Dlaczego nie muszę instalować żadnych sterowników dla systemu Ubuntu

Więc kiedy instaluję system Windows, muszę zainstalować wszystkie sterowniki odpowiednie dla mojego laptopa.

Dlaczego nie robię tego samego z instalacją Ubuntu?

Czy instalacja w jakiś sposób wykrywa mój sprzęt i sama instaluje odpowiednie sterowniki?

Dzięki

W większości przypadków nie trzeba instalować dodatkowych sterowników. Uwzględniono prawie wszystkie dostępne sterowniki.

Ubuntu zawiera wiele sterowników gotowych do użycia. Może być konieczne zainstalowanie sterowników tylko wtedy, gdy niektóre urządzenia nie działają poprawnie lub nie zostały wykryte. Niektóre sterowniki kart graficznych i adapterów bezprzewodowych można pobrać.

Najłatwiejszym sposobem sprawdzenia, czy jakieś sterowniki są potrzebne, jest wypróbowanie najpierw Ubuntu z ekranu instalacji, aby sprawdzić, czy potrzebujesz sterowników i sprawdzić, czy Ubuntu działa z twoim sprzętem.

Ubuntu to system operacyjny typu open source, aw systemie operacyjnym typu open source możliwe jest zapewnienie użytkownikom dodatkowej ochrony przed problemami spowodowanymi zainstalowaniem niewłaściwego sterownika i dodatkowej pomocy w odzyskaniu systemu po zainstalowaniu niewłaściwego zastrzeżonego sterownika karty graficznej. Mam tu na myśli wbudowane sterowniki graficzne typu open source, takie jak nouveau, oraz pakiety amdgpu i zastrzeżone sterowniki graficzne, takie jak sterowniki NVIDIA z oficjalnej strony internetowej NVIDIA oraz sterownik AMDGPU-Pro ¹ z oficjalnej strony AMD.

Wbudowane sterowniki Open Source w Ubuntu zapewniają użytkownikowi dodatkową warstwę ochrony przed koniecznością ponownej instalacji systemu operacyjnego z powodu problemu spowodowanego instalacją zastrzeżonego sterownika. Powodem, dla którego niektóre sterowniki nie muszą być instalowane w Ubuntu, jest to, że niektóre sterowniki open source są już wbudowane w domyślną instalację Ubuntu. Zainstalowanie zastrzeżonego sterownika może czasem uniemożliwić uruchomienie systemu, gdyby nie zainstalowane sterowniki open source, które umożliwiają ponowne uruchomienie systemu po odinstalowaniu zastrzeżonego sterownika, który był przyczyną problemu.

Linux (i niektóre inne systemy uniksowe typu open source) traktują sterowniki bardzo inaczej niż systemy operacyjne Windows.

W systemach Windows (zwłaszcza wcześniejszych niż Windows 10) jądro systemu operacyjnego zapewnia stabilny binarny interfejs oprogramowania, na podstawie którego można zapisać sterownik, a interfejs ten (z wyjątkami) gwarantuje niezmienność w całym cyklu obsługi danej wersji systemu Windows. Preferuje to sterowniki pisane i dostarczane przez strony trzecie, zwykle będą one działać dla co najmniej jednej wersji systemu Windows w tym cyklu wsparcia. Wadą jest to, że interfejs sterownika jest trudny do poprawienia lub naprawienia w tym cyklu życia, i sprzyja binarnej dystrybucji sterowników, która (z wyjątkiem polityki!) Często ogranicza spójną obsługę wielu platform.

Jądra Linuksa mają zmieniający się interfejs sterownika, który jest ściśle określony na poziomie kodu źródłowego i nastawiony na poprawę i spójność na wielu platformach. Oznacza to, że o ile nie zostanie użyty dodatkowy sterownik „translator” oferujący określony, stabilny interfejs binarny, plik binarny sterownika jest specyficzny dla dokładnej kompilacji jądra. Można „podkręcić” plik binarny sterownika, aby być może był zgodny z kilkoma dokładnymi wersjami jądra na jednej platformie, ale wysiłek w celu utrzymania go (jako oferty binarnej) byłby nieopłacalny. Ta tendencja jest również politycznie pożądana w społeczności jądra Linuksa, ponieważ udają , że sterownik binarny o zamkniętym źródle może działać znacznie gorzej niż złośliwe oprogramowanie na urządzeniach peryferyjnych obsługujących magistralęuważaj zamknięty kod źródłowy za zbyt niezaufany i zbyt niesmaczny, aby działał z uprawnieniami jądra. Tak więc sterowniki urządzeń typu open source dla całego głównego sprzętu są dostarczane w samym pakiecie jądra, z drugą opcją polegającą na tym, że istnieje stosunkowo łatwa w użyciu metoda dystrybucji zewnętrznego sterownika jako źródłowego archiwum tar, który należy skompilować z zainstalowanym jądrem.

Niektóre inne sterowniki Linuksa (np. Klasyczne sterowniki graficzne X11, sterowniki skanera, sterowniki drukarki) nie są obsługiwane jako części jądra, ale jako części oprogramowania przestrzeni użytkownika, które zapewnia funkcjonalność jako usługa systemowa (XOrg, Sane, Ghostscript. ..) - one również są specyficzne i najczęściej dystrybuowane z daną wersją odpowiedniego oprogramowania przestrzeni użytkownika.