Jakie jest najlepsze podejście do używania Enum jako singletona w Javie?

Opierając się na tym, co napisano w pytaniu SO Najlepsza implementacja singletona w Javie - a mianowicie o używaniu wyliczenia do tworzenia singletona - jakie są różnice / zalety / wady między (pominięto konstruktor)

public enum Elvis {
    INSTANCE;
    private int age;

    public int getAge() {
        return age;
    }
}

a potem dzwonię Elvis.INSTANCE.getAge()

i

public enum Elvis {
    INSTANCE;
    private int age;

    public static int getAge() {
        return INSTANCE.age;
    }
}

a potem dzwonię Elvis.getAge()

Załóżmy, że wiążesz się z czymś, co będzie wykorzystywać właściwości dowolnego podanego obiektu - możesz bardzo łatwo przekazać Elvis.INSTANCE, ale nie możesz przekazać Elvis.class i oczekiwać, że znajdzie on właściwość (chyba że jest to celowo zakodowane w celu znalezienia statyczne właściwości klas).

Zasadniczo używasz wzorca singleton tylko wtedy, gdy potrzebujesz instancji. Jeśli metody statyczne działają dobrze, po prostu użyj ich i nie zawracaj sobie głowy wyliczeniem.

Ogromną zaletą jest sytuacja, gdy Twój singleton musi implementować interfejs. Idąc za twoim przykładem:

public enum Elvis implements HasAge {
    INSTANCE;
    private int age;

    @Override
    public int getAge() {
        return age;
    }
}

Z:

public interface HasAge {
    public int getAge();
}

Nie da się tego zrobić ze statyką ...

(Stanowe) Singletony są zwykle używane do udawania, że ​​nie używają zmiennych statycznych. Jeśli w rzeczywistości nie używasz publicznie statycznej zmiennej, oszukasz mniej ludzi.

Wybrałbym opcję, która jest najprostsza i najbardziej przejrzysta. Jest to nieco subiektywne, ale jeśli nie wiesz, co jest najjaśniejsze, wybierz najkrótszą opcję.