Po pierwsze, zdjęcia Polaroid niekoniecznie wyglądają jak „efekt Polaroid”. To zależy od tego, o jakim filmie / procesie Polaroid mówisz, oraz od tego, jak zdjęcia były przetwarzane i przechowywane przez lata. Fotografie wykonane w procesie SX-70 prawdopodobnie ustępują tylko przezroczystościom Kodachrome pod względem trwałości kolorów w ciemności (chociaż mają problemy z pękaniem i szaleństwem z powodu nadmiernego stwardnienia), a także polaroidami do przemywania na mokro z ich ekstremalnych aparatów wielkoformatowych (jak oficjalny portret Jimmy'ego Cartera w biurze Ansela Adamsa) nie wykazuje żadnych oznak pogorszenia.
„Efekt Polaroid” stara się odtworzyć wygląd klasycznego, odrywanego druku Polacolor z lat 60. Ten szczególny proces spowodował, że na początku wydruki miały stosunkowo niski kontrast i nasycenie, ponieważ w większości innych procesów nie było całkowitego oddzielenia negatywu i wydruku; na obrazie ujemnym w jego rozjaśnieniach pojawiła się pewna gęstość, a także pewne zmętnienie kolorów. (Było to nieuniknione. W innych procesach kolorowej folii, czy to w druku, czy w odwróceniu, wrażliwy na światło związek srebra jest całkowicie usuwany podczas przetwarzania. Polaroidy nie przeszły płynnej kąpieli, która mogłaby zmyć srebro.)
Podobnie jak większość ówczesnych procesów kolorystycznych, same kolory pochodzą z organicznych barwników. (Jest to organiczne w sensie chemicznym, a nie w sensie „bez Monsanto”). Prawie wszyscy są podatni na blaknięcie w świetle, a wielu jest podatnych na utlenianie. Ponadto zawsze występowało niewielkie zanieczyszczenie wydruku chemią przetwarzania, a ta chemia była raczej reaktywna. Prawidłowe „wykończenie” wydruku Polaroid oznaczało lakierowanie go w celu opóźnienia utleniania, a to nie zawsze się zdarzało. Większość zdjęć Polaroid zrobiono w terenie lub podczas funkcji, a fotograf często miał wtedy lepsze rzeczy do zrobienia. Utlenianie barwników jest jednym ze źródeł „klasycznego” wyblakłego wyglądu Polaroid.
Drugi to ekspozycja na światło na przestrzeni lat. Chociaż może to po prostu oznaczać ekspozycję na sztuczne światło w domu na zdjęcie w ramce, mówimy teraz o pięćdziesięciu do sześćdziesięciu latach ekspozycji, a to dużo w przypadku każdego zdjęcia. (Nawet konwencjonalne zdjęcia z tego okresu często pokazują dużo blaknięcia światła.) Każdy z barwników ma swoją odporność na światło, a organiczne czerwienie są na ogół bardziej ulotne niż inne kolory. (Jeśli kiedykolwiek byłeś gdzieś, gdzie na słońcu leży bardzo stara ściółka, być może zauważyłeś, że czerwone rzeczy, takie jak puszki coli, mają przebarwienia bardziej niż zielone lub niebieskie).
Od połowy lat siedemdziesiątych niewiele osób poza profesjonalnymi fotografami korzysta z oderwanych polaroidów. Rynek natychmiastowych wydruków dla konsumentów przeszedł na proces SX-70 i aparaty fotograficzne. Specjaliści używali odklejonego filmu, aby przetestować ekspozycję w taki sam sposób, w jaki fotografowie cyfrowi używają dziś ekranu LCD z tyłu aparatu. Nazwij to prehistorycznym szeptem. W każdym razie powstałe zdjęcia były jedynie sprawdzeniem oświetlenia (zwykle lampy błyskowej), a nie produktem końcowym. Ponieważ ani konsumenci, ani specjaliści nie byli szczególnie zainteresowani długowiecznością wydruków Polacolor, proces ten nigdy nie uległ znacznej poprawie, nawet jeśli w innych filmach zastosowano bardziej odporne na światło barwniki.
Zdjęcia Polacolor, które zostały odpowiednio lakierowane i przechowywane w ciemności (jak w albumie fotograficznym lub pudełku po butach w szafie) mają zwykle bardzo zbliżony kolor do pierwotnego, pokazując jedynie nieznaczne wyblaknięcie po utlenieniu barwniki (Ponownie mówimy o półwieczu ekspozycji, więc można spodziewać się starzenia.) „Efekt polaroidu” zasadniczo odtwarza zanikanie, które występuje w nieoszlifowanych odciskach, na których spędzono przynajmniej sporą część życia pokaz.
