Marks zajmuje się tym w około dwie trzecie drogi przez Sekcję 1 Manifestu . W standardowym angielskim wydaniu z 1888 r. Brzmi:
Niższe warstwy klasy średniej - drobni kupcy, handlarze i emerytowani kupcy, rzemieślnicy i chłopi - wszyscy ci stopniowo zapadają się w proletariat, częściowo dlatego, że ich niewielki kapitał nie wystarcza na skalę, na której działa współczesny przemysł i jest zalany konkurencją z dużymi kapitalistami, częściowo dlatego, że ich wyspecjalizowane umiejętności stają się bezwartościowe dzięki nowym metodom produkcji. W ten sposób proletariat rekrutuje się ze wszystkich klas ludności.
Tak więc jego podstawowym argumentem jest to, że z pewnością mogą istnieć właściciele małych firm (w tym przykładzie freelancerów), ale z powodu 1) niemożności konkurowania z dużymi firmami pozornie korzystającymi z korzyści skali i 2) szybkiego rozwoju technologii, stają się przestarzałe i zostają doprowadzone do proletariatu.
Relacja między proletariuszami a kapitałem polega na sprzedaży siły roboczej na polecenie właściciela kapitału.
Ten związek utrzymuje, czy:
pracownik zostaje sprzedany na całe życie jako niewolnik
pracownik jest objęty umową
pracownik sprzedaje swoją pracę co roku
pracownik sprzedaje swoją siłę roboczą co godzinę
robotnik sprzedaje swoją pracę na podstawie kawałków wyprodukowanych dla kapitalisty
robotnik sprzedaje swoją pracę jako części wyprodukowane dla kapitalisty
Granica między proletariackim wolnym strzelcem a drobnym burżuazyjnym wolnym strzelcem jest linią kontroli nad siłą roboczą w społecznym procesie produkcji. Właściciel ciężarówki, operator, który nie jest w stanie kontrolować swojej stawki ani wyboru biegów i czasu, jest proletariuszem, podobnie jak stolarz dzienny, który posiada klocę, dłuto, pilnik i młotek.
Decydowanie o tym, co jest produkowane, kiedy i sposób jego produkcji, stanowi dobrą podstawę do zbadania granicy między proletariuszem a drobnym mieszczaństwem.