12-latek z dużymi napadami złości, których nie mam pojęcia, jak kontrolować potrzebną pomoc

Mam 12-letnią córkę, która krzyczy, trzaskając drzwiami, godzinne szaleństwa co najmniej.

Mam też 2 starsze córki, w wieku 17 i 18 lat, które nigdy nie zrobiły tego po ukończeniu 2 lat i szybko z tego wyrosły.

Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Sprawia, że ​​czuję się chory i spocony, a moje serce wali. Czasami boję się obudzić.

Moje starsze 2 dzieci są z poprzedniego związku, o którym wspominam, ponieważ ojciec mojego 12-latka był werbalnie obelżywy przez całe moje małżeństwo, które zakończyłem 5 lat temu, i nie wiem, czy istnieje jakieś realne powiązanie genetyczne, czy nie .

Zawsze była niezręcznym dzieckiem, które otrzymywało mieszane sygnały. Próbowałem zdyscyplinować, ale jej tata zachęcał ją, grając wobec mnie kiepskie zachowanie, mówiąc jej, że dobrze jest spróbować mnie kopnąć, jeśli była zła itp., Stąd przyczyna rozstania po gwałtownym wybuchu od niego. Po rozstaniu była znacznie lepsza.

Teraz przeprowadził się i mieszka 10 minut stąd, a odkąd się przeprowadził, a ona codziennie tam idzie po szkole, żeby się z nim zobaczyć, stała się znacznie gorsza. Jednak do niego nie odezwie się ani słowem. On prosi ją, żeby coś zrobiła, ona to robi; jest na niego zła, nie chce mu powiedzieć ... zamiast tego krzyczy na mnie.

Typowy epizod jako przykład miał miejsce wczoraj, gdy uprzejmie spytałem ją, czy jest prawie gotowa do wyjścia, ponieważ autobus, który mieliśmy wziąć na umówione spotkanie, miał się odbyć. Odpowiedź, którą otrzymałem, brzmiała: „nie, nie mogę znaleźć buta, wejdź do mojego pokoju i znajdź go noooooooww! !! Nie obchodzi mnie, czy spóźnimy się na autobus, jest to wizyta u lekarza. Idź umówić się na kolejną”. Potem zatrzasnęła drzwi łazienki i zamknęła się w środku, dopóki nie dowiedziała się, że autobus przejeżdża na zewnątrz, i musiałem zadzwonić do taty, która opiekuje się moją niepełnosprawną mamą, żeby nas zabrała. Ukryła swój but z tyłu szafy za kocem.

Jestem opiekunem mojej mamy, która miała udar, a także troje dzieci. Uczę się angielskiego i położnictwa, aby spróbować stworzyć przyszłość dla mojej rodziny, a także sprzedawać kosmetyki na opłacenie czynszu. Nie mam dużo czasu, a czas, który spędzam z rodziną, jest zrujnowany przez napady złości.

Moja Córka ma rzeczy, które ją niepokoją; to wiem. Jej tata ponownie przenosi się w miejsce zbyt daleko, aby mogła chodzić, i jest zdenerwowana, że ​​nie może tam codziennie chodzić. Wprowadza się ze swoją dziewczyną, która ma dziecko, więc jest oczywiście zazdrosna, że ​​nie jest jej częścią, a inna dziewczyna mieszka z tatą, ale bez względu na powód, nie będę miał drzwi zatrzaskowych przed moją twarzą , przedmioty rzucane we mnie lub przyjmują dziecko krzyczące na mnie i rozkazujące mi wokół i nie okazujące szacunku.

Mam dużo cierpliwości. Kiedy zaczyna, zwykle określam swój cel i spokojnie odchodzę. Przez większość czasu podąża za mną i idzie coraz dalej, dopóki nie otrzyma odpowiedzi na temat tego, jak jej zachowanie jest niedopuszczalne, a następnie przechodzi do krzyku, rzucania we mnie rzeczami itp.

Nigdy jej nie uderzyłem. Nie sądzę, żeby to pomogło w tej sytuacji. Siedzę z nią i rozmawiam o jej problemach, ale nie mogę ich wszystkich naprawić. Nie odpowiadam za to, co robią inni ludzie.

Jej tata palił marihuanę i ciągle przychodzi mi do głowy, że w jakiś sposób wpłynęło to na jej rozwój. Jej postawa i działania są bardzo podobne do jego, gdy oczekuje się, że całe gospodarstwo kłania się i chodzi po skorupkach jaj, aby uniknąć epizodu.

Wyjaśniłem jej, że jestem jej mamą, że mam na względzie jej dobro, a jednak nie będę tolerować mówienia w ten sposób i toleruję jej zachowanie. Jeśli ma problem, wysłucham go i postaram się go naprawić, ale ona nie słucha i kontynuuje z sarkastycznymi uwagami.

Nie znam najlepszej ścieżki, by sobie z nią poradzić i dowiedzieć się, że jej zachowanie jest nieprawidłowe. Próbowałem wziąć jej telefon / iPada. To nie działa: idzie gorzej.

Odpowiedzi są wdzięczne, podobnie jak porady i dziękuję za przeczytanie tego, co okazało się długim postem.

Och, wow, co za kiepska sytuacja dla was wszystkich! To zależy od tego, gdzie mieszkasz, ale jednym z zasobów, które sugeruję, są wszelkie dostępne usługi społeczne. Prawdopodobnie mogłaby skorzystać z usług profesjonalisty, aby pomóc jej rozpakować wszystkie rzeczy, które dzieją się w jej życiu: ojciec z historią przemocy wobec rodziny, która jest także częścią swojego życia, zwykłą krzepką i nieznajomą, która pochodzi z dorastanie, mama, która jest maksymalnie rozciągnięta i wydaje się, że czuje, że może wchodzić w interakcje tylko w głośny i groźny sposób. Biedne dziecko brzmi, jakby się zachowywała, próbując nakłonić kogoś do naprawy rzeczy w jej życiu.

Porozmawiaj z lokalnymi usługami społecznościowymi i sprawdź, czy możesz uzyskać rekomendację bezpłatnej lub ruchomej pomocy specjalistycznej.

Ponieważ mówisz, że była lepsza, gdy jej tata żył, a gorzej, gdy się do niej zbliżał i widziała go każdego dnia, mam ostrożną nadzieję, że kiedy nie będzie z nim codziennie kontaktować się, poczuje się trochę lepiej .

Trzymaj się tam, często przypominaj jej, że ją kochasz i nigdzie się nie wybierasz (jestem pewien, że jej frustracja powoduje utratę ojca w nowej rodzinie) i bądź dla siebie miły. I szukaj pomocy w tej sytuacji; nie można oczekiwać, że naprawi KAŻDY problem, a masz dużo na głowie.

Nie mam doświadczenia z tym jako rodzic, więc wszelkie udzielane przeze mnie porady są prawdopodobnie niewłaściwe dla twojej sytuacji lub są uogólnione.

To, co dla mnie brzmi, to pętla sprzężenia zwrotnego, kiedy moja córka - prawie 2 - wywołuje furię, zauważyłem, że udzielenie negatywnej opinii zwykle powoduje pogorszenie sytuacji.

Nagradzanie dobrego zachowania zamiast karania złego zachowania jest również jedną z rzeczy, które doradzają w kontaktach z jakąkolwiek osobą. Nagrody są lepsze niż kara: oto dlaczego to lepiej niż ja:

Ale wydaje się, że mamy lepszy pomysł, dlaczego nagrody działają lepiej niż kara u dzieci w wieku dojrzewania. Więc jeśli jest to wyjaśnienie, dlaczego potrzebujesz nagradzać dobre zachowanie bardziej niż karać złe zachowanie, przynajmniej w przypadku dzieci w wieku dojrzewania, teraz masz je. Zadaniem, które wciąż pozostaje, jest oczywiście regulowanie własnej drażliwości, frustracji, a tym samym zachowania wobec irytujących zachowań dzieci, abyśmy mogli je zignorować.

Mam 12-letniego syna, który ma takie same problemy z zachowaniem. Ma dużo mojej uwagi, ale ma mnie 200%. Jest apodyktyczny i chce mnie nauczyć, co muszę robić. Nie podoba mu się żadne z moich pytań, szczególnie na temat pracy domowej ani obowiązków, a nawet pytanie o mycie zębów doprowadza go do szału.

Pracuje z psychiatrą od 2 miesięcy (mój starszy syn, 28 lat, który jest psychologiem i obserwował jego napady gniewu i gniewu, polecił mi poprosić specjalistę o pomoc). Lekarz przepisał mu jakieś leki (jeden na raz): drugi sprawia, że ​​jest śpiący i budzi się bardziej zrelaksowany i spokojny ... ale jeśli zapytasz go lub powiesz mu, co mu się nie podoba, natychmiast wywołuje to jego gniew.

Dzisiaj widzieliśmy doradcę. Mój syn lubił z nim rozmawiać i wyglądał na bardzo szczęśliwego wracając do domu, ale po 10 minutach przebywania w domu był zły i krzyczał jak szalony. Czasami myślę, że czuje się lepiej, kiedy krzyczy, ponieważ chce uwolnić swoją dodatkową energię. Kiedy zaczyna krzyczeć, wysyłam go na ucieczkę - czasem to robi, a to pomaga za jakiś czas, czasem nie chce tego robić. Zawsze był uparty, ale te napady złości zaczęły się 4 miesiące temu. Jestem pełnoetatową matką pracującą dwojga dzieci - on i jego siostra, która ma 10 lat, a ona próbuje skopiować niektóre z jego zachowań. Znalazłem tylko 2 sposoby na złagodzenie tego problemu: 1. znalazłem specjalistów (moje ubezpieczenie w większości za to płaci) i 2. Biorę leki, które pomagają mi zachować spokój, kiedy krzyczy.

Pierwszą rzeczą, którą zrobię z trzaskaniem drzwiami. Masz śrubokręta, który zdejmuje te drzwi, to twoje drzwi za nie płacisz. Może ją odzyskać, kiedy nauczy się ją prawidłowo zamykać. Powiedziałbym, że zacznij od 24 godzin, a następnie włóż go ponownie. Prawdopodobnie nie będzie musiał tego robić ponownie. Moi rodzice zrobili mi to przez 2 dni. Nigdy więcej nie zatrzasnąłem drzwi. To naprawdę trudne, rozumiem, kiedy brakuje ci rzeczy lub czujesz, że masz. Właściwie to mam problemy z 11-latkiem, który teraz kopie ściany, krzyczy i tupie nogami. Nie jestem pewien, co robić ani co może pomóc. To przerażenie wydaje się naprawdę o niczym i trudne do zrozumienia. Wszelkie wskazówki daj mi znać

Wiem, że minęło dużo czasu, odkąd napisałeś swój post - nie mogę wskazać daty, ponieważ nie nadchodzi - ale mam nadzieję, że wszystko się poprawiło. W przypadku, gdy nie mają - lub nawet jeśli mają - tylko kilka myśli z profesjonalnej i osobistej perspektywy.

1) Nie zgadzam się całkowicie z poprzednią odpowiedzią. Kiedy rodzice się rozdzielają, tak często dziecko zachowuje się i karze rodzica, który jest dla nich, konsekwentny i z którym czuje się absolutnie bezpieczny. Pomyśl o tym przez chwilę - jeśli krzyczę „Nienawidzę cię!” u mojego taty, który zachęca do zachowania, uważam się za przerażającego (np. kopanie mamy), ma temperament wyzwalacza do włosów i już mnie opuścił, aby założyć drugą rodzinę, może mnie całkowicie odrzucić, wysadzić w siebie, przestać kochać ja .... Ale jestem taki zły i zdenerwowany i nie mogę powstrzymać tych uczuć. Więc zachowuję się jak najlepiej z nim i wracam do domu i daję ci piekło. I nadal mnie kochasz. Więc mogę to bezpiecznie zrobić. Nie rozumiem też - bo mam tylko 12 lat - dlaczego, skoro zawsze byłeś dla mnie, nie możesz NAPRAWIĆ wszystkiego i mnie.

To wszystko jest bardzo, bardzo niesprawiedliwe, ale jest także (paskudne, ale szczere!) Świadectwem pozytywnego rodzicielstwa. Trzymaj się tego i nie wątp w siebie.

2) Fakt, że twoja córka może kontrolować swój temperament i zachowanie, kiedy musi to robić z innymi, oznacza, że ​​MOŻE nauczyć się przestać robić to z tobą, niezależnie od tego, czy ma ona składnik genetyczny, czy nie. Myślę, że potrzebujesz wsparcia i wsparcia, ponieważ nie można oczekiwać od siebie doskonałości superbohatera. Bez wątpienia najlepiej znajdziesz się w pobliżu, więc nie nauczę cię ssać jajka. Jeśli możesz zainwestować ciężko zarobione pieniądze w sesje z doradcą, znajdź je w akredytowanym profesjonalnym organie doradczym, a ja poszukałbym osoby specjalizującej się w zmianie życia i dzieci / młodzieży. Możesz być szczery, jeśli chodzi o swoje zasoby, więc nie odczuwasz presji, by zostać wciągniętym za więcej, niż możesz sobie pozwolić. Bez względu na to, jaką radę przyjmujesz, czy nie Jestem pewien, że po całym sposobie pisania piszesz, że świetnie sobie poradzisz i że pewnego dnia twoja córka to doceni. Wszystkiego najlepszego.

Jestem dziadkiem wychowującym 12,5-letnią wnuczkę, która również zaczęła mieć poważne kruszenia i napady złości. W tym momencie brzmi i wygląda jak dwulatka. Rozwiązuję je, mówiąc jej, że potrzebuje przytulenia i trzymam ją mocno, aż będzie spokojna. Potem rozmawiamy i znów wszystko jest w porządku. Traktuję ją jak dwuletnią, którą się stała i tak samo jak ja, kiedy miała dwa lata. Ciało rośnie, ale bodźce emocjonalne nie zawsze rozwijają się z tą samą prędkością, szczególnie w przypadku załamań rodzinnych itp. Uspokój 2-latka, a następnie porozmawiaj z 12-latkiem. Życzę powodzenia na świecie. W końcu dorastają.

Jeśli są jakieś problemy małżeńskie lub separacja z 12-letnią dziewczynką, uważaj !! Jako nauczyciel od 35 lat najtrudniej jest sobie poradzić z tymi młodymi pannami i naprawdę możesz poczekać, aż z nich wyrośnie i wszystko znów się uspokoi. Przez lata widziałem wiele różnych strategii, ale tak naprawdę nic nie działa długo. Są głęboko urażeni tym, że tata zamieszkuje z dziewczyną itp. Dziewczyny uwielbiają zamawiać rozpad małżeństwa, jest zbyt chaotyczny, aby mogli się z nim pogodzić. Po prostu nie mogą sobie z tym poradzić i rozerwą wszechświat na strzępy, bez względu na to, o co chodzi.

Dobra, dużo się tu dzieje i nie jestem pewien, jakie jest pytanie i jak podejść do tej odpowiedzi. Ale zacznę od zachowania, które wykazuje. Biorąc pod uwagę przykład typowego odcinka:

Typowy epizod jako przykład miał miejsce wczoraj, gdy uprzejmie spytałem ją, czy jest prawie gotowa do wyjścia, ponieważ autobus, który mieliśmy wziąć na umówione spotkanie, miał się odbyć. Odpowiedź, którą otrzymałem, brzmiała: „nie, nie mogę znaleźć buta, wejdź do mojego pokoju i znajdź go, nooooooooo! !! Nie obchodzi mnie, czy spóźnimy się na autobus, jest to wizyta u lekarza. Potem zatrzasnęła drzwi łazienki i zamknęła się w środku, dopóki nie dowiedziała się, że autobus przejeżdża na zewnątrz

Dobra, do zobaczenia, możesz zauważyć problem. Nie sądzę, że część, jaką dostajesz, polega na tym, że pozwalając na to i pozwalając na pojawienie się tego rodzaju postawy i zachowania, to tylko wzmacnia w jej umyśle, że może to zrobić ponownie. Nie wydaje się, abyś zrobił coś, aby to zatrzymać. Jak tylko słowo „Nie ...” wyszło z jej ust, musisz wejść i dać jej znać, że „Właściwie NIE, nie będziesz tak do mnie mówić”. Przeszła przez to wszystko, a nawet zatrzasnęła drzwi, co pozwoliło ci się wydarzyć bez żadnych incydentów. Teraz wie, że trzaskanie drzwiami w twarz matki jest w porządku. Potem pozwoliłeś jej zostać w łazience z wystarczającą ilością czasu na przejazd autobusu i pozwoliłeś jej zagrać z tobą w małe gry. Czy zdajesz sobie z tego sprawę, czy nie,

Ale według ciebie (w twoim umyśle):

ale bez względu na powód, nie będę miał drzwi zatrzasniętych przed moją twarzą, rzucanych we mnie przedmiotami, ani przyjmować dziecka krzyczącego na mnie i rozkazującego mi nie okazywać szacunku.

W rzeczywistości zdarzają się ci te rzeczy. W twoim umyśle myślisz o tych słowach, ale powinieneś napisać: „Nie chcę, żeby drzwi mnie zatrzasnęły, przedmioty rzucone we mnie itp.” Prawdopodobnie od lat zachowywała się z tobą tego rodzaju zachowania, ale na bardziej możliwym do opanowania poziomie, ponieważ była młodsza. Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że całkowicie wykorzystuje twoją opanowanie, a nawet temperament. Wyglądasz na osobę, która nie lubi konfrontacji i jeśli to możliwe, spróbuje jej uniknąć.

Zobacz, że takie rzeczy to coś więcej niż to, co opisujesz. Jest to wynik codziennej interakcji. Weźmy przykład Jessiki, matki 10-letniej córki o imieniu Katie (wymyślam te dwie osoby). Jessica wraca do domu z pracy naprawdę zmęczona i widzi swoją córkę Katie na Facebooku zamiast odrabiania lekcji. Dzieje się tak każdego cholernego dnia, jak się wydaje. Jessica ma dość tego, ponieważ Katie nigdy nie słucha. Katie podnosi wzrok i widzi, jak matka na nią patrzy. Katie mówi „CO? Zejdę, kiedy skończę, dobrze?”. Jessica jest zmęczona i mówi „Chcę cię za 20 minut” i odchodzi. Teraz Jessica może wydawać się wygrana, dała jej limit czasu i czuje się, jakby postawiła stopę. Ale czy ona? NIE! Gdy tylko słowo „CO?” Wyszło jej z ust, powinna powiadomić ją, że „NIE MÓWISZ TAKIEJ MATCE, JAK LUBI”. To nie jest akceptowalna forma zachowania, której można oczekiwać od kogoś takiego jak twoje dziecko. Ale dzisiaj jest to powszechne w Ameryce. I staje się to normą, szczególnie w związkach z samotnym rodzicem, takich jak twój, ponieważ nie ma w pobliżu ojca, na którym można by polegać. W tym przypadku Jessica powoli z czasem przyzwyczaiła się do tego braku szacunku i zwrotów i nie uważa, że ​​warto walczyć, aby cokolwiek o tym powiedzieć. Myślę, że możesz się z tym trochę odnieść, jeśli zrozumiesz, co mam na myśli. szczególnie w związkach z samotnym rodzicem, takich jak twój, ponieważ nie ma w pobliżu ojca, na którym mógłby się oprzeć. W tym przypadku Jessica powoli z czasem przyzwyczaiła się do tego braku szacunku i zwrotów i nie uważa, że ​​warto walczyć, aby cokolwiek o tym powiedzieć. Myślę, że możesz się z tym trochę odnieść, jeśli zrozumiesz, co mam na myśli. szczególnie w związkach z samotnym rodzicem, takich jak twój, ponieważ nie ma w pobliżu ojca, na którym mógłby się oprzeć. W tym przypadku Jessica powoli z czasem przyzwyczaiła się do tego braku szacunku i zwrotów i nie uważa, że ​​warto walczyć, aby cokolwiek o tym powiedzieć. Myślę, że możesz się z tym trochę odnieść, jeśli zrozumiesz, co mam na myśli.

Myślę, że innym problemem jest cała sytuacja taty.

Teraz przeprowadził się i mieszka 10 minut stąd, a odkąd się przeprowadził, a ona codziennie tam idzie po szkole, żeby się z nim zobaczyć, stała się znacznie gorsza. Jednak do niego nie odezwie się ani słowem. On prosi ją, żeby coś zrobiła, ona to robi; jest na niego zła, nie chce mu powiedzieć ... zamiast tego krzyczy na mnie

Dobra, nie słysząc jego strony historii, to tutaj wiele mi mówi. Co ci mówi, jeśli lepiej się z nimi zachowuje niż z tobą? To może, ale nie musi być prawdą, jest to tylko twoja perspektywa i twoja strona całej historii. Ale ze względu na ten komentarz powiedzmy, że to prawda. Czy to nie mówi ci czegoś, jeśli lepiej się z nim zachowuje? Może robi coś dobrze. Może powinieneś poprosić go o radę, a nie nas. Jeśli wasza dwójka po prostu się nie dogaduje i nie chce odłożyć różnic w trosce o swoją córkę, to chyba nie jest to opcja. Ale mam wrażenie, że jesteś bardzo zrównoważony i prawdopodobnie miła kobieta. Prawdopodobnie nie bierze gówna. Może kocha was obu tak samo, ale może bardziej go szanować, ponieważ dyscyplinuje ją bardziej niż ty? Znów nie próbując osądzać, próbuję ci tylko pomóc i dowiedzieć się o tym z tobą.

Zobacz tradycyjnie w rodzinach, w których miałaś mamę, tatę i dzieci, matka zajmowała się głównie rodzicielstwem. Ojcowie mieli z tym niewiele wspólnego, naprawdę niewiele, szczególnie córki. Ale częścią, w której zawsze był znany tata, była dyscyplina. To był jedyny obszar, w którym tata wkroczył i przywrócił prawo i porządek chaosowi w rodzinach. Jakiekolwiek metody lub środki, z którymi Ty lub ja możemy się zgodzić lub nie, nie ma ani tu, ani tam. Ale faktem pozostaje dyscyplina - filiżanka herbaty taty i mama zajmowały się wszystkimi innymi sprawami. Wydaje mi się, że jesteś cudowną mamą i robisz wiele wspaniałych rzeczy, ale tak naprawdę autorytarna rola dyscypliny nie jest tym, w czym jesteś dobry, i ma na ciebie wpływ, gdy dziewczyna wkracza w nastolatki. Nie wspomniałeś o dwójce dzieci o ich ojcu.

Na koniec, jeśli odejmiesz od tego cokolwiek, poproszę cię o zastanowienie się nad typem zachowania, które zaczęłaś akceptować przez lata jako zachowanie akceptowalne, i zacznij przyjmować stanowisko. W chwili, gdy zaczyna zatrzaskiwać wszystkie drzwi, następnie zdejmujesz je z zawiasów śrubokrętem, a teraz ona nie ma drzwi. Gdy tylko zacznie mówić „NIE…”, wsuń kostkę mydła do ust. Nie powinna cię tak traktować i robić tych rzeczy, które masz rację. Więc skubiesz go w tyłek, kiedy to się stanie. Mam tylko nadzieję, że masz to w sobie, aby podjąć takie wysiłki, ponieważ uważam, że to jedyna rzecz, która to powstrzyma.

Powodzenia, trzymaj się, mamo!