Co wpłynęło na rozwój indyjskiej obrony króla?

King's Indian Defense charakteryzuje się ruchami 1. d4 Nf6 2.c4 g6. (W przeciwieństwie do 2. . .e6, z zamiarem rozwinięcia gońca na stronę królowej.) Black dąży do silnej ofensywy po stronie króla dzięki ostrej grze taktycznej. Linia klasyczna:

Nimzowitsch i inni z hipernowoczesnej szkoły spopularyzowali obronę Nimzo-Indian i Queen's Indian w XX wieku. King's Indian był znany, ale widywany był znacznie rzadziej, dopóki David Bronstein nie zaczął grać w nim w latach 40. i 50. XX wieku.

A zatem, na pytanie, jakie czynniki sprawiły, że król Indii zyskał na znaczeniu poza Bronsteinem? Jakie zmiany teoretyczne przyczyniły się do jego lepszego wykorzystania w porównaniu z innymi obronami indyjskimi?

(Aby wyjaśnić: przychodzę do tego jako ktoś, kto jest nieoceniony i co najwyżej zwykły gracz. Poszukuję tutaj bardziej historycznych aspektów i zrozumienia czasów, chociaż nie odrzucę dyskusji o współczesności teoria.

Ponadto mam świadomość, że jest to subiektywne. Jestem dość pewny, że pasuje do „dobrego subiektywnego”, biorąc pod uwagę naturę Chess.SE. Nie odbyła się tutaj żadna poważna dyskusja na temat KID i chciałbym zobaczyć, co mówią o tym tutaj umysły, biorąc pod uwagę, jak ważne jest to we współczesnej grze).

We wszystkich indyjskich obronach czarne zazwyczaj pozwalają białym zajmować centrum swoimi pionkami.

Niemniej jednak w Nimzo-Indianach i Queen's Indian Defense czarne mają wiele ruchów, aby zaatakować centrum pionków białych na bardzo wczesnym etapie gry, dlatego białe nie mogą zyskać zbyt dużej przestrzeni.

King's Indian Defense (i Gruenfeld Defense), z drugiej strony, tak naprawdę nie przejmują się tak bardzo pierwszymi 4-5 ruchami Białych, aby mógł zająć centrum „hordą” pionków (patrz na przykład Klasyczny Wariacja , Wariant Saemischa lub Atak Czterech Pionków ), z ogromną przewagą przestrzeni.

Ponieważ hipernowoczesne zasady szachowe narodziły się dopiero na początku XX wieku, nie były powszechnie akceptowane przed latami 40. XX wieku. A posiadanie tak dużej niekorzystnej przestrzeni w otwarciu było postrzegane z podejrzanym (jeśli nie zostało to wyraźnie uznane za „strategicznie przegrane”). Dlatego, moim zdaniem, KID musiał poczekać, aż zostanie uznany za wystarczająco konsekwentny, aby grać regularnie przez najlepszych graczy.

Pierwszy krok w rozwoju Królewskiej Obrony Indian został osiągnięty na początku lat 30. XX wieku. Do tego czasu uważano, że ogromna przewaga kosmiczna w ataku czterech pionków dała Białemu wolną jazdę, ale Max Euwe udowodnił, że aktywność Blacka kompensuje to w schematach Benoni z ... c5, ... e6, ... exd5.

Na początku lat pięćdziesiątych, oprócz Bronsteina, kilku innych graczy wniosło ogromny wkład w boom na KID: Gligoric, Najdorf, Geller, Szabo, by wymienić tylko kilku.

Po turniejach Mar del Plata 1953 (wygranych przez Gligoric, które dały nazwę ważnej i atrakcyjnej odmianie) i Zurychu 1953 (z nieśmiertelną grą Kotova ) otwarcie zyskało nowy status i stało się nie tylko „modne”, ale także "poważny".

Wreszcie, Garry Kasparow był pierwszym graczem, który wykorzystał króla Indianina jako swoją główną obronę podczas meczu o Mistrzostwo Świata, kiedy skutecznie obronił swój tytuł przed Anatolijem Karpowem w Lyonie w 1990 roku.