Kiedy należy używać Flask.g?

I saw że gruszy z kontekstu żądanie do aplikacji w kontekście Kolby 0,10, co czyniło mnie mylić o zamierzonym wykorzystaniem g.

W moim rozumieniu (dla Flask 0.9):

• g żyje w kontekście żądania, tj. jest tworzony od nowa, gdy żądanie zaczyna się i jest dostępny aż do jego zakończenia
• gma być używany jako "tablica żądań", na której mogę umieścić rzeczy istotne na czas trwania żądania (tj. ustawić flagę na początku żądania i obsłużyć na końcu, prawdopodobnie z before_request/ after_requestpair)
• oprócz utrzymywania stanu poziomu żądania, gmoże i powinien być używany do zarządzania zasobami, tj. utrzymywania połączeń z bazą danych itp.

Które z tych zdań nie jest już prawdziwe w Flask 0.10? Czy ktoś może wskazać mi źródło omawiające przyczyny zmiany? Czego powinienem używać jako „tablicy żądań” w Flask 0.10 - czy powinienem utworzyć własne lokalne proxy dla wątku specyficzne dla aplikacji / rozszerzenia i wypchnąć je na stos kontekstów before_request? Jaki jest sens zarządzania zasobami w kontekście aplikacji, jeśli moja aplikacja istnieje przez długi czas (nie jak żądanie), a zatem zasoby nigdy nie są zwalniane?

Advanced Flask Patterns , pod linkiem Markusa , wyjaśnia niektóre zmiany gw wersji 0.10:

• g teraz żyje w kontekście aplikacji.
• Każde żądanie wypycha nowy kontekst aplikacji , wymazując stary, więc gnadal można go używać do ustawiania flag na żądanie bez zmiany kodu.
• Kontekst aplikacji jest otwierany po teardown_request wywołaniu. (Prezentacja Armina wyjaśnia, że ​​dzieje się tak, ponieważ tworzenie połączeń DB to zadania, które konfigurują środowisko dla żądania i nie powinny być obsługiwane wewnątrz before_requesti after_request)

Jako dodatek do informacji w tym wątku: byłem trochę zdezorientowany zachowaniem flask.g, ale kilka szybkich testów pomogło mi to wyjaśnić. Oto, co wypróbowałem:

from flask import Flask, g
app = Flask(__name__)

with app.app_context():
    print('in app context, before first request context')
    print('setting g.foo to abc')
    g.foo = 'abc'
    print('g.foo should be abc, is: {0}'.format(g.foo))

    with app.test_request_context():
        print('in first request context')
        print('g.foo should be abc, is: {0}'.format(g.foo))
        print('setting g.foo to xyz')
        g.foo = 'xyz'
        print('g.foo should be xyz, is: {0}'.format(g.foo))

    print('in app context, after first request context')
    print('g.foo should be abc, is: {0}'.format(g.foo))

    with app.test_request_context():
        print('in second request context')
        print('g.foo should be abc, is: {0}'.format(g.foo))
        print('setting g.foo to pqr')
        g.foo = 'pqr'
        print('g.foo should be pqr, is: {0}'.format(g.foo))

    print('in app context, after second request context')
    print('g.foo should be abc, is: {0}'.format(g.foo))

A oto wynik, który daje:

in app context, before first request context
setting g.foo to abc
g.foo should be abc, is: abc  

in first request context
g.foo should be abc, is: abc
setting g.foo to xyz
g.foo should be xyz, is: xyz  

in app context, after first request context
g.foo should be abc, is: xyz  

in second request context
g.foo should be abc, is: xyz
setting g.foo to pqr
g.foo should be pqr, is: pqr  

in app context, after second request context
g.foo should be abc, is: pqr

Jak powiedział wcześniej theY4Kman, „Każde żądanie przesyła nowy kontekst aplikacji”. I jak docs kolb powiedzieć , kontekst aplikacji „nie będą dzielone pomiędzy żądaniami”. To, co nie zostało wyraźnie powiedziane (chociaż wydaje mi się, że wynika to z tych stwierdzeń) i co jasno pokazuje moje testy, to fakt, że nigdy nie należy jawnie tworzyć wielu kontekstów żądań zagnieżdżonych w jednym kontekście aplikacji, ponieważ flask.g(i co) tego nie robi. nie ma żadnej magii, dzięki której działa na dwóch różnych „poziomach” kontekstu, z różnymi stanami istniejącymi niezależnie na poziomach aplikacji i żądania.

W rzeczywistości „kontekst aplikacji” jest potencjalnie dość mylącą nazwą, ponieważ app.app_context() jest to kontekst na żądanie , dokładnie taki sam jak „kontekst żądania” . Potraktuj to jako „kontekst żądania lite”, wymagany tylko w przypadku, gdy potrzebujesz niektórych zmiennych, które normalnie wymagają kontekstu żądania, ale nie potrzebujesz dostępu do żadnego obiektu żądania (np. Podczas wykonywania operacji wsadowych baz danych w Skrypt powłoki). Jeśli spróbujesz rozszerzyć kontekst aplikacji, aby obejmował więcej niż jeden kontekst żądania, prosisz o kłopoty. Więc zamiast mojego testu powyżej, powinieneś zamiast tego napisać taki kod z kontekstami Flaska:

from flask import Flask, g
app = Flask(__name__)

with app.app_context():
    print('in app context, before first request context')
    print('setting g.foo to abc')
    g.foo = 'abc'
    print('g.foo should be abc, is: {0}'.format(g.foo))

with app.test_request_context():
    print('in first request context')
    print('g.foo should be None, is: {0}'.format(g.get('foo')))
    print('setting g.foo to xyz')
    g.foo = 'xyz'
    print('g.foo should be xyz, is: {0}'.format(g.foo))

with app.test_request_context():
    print('in second request context')
    print('g.foo should be None, is: {0}'.format(g.get('foo')))
    print('setting g.foo to pqr')
    g.foo = 'pqr'
    print('g.foo should be pqr, is: {0}'.format(g.foo))

Co da oczekiwane rezultaty:

in app context, before first request context
setting g.foo to abc
g.foo should be abc, is: abc  

in first request context
g.foo should be None, is: None
setting g.foo to xyz
g.foo should be xyz, is: xyz  

in second request context
g.foo should be None, is: None
setting g.foo to pqr
g.foo should be pqr, is: pqr