Po co określać rozmiar bloku przy kopiowaniu urządzeń o skończonym rozmiarze?

W samouczkach online często zaleca się użycie następującego polecenia, aby skopiować CDROM do obrazu ISO:

$ dd if=/dev/dvd of=foobar.iso bs=2048

Dlaczego należy podać rozmiar bajtu? Zauważam, że w rzeczywistości 2048 jest standardowym rozmiarem bajtów dla obrazów CDROM, ale wydaje się, że ddbez określenia bs=lub też count=działa.

W jakich okolicznościach byłoby problematyczne nie określić bs=czy count=przy kopiowaniu z urządzenia skończonej wielkości?

Kiedy dd nadaje się do kopiowania danych? (lub, gdy są czytane () i write () częściowe) wskazuje na ważne zastrzeżenie podczas używania count: ddmoże kopiować częściowe bloki, więc po podaniu countzatrzyma się po określonej liczbie bloków, nawet jeśli niektóre z nich są niekompletne. Dlatego możesz skończyć z bs * countskopiowaniem mniej niż bajtów, chyba że podasz inaczej iflag=fullblock.

Domyślny rozmiar bloku dla dd wynosi 512 bajtów. countjest granicą; jak sugeruje twoje pytanie, nie jest wymagane podczas kopiowania urządzenia o skończonych rozmiarach, a jego celem jest skopiowanie tylko części urządzenia.

Myślę, że należy wziąć pod uwagę dwa aspekty: wydajność i odzyskiwanie danych.

Jeśli chodzi o wydajność, idealnie chcesz, aby rozmiar bloku był co najmniej równy i wielokrotność podstawowego rozmiaru bloku fizycznego (stąd 2048 bajtów podczas czytania płyty CD-ROM). W rzeczywistości w dzisiejszych czasach możesz równie dobrze określić większe rozmiary bloków, aby umożliwić bazowym systemom buforowania buforowanie różnych rzeczy. Ale zwiększenie rozmiaru bloku oznacza, że ddmusi zużywać o wiele więcej pamięci, a może to przynieść efekt przeciwny do zamierzonego, jeśli kopiujesz przez sieć z powodu fragmentacji pakietów.

Jeśli chodzi o odzyskiwanie danych, możesz odzyskać więcej danych z uszkodzonego dysku twardego, jeśli używasz mniejszych rozmiarów bloków; właśnie takie programy dd-rescuerobią automatycznie: początkowo czytają duże bloki, ale jeśli blok zawiedzie, ponownie go czytają przy mniejszych rozmiarach. ddnie zrobi tego, po prostu zawiedzie cały blok.

Wokół jest kult kultu dd. Początkowo występowały dwa błędy, cpktóre powodowały problemy: błędnie wykrywało pliki jako rzadkie, gdy zgłaszane były z blokiem innym niż 512 (Linux używał rozmiaru bloku 1024) i nie usuwał pustych bloków z miejsca docelowego podczas kopiowania z rzadki plik do urządzenia blokowego.

Niektóre odniesienia do tego można znaleźć we wczesnych archiwach list dyskusyjnych systemu Linux .

Więc ludzie przyzwyczaili się do tego, że dd jest właściwym sposobem radzenia sobie z obrazami dysków, a cp poszło na marne. A ponieważ dd używa domyślnego rozmiaru bloku 512, jest powolny (wolniejszy niż cp w nowoczesnych systemach). Ale nie jest oczywiste, jakiego rozmiaru bloku należy użyć. Prawdopodobnie w twoim przypadku ktoś przeczytał, że 2048 jest „naturalnym” rozmiarem bloku na CD-ROM (to znaczy, CD-ROMy są podzielone na 2352 bajty sektorów zawierające 2048 bajtów danych wraz z informacjami korygującymi błędy) i zdecydował, że to jest „właściwym” rozmiarem do użycia z dd, gdy w rzeczywistości prawdopodobnie uzyskałbyś szybsze wyniki, gdybyś użył (umiarkowanie) większego rozmiaru bloku. W rzeczywistości z tego powodu GNU cp używa domyślnego rozmiaru bloku 64k.

tl; dr: cp /dev/dvd foobar.iso powinno działać dobrze. Domyślny rozmiar bloku ddto 512. Jedynym efektem pozostawienia go w spokoju w większości nowoczesnych okolicznościach jest spowolnienie procesu kopiowania.

Zmiana rozmiaru bloku jest dobrym sposobem na zmianę wielkości bufora lub odczytu / zapisu na raz.

Naprawdę nie odnosi się do tego, czy jest to prawdziwe urządzenie blokowe czy nieskończone / wirtualne. Chodzi o to, ile chcesz przechowywać w pamięci, zanim ddpójdzie ją zapisać. bs=ustawia zarówno ibs=(ile danych jest odczytywanych jednocześnie), jak i obs=(ile danych jest zapisywanych jednocześnie). Im wyższa, tym obs=więcej iteracji ibs=będzie wymaganych, zanim będziesz mieć wystarczającą ilość danych, ddaby rozpocząć zapis do miejsca docelowego.

count=nie zależy również od niczego innego niż to, co chcesz zrobić. Kontroluje, ile „bloków” (mierzonych według ibs=) będzie wymaganych, ddaby uznać, że jego zadanie zostało wykonane.

Użycie opcji blockize na ddefektywnie określa, ile danych zostanie skopiowanych do pamięci z podsystemu wejścia / wyjścia przed próbą zapisu z powrotem do podsystemu wyjścia / wejścia. Dane wyjściowe są takie same (podczas kopiowania całego dysku), fragmenty są po prostu odczytywane w innym określonym rozmiarze (większość ddimplementacji ma domyślny rozmiar 512 bajtów).

Jeśli masz dużą ilość wolnej pamięci i zwiększasz blokowany rozmiar, to kolejne większe porcje danych można odczytywać kolejno, buforować i opróżniać do miejsca docelowego. Mniejszy rozmiar bloku wymaga większego obciążenia w odniesieniu do każdego pojedynczego wyszukiwania, zestawu pamięci itp.

Może się wahać w zależności od tego, gdzie if=i of=są ustawione, i jaki sprzęt przechodzicie, jeśli masz mało pamięci i tak dalej.

W bs = reprezentuje wielkość bloku czytać lub pisać. Pozostawienie pola nienaruszonego lub nieokreślenie go może wydawać się wykonywać tę samą operację kopiowania, ale podczas korzystania z niego ukryty jest fakt. Na przykład,

• Posiadanie 1000000000000000 plików z każdym tylko 1 ~ 10 kb.
• Posiadanie jednego pliku na 10 GB

W pierwszym przypadku stwierdzono, że użycie mniejszego rozmiaru bloku zwiększa prędkość kopiowania. Podczas gdy w tym drugim przypadku, większy rozmiar bloku był lepszą opcją, ponieważ zwiększa rozmiar sektora, pozostawiając mniejszą liczbę sector changepoleceń, co zwykle skutkuje szybszymi operacjami We / Wy.