Dlaczego tak wiele dzieci przestaje grać w szachy?

Po pierwsze, pozwól mi powiedzieć, że wiem, że to pytanie tak naprawdę nie należy tutaj, ale nie jestem pewien, gdzie jeszcze je opublikować.

Rozmawiałem z wieloma ludźmi, którzy jako dzieci grali w szachy; niektórzy z nich byli bardzo dobrymi graczami, grającymi na poziomie krajowym. W wieku 11 lub 12 lat przestali grać w szachy i całkowicie stracili zainteresowanie grą. Zapytałem ich dlaczego i otrzymałem odpowiedzi typu „To już nie było zabawne” lub „Byłem zmuszony do zabawy starszych dzieci, których nie mogłem pokonać”. Chociaż ma dla mnie sens, że dziecko może stracić zainteresowanie grą, w której nie może wygrać, osiągnięcie poziomu krajowego jest czymś, z czego można być dumnym. Nawet jeśli nie grasz już w sposób konkurencyjny, z pewnością nadal lubisz grać w szachy i grać dla zabawy? Jeśli porównamy to, powiedzmy, z piłką nożną, znam wiele osób, które przestały grać po szkole podstawowej, ale nadal uprawiają ten sport. Dlaczego szachy są różne: dlaczego tak wielu młodych ludzi całkowicie się od nich odrywa, skoro czują, że osiągnęli swój potencjał i nie mogą się dalej rozwijać?

Aby zapobiec błędnej interpretacji / błędnej interpretacji mojej odpowiedzi , na wstępie przedstawię kilka rzeczy:

1. Ja kocham grać w szachy.
2. Jestem nieaktywny i wątpię, czy kiedykolwiek ponownie zagram w turniejach, ale nadal śledzę grę.

Przejdźmy teraz do odpowiedzi na pytanie PO:

... Znam wiele osób, które przestały grać po szkole podstawowej, ale nadal uprawiają ten sport. Dlaczego szachy są różne: dlaczego tak wielu młodych ludzi całkowicie się od nich odrywa, skoro czują, że osiągnęli swój potencjał i nie mogą się dalej rozwijać?

Aby ktoś mógł kontynuować sport / wspinaczkę górską / zbieranie znaczków / cokolwiek potrzebuje, musi mieć ku temu powód - i to musi być bardzo dobry i silny!

Zacznijmy więc od zbadania tego z punktu widzenia sportowca, a następnie porównamy nasze wnioski z wnioskami dotyczącymi szachisty.

PUNKT WIDZENIA ATHLETE:

Dziecięcy sportowiec może lubić sport, ponieważ może:

1. Graj z ludźmi o podobnych zainteresowaniach io zbliżonym wieku, a on może być częścią czegoś ;
2. Może poprawić swoje zdrowie lub utrzymać dobrą formę , mógłby zyskać popularność, co może przynieść mu wiele korzyści społecznych;
3. W porównaniu z szachistą nie ma wiele do zrobienia , a jeśli nadal będzie uprawiał sport, będzie miał szansę na wspaniałą przyszłość (sława, pieniądze i tak dalej).

SZACHOWY PUNKT WIDZENIA GRACZA:

1. Młody szachista na początku jest otoczony swoimi rówieśnikami, ale gdy tylko się rozwija, spotyka zwykle starszych ludzi, z którymi może grać. Wyobraź sobie dziecko na przyzwoitym turnieju (ten scenariusz jest bardzo prawdopodobny, ponieważ 12-latek może osiągnąć mistrz FIDE / blisko siły mistrza FIDE) otoczony starszymi ludźmi - sprawia, że ​​czuje się niezręcznie, jakby tam nie pasował. Nie może się z nimi kontaktować, ponieważ nie mają wspólnych tematów konwersacyjnych z powodu różnicy wieku - co doprowadzi do samotności , w przeciwieństwie do sportowca, który jest zwykle otoczony swoimi rówieśnikami i czuje się świetnie, będąc częścią zespołu, należąc do grupy .

2. Szachy poprawiają zdolności umysłowe (niektóre dyscypliny matematyczne i pamięć), ale zbyt długie spędzanie czasu na planszy nie uwzględnia rozwoju fizycznego dziecka. W tym wieku rozwój fizyczny jest o wiele ważniejszy na dłuższą metę niż bycie mistrzem ortografii. Co więcej, odnoszący sukcesy sportowiec zyskuje takie korzyści społeczne, jak popularność w szkole i wielu innych, podczas gdy bycie szachistą nie jest obecnie w pełni aprobowane - nikt nie lubi przegrywać z dziewczyną, a faceci są określani jako nudni maniacy. Przykro mi to mówić, ale na dłuższą metę bycie sportowcem naprawdę ma swoje zalety, nawet jeśli robisz to dla zabawy, ale gra w szachy w wolnym czasie nie.

3. Jeśli chodzi o metodę ulepszania, sportowiec znów ma to łatwiej. Weźmy na przykład koszykówkę: jeśli wysokie dziecko i niskie zaczną trenować i zainwestują tyle samo pracy, wyższy nadal będzie lepszym graczem ze względu na wrodzoną przewagę wzrostu. Cały czas widzimy to w sporcie - atrybuty fizyczne odgrywają ogromną rolę. W szachach ci dwaj będą mieli taką samą siłę, jeśli zainwestują tyle samo pracy. Dlaczego to takie ważne? Aby być najlepszym w sporcie, potrzebujesz zarówno cech fizycznych, jak i umiejętności, ale w szachach liczy się wyłącznie umiejętność.Weźmy na przykład Shaquille'a O'Neila - jego rzuty wolne są okropne, ale nadal jest najlepszym graczem, ponieważ jego atrybuty fizyczne w połączeniu z innymi umiejętnościami kompensują. W szachach brak umiejętności nie może być zrekompensowany - musisz ciężko pracować, aby usunąć swoje niedociągnięcia.

Jaki jest zatem wynik naszego 12-letniego szachisty? Czy starasz się być dobrym szachistą, aby coś, co można nazwać społecznie złym stereotypem? Więc możesz dostać kifozy / skoliozy za zbyt długie siedzenie na planszy? Wszyscy wiemy, że tylko niewielu szachistów zostało milionerami w porównaniu do niezliczonych sportowców. Jaka jest przyszłość dziecka, jeśli zdecyduje się naprawdę zagrać w szachy? Najprawdopodobniej osiągnie siłę arcymistrza z ciężką pracą tylko po to, aby uświadomić sobie, że jest wielu innych takich jak on i że będzie musiał pracować jeszcze ciężej, aby mieć szansę zostać GMem najwyższego poziomu. Silna pamięć i dobre umiejętności matematyczne nie liczą się wiele - mamy komputery / smartfony i inne rzeczy, które to dla nas robią, ale sprawność fizyczna jest nadalma dla nas ogromne znaczenie .

Ponadto można znaleźć raport sportowy na dowolnej stacji prasowej / gazecie / stronie internetowej, jednak zasoby szachowe są bardzo skąpe - znów wymaga to ciężkiej pracy, a może oddanie jest prawdziwym słowem i niewiele 12-letnich dzieci go posiada.

Podsumowując: Po pewnym czasie gry w szachy dziecko osiągnie szczyt w wzmacnianiu umiejętności zapamiętywania, a następnie postanowi realizować inne zainteresowania i odkrywać nowe rzeczy. Poświęcenie się jednej rzeczy we wczesnym wieku jest czymś, czego nieczęsto się widuje - dzieci w tym wieku dowiadują się o otaczającym ich świecie i normalne jest, że chcą spróbować wszystkiego. Aby poświęcić się grze w szachy - i naprawdę musisz poświęcić się na podstawie podanych wyżej powodów - wymaga silnych postaci.

Kończę cytowanie Michaiła Botvinnika :

„Szachy są dla silnych ludzi o silnym charakterze”.

Ile znasz dzieci posiadających te godne podziwu cechy?

Mam nadzieję, że ta odpowiedź rzuci nieco światła na tę sprawę.

Ponownie nie mam na myśli niczego obraźliwego, po prostu stwierdzam swój sprzeciw, który jest poparty argumentami.

Zapraszam do komentowania, chętnie odpowiem.

Z poważaniem.

Dan Heisman pisze o tym w jednej ze swoich książek. Twierdzi, że 90% dzieci, które rozpoczynają naukę w pierwszej klasie lub w przedszkolu, przestaje się bawić około 7 klasy. Widziałem to w mojej pracy jako dyrektor wykonawczy Scholastic Chess Federation z Wisconsin. Dzieci w tym wieku mają wystarczająco dużo szachów i chcą odkrywać inne zainteresowania. Jako wychowawca nie uważam, że to zła rzecz. Naszym celem w nauczaniu szachów w młodym wieku jest pomóc im nauczyć się myśleć inaczej i podejść do problemów w bardziej przemyślany sposób. Jeśli grają przez 5 lub 6 lat, misja została wykonana.

Doświadczenie Federacji Szachowej USA (IIRC) było takie, że po ukończeniu szkoły średniej następuje duży spadek. Kiedyś oferowali 5-letnie członkostwo z rabatem, które można było kupić w wieku 18 lat, które, jak sądzę, mieli nadzieję na dobry prezent na ukończenie szkoły. Moim raczej cynicznym poglądem jest to, że w uniwersyteckim klubie szachowym było mało, jeśli w ogóle, kobiet, co czyniło go nieatrakcyjnym wykorzystaniem czasu. Zastanawiam się, czy w stosunkowo niewielu miejscach istnieje inny wzorzec, że prawie tyle kobiet gra w szachy, co mężczyźni (np. Republika Gruzji, według plotek).

Myślę, że jest to zdrowa reakcja młodych osób na całkowite oderwanie się od działalności wymagającej tak dużego poświęcenia, aby odnieść sukces. Ci ludzie czerpią więcej szczęścia z wygranej i społecznej akceptacji wygranej niż z samej gry. Na bardziej konkurencyjnych poziomach szachów ostatecznie wygrywa, a tym samym mniej satysfakcji. Całkowicie zdrowo jest całkowicie rozwieść się z działalnością, która prowadzi ich do egzystencjalnej depresji. W przeciwieństwie do uzależnionego, są w stanie powstrzymać coś, co już ich nie podnosi, więc szukają bardziej pragmatycznych zajęć.

Poprzednie odpowiedzi brzmią ze mną, ale chciałbym dodać jeszcze jedno: szachy OTB pochłaniają czas. Jeśli grasz w szachy w sposób konkurencyjny jako licealista i student, istnieje poważne ryzyko, że skończysz jako dupek szachowy jako dorosły. Nie mów, że to się koniecznie zdarza, ale że to prawdziwe ryzyko. Mój syn osiągnął ocenę USCF 1900+, ale nie grał już teraz konkurencyjnie przez, och, chyba dziesięć lat. Tymczasem uzyskał tytuł licencjata i magistra matematyki i obecnie pracuje nad rozprawą doktorską.

Jako dziecko, które grało dużo w szachy od 3 do 7 klasy, a następnie przestało, czuję się zobowiązany do wskazania, że ​​wiele dzieci przestaje grać nie z powodu utraty pasji lub szachów online lub gier wideo, ale ponieważ nie mają CZASU wymaga. Około siódmej klasy ma miejsce, gdy wiele dzieci, szczególnie inteligentnych, takich jak te, które grają w szachy, zaczyna stresować się o aplikacjach w szkole średniej. Większość dzieci, które osiągają 7 klasę, znajduje się w miejscu, w którym szachy wymagają nauki. Ale potrzebują tego czasu na prace szkolne. Również w tym wieku dzieci zaczynają myśleć o swojej przyszłości, dla większości z nich nie ma przyszłości w szachach, więc zaczynają realizować inne rzeczy. Zatrzymałem się po wygraniu najwyższego wyniku poniżej 1800 na dużym otwartym turnieju na tydzień przed rozpoczęciem szkoły. Studiowałem przez wiele tygodni przed turniejem, więc po turnieju szachy stały się czymś, na co czułem potrzebę spędzania godzin i czymś, co mnie stresowało. Zwłaszcza perspektywa, że ​​w miarę jak będę lepszy, będę musiał poświęcić jeszcze więcej czasu. Postanowiłem więc iść do szkoły. W tym momencie wielu moich przyjaciół porzuciło lub przestało grać, więc było bardzo mało aspektów społecznych, co czyniło go mniej przyjemnym. I kiedyś nie miałem poczucia zespołu. Więc przestałem grać. Czasami myślę o powrocie, ale trochę boję się zepsuć moją ocenę, prawdę mówiąc, zajęłoby to miesiące studiowania, aby dostać się tam, gdzie byłem wtedy. Jestem zadowolony z tego, gdzie się znalazłem, ale myślę o tym, a potem poczułem, że nadszedł czas, aby przejść na inny etap życia. Zacząłem debatować i śledzić, ale szachy zawsze będą dla mnie wyjątkowe.

Wiele innych komentarzy jest poprawnych, ale jedna rzecz nie została powiedziana, ale była dla mnie głównym czynnikiem: książka otwierająca. Kiedy doszedłem do punktu, w którym wiedziałem, że nie mogę poczynić dużych postępów w zakresie wyników turnieju bez znaczącego otwarcia studiów (godzin tygodniowo), straciłem zainteresowanie grą w rywalizację. Gdyby złapał Fisherchess / Chess960 lub coś podobnego, byłbym bardziej skłonny spędzać więcej czasu z szachami i bardziej wierzyć, że szachy mają niszową przyszłość.

Inne ważne czynniki: Komputery ogromnie zmieniły szachy. Osobno Internet ogromnie zmienił również szachy. Ten komentarz nie dotyczy tych faktów, ale są one istotne w tej dyskusji.

Rozwijając czyjś komentarz powyżej, fakt, że istnieją obecnie silne, „strategiczne” gry wideo, oznacza, że ​​młodzi ludzie, którzy mogli zostać pociągnięci do szachów, przyciągają bardziej „ekscytujące” i „fajniejsze” gry.

Zgadzam się z komentatorem powyżej, że rzadkość kobiet w społeczności szachowej jest czynnikiem.

Gry online to zabijają. Prosty i prosty.

Każde dziecko potrzebuje motywacji. Jeśli dziecko widzi w szachach, że może dołączyć i wygrywać wiele turniejów w ciągu około kilku tygodni lub miesięcy, zdobywaj więcej ocen i stopniowo się poprawiaj - to dobra inwestycja.

Ale jeśli czuje, że „to nie jest mój sport ... dużo straciłem”, może on po prostu przejść do czegoś innego, jak rzeczy online, zwłaszcza gry online, w których wszystko jest tak kolorowe i ekscytujące.

Ten sport jest dla cierpliwych ludzi, którzy mogą docenić piękno gry poza głębią 64 kwadratów.

Spodziewałbym się, że wiele dzieci rezygnuje z szachów w wieku dorosłym z tego samego powodu, dla którego rezygnują z baseballu, piłki nożnej, gry na instrumencie muzycznym i innych zajęć z dzieciństwa. Dorośli mają mniej czasu wolnego i dostęp do programów szkolnych jest odcięty.

Jako osoba zainteresowana innymi sportami i uczestnicząca w nich, a obecnie trenująca młodzieżowe baseball, pozwól mi najpierw stwierdzić, że kwestia dzieci wyjeżdżających nie dotyczy wyłącznie szachów. Młodzi sportowcy rezygnują ze sportów takich jak baseball, piłka nożna, piłka nożna itp. Mówi się, że 70% dzieci opuszcza sport młodzieżowy w wieku 13 lat. *

To powiedziawszy ... Moim zdaniem nie jest to coś, na co jest jedna odpowiedź. Czynniki te obejmują zainteresowanie, możliwości, działania i potrzeby zewnętrzne, presję i czynniki społeczne. Zilustruję niektóre z nich poprzez moje osobiste doświadczenia.

Szachy były czymś, co interesowało mnie od najmłodszych lat i nauczyłem się tego w wieku 9 lat. To było podczas szaleństwa Fischera. Często grałem z kolegami z klasy podczas przerwy, gdy pogoda zmusiła nas do pozostania w środku. Jednak z czasem ta moda zanikła i zabawa w szkole ustała. Przez jakiś czas grałem w domu z rodzeństwem przyrodnim, ale doszedłem do tego stopnia, że ​​łatwo pokonałem ich i nie będą już grać przeciwko mnie. W tym czasie mieszkaliśmy na stosunkowo odległym obszarze i nie miałem z kim grać, więc (głównie) przestałem grać na kilka lat. Nawet po przeprowadzce do bardziej zaludnionego obszaru nie znałem wielu osób, które grały. Przez kilka lat nie miałem okazji grać.

Kiedy dostałem się do liceum, istniał klub szachowy. Grałem tam i zacząłem grać w turniejach ocenianych. W grupie lubiliśmy spędzać czas ze sobą. Jednak poza naszą grupą byliśmy postrzegani jako kujony wyrzutków, których ludzie w tym wieku zwykle nie chcą (a przynajmniej nie chcieli, kiedy byłem w tym wieku). Jestem pewien, że są nastolatki, które mogą być zainteresowane, ale nie grają (przynajmniej publicznie) z obawy przed społeczną ostracyzmem.

Presja i wypalenie to rzeczy, z którymi nie miałem do czynienia, ale niektóre dzieci tak robią. Wspominam o tym tutaj, ponieważ często w szkole średniej prowadzi to graczy do rezygnacji. Dzieci, które przez kilka lat są zmuszane do nauki jakichkolwiek umiejętności, często odczuwają nadmierną presję i ostatecznie wypalają się. Widziałem, jak trenuje baseball, gdzie dzieci są zmuszane przez rodziców i / lub trenerów do ciężkiej pracy w grze, aby stać się ekspertami. Rodzice mogą chcieć, aby dzieci wygrały stypendia i / lub zostały zawodowcami; niektórzy trenerzy będą mieli obsesję na punkcie wygrywania. Taka presja często wyłącza dzieci i prowadzi do wypalenia się i porzucenia aktywności.

Uczelnia, do której uczęszczałem, nie miała klubu szachowego. Poza tym ze studiami i pracą na pół etatu miałem mało czasu na grę. Co więcej, nie miałem dużo pieniędzy na podróżowanie na turnieje (najbliższe, o których wiedziałem, to godzinę jazdy samochodem) lub opłacanie wpisowego. Więc znowu przestałem grać.

Zanim ukończyłem college, szachy były jedynie niewielkim zainteresowaniem. Zwykle miałem program szachowy na dowolnym komputerze i grałem go od czasu do czasu. Poza tym nie grałem dużo z powodu pracy, innych zainteresowań, randek i - czasami - szkoły nocnej. Od czasu do czasu czytałem artykuł o grze w środkach masowego przekazu (np. Kasparow vs. Deep Blue), ale to dotyczyło kilku dekad.

Historycznie innym czynnikiem mogą być dostępne środki badań. Gdy byłem młody, jedynymi zasobami, które miałem na ulepszenie, były raczej suche książki - coaching byłby wtedy prowadzony osobiście, a my nie byliśmy w pobliżu trenera (ani moja rodzina nie wydałaby pieniędzy na jeden). Teraz są filmy, lekcje online i książki, które są bardziej interesujące niż te, które pamiętam, kiedy zaczynałem i porzucałem lata temu. Coaching można wykonać online. Mamy nadzieję, że więcej osób zainteresuje się szachy.

* Źródło: https://www.youtube.com/watch?v=VXw0XGOVQvw&t=2s