Mam na myśli dlaczego są duże; tak jak mają trwale przymocowany uchwyt baterii. Czy są jakieś dodatkowe obwody? Jakie są dodatkowe obwody?
Istnieje kilka powodów, dla których uchwyt baterii jest zintegrowany:
Naprawdę myślę, że sprowadza się to do tego, dlaczego nie? Wady to przede wszystkim waga i rozmiar.
Ktoś, kto wymaga DSLR na tym poziomie do swojej pracy, taki jak fotograf sportowy lub fotoreporter, prawdopodobnie nie jest zbytnio zaniepokojony posiadaniem nieco mniejszego korpusu aparatu i zamiast tego ma wszelkie zalety, aby uzyskać ujęcie . Wystarczy wbudowany pionowy uchwyt akumulatora.
Istnieje jednak dodatkowe obwody, jednak zdecydowana większość dodatkowego rozmiaru jest przeznaczona na większą baterię. Większa bateria jest szczególnie przydatna podczas fotografowania większymi obiektywami, w których silnik ustawiania ostrości wymaga więcej energii, oraz do nagrywania filmów, w których wyświetlacz LCD jest zawsze włączony.
Poniżej znajduje się przekrój Nikona D5, który pokazuje, że większość przestrzeni w dodatkowej masie na dole idzie w kierunku baterii (trzy koła na dole reprezentują komorę baterii).
Taki „chwyt akumulatorowy” lub „portretowy” jest standardowym dodatkiem do prawie każdej lustrzanki w ciągu ostatnich kilku dekad. Do prawie każdej lustrzanki można kupić akcesorium, aby zwiększyć jego rozmiar do formatu D5. Dzisiaj w przypadku lustrzanek cyfrowych ten uchwyt dodaje 2 funkcje: większy akumulator i lepszą obsługę w orientacji pionowej.
Teraz Twoje pytanie sprowadza się do pytania „Dlaczego najlepsze modele mają to przymocowane na stałe?”. Odpowiedź to:
Ponieważ ludzie, którzy kupują profesjonalne aparaty najwyższej klasy, i tak zwykle kupowali uchwyt, logiczne było, aby mieć go wbudowany. W ten sposób cała konfiguracja może być lepiej wyważona, sztywniejsza i bardziej odporna na uszkodzenia.
To, co teraz nazywamy „uchwytami akumulatorowymi”, po raz pierwszy pojawiło się w erze filmu jako „napędy silnikowe”. Połączyli się z dolną częścią aparatu i mieli silnik, który był nastawiony na postęp filmu w kamerze. Silnik wymagał także akumulatorów znajdujących się w napędzie silnikowym. Baterie w samym aparacie, jeśli w ogóle były, były bardzo małe i były używane tylko do zasilania światłomierza, jeśli aparat nawet go miał. Film był zwykle rozwijany przy użyciu mechanicznej dźwigni obsługiwanej kciukiem fotografa. Silnik napędzany akumulatorem może przesuwać film znacznie szybciej niż kciuki większości fotografów, a także pozwala fotografowi zachować pozycję aparatu i przyczepność potrzebne do wykonania wielu klatek bez poruszania prawą ręką, aby przesunąć film.
Kiedy kamery filmowe zaczęły być coraz bardziej wyrafinowane i zaczęły używać półprzewodników do takich celów, jak obliczanie ekspozycji i serwosilniki do zadań mechanicznych, które wcześniej były wykonywane za pomocą sprężyn napinanych za każdym razem, gdy film był przesuwany (zatrzymywanie przysłony obiektywu, resetowanie kurtyn migawki itp. .) akumulatory wewnątrz lustrzanek stały się większe - podobnie jak ogólny rozmiar lustrzanek. Napędy silnikowe wykonane dla tego typu kamer wykorzystują tę nową funkcję elektroniczną. Niektóre z tych napędów silnikowych zawierały także drugi (sterowany elektronicznie) przycisk migawki do fotografowania w pionie. Niektóre z nich obejmowały większy uchwyt pasujący do końca aparatu i umieszczały przycisk migawki przed przyciskiem migawki aparatu.
Na zdjęciu poniżej przedstawiono Canon Motor Drive dla nowego F-1 wprowadzony w 1981 r. I ten sam napęd silnikowy, co zainstalowany w lekko używanym Nowym F-1.
W 1986 roku Canon wprowadził T90. Była to ostatnia wprowadzona przez nich lustrzanka, w której zastosowano ręczne ustawianie ostrości tylko z mocowaniem FD. Był to pierwszy aparat, w którym zastosowano wiele elementów, które stały się powszechne w serii autofokusów EOS wprowadzonych w następnym roku. Był to również pierwszy z zauważalnym poziomym wybrzuszeniem poniżej głównej części korpusu aparatu, którego nie można było odłączyć. Wybrzuszenie zawierało zintegrowany napęd silnika i dużą (na razie) komorę baterii, w której zastosowano cztery baterie AA 1,5 V. Baterie te leżące poziomo na podłodze aparatu narzucały kształt wybrzuszenia. Użytkownicy wkrótce odkryli, że wybrzuszenie to pozwoliło także ustawić kamerę na płycie podłogowej z wieloma mniejszymi obiektywami przymocowanymi bez przewrócenia. Aby uzyskać pionowe sterowanie migawką,
Ponieważ systemy AF zostały opracowane i uwzględnione w aparatach, zapotrzebowanie na energię aparatów wymagało zwiększenia pojemności akumulatora w celu zasilania ruchu elementów ogniskujących w obiektywie. Im większy obiektyw i cięższe elementy ogniskujące, tym więcej energii potrzeba było do ich przesunięcia. Chociaż większość aparatów filmowych AF ma wbudowane automatyczne przesuwanie filmu i nie ma zintegrowanych uchwytów baterii (zrobiło to kilka korpusów o największej liczbie klatek na sekundę), większość profesjonalnych nabywców dodała je w celu zwiększenia pojemności baterii i sterowania pionowego. Kilka aparatów filmowych AF firmy Nikon i Canon zaprojektowanych z myślą o bardzo wysokich (w tym czasie) liczbie klatek na sekundę zostało zaprojektowanych z wymaganymi uchwytami akumulatorowymi, ale były one bardziej jak na stałe przymocowane wersje odłączanych uchwytów używanych w innych modelach niż płynnie zintegrowane uchwyty, jak widać na flagowe profesjonalne modele dzisiaj.
Wraz z pojawieniem się aparatów cyfrowych potrzeba silniejszego silnika do napędzania przesuwania filmu nie była już oczywiście potrzebna. Ale potrzeba zwiększenia pojemności baterii stała się jeszcze większa. Dawno minęły czasy niezmierzonej ręcznie ustawianej ostrości, ręcznej ekspozycji, która nie wymagała wcale zasilania z baterii, aby móc zrobić zdjęcie. Wszystko, co robi teraz kamera, wymaga energii elektrycznej. Zapotrzebowanie na moc pierwszych czujników cyfrowych i towarzyszących im systemów przetwarzania w połączeniu z przesuwaniem elementów ustawiania ostrości obiektywów AF zwiększyło ilość energii potrzebnej do zrobienia zdjęcia. Najwcześniejsze eksperymentalne aparaty cyfrowe były korpusami filmowymi przystosowanymi do umieszczenia czujnika cyfrowego, które były przymocowane kablami do urządzenia wielkości walizki wymagającego zasilania sieciowego zawierającego elektronikę, która przewyższyła rozmiar oryginalnego korpusu filmowego, na którym została oparta. Wraz z postępem technologii aparat przenośny na baterie stał się możliwy. Na zdjęciu poniżej Canon EOS DCS 3, pierwsza dostępna na rynku cyfrowa lustrzanka z wymiennymi obiektywami oferowana przez firmę Canon w 1995 r. Moduł wykonany w połączeniu z firmą Kodak, w którym znajdowały się baterie i elektronika do przetwarzania i przechowywania obrazów cyfrowych, miał mniej więcej taki sam rozmiar jak Kamera filmowa EOS-1N, na której została oparta kamera!
Wprowadzono technologię i stały się możliwe lustrzanki cyfrowe, które były bliższe rozmiarom ich filmowych odpowiedników. Ponieważ jednak większość nabywców profesjonalnych modeli aparatów filmowych na najwyższym poziomie w erze filmów AF kupiła i zainstalowała uchwyty baterii, aby zwiększyć pojemność baterii aparatu i uzyskać przewagę w pionie, twórcy aparatów mieli sens, aby zwiększyć moc baterii do głównego korpusu aparatu w ich flagowych profesjonalnych modelach.
Daje to kilka korzyści w porównaniu z opcjonalnym odłączanym uchwytem akumulatora:
Dzięki zintegrowaniu pionowego uchwytu u podstawy aparatu z miejscem na akumulator o dużej pojemności w konstrukcji korpusu jest on znacznie sztywniejszy i bardziej trwały. Tym, czego profesjonaliści wymagają przede wszystkim w ciałach, które wykonują dziesiątki tysięcy klatek rocznie, jest solidna wytrzymałość nawet podczas fotografowania w warunkach, które zabiją mniejszy aparat (np. Burza piaskowa, ulewny deszcz, mgła morska itp.). Zintegrowany uchwyt nie tylko wygina się tak, jak przyczepność dodatkowa, ale jest z natury bardziej odporny na kurz, piasek i warunki pogodowe.
Zwiększona pojemność baterii pozwala na szybsze wyświetlanie klatek, ponieważ szczytowe obciążenie elektryczne może być większe i umożliwia większy pobór mocy podczas fotografowania z dużą liczbą klatek na sekundę. Oznacza to również większe zużycie, zanim napięcie spadnie do poziomu spowalniającego kamerę. Jeśli dokładnie zapoznasz się ze specyfikacją aparatu, większość szybkich aparatów osiąga maksymalną ocenę fps tylko wtedy, gdy akumulator jest naładowany w ponad 50%. Aparaty z opcjonalnymi uchwytami akumulatorowymi są również często oceniane na wyższą liczbę klatek na sekundę, gdy w uchwycie zainstalowane są dwa w pełni naładowane akumulatory, a nie tylko jeden w korpusie lub pojedynczy akumulator w dołączonym uchwycie.
Wielu profesjonalistów, którzy używają zaawansowanych (ale nie flagowych) korpusów, takich jak Canon EOS 7D Mark II, otrzyma uchwyt do baterii do intensywnego użytkowania, więc warto mieć zintegrowany pionowy uchwyt dla flagowego modelu. Zazwyczaj będziesz używać bardzo dużych i ciężkich soczewek z tymi flagowcami, a długa żywotność baterii jest absolutnym wymogiem. Większa obudowa pozwala również na więcej miejsca na elektronikę, w tym szybsze procesory i więcej pamięci RAM bufora. Flagowce mają również dodatkowy wyświetlacz LCD pod głównym wyświetlaczem do przechowywania plików i innych różnych informacji o stanie; szybkie dostarczanie zdjęć to ogromna sprawa, gdy kręcisz dla prasy, a posiadanie tych dodatkowych informacji na korpusie aparatu pomaga w przepływie pracy, gdy przychodzi czas na dostarczenie zdjęć.
Mówiąc jako fotograf sportowy dla mojej uczelni na zupełnie innym systemie (Pentax K-3 II), uważam, że opcjonalny uchwyt baterii jest niezbędny. Aparat po prostu nie czuje się dobrze bez niego, gdy umieścisz na nim szybki teleobiektyw.
źródło