Dlaczego istnieją trzy oddzielne zakresy prywatnych adresów IPv4 o różnych rozmiarach? Dlaczego po prostu nie zarezerwować największego ( 10.0.0.0- 10.255.255.255) zakresu i pozwolić ludziom tworzyć /16lub /24(lub cokolwiek) sieci w tym zakresie, jeśli potrzebują mniejszych sieci lub podsieci? Czy coś jest nie tak z posiadaniem dużej liczby dostępnych adresów hostów w sieci?
Kiedy zaproponowano RFC dla prywatnego adresowania, adresowanie klasowe nadal było powszechne. Przyczyny trzech zakresów adresów można znaleźć w RFC 1918, Przydział adresu dla prywatnych internetów :
Jeśli można zaprojektować odpowiedni schemat podsieci i jest on obsługiwany przez dane urządzenie, zaleca się użycie 24-bitowego bloku (sieci klasy A) prywatnej przestrzeni adresowej i stworzenie planu adresowania z dobrą ścieżką wzrostu. Jeśli podsieci stanowią problem, można zastosować blok 16-bitowy (sieci klasy C) lub blok 20-bitowy (sieci klasy B) prywatnej przestrzeni adresowej.
Chociaż nie jest to świetna odpowiedź (Ron Rupina jest dokładniejsza), zawsze uczono mnie, aby zawsze korzystać z najmniejszej klasy, która pozostawiała 10% miejsca na ekspansję. Było to „bardzo ważne” w przypadku obiektu, który miał wiele podsieci.
192.168.1. *
192.168.2. *
192.168.3. *
Można wszystkich użyć do izolacji całych polityk bezpieczeństwa. Na przykład sieć .1 wymaga użycia proxy, .2 Może do zarządzania i ominięcia proxy, podczas gdy .3 to DMZ.
Niektóre urządzenia sieciowe wtedy nawet nie prosiły o podsieć. Po prostu założyłem, że używasz całej klasy.
W końcu jednak ustąpiło miejsca bezklasowemu routingowi, ale nadal ważne jest tworzenie segmentów, które mają sens.
źródło