W jakim wieku lub etapach rozwojowych bezpiecznie pozostawiać dzieci bez opieki?

Jestem ciekawy, jakich kryteriów używają inni, aby zdecydować, kiedy dziecko może pozostać w domu bez opieki przez pewien czas.

Zdaję sobie sprawę, że odpowiedź będzie zależeć od kilku czynników: świadomości bezpieczeństwa dziecka i wiedzy o tym, co robić w konkretnej sytuacji; ich wiek; ich poziom dojrzałości; jak długo zamierzasz zniknąć; jak daleko się posuwasz; itp.

Bardziej konkretny przykład: moja córka ma 7-1 / 2, wie dobrze od zła, jak korzystać z telefonu, nasze numery telefonów, 911 (numer alarmowy w USA), aby nie odbierać drzwi, chyba że o to poprosimy, nie zadzierać z kuchenką itp. Czy można sobie wyobrazić, że jest wystarczająco dorosła, aby zostać w domu sama przez stosunkowo krótkie okresy?

Musielibyśmy zacząć od bardzo krótkich (5-10 minut) interwałów, aż zarówno nasza, jak i jej pewność siebie wzrosną, ale myślę, że powinna być w stanie zyskać pewność siebie, aby pozostać w domu na dłużej. Nie sądzę, żeby była już wystarczająco dorosła (lub dojrzała), by pozostać odpowiedzialnym za swoje młodsze rodzeństwo, ale mogła się bawić i nie wpaść w kłopoty.

Edytować:

Chodzi o dzieci podejmujące wczesne kroki w kierunku niezależności w domu. Wiem, że kiedy byłem nastolatkiem, moi rodzice zostawili mnie samego w domu, kiedy poszli na zakupy (co może być całodziennym wydarzeniem z mamą :-)) lub nawet spędzili weekend. Ufali, że zarówno dom, jak i ja będziemy w jednym kawałku, kiedy wrócą do domu. Ale to nie były moje pierwsze chwile, gdy zostawiono mnie w domu samego - pytanie dotyczy pierwszych kroków, jakie należy podjąć, aby osiągnąć ten poziom niezależności. Kiedy jest właściwy czas na rozpoczęcie? Czego szukasz u swoich dzieci, co sprawia, że ​​myślisz: „Są gotowi na rozpoczęcie tej konkretnej podróży?”

Poza tym, aby dowiedzieć się, czy zgodnie z prawem istnieje możliwość pozostawienia dziecka w spokoju (niezależnie od przedziału czasowego), myślę, że jest kilka rzeczy, które należy wziąć pod uwagę przed pozostawieniem dziecka w spokoju, niezależnie od wieku.

• Czy mieszkasz w stosunkowo bezpiecznym miejscu i czy w pobliżu jest sąsiad, do którego dziecko może się zwrócić o pomoc w nagłym wypadku?

• Czy Twoje dziecko jest w stanie rozwiązać problem i dokonać bezpiecznego wyboru (nieznajomy przy drzwiach = nie otwierać drzwi, jeśli mnie zranią, powinienem wezwać pomoc itp.)

• Wszystkie domy zawierają niebezpieczeństwa, ale czy w twoim domu występuje dodatkowe niebezpieczeństwo przypadkowej śmierci / obrażeń, np. Basen w ziemi.

Podejrzewam, że może być ich więcej, ale uciekają ode mnie. Pomyślałbym również, że pierwszym etapem może być pozostawienie samemu sobie podczas pracy na podwórku lub pozostawienie go w salonie, gdy zejdziesz do pralni i złożysz ładunek prania, powoli poszerzając odległość i wydłużając czas .

Ilekroć Twoje dziecko osiągnie punkt pozostania w spokoju, pamiętaj o przypominaniu mu zasad i oczekiwań. Pamiętam, jak moja mama przypominała nam za każdym razem, gdy zostawiła nas w spokoju nawet na kilka minut: „nie otwieraj nikomu drzwi, jeśli odbierzesz telefon, powiesz im, że mama jest w łazience, jeśli są jakieś problemy - idź obok, a 911 jest w nagłych wypadkach. ”

Musiałem założyć konto, aby odpowiedzieć na to pytanie.

Mieszkam w kraju europejskim, a szkołę rozpoczynamy w wieku 7 lat . Dorastałem w małym miasteczku niedaleko mojej szkoły i było to ogólnie bardzo bezpieczne miejsce . Oboje rodzice pracowali i nie miałem rodzeństwa. Podczas pierwszych dwóch tygodni szkoły mama pozostała w domu, żeby się upewnić, że wstaję i przygotowałam się do szkoły. Po tych dwóch tygodniach byłem sam. Wstałem około godziny po tym, jak moi rodzice wyszli do pracy, ubrałem się, zjadłem coś i poszedłem do szkoły (na piechotę lub na rowerze). Byłem w szkole przez około 4 godziny, poszedłem do domu i byłem sam przez 3 godzinyzanim ktokolwiek wróci do domu. Znałem numer telefonu alarmowego, a moja babcia mieszkała w pobliżu (mogłem iść do niej po pomoc, jeśli coś się wydarzyło, ale ogólnie była za stara, żeby się mną opiekować). Moja mama dzwoniła do mnie każdego ranka, aby upewnić się, że się obudziłem, a każdego popołudnia, aby upewnić się, że wszystko jest w porządku. Kiedy osiągnąłem wiek młodzieńczy, przestała to robić na moją prośbę.

Wniosek: w wieku 7 lat czułem się dobrze, nigdy nie skrzywdziłem siebie bardziej niż może zadrapane kolano. Nie spaliłem domu. Nie czułem się też sam, chociaż miałem wielu przyjaciół (oczywiście za zgodą rodziców obojga). Zajęcia po szkole były dostępne może raz w tygodniu. Bycie samemu w tym wieku było rzeczywistością dla może połowy mojej klasy, reszta była w domu dziadka lub miała w domu rodzica.

Na podstawie własnego doświadczenia: bardzo możliwe jest pozostawienie siedmioletniego dziecka samego na kilka godzin, jeśli mieszkasz w bezpiecznej okolicy.

Nasze córki mają 7 i 5,5 lat. Obaj zostali już kilka razy sami w domu przez około 10 minut i przeżyli :-) Zazwyczaj upewniamy się, że są zaangażowani w oglądanie kreskówkowego DVD lub rysunku, aby zminimalizować ryzyko. (Najbardziej znane nam ryzyko to znalezienie kompletnego bałaganu w domu po powrocie do domu ;-)

Wygląda na to, że twoja córka też może zacząć się do tego przyzwyczajać (jeśli oczywiście jest z tym w porządku - nasz nie miał problemu, dlatego odważyliśmy się to zrobić). Nie wiem, w jakim mieszkaniu mieszkasz - jeśli masz ogród, naturalnie zacznij od pozostawienia jej w spokoju, gdy dorośli będą w ogrodzie (lub odwrotnie). W ten sposób powinna coś zepsuć lub zacząć panikować, od razu wie, gdzie cię znaleźć. Gdy będzie z tym dobrze, możesz rozważyć odejście na 5-10 minut. W naszym przypadku nie było to dużo kwestią planowania, a raczej konieczności pozostawienia jednego z nich w domu na jakiś czas. Wcześniej jednak grali już przez dłuższy czas we własnym pokoju lub w ogrodzie, bez naszej ingerencji.

Nasza ulica jest cicha i bezpieczna, a dzieci i tak nie wiedzą, jak otworzyć drzwi wejściowe (jest zamknięta i nie mają klucza - oczywiście jest wyjście awaryjne w kierunku podwórka, które nie jest zamknięte, gdy jesteśmy w domu ), więc nie martwię się o obcych przybywających do domu. YMMV.

Aktualizacja

Oczywiście pozostawienie dziecka w domu samego na kilka godzin lub całe popołudnie to zupełnie inna sprawa. Na pewno nie zrobiłbym tego teraz z moimi dziećmi i jeszcze przez kilka lat.

Gdybym to był ja, musiałbym poczekać do 10, a następnie upewnić się, że są odpowiedzialni. Wiele może się zdarzyć i @ 7 Po prostu nie sądzę, że mają umiejętności stresowe, aby poradzić sobie z sytuacją, jeśli coś się wydarzy w domu. Będą musieli zrozumieć, co mogą / nie mogą zrobić, dlaczego tam jesteś, i zaufać, że faktycznie przestrzegają tych wytycznych. To dzieci i w wieku 7 lat po prostu nie czułbym się komfortowo z tym poziomem odpowiedzialności. Trzeba też wiedzieć, jak poradzić sobie z sytuacją, gdy ktoś podejdzie do drzwi.

Po pierwsze, mogą istnieć prawne wymagania wiekowe. Tych naprawdę należy wysłuchać. Często są one „znacznie wyższe” niż niektóre porady, które mam zamiar udzielić.

Zacznij od małego. Dziesięć menuetów biegnie na stację benzynową po przekąski i tym podobne. Zwykle możesz to zrobić, gdy dziecko dobrze rozumie „co robić” w domu. Jeśli jest spragniona, czy może dostać drinka. Czy ona wie, w które części domu wejść, a które z nich trzymać z daleka. Naprawdę chciałbyś, aby dziecko przeszło fazę „zwiedzania domu”. Powinni być w stanie znaleźć telefon i korzystać z niego oraz wiedzieć, kiedy i kiedy nie wzywać pomocy. Powinni wiedzieć, gdzie zdobyć zabawki oraz gdzie i jak się nimi bawić. Powinny być w stanie powiedzieć, do jakich zabawek służą tylko wtedy, gdy mama jest w pobliżu, a które zabawki są w porządku przez cały czas. Rodzeństwo również odgrywa ważną rolę. 2 lub 3 dzieci ze starszym dzieckiem jest bezpieczniejsze niż 1 małe dziecko. Możesz (i moim zdaniem powinien), aby ten całkiem młody. Będzie to zależeć od dziecka, ale 5-7 lat wydaje się w porządku. Pamiętaj, że nie ma twardych i szybkich zasad, a nadal chcesz powiadomić sąsiada. Chodzi o to, że dziecko należy zostawić w spokoju, aby zyskać trochę niezależności, ale nie na tyle długo, aby prawdopodobnie wpadło w większe kłopoty niż wielki bałagan w domu.

Półgodzinna wycieczka do domu przyjaciół. Oprócz tego, co wymieniono powyżej, gdy są wygodne z 10 min. w pojedynkę możesz zacząć od dłuższego 30 min. wycieczka. Prawdopodobnie chcesz pozostać blisko tego. Jak wizyta u sąsiada. Chodzi o to, aby wydłużyć czas poza domem. 30 minut to wystarczająco dużo czasu, aby wpaść w kłopoty, więc trzymaj się blisko. Naprawdę będzie to miało miejsce, gdy dziecko czuje się komfortowo w domu przez krótki czas, a Ty czujesz się dobrze, kiedy wie, kiedy dostać napoje i jakie napoje dostać. tj. Weź pudełko soku zamiast wlać mleko.

12 godzin. Teraz jest to trudne. Dziecko musi być na tyle duże, aby wiedzieć, kiedy zdobyć jedzenie i napoje oraz jakie jedzenie i napoje zdobyć. Może przygotowana przekąska jest w porządku, ale gotowanie obiadu nie. Kiedy używać telefonu i do kogo zadzwonić. Muszą także mieć dobre nieznajome umiejętności i znać różnicę między przyjaznym sąsiadem a zwykłym sąsiadem. Powinni być w stanie poradzić sobie z niektórymi obowiązkami domowymi i mieć dobry pomysł na to, co należy zrobić. Znowu będzie to wygodne, ale 10-14 może być w porządku. Osobiście skończyłbym na wysokim poziomie, ale „kiedy byłem dzieckiem”, myślę, że byłem w fazie 1–2 godziny około 7. Pamiętaj, że dwie główne rzeczy są tutaj, czy mogą poradzić sobie z problemami, takimi jak rozlane mleko . Czy potrafią wymyślić, co zrobić, gdy mają problem, z którym nie mogą sobie poradzić.

4 lub więcej godzin. Wiek dojrzewania. To jest prawdziwa odpowiedź. Ponad kilka godzin oznacza możliwość wykonywania niemal codziennych zadań w domu. Aby dowiedzieć się, co robić, gdy nie ma nic do zrobienia, i zrozumieć ryzyko, że nie zrobisz tych rzeczy. Raczej 13 lub 17 to trudny telefon, ale nastolatek powinien być w stanie poradzić sobie z typowymi problemami domowymi za pomocą tego samego procesu myślowego, co ty. Toaleta, cofa się, czy mogą ją zanurzyć. Gotując ogień, czy wiedzą, że sięgają po sody oczyszczone? Itd itd.

Dni. Umm, nigdy? Poważnie, jednak nie ma na to jednego. Jest starszy, ale ponieważ jest starszy, musisz porównać ryzyko imprez, seksu i innych działań z indywidualnością i zaufaniem. Zasadniczo możesz zaufać osobie, która wystarczająco dobrze poradzi sobie z sytuacjami dorosłych. Każdy będzie musiał poradzić sobie z tym indywidualnie dla każdego przypadku.

Uwaga na temat wieku

Wiele zależy od poziomu komfortu. „Kiedy byłem dzieckiem” dzisiaj jest do kitu. Kiedy byłem dzieckiem, byłem pozostawiony samemu sobie przez kilka godzin, kiedy miałem około 7 lat. Ale mieszkałem w dzielnicy, w której znałem sąsiadów po drugiej stronie ulicy. Znałem ich do czasu, aż faktycznie minęli kilka lat temu. Ludzie już tego nie robią w większości miejsc. Ale jednocześnie telefony komórkowe nie istniały i nie ma to jak FaceTime czy Google Video. Pamiętaj więc, że niektóre dzieci będą w spokoju o wiele dłużej w młodszym wieku niż inne. Niektóre dzieci nigdy się z tym nie pogodzą.

Chociaż brzmi to tak, jakbyś wierzył, że twoje dziecko jest gotowe do pozostawienia w domu, wciąż nie mogę uwierzyć, że to dobry pomysł. Pierwsze pytanie, które zadałbym, brzmi: dlaczego musi zostać w domu sama? Jak wspomniano powyżej, sprawdź prawo, możesz prawnie zaniedbywać opuszczanie dziecka przez dziecko. To nie tylko kwestia dojrzałości, ale także pytanie o rozwój społeczny / emocjonalny. Chociaż myślisz, a może się wydawać, że tak myśli, jest to dopełnienie, aby uznać ją za wystarczająco starą, aby zostać w domu, jakie przesłanie naprawdę przesyła jej o tobie, że się nią opiekujesz? Byłem „kluczem do dzieciństwa” (stara fraza w Stanach Zjednoczonych dla dzieci, które wróciły do ​​domu same ze szkoły z kluczem do domu) i zawsze głęboko w środku czułem, że praca mojej mamy była ważniejsza niż ja.

Jeśli chodzi o odpowiedź na podstawowe pytanie, jaki wiek jest odpowiedni. Masz rację, że to zależy od indywidualnego dziecka, ale nawet nie wziąłbym tego pod uwagę do 10 lub 11 lat. Po co się spieszyć?