Dlaczego „x” w („x”,) jest szybsze niż „x” == „x”?

>>> timeit.timeit("'x' in ('x',)")
0.04869917374131205
>>> timeit.timeit("'x' == 'x'")
0.06144205736110564

Działa również dla krotek z wieloma elementami, obie wersje wydają się rosnąć liniowo:

>>> timeit.timeit("'x' in ('x', 'y')")
0.04866674801541748
>>> timeit.timeit("'x' == 'x' or 'x' == 'y'")
0.06565782838087131
>>> timeit.timeit("'x' in ('y', 'x')")
0.08975995576448526
>>> timeit.timeit("'x' == 'y' or 'x' == 'y'")
0.12992391047427532

W oparciu o to, myślę, że powinienem całkowicie zacząć używać inwszędzie zamiast ==!

Jak wspomniałem Davidowi Woleverowi, jest w tym coś więcej niż na pierwszy rzut oka; obie metody wysyłają do is; możesz to udowodnić, robiąc

min(Timer("x == x", setup="x = 'a' * 1000000").repeat(10, 10000))
#>>> 0.00045456900261342525

min(Timer("x == y", setup="x = 'a' * 1000000; y = 'a' * 1000000").repeat(10, 10000))
#>>> 0.5256857610074803

Pierwszy może być tak szybki, ponieważ sprawdza tożsamość.

Aby dowiedzieć się, dlaczego jedno trwa dłużej niż drugie, prześledźmy wykonanie.

Oba rozpoczynają się ceval.cod, COMPARE_OPponieważ jest to związany z nim kod bajtowy

TARGET(COMPARE_OP) {
    PyObject *right = POP();
    PyObject *left = TOP();
    PyObject *res = cmp_outcome(oparg, left, right);
    Py_DECREF(left);
    Py_DECREF(right);
    SET_TOP(res);
    if (res == NULL)
        goto error;
    PREDICT(POP_JUMP_IF_FALSE);
    PREDICT(POP_JUMP_IF_TRUE);
    DISPATCH();
}

Wyskakuje wartości ze stosu (technicznie wyskakuje tylko jeden)

PyObject *right = POP();
PyObject *left = TOP();

i uruchamia porównanie:

PyObject *res = cmp_outcome(oparg, left, right);

cmp_outcome czy to jest:

static PyObject *
cmp_outcome(int op, PyObject *v, PyObject *w)
{
    int res = 0;
    switch (op) {
    case PyCmp_IS: ...
    case PyCmp_IS_NOT: ...
    case PyCmp_IN:
        res = PySequence_Contains(w, v);
        if (res < 0)
            return NULL;
        break;
    case PyCmp_NOT_IN: ...
    case PyCmp_EXC_MATCH: ...
    default:
        return PyObject_RichCompare(v, w, op);
    }
    v = res ? Py_True : Py_False;
    Py_INCREF(v);
    return v;
}

W tym miejscu ścieżki się rozdzielają. PyCmp_INOddział robi

int
PySequence_Contains(PyObject *seq, PyObject *ob)
{
    Py_ssize_t result;
    PySequenceMethods *sqm = seq->ob_type->tp_as_sequence;
    if (sqm != NULL && sqm->sq_contains != NULL)
        return (*sqm->sq_contains)(seq, ob);
    result = _PySequence_IterSearch(seq, ob, PY_ITERSEARCH_CONTAINS);
    return Py_SAFE_DOWNCAST(result, Py_ssize_t, int);
}

Zauważ, że krotka jest zdefiniowana jako

static PySequenceMethods tuple_as_sequence = {
    ...
    (objobjproc)tuplecontains,                  /* sq_contains */
};

PyTypeObject PyTuple_Type = {
    ...
    &tuple_as_sequence,                         /* tp_as_sequence */
    ...
};

Więc gałąź

if (sqm != NULL && sqm->sq_contains != NULL)

zostanie podjęta i *sqm->sq_contains, która jest funkcją (objobjproc)tuplecontains, zostanie podjęta.

To robi

static int
tuplecontains(PyTupleObject *a, PyObject *el)
{
    Py_ssize_t i;
    int cmp;

    for (i = 0, cmp = 0 ; cmp == 0 && i < Py_SIZE(a); ++i)
        cmp = PyObject_RichCompareBool(el, PyTuple_GET_ITEM(a, i),
                                           Py_EQ);
    return cmp;
}

... Czekaj, czy to nie to, PyObject_RichCompareBoolco wziął drugi oddział? Nie, to było PyObject_RichCompare.

Ta ścieżka do kodu była krótka, więc prawdopodobnie sprowadza się do szybkości tych dwóch. Porównajmy.

int
PyObject_RichCompareBool(PyObject *v, PyObject *w, int op)
{
    PyObject *res;
    int ok;

    /* Quick result when objects are the same.
       Guarantees that identity implies equality. */
    if (v == w) {
        if (op == Py_EQ)
            return 1;
        else if (op == Py_NE)
            return 0;
    }

    ...
}

Ścieżka do kodu PyObject_RichCompareBoolprawie natychmiast się kończy. Ponieważ PyObject_RichComparetak jest

PyObject *
PyObject_RichCompare(PyObject *v, PyObject *w, int op)
{
    PyObject *res;

    assert(Py_LT <= op && op <= Py_GE);
    if (v == NULL || w == NULL) { ... }
    if (Py_EnterRecursiveCall(" in comparison"))
        return NULL;
    res = do_richcompare(v, w, op);
    Py_LeaveRecursiveCall();
    return res;
}

Py_EnterRecursiveCall/ Py_LeaveRecursiveCallCombo nie zostaną podjęte w poprzedniej ścieżki, ale są stosunkowo szybki makra, że będzie zwarcie po zwiększania i zmniejszania kilka globalnych.

do_richcompare robi:

static PyObject *
do_richcompare(PyObject *v, PyObject *w, int op)
{
    richcmpfunc f;
    PyObject *res;
    int checked_reverse_op = 0;

    if (v->ob_type != w->ob_type && ...) { ... }
    if ((f = v->ob_type->tp_richcompare) != NULL) {
        res = (*f)(v, w, op);
        if (res != Py_NotImplemented)
            return res;
        ...
    }
    ...
}

To robi kilka szybkich kontroli na wezwanie v->ob_type->tp_richcompare, które jest

PyTypeObject PyUnicode_Type = {
    ...
    PyUnicode_RichCompare,      /* tp_richcompare */
    ...
};

co robi

PyObject *
PyUnicode_RichCompare(PyObject *left, PyObject *right, int op)
{
    int result;
    PyObject *v;

    if (!PyUnicode_Check(left) || !PyUnicode_Check(right))
        Py_RETURN_NOTIMPLEMENTED;

    if (PyUnicode_READY(left) == -1 ||
        PyUnicode_READY(right) == -1)
        return NULL;

    if (left == right) {
        switch (op) {
        case Py_EQ:
        case Py_LE:
        case Py_GE:
            /* a string is equal to itself */
            v = Py_True;
            break;
        case Py_NE:
        case Py_LT:
        case Py_GT:
            v = Py_False;
            break;
        default:
            ...
        }
    }
    else if (...) { ... }
    else { ...}
    Py_INCREF(v);
    return v;
}

Mianowicie te skróty włączone left == right... ale dopiero po zrobieniu

    if (!PyUnicode_Check(left) || !PyUnicode_Check(right))

    if (PyUnicode_READY(left) == -1 ||
        PyUnicode_READY(right) == -1)

Podsumowując, wszystkie ścieżki wyglądają mniej więcej tak (ręcznie, rekurencyjnie wstawiając, rozwijając i przycinając znane gałęzie)

POP()                           # Stack stuff
TOP()                           #
                                #
case PyCmp_IN:                  # Dispatch on operation
                                #
sqm != NULL                     # Dispatch to builtin op
sqm->sq_contains != NULL        #
*sqm->sq_contains               #
                                #
cmp == 0                        # Do comparison in loop
i < Py_SIZE(a)                  #
v == w                          #
op == Py_EQ                     #
++i                             # 
cmp == 0                        #
                                #
res < 0                         # Convert to Python-space
res ? Py_True : Py_False        #
Py_INCREF(v)                    #
                                #
Py_DECREF(left)                 # Stack stuff
Py_DECREF(right)                #
SET_TOP(res)                    #
res == NULL                     #
DISPATCH()                      #

vs

POP()                           # Stack stuff
TOP()                           #
                                #
default:                        # Dispatch on operation
                                #
Py_LT <= op                     # Checking operation
op <= Py_GE                     #
v == NULL                       #
w == NULL                       #
Py_EnterRecursiveCall(...)      # Recursive check
                                #
v->ob_type != w->ob_type        # More operation checks
f = v->ob_type->tp_richcompare  # Dispatch to builtin op
f != NULL                       #
                                #
!PyUnicode_Check(left)          # ...More checks
!PyUnicode_Check(right))        #
PyUnicode_READY(left) == -1     #
PyUnicode_READY(right) == -1    #
left == right                   # Finally, doing comparison
case Py_EQ:                     # Immediately short circuit
Py_INCREF(v);                   #
                                #
res != Py_NotImplemented        #
                                #
Py_LeaveRecursiveCall()         # Recursive check
                                #
Py_DECREF(left)                 # Stack stuff
Py_DECREF(right)                #
SET_TOP(res)                    #
res == NULL                     #
DISPATCH()                      #

Teraz, PyUnicode_Checki PyUnicode_READYsą dość tanie, ponieważ tylko sprawdzić kilka pól, ale powinno być oczywiste, że jeden wierzchołek jest mniejszy ścieżka kod, to ma mniej połączeń funkcyjnych tylko jeden switch i jest tylko nieco cieńsze.

TL; DR:

Obie wysyłają do if (left_pointer == right_pointer); Różnica polega na tym, ile pracy włożono, aby się tam dostać. inpo prostu robi mniej.

W grę wchodzą trzy czynniki, które łącznie powodują to zaskakujące zachowanie.

Po pierwsze: inoperator bierze skrót i sprawdza tożsamość ( x is y), zanim sprawdzi równość ( x == y):

>>> n = float('nan')
>>> n in (n, )
True
>>> n == n
False
>>> n is n
True

Po drugie: z powodu ciąg Pythona interning obie "x"sw "x" in ("x", )będą identyczne:

>>> "x" is "x"
True

(duża uwaga: jest to realizacja specyficzne zachowanie! ispowinny nigdy być wykorzystywane do porównywania ciągów znaków, ponieważ będzie dać zaskakujące odpowiedzi czasami, na przykład "x" * 100 is "x" * 100 ==> False)

Po trzecie: jak wyszczególniono w fantastycznej odpowiedzi Veedrac , tuple.__contains__( x in (y, )jest mniej więcej równoważne (y, ).__contains__(x)) dochodzi do tego, że kontrola tożsamości jest wykonywana szybciej niż str.__eq__(znowu x == yjest mniej więcej równoważna x.__eq__(y)).

Możesz zobaczyć dowody na to, ponieważ x in (y, )jest znacznie wolniejszy niż logicznie równoważny x == y:

In [18]: %timeit 'x' in ('x', )
10000000 loops, best of 3: 65.2 ns per loop

In [19]: %timeit 'x' == 'x'    
10000000 loops, best of 3: 68 ns per loop

In [20]: %timeit 'x' in ('y', ) 
10000000 loops, best of 3: 73.4 ns per loop

In [21]: %timeit 'x' == 'y'    
10000000 loops, best of 3: 56.2 ns per loop

x in (y, )Przypadku jest mniejsza, ponieważ po isnie porównawczym, inoperator wraca do normalnej kontroli równości (czyli z użyciem ==), a więc porównanie odbywa się w tym samym czasie, co ==, co czyni całą operację wolniej z powodu obciążania tworzenia krotki , chodzenie po członkach itp.

Zauważ też, że a in (b, )jest to szybsze tylko, gdy a is b:

In [48]: a = 1             

In [49]: b = 2

In [50]: %timeit a is a or a == a
10000000 loops, best of 3: 95.1 ns per loop

In [51]: %timeit a in (a, )      
10000000 loops, best of 3: 140 ns per loop

In [52]: %timeit a is b or a == b
10000000 loops, best of 3: 177 ns per loop

In [53]: %timeit a in (b, )      
10000000 loops, best of 3: 169 ns per loop

(dlaczego jest a in (b, )szybszy niż a is b or a == b? Domyślam się, że będzie mniej instrukcji maszyn wirtualnych -  a in (b, )to tylko ~ 3 instrukcje, gdzie a is b or a == bbędzie sporo więcej instrukcji maszyn wirtualnych)

Odpowiedź Veedrac za - https://stackoverflow.com/a/28889838/71522 - przechodzi w znacznie bardziej szczegółowo na co dokładnie dzieje się podczas każdego ==i ini jest warta przeczytania.