Czy powinienem oczekiwać, że mój 20-letni syn znajdzie pracę na uniwersytecie?

Mój syn ma teraz 20 lat, nadal mieszka z nami w domu i jedzie na uniwersytet trzy dni w tygodniu. Nigdy nie miał pracy. Odkąd był dzieckiem, próbowałem zachęcić go do wykonywania zadań za kieszonkowe, ale po prostu nie był zainteresowany i od tamtej pory nie zmienił swojego nastawienia.

W gimnazjum był jednym z najjaśniejszych w swoim roku i wykazywał taką obietnicę umiejętnościami przywódczymi. W szkole średniej stał się cichszy, ale nadal dobrze sobie radził z gcse. Kiedy był w college'u, zaczęliśmy mieć z nim problemy, odbierając telefony od jego nauczycieli, mówiąc, że nie przychodzi na lekcje.

Udało nam się go nakłonić do tego, aby nam to wytykał, chociaż ciągle nas okłamał, a nawet okłamał nas, że został przyjęty na uniwersytet w Manchesterze, kiedy tego nie zrobił, i pozwolił ojcu szukać zakwaterowania, wiedząc, że nie został przyjęty. Zostaliśmy porąbani, gdy dowiedzieliśmy się, że kłamie, a on powiedział nam tylko prawdę, ponieważ dowiedział się, że został przyjęty na inny lokalny uniwersytet.

W zeszłym roku pojawiał się na uniwersytecie tylko jeden dzień w tygodniu, ponieważ powiedział, że nie musi wyjeżdżać przez pozostałe dwa dni, ponieważ może wykonywać swoją pracę w domu. Mam trudności z uwierzeniem mu w to, ponieważ okłamał nas tyle razy, ale myślę, że uni kosztuje tyle pożyczek i że prawie go nie ma, że ​​powinien dostać pracę u boku uni, bo inaczej po prostu siedzi jego pokój przez cały dzień grając w gry i ciągle robiąc bałagan w kuchni.

Gotuję jego posiłki, myję jego ubrania i nie pobieram opłaty za wyżywienie. Wpadam w depresję, ponieważ czuję, że ciężko pracuję, aby zarobić pieniądze na utrzymanie dachu nad głowami mojej rodziny, ale nie mam za to żadnych podziękowań. Czuję się, jakbym był złym facetem, który wielokrotnie powtarzał, że chcę, aby mój syn wniósł swój wkład i znalazł pracę. Jestem przerażony, że mój drugi 18-letni syn wydaje się wykazywać ten sam brak odpowiedzialności w związku z uzyskaniem pracy. Chociaż aplikował o wiele prac, po prostu myśli, że próbował i nie udało mu się, więc co? I to ciągły ból głowy, który zmusza go, by spróbował trochę mocniej i dalej patrzył. Co mogę zrobić?

Aktualizacja:

Gotuję dla niego, ponieważ gotuję w dużych ilościach dla całej naszej rodziny. Wydaje się okropne, że reszta z nas siedzi przy stole i je smaczny posiłek i mówi mu, że musi kupować i robić własne jedzenie oddzielnie dla reszty z nas. Pierzę jego ubrania, ponieważ nie zajmuje mi to więcej czasu ani wysiłku, a on oczekuje, że sprowadzi pranie do pomieszczenia gospodarczego i wyprasuje swoje ubrania. Będzie robił i wykonuje codzienne obowiązki, ale tylko na prośbę. Nie mogę oczekiwać, że będzie codziennie wyprowadzał psa, bo na przykład jego obowiązek musi być zadawany codziennie. Nie walczy ani się nie kłóci, ale wykonuje to zadanie w jakikolwiek sposób, a najmniej myśli lub wysiłku, a następnie wraca do swojego pokoju.

Jest inteligentnym chłopcem akademickim, jego nauczyciele opisywali go jako gąbkę, łatwo wchłaniającą wiedzę. Problem tkwi w jego umiejętnościach społecznych. Jest zamknięty w sobie i lubi własne towarzystwo, nie lubi i unika rozmowy z ludźmi, jeśli może mu pomóc, a ja próbowałem zachęcić go do większej towarzyskości z pewnymi ulepszeniami, ale jest bardzo uparty.

To jeden z powodów, dla których tak bardzo się martwię, że nigdy nie miał pracy. Kiedy byłem młody, byłem także nieśmiały i brakowało mi pewności siebie, ale wciąż miałem kilka prac, poczynając od 12 roku życia i zajmując się opieką nad dziećmi. Byłem do tego zmotywowany, ponieważ chciałem zarobić pieniądze. Mój syn nie ma takiej motywacji. Kiedy był w college'u, przestałem dawać mu pieniądze lub kupować mu ubrania, mając nadzieję, że dzięki temu będzie miał ochotę na pieniądze i motywuje go do znalezienia pracy, ale zarobił trochę pieniędzy na Boże Narodzenie przez cały rok i nosił te same stare ubrania. rok.

Kiedy rozpoczął studia, spędził pożyczkę studencką na komputerze, wakacje, a reszta pokrywała jego koszty podróży, więc nie było już nic, co by pobierało mu czynsz. Byłem zirytowany wakacjami, ale pomyślałem również, ponieważ nie miesza się często z przyjaciółmi, że to doświadczenie może być dla niego dobre społecznie, a także miałem nadzieję, że pożyczka studencka stanowi przeciwieństwo braku pieniędzy podczas studiów może sprawić, że nauczy się doceniać różnicę, jaką powodują niektóre pieniądze, i sprawi, że będzie chciał zarobić dla siebie.

Złożył podanie o pracę, ale na wpół żarliwie, ponieważ robi to tylko po to, by ułagodzić mnie i jego ojca, aw obecnym klimacie nie sądzę, żeby to miało mu dać pracę w najbliższym czasie.

Nie potrafię powiedzieć, jak odczułbym ulgę, gdyby dostał pracę, cokolwiek, nawet pracę tymczasową nad Bożym Narodzeniem lub układanie półek w supermarkecie, tylko po to, by zrobił pierwszy krok.

Próbowałem wszystkiego i to, co robię źle, prawdopodobnie nie jest dla niego wystarczająco trudne. Następną rzeczą, którą mogę zrobić, to może zabrać wszystkie jego gry, telewizję i urządzenia, aby jego strefa komfortu była nieco mniej wygodna, a w ostateczności byłoby wykopać go, o czym wiem, że nie mam serca zrób tak samo, jak to, że udało mu się do tego stopnia, że ​​uniwersytet jest osiągnięciem (porzuciłem studia po roku i skończyłem w ślepej uliczce, pracując przez kilka godzin w niesatych godzinach) , więc nie chcę robić niczego, co spowoduje, że rzuci uniwersytet, co jestem pewien, że zrobi to, jeśli będzie naciskał zbyt mocno, ponieważ trudno było go ukończyć.

Zamiast tego myślę, że mogę porozmawiać i wynająć trochę czynszu, gdy on mieszka z nami, a następnie w następnym roku powiedz mu, że oczekuję, że przeprowadzi się do mieszkania studenckiego, chyba że do tego czasu zdoła znaleźć pracę na pół etatu, w takim przypadku byłbym bardziej niż szczęśliwy, gdyby nadal z nami mieszkał. W każdym razie lubię, jak z nami mieszka, mimo że jest nieuporządkowany i nietowarzyski, wciąż jest moim synem i kocham go. Chcę tylko, żeby wziął na siebie odpowiedzialność i znalazł pracę dla siebie, aby uspokoić mój zmartwiony umysł.

TL; DR: Nie jesteś złym facetem; nadszedł czas, aby zaczął budować siłę, by latać na własną rękę.

To jedna z najtrudniejszych i najbardziej niepokojących części rodzicielstwa. Chcemy być mądrzy, sprawiedliwi i kochać nasze dzieci; nie chcemy czuć, że jesteśmy niekochani. Wielu z nas również odczuwa poczucie winy, myśląc: Gdzie nie udało mi się nauczyć mojego dziecka dobrej etyki pracy? Jeśli twój mąż jest w to zamieszany, musisz zapewnić tutaj jednolity front. Będziesz musiał się wspierać. Pomocny może być również system wsparcia przyjaciół lub coś w rodzaju spotkania grupowego.

W większości społeczeństw normalne jest oczekiwanie, że 20-letni mężczyzna pociągnie własną wagę. Wiele osób spodziewa się, że 20-letni już nie będzie w domu (z wyjątkiem być może podczas przerw letnich, jeśli studiują na uniwersytecie). Nie powinieneś mieć poczucia winy (tzn. Nie jesteś złym facetem ), oczekując tego samego od swojego syna.

Ta sytuacja nie wydarzyła się z dnia na dzień i nie zniknie z dnia na dzień. Oto jeden z wielu możliwych scenariuszy (zmieniaj według własnego uznania).

Ponieważ twój syn nie ma jeszcze pracy, prawdopodobnie nie dostanie jej jutro, więc będzie potrzebował trochę czasu. Zdecyduj, o ile dłużej możesz rozsądnie tolerować jego zachowanie, i ustaw to jako punkt wyjścia dla nowych oczekiwań. Usiądź i porozmawiaj z nim jak najszybciej, przedstawiając nowe oczekiwania; wiedz, że prawdopodobnie je przetestuje i będzie gotowy usłyszeć wiele winy. Nie ma znaczenia, co robią inni; to są twoje oczekiwania. Powiedz mu, że za n miesięcy (powiedzmy 3-6) musi mieć pracę przepracowaną co najmniej x liczbę godzin (40 godzin - [możliwe do zweryfikowania godziny spędzone w klasie X 3]) tygodniowo - nawet jeśli oznacza to dwie części - praca na czas - a on musi ci zapłacić xfuntów miesięcznie za czynsz i zapłacić za połowę jego jedzenia. Ustaw rozsądny dodatek odzieżowy (goły kość) i powiedz mu, że to będą wszystkie pieniądze, które dostanie. Za (6-12?) Miesięcy jego pokój i wyżywienie będą (pełne, przyzwoite i uczciwe czynsze i media , całe jedzenie), a także jego gaz i część ubezpieczenia (cokolwiek) na samochód, i nie będzie już dodatków na odzież.

Następnie powiedz mu, że jest wystarczająco dorosły, by docenić wszystko, co dla niego robisz, i że chociaż zawsze będziesz go kochał i będziesz jego matką, twoje dni służenia mu już minęły. Musi sam po sobie posprzątać, po praniu itp. Jeśli nie zmywa naczyń, odłóż je na bok i powiedz mu, że może ich użyć w każdych warunkach, w jakich są na następny posiłek. Zaproponuj nauczenie go, jak robić pranie i gotować. Przygotowanie się z wyprzedzeniem na jego kłótnie pomoże, gdy narzeka.

Przedyskutuj, jakie są jego możliwości, jeśli nie posprząta swojego czynu: może wynająć mieszkanie z przyjaciółmi, może spróbować sprawdzić, czy którykolwiek z jego przyjaciół lub krewnych go zabierze, może przepłukać pieniądze, może pracować dla ciebie za (minimalną?) pensję, może ubiegać się o zasiłek, plecak w całej Europie, cokolwiek. Ale miej to na myśli . Musi ciągnąć cały swój ciężar albo musi być gdzie indziej.

Niezbędną częścią wychowywania dziecka jest umożliwienie mu samodzielnego latania. Dajesz mu 6–12 miesięcy na zebranie. Myślę, że to jest sprawiedliwe.

Usiądź też ze swoim 18-latkiem i powiedz mu, że nie ma prawa (ani ludzkiego, ani Bożego), które mówi, że wszystkie dzieci muszą być traktowane jednakowo i że nauczyłeś się na błędach z najstarszymi. Zacznij też ustalać dla niego pewne ograniczenia.

To będzie trudny okres dla ciebie. Zbierz siłę, ponieważ jest to trudna, ale niezbędna część dorastania twoich synów, i że robisz to dla nich, a nie dla wygody.

_{Jedynym zastrzeżeniem, jakie bym sobie z tym poradził, jest udokumentowana choroba psychiczna. W takim przypadku skonsultowałbym się z terapeutą (-ami) mojego syna i sprawdziłbym opcje uzgodnione przez nas i terapeutę.}

Edytowane do aktualizacji : Brzmisz jak naprawdę śliczna mama, taka mama, którą wielu z nas chciałoby mieć, i jasne jest, że bardzo kochasz swojego syna. Jest to bardzo ważne dla kogoś, kto czuje się przytłoczony i nie ma wielu przyjaciół ani pewności siebie. Twoja ciągła miłość jest bardzo konieczna dla jego dobrego samopoczucia.

Jednocześnie jednak brzmi to tak, jakbyś nie spodziewał się po synu wystarczająco dużo i że usprawiedliwiasz zachowania, które są dla niego ostatecznie złe. Po prostu izolując kilka linii od aktualizacji, mówisz:

Wydaje się okropne, że reszta z nas siedzi przy stole i je smaczny posiłek i mówi mu, że musi kupować / robić własne jedzenie osobno ... Pierzę jego ubrania, ponieważ nie zajmuje mi to więcej czasu ani wysiłku część ... Nie mogę oczekiwać, że będzie codziennie wyprowadzał psa ... Jest inteligentnym chłopcem akademickim ... [problem] Problem polega na tym, że jest zamknięty w sobie ... Kiedy byłem młody, byłem również nieśmiały ... Przestałem dawać mu pieniądze lub kupować mu ubrania, ale on przez cały rok nosił te same stare ubrania ... kiedy zaczął studia, spędził pożyczkę studencką na komputerze, wakacje, a reszta pokrywała jego koszty podróży, więc nie było każdy pozostawiony, by obciążyć go czynszem.... złożył podanie o pracę, ale na wpół żarliwie, ponieważ robi to tylko po to, aby nas [uspokoić], aw obecnym klimacie nie sądzę, że to zapewni mu pracę w najbliższym czasie ... [H] ow ulgę Czułbym, gdyby tylko dostał pracę, cokolwiek ... po prostu ... ten pierwszy krok ... może zabierając jego ... strefę komfortu ... Nie chcę robić niczego, co spowoduje, że rzuci Uni , co jestem pewien, że tak zrobi, jeśli będzie zbyt mocno naciskał ... W każdym razie lubię z nim żyć, mimo że jest bałaganiarski i nietowarzyski, chcę tylko, żeby wziął na siebie odpowiedzialność i dostał pracę dla siebie i uspokój mój zmartwiony umysł.

Jeśli tak mało od niego oczekujesz, dlaczego miałby wierzyć w siebie? Tak, musiał nosić te same stare ubrania. To się nazywa naturalna konsekwencja. Jeśli to (i reszta) bardzo cię boli, nie wyświadczasz mu przysług.

Ty wcześnie nauczył się, że do pracy było przeżyć. Było ci ciężko i dużo się poddałeś. Chcesz, aby twój syn miał lepsze życie, które miałeś / miałeś. Wszyscy rodzice, którzy kochają swoje dzieci, tego chcą. Ale jestem całkiem pewny, mówiąc, że jeśli nie (z miłością, ale naprawdę i pewnie) nie oczekujesz od niego niczego więcej, nie zyska on zaufania do siebie. Nie będzie w stanie utrzymać żony ani rodziny.

To jest twój syn i jego życie, i ty musisz wybrać, co robić, ale nie pomagasz mu odnieść sukcesu jako dorosły, i to jest duża część twojej pracy. Kiedy dasz mu szansę (znaną również jako rozpalenie ognia pod jego oddziałem), aby nauczyć się żyć bez ciebie, jeść, gotować, sprzątać, brać odpowiedzialność, z dyplomem uniwersyteckim i pracą?

Masz tutaj wiele do myślenia. Proszę, ze względu na syna, zmień swoje oczekiwania wobec niego. Nie zrobi tego i prawdopodobnie nie może tego zrobić dla siebie. A jeśli wypadnie z uczelni, zawsze może wrócić . Jeśli uważasz, że jest przygnębiony lub niespokojny, poproś go o wizytę u terapeuty, ale idź dalej.

Życie nie jest czarne ani białe, tak lub nie; to tysiąc ścieżek szarości. Przestań się spodziewać, że upadnie, jeśli go popchniesz. Może kiedyś skończyć szybowaniem.

Jestem trochę starszy, ale widzę, co dzieje się z ludźmi kilka lat młodszymi ode mnie i to jest przygnębiające.

Kiedy byłem w jego wieku, były prace dla osób bez doświadczenia. Nie było to zbyt trudne, jeśli chcesz znaleźć pracę za kieszonkowe. Ludzie trochę starsi ode mnie, którzy dorastali w tym środowisku i nie mają młodszych rówieśników, nie widzą tego, więc logicznie myślą, że po prostu muszą kopnąć osobę wystarczająco mocno, aby ją zmotywować.

Starsi ludzie często mają trudności ze zrozumieniem, jak straszne są teraz osoby z przedziału 16–25. Miejsca pracy, które by podjęli, są wypełniane przez osoby starsze, które zwolniły się podczas popiersia. W McDonalds pracuje 40-latków.

Nadal nie jest to niemożliwe, ale kiedy nie masz nic do przeciwdziałania, nie potrzebujesz więcej niż kilkudziesięciu odpowiedzi PFO, kiedy szukasz pracy, abyś zaczął myśleć o sobie jako o wadliwym i bezrobotnym. Próbowanie więcej może prowadzić do pracy, ale najbardziej prawdopodobnym rezultatem jest kolejne odrzucenie. Wielu jego rówieśników prawdopodobnie znajduje się w tej samej sytuacji, a ludzie w końcu poddają się, gdy są przekonani, że próba więcej jest daremna.

Każda widoczna ścieżka wydaje się prowadzić w ten czy inny sposób do niepowodzenia.

Wiele z tych sugestii może po prostu dodać jeszcze jeden przedmiot do jego osobistej listy powodów, dla których uważa, że ​​jest bezwartościowy i bezużyteczny i dlaczego nie warto nawet próbować.

Pomaganie mu w znalezieniu prawdziwej pracy pomogłoby na wiele sposobów, ale nie jest to trywialny problem.

Mówiąc od kogoś, kto był po drugiej stronie tej monety, mieszkałem z rodzicami przez studia (to była lokalna uczelnia, więc miało to sens, w przeciwieństwie do mnie mieszkającego w akademikach). Miałem pracę w niepełnym wymiarze godzin (<10 godzin tygodniowo), aby wydać trochę pieniędzy, w przeciwieństwie do otrzymywania jej w Boże Narodzenie lub urodziny. Powoli w college'u moi rodzice zaczęli dodawać rzeczy, których spodziewali się, że zapłacę za więcej. Najpierw uważam, że były to rzeczy uniwersyteckie (lunch, książki itp., Obejmowały czesne przez pierwsze dwa semestry, ale potem musiałem zapłacić), potem mój własny gaz, potem ubezpieczenie samochodu. Wreszcie, gdy kupili mi swój pierwszy samochód, pomogli mi z zaliczką, ale wszystkie były miesięczne. Powoli zmusiło mnie to do poświęcenia więcej godzin pracy,

Jedną rzeczą, przed którą mogę przestrzec, jest narzucenie mu zbyt dużej odpowiedzialności. Choć to nie brzmi tak, jeśli jest studentem w pełnym wymiarze godzin, nie powinieneś zmuszać go do podjęcia pracy w pełnym wymiarze godzin. Zauważyłem w ostatnim semestrze (kiedy zaakceptowałem stanowisko w pełnym wymiarze godzin w sklepie), mój GPA cierpiał z tego powodu.

[Uwaga: nie jestem rodzicem, poniższe informacje oparte są na moim osobistym doświadczeniu, które przeszedłem przez szkołę, jednocześnie zazdrosny o moich rówieśników, których rodzice nie zmusili ich do znalezienia pracy podczas semestrów lub lat, a teraz obserwuję doświadczenia moich siostrzenic w zupełnie inny świat.]

Jeśli nie nauczyłeś syna, jak gotować posiłki dla rodziny lub robić pranie, nadszedł czas, aby się wyprowadził i musiał nauczyć się tych rzeczy bez pomocy. Nie kadruj tego tak, jakby zmuszał go do pracy w domu, kadruj jako „to część twojego osobistego wykształcenia, o którym wiemy, że zaniedbaliśmy”. (Na przykład O wiele trudniej jest związać koniec z końcową pensją, jeśli nie wiesz, jak gotować smaczne (lub przynajmniej jadalne) posiłki z tanich składników.)

Wiem, że obecnie trudniej jest znaleźć pracę dla młodych ludzi niż wtedy, gdy ich rodzice byli w podobnym wieku, ale może być praca, którą może znaleźć na swoim uniwersytecie - praca studencka w kampusie, bezpłatne staże w dziedzinie studiów, praca - ustalenia dotyczące studiów (tj. przeplatanie semestrów studiów z semestrami pokrewnej pracy). Nie jest konieczne, aby znalazł pracę związaną z jego zainteresowaniami - mając pracę, jakąkolwiek pracę, odróżni go od innych rówieśników kiedy przychodzi czas na poszukiwanie „prawdziwej” pracy, a dobre referencje od przełożonego lub współpracowników pomogą jeszcze bardziej. Nawet wolontariat wydostanie go z domu, poznania ludzi i zdobycia praktycznych umiejętności, które może podkreślić w swoim życiorysie. Problem polega na tym, że w wielu miejscach

Jeśli spędził pożyczkę studencką na wakacjach i jest teraz spłukany, to jestem pewien, że zdaje sobie sprawę, że praca pomogłaby mu lepiej się bawić (nawet jeśli to tylko pieniądze na zakup kolejnych gier wideo).

Czy musiałeś podpisać pożyczkę studencką? Jeśli tak, możesz nałożyć warunki na jego zachowanie przed podpisaniem kolejnej raty. (Możliwe jest również, że jego postępy w nauce mogą być na tyle powolne, że będzie mu trudniej uzyskać przyszłe pożyczki, chociaż w moim kraju jest to rzadkie, ponieważ rząd gwarantuje je nawet w instytucjach niskiej jakości.)

Wymagający czynsz, podczas gdy on nie jest w stanie go zapłacić, może się odwrócić - co zrobisz, jeśli ustawisz ultimatum, a on nie będzie w stanie go spełnić?

To, co możesz chcieć zrobić, to podejść wstecz do sytuacji - jaki rodzaj pracy chce uzyskać twój syn po ukończeniu studiów i jakiego rodzaju doświadczenia potrzebuje, aby stać się atrakcyjnym dla pracodawcy? (Jeśli jego kierunek studiów nie prowadzi naturalnie do żadnej pracy, to masz inny problem na rękach - w dzisiejszych czasach edukacja uniwersytecka jest zdecydowanie zbyt droga, by podejmować ją tylko w celu samodoskonalenia).

W dzisiejszych czasach wielu absolwentów uniwersytetów ma problemy ze znalezieniem pracy w swojej dziedzinie lub pracy, wielu rodziców ma do czynienia z „niepowodzeniem uruchomienia”, ale jeśli twój syn siedzi w swoim pokoju i gra przez cały dzień w gry wideo, możesz mieć głębsze problem niż zwykle.

Wygląda na to, że jest tu kilka rzeczy. Jeśli twój syn zazwyczaj nie spędza czasu z przyjaciółmi, prawdopodobnie ma problemy społeczne i brak pewności siebie. Niewielu młodych dorosłych naprawdę chce spędzać cały czas w domu grając w gry wideo i myślę, że jest bardzo prawdopodobne, że jest całkowicie świadomy swojej sytuacji, ale nie wie, jak się czuje lub nie jest w stanie jej zmienić. Jeśli brakuje mu pewności siebie, aby zaprzyjaźnić się, będzie mu brakowało motywacji do znalezienia pracy lub robienia czegokolwiek innego. Najwyraźniej ma potencjał akademicki, ale bez motywacji, która również się wymyka. Nie widzi światła na końcu tunelu.

Społeczeństwo wywiera presję na 20-latkę. Oczekuje się, że nagle dowie się, w czym chce mieć karierę i zdobędzie dyplom, musi znaleźć partnera i odnieść sukces, i widzi, że wielu jego rówieśników osiąga to wszystko, i myśli, że nie wykorzystał swojej szansy i nie mieć to, czego potrzeba. Nie są to jego osobiste cele, ale raczej te, które zostały narzucone jemu i każdej innej młodej osobie. Nie wie, jakie byłyby jego własne cele. Ponadto prawdopodobnie wie, że tracisz do niego cierpliwość. Myślę, że jego kłamstwo na temat Manchesteru jest tego dowodem. Gdyby naprawdę go to nie obchodziło, nawet nie kłopotałby się kłamstwem. Kłamał, ponieważ wie, jak się czujesz i źle się czuje z powodu rozczarowania, i nie wiedział, co jeszcze zrobić.

To trudna sytuacja dla ciebie, ponieważ niewiele możesz zrobić, co faktycznie zmieni to, jak się czuje. Jesteś jego matką, więc naturalnie nie uwierzy w wszystko, co mu powiesz. Pobranie czynszu lub zmuszenie go do podpisania umowy spowoduje jedynie poczucie winy i wstręt do siebie, które prawdopodobnie już odczuwa. Możesz przynajmniej poprosić go o wykonanie obowiązków. Jeśli robi on tylko to, o co prosisz, to zapytaj go „czy możesz codziennie wyprowadzać psa”, czy cokolwiek innego.

Myślę, że wiek dojrzałości został cofnięty w społeczeństwie. Młodzi ludzie nie są teraz w pełni świadomi, dopóki nie osiągnęli nieco później niż kiedyś, więc w wieku 20 lat ma jeszcze kilka lat, zanim naprawdę powinieneś zacząć się martwić. Ma rzeczy do rozwiązania. Zachęcaj, ale staraj się nie być nachalnym. Spraw, by wykonywał obowiązki domowe, ale nie brzmi, jakbyś był rozczarowany jego porażkami. Myślę też, że dużo łatwiej byłoby mu wchodzić w interakcje z ludźmi, gdyby miał pokój i wyżywienie na uniwersytecie zamiast mieszkać w domu, ale rozumiem, jak drogie to może być i jeśli nie jest to dla ciebie opcja.

Poniższe zakłada, że ​​z twoim dzieckiem nie ma żadnych problemów psychicznych.

Tak długo, jak aktywujesz to zachowanie, będzie ono kontynuowane. Przygotowywanie posiłków i pranie NIE robią mu żadnych przysług. Powinien być odpowiedzialny za wszystkie te rzeczy. Jeśli zdecyduje się nie robić prania i zamiast tego będzie nosić brudne ubrania, to jego wybór.

Mam kilkoro dzieci, od szkoły podstawowej po studia. Najstarszy (19) obecnie nie ma pracy, chociaż miał ją w szkole średniej. Jego praca dała mu pieniądze na oglądanie filmów, chodzenie na randki itp. Po rozpoczęciu studiów zawarłem z nim umowę. Tak długo, jak jego średnia ocen będzie powyżej 2,5, będę nadal wysyłać mu pieniądze na drobne wydatki na utrzymanie. Jeśli spadnie poniżej tego, to jest sam. Jak dotąd był to dobry motywator.

W wieku 10 lat moje dzieci były odpowiedzialne za własne pranie. W wieku 8 lat byli odpowiedzialni za utrzymanie swoich pokoi w czystości. Konsekwencje niepowodzenia w tym wieku były dość proste: brak czasu gry, brak elektroniki, dopóki zadania nie zostaną ukończone.

Jeśli chcesz, aby twój syn dostał pracę, nadszedł czas, aby odciąć go od wszelkiego rodzaju zasiłków. Chce iść na film? pozwól mu za to zapłacić. On chce wyjść z przyjaciółmi? zapłaci. Aby pomóc w przejściu dać mu taki termin, jak: „Za 3 tygodnie płacisz po swojemu”. Wyznacz termin dość szybko, ale rozsądnie. Kluczem tutaj jest to, że będziesz musiał się go trzymać. Przetestuje cię, ponieważ w tym momencie nie wierzy w twoje groźby i nie będzie miał pracy, gdy ten termin się zbliża ... Więc kiedy przyjdzie do ciebie wkrótce po poproseniu o pieniądze, nie dawaj mu go. Prawdopodobnie będzie z tobą walczył, dopóki nie zorientuje się, że to nowa rzeczywistość i dostosuje się.

Jeśli chodzi o to, czy on faktycznie jest na studiach, czy nie, jest dorosły, więc musisz traktować go jako takiego. Tutorzy nie powinni do ciebie dzwonić, kiedy się nie pojawi. Liczy się tylko to, że gdy wyniki semestru zostaną ogłoszone, on ci je pokaże. Jeśli są poniżej wymagań, które ustalisz (lub nawet nie istnieją), musisz zastosować konsekwencje.

Prawdopodobnie posunąłbym się tak daleko, aby podpisał z tobą umowę w tej sprawie. Coś bardzo wyraźnego pokazującego, jakie są jego obowiązki, jakie są twoje obowiązki i jakie będą konsekwencje, jeśli zawiedzie. Smutne jest to, że podejrzewam, że nie zda college'u. Upewnij się więc, że bez względu na konsekwencje, które jesteś w stanie wykonać.

--- aktualizacja ---

W oparciu o aktualizację chcę wyjaśnić kilka rzeczy. Nie sugeruję, że robi własne jedzenie podczas jedzenia z rodziną. Jednak w takim przypadku powinien skręcić, przygotowując posiłek dla każdego kilka razy w tygodniu. Może w każdy wtorek wieczorem jest odpowiedzialny za gotowanie, to tylko część bycia w społeczności.

Jeśli chodzi o pranie, upewnij się, że nie zajmie ci więcej czasu, jeśli zniesie ubrania. Nie o to chodzi. Chodzi o to, że musi nauczyć się sobie z tym radzić. Szczerze mówiąc, wprowadzi to konflikt planowania, ponieważ oboje musicie wypracować, kiedy pralka jest dostępna. Inną opcją jest zamiana, której koleją jest pranie. Może co drugi tydzień to jego tydzień.

Co do konieczności przypominania mu o obowiązkach. Nie zrobiłbym tego więcej. Jeśli nie wykonuje obowiązków, traci dostęp do gier, telewizji itp. Jestem pewien, że ludzie narzekaliby, gdyby nie ugotował, kiedy była jego kolej lub „zapomniał” zrobić pranie, gdy był jego tydzień .

Chodzi o to, że musi on być członkiem rodziny. Co więcej, jego wkład musi rosnąć, dopóki nie zdecyduje, że nadszedł czas, aby być niezależnym, co jest celem ... prawda?

Jest dorosły, co oznacza, że ​​musisz zacząć traktować go tak, jak zrobiła to reszta świata. Gdyby miał pracę, a jego kierownik musiał stale przypominać mu o swoich obowiązkach, straciłby ją. Ta sama zasada obowiązuje tutaj. Jeśli musisz stale przypominać mu o obowiązkach, musi on zarówno stracić dostęp do rzeczy, jak i poczuć presję społeczności na swoją porażkę.

Obecnie ma dokładnie zerową motywację do zmiany. Niektóre drobne zmiany zaczną podnosić jego motywację.

Wszystko to powiedziało, całkowicie rozumiem, że go kochasz i lubisz go mieć przy sobie. Wysłanie mojego najstarszego na studia ze świadomością, że prawdopodobnie zobaczę go tylko w święta w dającej się przewidzieć przyszłości, było bardzo trudne. Jednak zapewnienie mu narzędzi i zachęty (czasem w niezbyt przyjazny sposób) do ekspansji i ucieczki w świat jest najlepszą możliwą rzeczą dla ich rozwoju. Jasne, że upadnie i może nawet wróci do domu na krótki czas po pomoc, ale pod koniec dnia moim celem jest wychowanie niezależnej osoby w pełni zdolnej do radzenia sobie z życiem.

Niewiele lat temu byłem w podobnej sytuacji jak twój syn. Myślę, że sprowadza się to do tego, że musi się wyprowadzić , bardziej dla własnego dobra niż twojego.

Rodzice mogą nie zdawać sobie z tego sprawy, ale bardzo trudno jest waszym dzieciom stać się niezależnymi, gdy mieszkają w domu. Wszystko jest dla nich zrobione i są traktowani jak dzieci. Przeprowadzka o 17 (kiedy byłam na studiach) była jedną z najlepszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiłem.

Ilekroć odwiedzam dom lub teściów, stajemy się „leniwi”, gdy tam jesteśmy. To zupełnie inne środowisko i moim zdaniem niezbyt zdrowe. Na przykład, nie ma biurka u moich teściów, telewizja jest zawsze włączona, zawsze oczekujemy towarzyskich kontaktów, kiedy próbujemy wykonać pracę na naszych laptopach, myślą, że „bawimy się na naszych komputerach”. Mówią nam, żebyśmy poszli spać i się obudzili, gotują dla nas, musimy zjeść z nimi kolację, gdy tylko będzie gotowa i tak dalej. To tak, jakbyśmy znów byli dziećmi bez żadnych zobowiązań.

Nie sądzę, żeby dostał pracę w wieku 20 lat, o co powinieneś się martwić, zamiast tego powinieneś się martwić, że da mu niezależność.

Prawdopodobnie jestem zdania, że ​​nigdy nie powinniśmy naciskać na ludzi. Pamiętam, jak słyszałem historię o młodym 22-latku, który czuł się pod presją rodziców, aby dostać pracę. Później tata dowiedział się, że odebrał sobie życie, to bardzo smutne i obwinia się każdego dnia, przyznając, że może był częścią problemu wywierania presji na syna. (Proszę, nalegam, żebyście nie poszli w tę stronę z synem, pozwólcie mu ukończyć uniwersytet) Uniwersytet to nie spacer po parku, to ciężka praca. Media sprawiają, że w dzisiejszych czasach brzmi to jak spacer po parku.

Chłopak, który miał 22 lata, wciąż się uczył, a większość 22-latków nadal uczy się w pełnym wymiarze godzin, może niektórzy z nich mają pracę na boku, ale nie wszyscy. Czuję się zdenerwowany, gdy czytam o rodzicach, którzy oskarżają syna lub córkę, by z nimi mieszkali, to my wprowadziliśmy ich na świat. To może skończyć się urazą i jeśli znajdziemy się w tym scenariuszu i poczujemy, że nie możemy zwrócić się do naszych rodziców, to jest bardzo smutne. Moi rodzice pożyczają pieniądze ode mnie, a ja pożyczam od moich rodziców, jesteśmy w jednym, co sprawia, że ​​czuję się dobrze.

Cierpię na stan zdrowia psychicznego i wspierałem innych, którzy cierpieli na stan zdrowia psychicznego, którzy wyrazili swoje poglądy w związku z poczuciem porażki, co również wywołuje poczucie samobójstwa. Nigdy nie wiemy, co mogłoby się wydarzyć w czyimś umyśle, na zewnątrz wszystko może wydawać się w porządku, ale może być tak, że chce po prostu porozmawiać z rodzicami bez osądzania.

Mając nadzieję, że wszystko jest w porządku z tobą i twoim synem, proszę, nie wywieraj na niego presji.

Zbierz listę tego, co płacą ludzie w prawdziwym świecie. Powiedz mu, że może to zapłacić albo rozsądnie zapłacić za wyżywienie. Powiedz mu, że jeśli chce nadal mieszkać w twoim domu, będzie musiał albo znaleźć pracę, albo wykonać wiele prac domowych.

http://www.theguardian.com/money/blog/2012/aug/31/how-much-rent-charge-son

http://www.thestudentroom.co.uk/showthread.php?t=1811940

Te dwa linki dają kontekst dla Wielkiej Brytanii, ale mogą być nieaktualne.

Ale na pewno nie płacenie nic i nie robienie prac domowych nie wchodzi w grę.

Oczywiście musisz mieć plan, jeśli on po prostu się odwróci i powie „nie” - większość rodziców miałaby trudności z eksmisją własnego dziecka. Ale teraz musisz pokazać trochę kręgosłupa. W przeciwnym razie nie wyświadczasz mu przysług.

Oczywiście: sprawdź, czy nie ma podstawowych problemów ze zdrowiem psychicznym. Mężczyźni są całkiem dobrzy w ukrywaniu ich i nie chcesz się nakładać, jeśli przechodzi okres choroby.

Chodzi o to, że uniwersytet stanowi edukację i przejście do dorosłości.

Musi zacząć zbierać rachunki, obowiązki, odpowiedzialność i organizację (dzwoniąc do firm użyteczności publicznej itp.), Aby nauczyć się, jak to robić.

Nie mów mu, żeby znalazł pracę, powiedz mu, że zaczynasz pobierać opłatę za wyżywienie - rób to w rozsądnej cenie, powiedz 60% stawki bieżącej, jeśli będzie musiał wynająć i zapłacić rachunki. To, czy dostanie pracę, zależy od niego

Ważne jest, aby nie podejmować za niego decyzji, a jedynie postawić go w sytuacji, w której sam musi podejmować decyzje i brać na siebie odpowiedzialność. Mógłby to zepsuć, ale tak się uczymy. Może zdecydować, czy spłacić czynsz ze swojej pożyczki (w cenie posiadania mniej pieniędzy do dyspozycji), czy też znaleźć pracę, stracić trochę czasu, ale mieć pieniądze.

Dla przypomnienia, w wieku 18 lat poszedłem na uniwersytet i zasadniczo stałem się niezależny, z wyjątkiem wakacji w domu i faktu, że wynajem na uniwersytecie jest prostszy (jeden rachunek) niż wynajem prywatny. Uważam to za jedną z najważniejszych rzeczy w moim życiu, jeśli chodzi o przygotowanie mnie do dorosłości. W wieku 20 lat twój syn zaczął brać rzeczy na siebie, bo inaczej nie nauczy się, dopóki nie będzie za późno i nie będzie miał problemów

Życie polega na kompromisie i równoważeniu czasu z pieniędzmi, ale nie pozwalając mu teraz nic robić, nie uczy się tego i czeka go prawdziwy szok, gdy wejdzie na świat i będzie musiał przeznaczyć budżet.

I wreszcie, z pewnością można przeżyć pożyczkę studencką, płacąc czynsz w wysokości 450 funtów miesięcznie i sam się wyżywiając, praca ta po prostu daje więcej pieniędzy na piwo ...

Ale dlaczego chcesz, żeby wykonywał pracę, skoro nie jest teraz zainteresowany? Niektóre osoby mogą nie chcieć wykonywać żadnej pracy lub chodzić do biura na wczesnym etapie życia. Przykład: ME Nigdy nie pracowałem ani nie szukałem pracy przed ukończeniem studiów podyplomowych. Byłem bardzo uważnym nastolatkiem i chciałem skupić się tylko na nauce. Więc moi rodzice całkowicie poparli moją decyzję, a nawet sfinansowali moją edukację. Zatrzymałem się z nimi w ich domu, a oni bardzo wspierali ten fakt. Po ukończeniu studiów dołączyłem do zawodu nauczyciela i pracowałem przez dwa lata. Ponownie przestałem pracować po ślubie i zostaję mamą w domu. Czy to czyni mnie leniwym i nieaktywnym? Jeśli NIE, to czy to samo nie dotyczy twojego syna?

ZAPYTAJ go, jeśli nie jest zainteresowany pracą, co zamierza zrobić? Czy ma jakieś plany dotyczące kariery, przyszłości, marraige itp?

Zasadniczo to, co próbuję powiedzieć, to to, że każde dziecko jest inne i niepowtarzalne na swój sposób, a będąc rodzicem, naszym obowiązkiem jest określenie ich mocnych stron i zainteresowań oraz motywowanie ich we właściwym kierunku.

Powodzenia.

Lubię @anongoodnurses odpowiedź. Jest to dopracowane w szczegółach, ale trochę to przeszukałem.

Moja krótsza i bardziej dosadna odpowiedź brzmi: pozwalasz mu całkiem sporo. Brak opłat za pokój i wyżywienie, gotowanie posiłków, zaspokajanie jego potrzeb. Hej, gdybym miał taką sytuację, jaka byłaby dla mnie motywacja do wyjścia i wzięcia odpowiedzialności za siebie.

Bycie rodzicem to ciężka praca, a częścią tego jest wiedza, kiedy zacząć od trudnej miłości .

Słynny psycholog rozmowy radiowej (dr Joy Brown) zawsze sugerował, by powiedzieć im, że zapłacisz za pierwsze miesiące wynajmu w nowym miejscu, ale nadszedł czas, aby zaczęli żyć samodzielnie. Dajesz im pełny miesiąc (a może dwa, jeśli musisz), pomagasz im nieco się przygotować, a następnie mówisz: „Musisz nauczyć się latać na własną rękę. Następny miesiąc i kolejne miesiące są już na tobie”.

Jeśli jest mądry i zdolny, to wszystko zrozumie, a na końcu oboje będziecie szczęśliwsi.

Powodzenia. Jeśli poczujesz się okropnie, trzymaj się. Zwykle nie jest to łatwe, ale nie poddawaj się.

Czytałem niektóre (znacznie) wcześniejsze posty i coś, co ktoś powiedział o lęku społecznym, uderzyło we mnie. To naprawdę przypomina mi moją sytuację sprzed lat - zanim miałem pojęcie, czym był niepokój społeczny i jak wpłynął na moje życie.

Lęk społeczny (przynajmniej dla mnie) jest błędem w wyzwalaniu reakcji walki lub ucieczki. Zwykle zaczyna się, gdy dzieje się coś przerażającego i zagrażającego życiu. U osoby cierpiącej na lęk społeczny pojawia się myśl o interakcji z ludźmi. Wyobraź sobie swój największy lęk, naprawdę myśl o nim, aż cię to przestraszy, a potem wyobraź sobie, że czujesz, że za każdym razem musisz odebrać telefon lub pójść i zobaczyć kogoś o czymś. Podwój ją, jeśli nastąpi choćby najmniejsza zmiana, rozmowa może prowadzić do jakiejkolwiek formy konfliktu / niezgody. To coś więcej niż brak pewności siebie, to ślepy strach i panika.

To by tłumaczyło (ale nie usprawiedliwia!), Dlaczego cię okłamał o dostaniu się na Manchester Uni. Myśl o możliwym konflikcie spowodowanym zawodzeniem cię była w tej chwili gorsza niż kłamstwo.

Skończyło się na tym, że zacząłem brać narkotyki, początkowo konopie - co uspokoiło mnie na kilka lat, aż zaczęło mnie to paranoiczne - a potem ecstasy / MDMA - dzięki czemu mogłem rozmawiać bez strachu przez cały wieczór. Ale w końcu zdałem sobie sprawę, że maskowałem problem i postanowiłem uporządkować swoje życie. Byłem czysty i trzeźwy przez prawie 10 lat. Kilka lat temu skończyłem na nagłej interwencji CBT po ataku paniki w restauracji na wakacjach i to była najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem. Miałem szczęście i miałem dobrego, wyrozumiałego doradcę, który pomógł mi rozwiązać moje problemy i dał mi narzędzia, których potrzebowałem, aby sobie pomóc.

Mój lęk społeczny nigdy nie zniknie całkowicie. Ciągle odczuwam panikę, gdy dzwoni telefon lub mam spotkanie z przedstawicielem władz, ale teraz mam narzędzia, aby sobie z tym poradzić w sposób racjonalny i spokojny. To otworzyło moje życie na nowe możliwości, od których uciekłbym przed laty. Teraz prowadzę własną firmę, mam żonę i piękną córkę i nie mogę być szczęśliwszy.

Wiem, że to tak naprawdę nie odpowiada na pytanie, ale może pomóc w tym, co uważam za główne problemy twojego syna.

Ma ponad dwa lata do dorosłości i, o ile nie brakuje nam informacji, jest w stanie w pełni zaspokoić swoje podstawowe potrzeby, jeśli to konieczne. Wielu studentów pracuje w niepełnym wymiarze godzin (a nawet w pełnym wymiarze godzin), aby przejść przez szkołę, więc twoje wsparcie nie jest kwestią przetrwania. Myślę, że ważne jest, aby omówić to z partnerem. Podobnie jak fakt, że kochanie kogoś obejmuje robienie tego, co dla niego najlepsze, a nie tego, co jest najwygodniejsze, abyście oboje byli na tej samej stronie. Musisz przedstawić zjednoczony front, inaczej nic, co zrobisz, nie odniesie sukcesu.

Rozmowa: faza 1

Usiądźcie razem ze swoim synem i przez cały czas prezentujcie zjednoczony front. Wyjaśnij, że z radością pomagasz mu w niektórych jego potrzebach. Określ, za co obecnie jesteś gotów zapłacić, i ustal budżet. Na tym etapie polecam, abyś miał tylko niezbędny budżet (wynajem, czesne, jeśli chcesz, artykuły spożywcze, może podstawowa odzież). Wyjaśnij, że mile widziany może wydawać pieniądze, które sam zarabia, w dowolny sposób. Wspieraj i oferuj mu pomoc na każdym etapie poszukiwania pracy. Być może nawet rozważ oferowanie dochodu dopasowanego do pewnego momentu.

Podczas tej pierwszej fazy jasno wyrażaj się na temat agencji. Jeśli wykorzystuje twoje pieniądze, będą one bardzo ograniczone, a ty będziesz decydować, jak je wydać. Jeśli wykorzystuje swoje pieniądze, może zdecydować, w jaki sposób zostaną wydane (na wszystko, czego chce, bez dokuczliwych lub negatywnych komentarzy ze strony rodziców ... jest to coś, co musisz zrobić). To jest ważny punkt. Zaczęliśmy używać tego z naszymi nastoletnimi córkami i działało to bardzo dobrze, pomagając im postrzegać pieniądze jako coś pozytywnego (coś, co daje agencję) zamiast czegoś negatywnego (coś, co ogranicza). Twoja sytuacja jest nieco inna, ponieważ twój syn ustanowił już pewne skojarzenia z pieniędzmi w tym drugim sensie i wydaje się postrzegać je jako uprawnienie, ale myślę, że nadal mogłoby to pomóc w uzyskaniu pozytywnego kontrapunktu. Każdy chce kontrolować swoje życie;

Skoncentrowałem się tutaj mocno na słowie „pieniądze”, ale mam na myśli ogólny identyfikator bogactwa w dowolnej formie. Schronienie, jedzenie, praca (pranie lub zmywanie naczyń) to wszystkie formy przekazywania bogactwa od ciebie do niego.

Rozmowa: faza 2

Teraz musisz omówić warunki mieszkaniowe. Wyjaśnij, że pozwolisz mu mieszkać z tobą przez x miesięcy (lub lat). Nawet jeśli niekoniecznie chcesz go teraz wyrzucić, jeśli się zmieni, w końcu musi się wyprowadzić. Na górnym limicie jego 23. urodziny powinny być dobrym punktem odcięcia, choć w dalszej części tej odpowiedzi zakładam, że chciałbyś, aby trwało to około 3-6 miesięcy. Dyskutując na ten temat, staraj się usunąć wszelkie negatywne emocje z twojego tonu i unikać wszelkiego rodzaju oskarżających sformułowań. Zamiast tego skoncentruj się na pomaganiu mu w planowaniu i budowaniu udanej przyszłości.

Omów dokładne daty ze swoim partnerem, zanim usiądziesz z synem. Musisz ustawić twarde wartości graniczne. Jeśli chcesz zapewnić pewien okres karencji w przypadku ekstremalnych okoliczności, zdefiniuj to również tutaj. W przeciwnym razie, kiedy dostanie przedłużenie, zasady mogą być bardzo elastyczne.

Rozmowa: faza 3

W końcowej części rozmowy wyjaśnij, że kwota wsparcia, którą mu zapewnisz, zmniejszy się o 30% rocznie (lub dowolną liczbę, którą uważasz, że jest możliwa do zdobycia). Wyjaśnij, dlaczego to robisz. Musi nauczyć się utrzymywać. Jesteś gotów pomóc, udzielając pomocy, ponieważ powoli wycofuje się z twojego wsparcia. W zależności od jego punktu widzenia i twojego związku, możesz powiedzieć, że wszelkie udzielane przez ciebie wsparcie nie jest już od ciebie wymagane i jest w rzeczywistości przysługą. Gdyby mój 19-latek zachowywał się jak jakiekolwiek pieniądze, wsparcie lub wyżywienie, które im dałem, to coś innego niż cenny prezent, nie otrzymaliby go, ale każdy związek rodzic / dziecko jest inny. Niezależnie od tego, jaki masz plan, upewnij się, że został on jasno przekazany, aby miał oczekiwania i mógł zaplanować.

Odpowiedź

Twój syn będzie zły. Twój syn prawdopodobnie będzie krzyczeć i prawdopodobnie odejdzie. Przygotuj się na to. Nie okazuj gniewu; utrzymujcie pozycję miłości i wsparcia, tak jakbyście zmuszali dziecko do przełknięcia pigułki, której potrzebowali, ale nie chcieli. Jeśli odejdzie, pozwól mu trochę ostygnąć, ale w następnej interakcji podejmij rozmowę dokładnie tam, gdzie ją przerwałeś; nie pozwól mu odejść. Odmawiaj dyskusji lub rób cokolwiek innego, dopóki rozmowa nie zostanie zakończona, nawet jeśli zajmie to kilka dni.

Jeśli zadaje dobre pytania (w przeciwieństwie do retorycznych z gniewu), odpowiedz na nie, ale natychmiast wróć do tematu. Nie zostańcie odsunięci do punktu stycznego. Co najważniejsze, jeśli nie chce, aby rozmowa przebiegła zgodnie z planem dokładnie tak, jak w innym przypadku. Rozmowa nie ma na celu wypracowania porozumienia, ale powiadomienie go o tym, co już postanowiłeś zrobić. Wróci, by w końcu uzyskać wyjaśnienie.

Ponownie, nigdy nie zgadzaj się ze swoim partnerem podczas tej rozmowy. W momencie, gdy pokażesz najmniejsze pęknięcie na tym zjednoczonym froncie, znajdzie sposób, aby wbić tam dłuto i podważyć je w przepaść. Właśnie w tym dzieci są dobre.

Inne punkty

Poczucie winy lub porażka, złych rodziców lub narażenie go na niebezpieczeństwo to normalne uczucia. Nie będą wygodne. Ale nie wyświadczasz żadnych przysług, ucząc go, aby był do ciebie zależny finansowo przez resztę swojego życia. Choć jest to niewygodne, uczenie go samowystarczalności jest jedyną realną opcją.

Wszystkie dzieci są inne. Wszyscy rodzice są inni. Wszystkie relacje rodzic / dziecko są różne. Sposób, w jaki sobie z tym poradzisz, będzie miał poważne konsekwencje zarówno dla jego życia, jak i twojego związku z nim. Nie staraj się postępować zgodnie z radami podanymi w odpowiedziach słowo w słowo; zmodyfikuj go, aby pasował do twojej sytuacji.

Jako rodzic wiem, jak łatwo jest zawsze postrzegać nasze dzieci jako „małe dzieci”. Ale jest już dorosły i najwyraźniej jeszcze nie nauczył się zachowywać się tak samo, jeśli chodzi o finanse. Stawia go to w niekorzystnej sytuacji, a jeśli ma zamiar konkurować i odnosić sukcesy w świecie, musi nie tylko zacząć radzić sobie tak dobrze, jak jego rówieśnicy, ale wykraczać poza to, aby nadrobić zaległości.

Odpowiedzialność osobista i finansowa sprawi, że będzie to więcej niż warte, ale każde doświadczenie zawodowe również zostanie wznowione i bardzo pomoże w poszukiwaniu pracy. Jest wielu absolwentów, a on chce uzyskać więcej niż płace podstawowe (lub nawet znaleźć pracę), będzie musiał się wyróżnić. Jako osoba, która przeprowadziła wywiady i podjęła wspólne decyzje o zatrudnieniu dla wielu firm, powiem ci, że nie ma nic cenniejszego niż doświadczenie. Powiem też, że ktoś, kto pracował na studiach, wykazuje w swoim biurze prawdziwość i siłę charakteru; ostatnią rzeczą, jakiej chcę, jest pracownik, który opiera się na mnie dla każdej drobiazgi.

Odkładając na bok, jako strategię życiową zaleciłbym dziecku odbycie wielu staży przed ukończeniem prawdziwego świata. często po prostu zdobycie dyplomu nie wystarcza obecnie na znalezienie pracy. Doświadczenie to może również wytyczyć kierunek jego przyszłych studiów. Zarabianie nie jest w tym momencie problemem. To doświadczenie jest ważne.

Ponieważ wydajesz się być zamożny (według brytyjskich standardów), możesz wykonać konwersję strychu lub podobne i stworzyć dla niego samodzielne mieszkanie. Wtedy musiałby zacząć dbać o siebie. Możesz powoli pracować nad pobraniem standardowego czynszu za swoją okolicę, oczekując, że zapłaci własne rachunki i tak dalej.

Z pewnością, jeśli twoje dziecko nie pracuje na uniwersytecie, stanie się jasne podczas następnej rundy egzaminów? Mój syn właśnie to zrobił, po tym, jak cały czas mówił nam, jak mu idzie, zbombardowany na wszystkich egzaminach. Jest teraz w poli. W poli mają listy obecności na wykłady i obowiązkowe zajęcia. Wybrał to zrobić. Powiedzieliśmy, że możesz robić, co chcesz, ale jeśli chcesz od nas pieniędzy, musisz kontynuować naukę i udowodnić to. Może zatrzymać się w dowolnym momencie.

Po tak gwałtownym opuszczeniu unii przestaliśmy dawać mu pieniądze. Zrobił 6 miesięcy w McDo, zrobił mu świat dobrego.

Doceniam twój post. Mam młodsze dzieci, ale ta sytuacja jest zdecydowanie strachem przed moim rodzicem. Nie mam odpowiedzi, ale to oczywiste, że kochasz syna i jesteś dumny z tego, że poszedł na uniwersytet. Może wybrałeś ścieżkę Nurture vs. Nature i pomyślałeś, że dostanie pracę, jeśli będzie jej potrzebować, a ty nie chcesz odepchnąć go od uniwersytetu, by dostać pracę. To ma sens. Nie sądzę, że możesz zmusić go do znalezienia pracy, jeśli on nie chce. Możesz pokazać mu tylko najlepszy / najprostszy sposób. Będzie zmotywowany, gdy będzie miał odpowiednią motywację, a nie Twoim zadaniem jest motywowanie go i popychanie go ścieżką.

Przyjdę do tego z punktu widzenia studenta i kogoś, kto przeprowadził się z domu, kiedy był gotowy.

Przeprowadziłem się z domu, gdy miałem 20 lat, ponieważ czułem chęć bycia niezależnym i samowystarczalnym. To wynik mojej osobowości i preferencji. Ten wybór doprowadził do trudnych czasów w ciągu najbliższych kilku lat, ale czasy, w których żyłem na własną rękę, były jedynymi czasami, kiedy musiałem być odpowiedzialny za większość wszystkiego, nie mówiąc już o wszystkim. Zmusiło mnie to do nauczenia się, jak zarządzać tym, co miałem, aby czuć się komfortowo. Nauczyłem się gotować, sprzątać, stać się przydatny, płacić rachunki, budżet na rozrywkę. Dużo tego, czego nauczyłem się na własną rękę, byłoby łatwiej, gdybym wtedy mógł to zrobić na YouTube!

Przewijam do przodu o kilka lat, a ja jestem dorosłym, zamężnym, nietradycyjnym studentem na uniwersytecie. Spędziłem 5 semestrów na uniwersytecie, w którym to czasie urodził się mój syn. W tym czasie musiałem trochę popracować, ale miałem zaszczyt, że nie muszę dużo pracować, a czasem wcale. To jest idealne.

Uważam, że edukacja jest najważniejsza. Chcę skupić się na szkole jak najwięcej czasu i wciąż mam wystarczająco dużo czasu na rodzinę i relaks. Mający do pracy w szkole dodaje kolejną warstwę podkreślić, że nie jest to konieczne. Z pewnością może zapewnić cenne doświadczenie w interakcji z innymi, ale praca nie jest jedynym miejscem do nauki umiejętności związanych z pracą, takich jak bycie członkiem zespołu i bycie liderem.

Edukacja jest również niezwykle droga. Konieczność pracy podczas chodzenia do szkoły sprawia, że ​​jest to droższe, zakładając, że to uczeń ostatecznie spłaci pożyczki. Każdy rachunek, który musisz zapłacić, oznacza zwiększenie minimalnego czasu, na który nie możesz skupić się na edukacji.

Jeśli możesz pozwolić sobie na finansowe i emocjonalne utrzymanie go podczas pobytu w szkole, a on stara się odnieść sukces w szkole, zalecam dalsze wspieranie go. Kluczem tutaj jest to, że musi wiedzieć, że jest w stanie skorzystać z tego, co oferuje członek gospodarstwa domowego, dopóki jest w szkole.

Próba wykonywania codziennych obowiązków na tym etapie życia jest straconą sprawą. Jeśli nie ma tych nawyków od dzieciństwa, prawdopodobnie nie wejdzie w taki sposób myślenia jako młody dorosły. Zwłaszcza, że ​​jest teraz dorosły, niezależnie od jego poziomu dojrzałości i niezależności. Moim zdaniem i jak on to widzi, status quo się nie zmieniło. Nigdy nie musiał wykonywać codziennych obowiązków bez prośby. Nigdy nie musiał płacić czynszu ani kupować własnych ubrań. Był w szkole tak długo, jak pewnie pamięta. Mówienie, że prace domowe lub czynsz są konieczne, ponieważ osiągnął określony wiek, wydaje się arbitralne. Byłoby to szczególnie arbitralne, gdyby w trakcie jego wychowania nigdy nie otrzymał żadnych wskazówek, że nie tylko można oczekiwać od niego, gdy osiągnie określony wiek,

Jeśli tak jest, że gospodarstwo domowe nie może utrzymać się bez jego dochodów, to nie uważam, że jego obowiązkiem jest dbanie o gospodarstwo domowe. W takim przypadku uzasadnione byłoby oczekiwanie, że zapewni on własne jedzenie i ewentualnie kwotę na pokrycie zużycia mediów i stawki ubezpieczenia. Jeśli nie przeprowadziłbyś się do mniejszego, tańszego domu, gdyby nie twój syn, nie widzę powodu, by pobierać od niego czynsz. (Ponownie, jest arbitralne.) Czasy Musiałem zapłacić czynsz do różnych członków rodziny były bardzo trudne, bo widziałem dokładnie to pieniądze, które ja zyskał jechał. To było gorsze niż płacenie podatków. Nie uważam, że pobieranie czynszu za dziecko, które zawsze otrzymywał za darmo, jest skutecznym sposobem na pociągnięcie do odpowiedzialności.

Rodzaje miejsc pracy, które nigdy nie byłby zatrudniony w wieku 20 lat, raczej nie będą budujące ani opłacalne. Posiadanie pracy tylko dla samej pracy nie ma sensu. To może być lepiej na CV po jego absolwentów, czy doświadczenie zawodowe jest istotne dla jego polu. Staż lub studium pracy, nawet jeśli jest bezpłatne, ma prawdopodobnie większą wartość.

Miałem wiele miejsc pracy, w większości kiepskich, ale żadne z nich nie ma związku z moją pożądaną karierą i porzucę jak najwięcej z mojego CV, gdy tylko zacznę szukać pracy w mojej branży. Z mojego doświadczenia wynika, że ​​pracodawcy zwykle nie przejmują się zbyt długo moim bezrobociem, kiedy mogę uczciwie powiedzieć im, że mieszkam z rodziną i nie muszę pracować.

Najcenniejszą rzeczą, jakiej nauczyłem się podczas pracy, której nie mogłem nauczyć się gdzie indziej, było to, jak okropne są. To pomaga mi zmotywować mnie do zdobycia kolejnego stopnia. Praca jest do bani , żeby być tępym i szorstkim. Chcę kariery, a nie pracy.

Najbardziej rozsądnym, czego można oczekiwać od syna, oprócz wyników w szkole, jest to, że kupuje wszystkie swoje luksusowe przedmioty. Oczywiste są nowe gry wideo, filmy, książki, jedzenie w restauracjach, śmieciowe jedzenie / napoje, które tylko on spożywa. Mniej oczywistymi luksusami są ubrania, kosmetyki osobiste (spray do ciała, dezodorant, specjalny szampon, szczoteczki do zębów, wszystko, co tylko on używa), pościel. Te rzeczy są miłe i mogą ułatwiać sytuacje towarzyskie, ale wciąż są luksusem. Jeśli będzie ich chciał, będzie musiał podnieść dług lub znaleźć sposób na zarobienie pieniędzy. Dla mojego rodzeństwa, które nadal mieszka z moim ojcem, to właśnie pragnienie kupowania własnych luksusowych przedmiotów zmotywowało ich do poszukiwania pracy. Nie miało to nic wspólnego z dorastaniem ani pragnieniem odpowiedzialności.

Chciałbym dodać, że nie sądzę, abyś był biednym rodzicem lub robisz coś złego w tej sytuacji. Wiem, że mój ton tonowy może często wydawać się szorstki, kiedy nie zamierzam tego robić, więc mam nadzieję, że nic, co napisałem, nie byłoby tak osądzające. Twoja sytuacja życiowa jest podobna do tych, których doświadczam, ale z perspektywy twojego syna. Sytuacja jest taka, bez względu na to, jak się tam dostała. Współczuję Twojemu synowi, chociaż nie zgadzam się z jego zachowaniem.

Przerzucanie oczekiwań pracy i pieniędzy na twojego syna, jeśli nie były od niego wymagane tak daleko w jego życiu, z całą pewnością wywrze na nim wpływ pod względem odpowiedzialności, niezależności, stresu i wykształcenia. Każdy będzie miał inne zdanie na temat tego, w jakim stopniu i w jakim kierunku wpłynie to na te rzeczy. Moim zdaniem będzie to dla niego ujemny wynik netto, szczególnie w odniesieniu do szkoły. Edukacja jest najpewniejszym sposobem na awansowanie w szeregach społeczeństwa i na to należy zwrócić szczególną uwagę.

Nadal będę wspierać go szkołą i starać się nakierować go na znalezienie działań, grup, klubów lub pracy, które go spełnią.

Jeśli porzuci szkołę, myślę, że można powiedzieć, że wszystkie zakłady są wyłączone. Następnie może nauczyć się, jak wielu z nas, znoju pracy za minimalną płacę i może sam zdecydować, że szkoła naprawdę była lepszą ścieżką.

mój syn jest taki sam, genialny, gra na większości instrumentów muzycznych, ale ma okropny niepokój społeczny i poważną depresję. Musisz delikatnie naciskać, bo inaczej poczujesz się przytłoczony, większość obowiązków życiowych przytłacza je znacznie bardziej niż osoba, która nie jest chora. karmić go i opiekować się nim, zachęcać go do robienia prac domowych za pieniądze, powoli pracować w niepełnym wymiarze godzin, bardzo w niepełnym wymiarze godzin, jak 2 lub 3 godziny kilka dni w tygodniu, potrzebują szczególnej opieki, naciskanie na wiele może powodować je samobójcze. Powodzenia, Boże błogosław. Uzyskaj dobrą pomoc. Większość psychiatrów to popychacze pigułek.

Śledzenie i nadążanie za studiami uniwersyteckimi i pracą może być trudne. Stastystyka pokazuje, że studenci posiadający pracę są znacznie bardziej narażeni na upuszczenie lub porażkę niż studenci, którzy nie muszą pracować, aby zarobić na życie.

Środek może polecić Twojemu synowi pracę podczas wakacji , po egzaminach i przed następnym rokiem szkolnym. Podczas wakacji może on pracować w pełnym wymiarze godzin, więc może to być znaczny zysk finansowy (a za trzy / cztery miesiące w pełnym wymiarze godzin prawdopodobnie może zarobić tyle, ile przez cały rok pracy w niepełnym wymiarze godzin). Ale w takim przypadku ostrzegaj go, że te pieniądze zostaną przeznaczone na pokrycie jego CAŁOŚCI w przyszłym roku , nie będzie to wydawane na zabawę i clubbing!

Sugerowałbym złapanie go, gdy ma ochotę na dobrą rozmowę, przygotuj rozmowę na wyciągnięcie ręki, abyś nie był zaskoczony jego gotowością do rozmowy. Zapytaj go „co sądzisz o znalezieniu pracy w niepełnym wymiarze godzin?” Zostaw mu miejsce, żeby się nad tym zastanowił ... może on otrzymać odpowiedź lub może odejść i wrócić miesiąc później z odpowiedzią ... a może sześć miesięcy później ... ale przynajmniej rozmowa rozpoczęła się. Gdy znajdzie pracę, wszystko inne zacznie się łączyć, to jest potrzeba prania, gotowanie itp.

Moje osobiste doświadczenia z moim niedługo 20-letnim synem: miałem już dość tego, że nie zapisuje się do szkoły ani pracy. Dałem mu wybór pracy, wkładu lub wyjścia.

Zabrałem gry wideo, komputer, telefony na zawsze i wciąż nie działały. Jest osobą bardzo towarzyską. Dlatego nie winię jego bezrobocia za brak zaufania. Jest gładko rozmawiającą osobą.

Zdecydował się wyprowadzić i ma teraz problemy ze swoją współlokatorką, która go wspiera. Cóż, zaoferowałem mu tę samą ofertę, na którą nie pozwalają znajomi, szukają pracy, płacą rachunki i chodzą do szkoły.

Powiedział „nie” i nie chce mieć nic wspólnego z rodziną.

Niektórzy uczą się na własnej skórze. To, co myślę lub wiem, to to, że nasze nastolatki zażywają narkotyki i wolałyby być dupkami.