowią interfejs, który działa z sektorami o wielkości 512 bajtów w systemie operacyjnym.

Jeśli istnieje mapowanie 1: 1 między stronami i sektorami, możesz zobaczyć, w jaki sposób wpadłbyś w kłopoty, gdyby tablica partycji zaczęła się na nieparzystej stronie lub stronie w środku kasowania. Biorąc pod uwagę, że systemy operacyjne wolą pobierać dane z dysków w porcjach 4Kbyte, ponieważ jest to zgodne ze sprzętem stronicowania x86, możesz zobaczyć, jak taki blok 4Kbyte może łączyć się z blokiem wymazywania, co oznacza, że ​​aktualizacja wymagałaby usunięcia, a następnie przepisania 2 bloków zamiast 1. Prowadzenie do niższa wydajność.

Jednak oprogramowanie układowe SSD nie obsługuje mapowania 1: 1, wykonuje translację adresu bloku fizycznego (PBA) na adres bloku logicznego (LBA). Oznacza to, że nigdy nie wiadomo, gdzie powiedzmy, że sektor 5000 lub jakikolwiek inny sektor jest rzeczywiście zapisywany we flashu. Z założenia robi wiele rzeczy za kulisami, aby zawsze pisać do wcześniej wymazanych bloków wymazywania. Nie można mieć pewności, co dokładnie robi bez demontażu oprogramowania układowego, ale chyba że oprogramowanie układowe jest całkowicie śmieciowe, oprogramowanie prawdopodobnie omija to.

Być może słyszałeś o dyskach twardych 4Kn. Są to mechniczne dyski twarde, które wewnętrznie wykorzystują sektor o wielkości 4K bajtów, ale nadal mają 512-bajtowy interfejs sektorowy dla systemów operacyjnych. Jest to konieczne, ponieważ luki między sektorami muszą się zmniejszyć na talerzu, aby zmieścić więcej danych.

Oznacza to, że wewnętrznie zawsze czyta i zapisuje sektory 4K, ale ukrywa je przed systemem operacyjnym. W takim przypadku, jeśli nie piszesz do sektorów, które mieszczą się na granicy 4KByte, poniesiesz karę prędkości, ponieważ każdy taki odczyt / zapis spowoduje odczyt i ponowne zapisanie dwóch wewnętrznych sektorów 4KByte. Ale nie dotyczy to dysków SSD.

W każdym razie to jedyna sytuacja, w której mogę wymyślić, dlaczego nie zaleca się partycjonowania dysków SSD. Ale to nie dotyczy.

Te odpowiedzi ignorują optymalizacje SSD systemu Windows. Nie wiem, czy to oznacza, że ​​partycjonowanie staje się lepsze, ale dla partycjonowanego dysku C jako dysku Windows możesz:

1. zwrot indeksowania
2. nie musisz śledzić czasu ostatniego dostępu
3. nie trzeba przechowywać starych 8-znakowych nazw dos
4. ominąć kosz Windows

Uznałem, że niektóre informacje ogólne mogą być pomocne w wyjaśnieniu tej odpowiedzi, ale jak widać poszedłem trochę OCD, więc możesz przeskoczyć do końca, a następnie wrócić w razie potrzeby. Chociaż trochę wiem, nie jestem ekspertem od dysków SSD, więc jeśli ktoś zobaczy błąd, edytuj go. :).

Informacje podstawowe:

Co to jest dysk SSD ?:

Dysk SSD lub dysk SSD to urządzenie pamięci masowej bez ruchomych części. Termin SSD często odnosi się konkretnie do dysków półprzewodnikowych opartych na nand-flash, które mają działać jako alternatywa dla dysków twardych, ale w rzeczywistości są one tylko jedną formą dysków SSD, a nie nawet najbardziej popularną. Najpopularniejszym rodzajem dysku SSD są nośniki wymienne typu nand-flash, takie jak pamięci USB (dyski flash) i karty pamięci, choć rzadko są one określane jako dyski SSD. Dyski SSD mogą być również oparte na pamięci RAM, ale większość napędów RAM jest generowanych programowo, a nie fizycznie.

Dlaczego istnieją dyski SSD Nand-flash przeznaczone do działania jako alternatywa dla dysków twardych ?:

Aby uruchomić system operacyjny i jego oprogramowanie, wymagany jest szybki nośnik pamięci. To tutaj wchodzi baran, ale historycznie baran był drogi, a procesory nie były w stanie poradzić sobie z ogromnymi ilościami. Po uruchomieniu systemu operacyjnego lub programu wymagane części danych są kopiowane do pamięci RAM, ponieważ urządzenie pamięci masowej nie jest wystarczająco szybkie. Powstaje wąskie gardło, ponieważ musisz poczekać, aż dane zostaną skopiowane z wolnego urządzenia pamięci masowej do pamięci RAM. Chociaż nie wszystkie dyski SSD typu nand-flash uzyskują lepszą wydajność niż bardziej tradycyjny dysk twardy, te, które pomagają zmniejszyć wąskie gardło, zapewniając szybsze czasy dostępu, prędkości odczytu i prędkości zapisu.

Co to jest Nand-flash ?:

Pamięć flash to nośnik pamięci, który wykorzystuje energię elektryczną zamiast magnetyzmu do przechowywania danych. Nand-flash to pamięć flash korzystająca z bramy NAND. W przeciwieństwie do trybu NOR-FLASH, który ma dostęp losowy, dostęp NAND-Flash jest sekwencyjny.

Jak dyski SSD Nand-flash przechowują dane ?:

Pamięć flash typu nand składa się z bloków, bloki te są podzielone na komórki, komórki zawierają strony. W przeciwieństwie do dysku twardego wykorzystującego magnetyzm do przechowywania danych, nośniki pamięci flash zużywają energię elektryczną, ponieważ danych tych nie można nadpisać; dane muszą zostać usunięte, aby ponownie wykorzystać miejsce. Urządzenie nie może usuwać pojedynczych stron; wymazywanie musi nastąpić na poziomie bloku. Ponieważ danych nie można zapisać w bloku, który jest już używany (nawet jeśli nie wszystkie strony w nim są), najpierw należy usunąć cały blok, a następnie w pustym bloku można zapisać dane na jego stronach. Problem polega na tym, że stracisz dane już znajdujące się na tych stronach, w tym dane, których nie chcesz odrzucić! Aby zapobiec zachowaniu tych istniejących danych, należy je skopiować w innym miejscu przed usunięciem bloku.

Na dyskach twardych do przechowywania danych służy płyta magnetyczna. Podobnie jak płyty winylowe płyta ma ścieżki, które są podzielone na sekcje zwane sektorami. Sektor może przechowywać pewną ilość danych (zwykle 512 bajtów, ale niektóre nowsze to 4KB). Po zastosowaniu sektory systemu plików są grupowane w klastry (na podstawie określonego rozmiaru, zwanego rozmiarem alokacji lub rozmiarem klastra), a następnie pliki są zapisywane w klastrach. Możliwe jest również podzielenie sektora, aby klastry były mniejsze niż rozmiar sektora. Przestrzeń nieużywana w klastrze po zapisaniu pliku w klastrze (lub kilku) nie jest użyteczna, następny plik rozpoczyna się w nowym klastrze. Aby uniknąć dużej ilości bezużytecznego miejsca, ludzie zwykle używają mniejszych rozmiarów klastra, ale może to zmniejszyć wydajność podczas pisania dużych plików. Dyski SSD typu Nand-flash nie mają płytki magnetycznej, używają elektryczności przepływającej przez bloki pamięci. Blok składa się z komórek zawierających strony. Strony mają pojemność X (zwykle 4 KB), a zatem liczba stron określa pojemność bloku (zwykle 512 KB). Na dyskach SSD strona odpowiada sektorowi na dysku twardym, ponieważ oba reprezentują najmniejszy podział pamięci.

Co to jest wyrównanie zużycia ?:

Bloki pamięci Nand-flash mogą być zapisywane i usuwane ograniczoną liczbę razy (określane jako ich cykl życia). Aby zapobiec obniżeniu pojemności napędu (martwe bloki), rozsądne jest równomierne zużycie bloków. Ograniczony cykl życia jest również głównym powodem, dla którego wiele osób sugeruje brak pliku stronicowania lub partycji wymiany w systemie operacyjnym, jeśli używasz dysku SSD opartego na Nand-flash (chociaż duże prędkości przesyłania danych z urządzenia do pamięci RAM są również znaczącą czynnik w tej sugestii).

Co to jest nadmierne zaopatrzenie ?:

Over Provisioning określa różnicę między ilością wolnego miejsca w porównaniu z ilością, która wydaje się być. Urządzenia pamięci masowej oparte na nand-flash twierdzą, że są mniejsze niż są, dlatego gwarantowane są puste bloki do wyrzucania śmieci. Istnieje drugi rodzaj nadmiernego udostępniania, nazywany dynamicznym zastępowaniem, który po prostu odnosi się do znanej wolnej przestrzeni w pokazanej wolnej przestrzeni. Istnieją dwa typy dynamicznego przydzielania zasobów: poziom systemu operacyjnego i poziom kontrolera napędu. Na poziomie systemu operacyjnego Trim może być użyty do zwolnienia bloków, które można następnie zapisać natychmiast. Na poziomie kontrolera można użyć nieprzydzielonego miejsca na dysku (niepartycjonowanego, bez systemu plików). Posiadanie większej liczby wolnych bloków pomaga zachować najwyższą wydajność napędu, ponieważ może natychmiast pisać.

Co to jest wzmocnienie zapisu ?:

Ponieważ nośniki Nand-flash wymagają usunięcia bloku, zanim będzie można go zapisać, wszelkie dane w bloku, które nie są usuwane, muszą zostać skopiowane do nowego bloku przez usuwanie śmieci. Te dodatkowe zapisy nazywane są wzmocnieniem zapisu.

Co to jest przycinanie.?:

Systemy operacyjne są tworzone z myślą o tradycyjnych dyskach twardych. Pamiętaj, że tradycyjny dysk twardy może bezpośrednio nadpisywać dane. Po usunięciu pliku system operacyjny oznaczy go jako usunięty (w porządku do nadpisania), ale dane nadal tam są, dopóki nie nastąpi operacja zapisu. Na dyskach SSD typu Nand-flash jest to problem, ponieważ dane muszą zostać najpierw usunięte. Kasowanie odbywa się na poziomie bloku, więc mogą istnieć dodatkowe dane, które nie są usuwane. Usuwanie śmieci kopiuje wszystkie dane, których nie można usunąć, do pustych bloków, a następnie omawiane bloki można usunąć. Wszystko to wymaga czasu i powoduje niepotrzebne zapisy (wzmocnienie zapisu)! Aby obejść ten problem, stworzono funkcję Trim. Trim daje systemowi operacyjnemu moc informowania dysku SSD aby usunąć bloki ze stronami zawierającymi dane, które system operacyjny oznaczył jako usunięte w okresach, gdy nie żądasz tam operacji zapisu. Wyrzucanie elementów bezużytecznych ma swoje znaczenie, w wyniku czego bloki są zwalniane, dzięki czemu można mieć nadzieję, że zapisy wystąpią w blokach, które nie muszą być najpierw usuwane, co przyspiesza proces i pomaga zredukować wzmocnienie zapisu do minimum. Nie odbywa się to na podstawie pliku; Trim wykorzystuje logiczne adresowanie bloków. LBA określa, które sektory (strony) mają zostać usunięte, a wymazywanie następuje na poziomie bloku. i pomaga zredukować wzmocnienie zapisu do minimum. Nie odbywa się to na podstawie pliku; Trim wykorzystuje logiczne adresowanie bloków. LBA określa, które sektory (strony) mają zostać usunięte, a wymazywanie następuje na poziomie bloku. i pomaga zredukować wzmocnienie zapisu do minimum. Nie odbywa się to na podstawie pliku; Trim wykorzystuje logiczne adresowanie bloków. LBA określa, które sektory (strony) mają zostać usunięte, a wymazywanie następuje na poziomie bloku.

Odpowiedź na Twoje pytanie „Wady partycjonowania dysku SSD?”:

Dyski SSD oparte na pamięci RAM:

Nie ma absolutnie żadnej wady, ponieważ są one losowe!

Dyski SSD typu Nand-flash:

Jedyne wady, które przychodzą mi na myśl, to:

1. Wyrównanie zużycia nie będzie miało tyle wolnego miejsca do zabawy, ponieważ operacje zapisu zostaną rozłożone na mniejszą przestrzeń, więc „możesz”, ale niekoniecznie zużyje się tę część dysku szybciej niż gdybyś cały dysk była pojedyncza partycja, chyba że będziesz wykonywać równoważne zużycie na dodatkowych partycjach (np .: podwójny rozruch).

2. Podobnie jak dyski twarde dyski SSD typu nand-flash mają dostęp sekwencyjny, więc wszelkie dane, które zapisujesz / odczytujesz z dodatkowych partycji, będą znajdować się dalej niż „mogłoby” być, gdyby zostały zapisane w jednej partycji, ponieważ ludzie zwykle pozostawiają wolne miejsce na swoich partycjach . Zwiększy to czas dostępu do danych przechowywanych na dodatkowych partycjach.

3. Mniej całkowitej przestrzeni zwiększa prawdopodobny zakres pisania pofragmentowanych plików i chociaż wpływ na wydajność jest niewielki, należy pamiętać, że ogólnie uznanie za defrrforowanie dysku SSD typu nand-flash jest uważane za zły pomysł, ponieważ spowoduje to zużycie dysku. Oczywiście w zależności od używanego systemu plików fragmentacja jest wyjątkowo mała, ponieważ są one zaprojektowane do zapisywania plików jako całości, gdy tylko jest to możliwe, zamiast zrzucania ich wszędzie, aby uzyskać szybsze prędkości zapisu.

Powiedziałbym, że dobrze jest mieć wiele partycji, ale wyrównywanie zużycia może być problemem, jeśli niektóre partycje mają dużo aktywności zapisu, a inne bardzo mało. Jeśli nie podzielisz miejsca, którego nie planujesz użyć, i zamiast tego pozostawisz to do dynamicznego przydzielania, możesz uzyskać wzrost wydajności, ponieważ łatwiej będzie zwolnić bloki i zapisać dane sekwencyjne. Jednak nie ma żadnej garauntee, że nad rezerwą będzie potrzebna przestrzeń, która przywróci nas do punktu nr 1 dotyczącego wyrównywania zużycia.

Niektóre inne osoby w tym wątku podjęły dyskusję o tym, w jaki sposób partycjonowanie wpłynie na wkład Trim w dynamikę nad aprowizację. W moim rozumieniu TRIM jest używany do wskazywania sektorów (stron), które mają dane oznaczone do usunięcia, więc usuwanie śmieci może swobodnie usunąć te bloki. Ta wolna przestrzeń działa dynamicznie w stosunku do udostępniania tylko na tej partycji, ponieważ sektory te są częścią klastrów używanych przez system plików tej partycji; inne partycje mają własne systemy plików. Jednak mogę się w tym całkowicie mylić, ponieważ cały pomysł nadmiernej obsługi administracyjnej jest dla mnie trochę niejasny, ponieważ dane będą zapisywane w miejscach, w których nawet nie ma systemów plików lub które występują w pojemności dysków. To sprawia, że ​​zastanawiam się, czy być może tymczasowo nadużywanie przestrzeni jest używane przed ostateczną operacją zapisu optomized do bloków w systemie plików? Oczywiście wkłady Trim w dynamiczne udostępnianie w systemie plików nie byłyby tymczasowe, ponieważ można je zapisać bezpośrednio, ponieważ są już w użytecznej przestrzeni. To przynajmniej moja teoria. Może moje rozumienie systemów plików jest nieprawidłowe? Nie udało mi się znaleźć żadnych szczegółowych informacji na ten temat.

Nie, to ma sens.

Szybkość dysku SSD bezpośrednio łączy się z ilością dostępnego miejsca na używanej partycji. Jeśli podzielisz dysk na małe sekcje, wydajność dysku SSD spadnie z powodu braku wolnego miejsca.

Zatem nie ma żadnych wad partycjonowania dysku SSD, ale są wady braku wolnego miejsca na dysku.

Zobacz ten post SuperUser .