Jaka jest potrzeba FDIC w amerykańskim systemie bankowym?

Podstawową funkcją banku jest „pożyczać krótko i pożyczać długo”. Innymi słowy, pożycza pieniądze od deponentów w perspektywie krótkoterminowej, obiecując spłacić je na żądanie, podczas gdy pożycza większość tych pieniędzy w perspektywie długoterminowej, na przykład w formie 30-letnich hipotek. Ta różnica między tymi przedziałami czasowymi, zwana niedopasowaniem terminów zapadalności, prowadzi do systematycznych problemów w bankowości. To sprawia, że ​​banki są podatne na kryzysy, ponieważ jeśli wszyscy deponenci pojawią się pewnego dnia z prośbą o pieniądze, bank nie może im ich dać, ponieważ został pożyczony pożyczkobiorcom, więc bank natychmiast staje się niewypłacalny, nawet gdyby miał brak kłopotów finansowych, zanim deponenci martwili się wypłacalnością banku.

Rzeczywiście, zdarzało się to często w 1800 roku i na początku XX wieku, szczególnie w Wielkim Kryzysie, aż do pojawienia się FDIC. FDIC sprawia, że ​​wszystkie banki płacą premię, aw zamian za każdym razem, gdy pojawia się bank, FDIC daje bankowi pieniądze, aby mógł spełnić wszystkie żądania swoich deponentów (przynajmniej do limitu, jak sto tysięcy dolarów na konto).

Moje pytanie brzmi: dlaczego wobec braku FDIC banki nie miałyby po prostu ubezpieczenia prywatnego depozytu? Ilekroć ludzie mają znaczące ryzyko, nawet jeśli są mali, zwykle kupują ubezpieczenia. Nie masz bardzo dużego ryzyka śmierci jutra, wypadku samochodowego lub powodzi w domu, ale na wszelki wypadek kupujesz ubezpieczenie. Firmy tego samego rodzaju robią to samo: sklepy kupują ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczenie przeciwpożarowe itp. Dlaczego więc banki nie ubezpieczałyby swojego ryzyka w podobny sposób?

I to nie tak, że banki nie kupują już prywatnego ubezpieczenia. Na przykład, kiedy pożyczają pieniądze, kupują ubezpieczenie na wypadek, gdyby pożyczkobiorca nie wywiązał się z pożyczki - nazywa się to swapem ryzyka kredytowego. (Byli częściowo odpowiedzialni za kryzys finansowy w 2008 r.) Więc jaki mieliby powód, by nie kupować ubezpieczenia na wypadek, gdyby żądania deponentów przekroczyły rezerwy?

Czy problem, że składki, które musieliby płacić na wolnym rynku, byłby zbyt wysoki, aby bankowość była opłacalna? Jeśli tak, to czy to oznacza, że ​​FDIC nie pobiera obecnie aktuarialnie uczciwych premii od banków?

Każda pomoc byłaby bardzo mile widziana.

Z góry dziękuję.

Zapewniasz ogólnie poprawne wrażenie historii (tj. Deponentów w USA było wiele uruchomień do czasu ustanowienia federalnego ubezpieczenia depozytów - dobrą historię zapewnia Gorton (2012) ), a następnie zadajesz trzy pytania: dlaczego nie 't ubezpieczenie depozytów zapewniane przez sektor prywatny, czy to dlatego, że składki na równowagę na wolnym rynku byłyby zbyt wysokie, a jeśli tak, to czy to oznacza, że ​​składki FDIC są zbyt niskie?

Aby odpowiedzieć, powinniśmy najpierw wykonać kopię zapasową przyczyny ubezpieczenia depozytów, która jest dwojaka:

1. Monitorowanie kosztów
2. Przebiegi bankowe są stabilną równowagą

Następnie możemy omówić przyczyny rządowego świadczenia ubezpieczenia depozytów, które są:

1. Efekty zewnętrzne
2. Monitorowanie kosztów (wciąż)
3. Moralny hazard
4. Kryzysy systemowe

Kwestia kosztów monitorowania jest prawdziwa i została omówiona w literaturze między innymi przez Diamonda (1984) . Wywodzi się z problemu głównego przedstawiciela: przede wszystkim deponenci chcą, aby kierownictwo banku dokonywało bezpiecznych inwestycji, które zapewnią, że ich depozyty mogą zostać zwrócone z pewnością, a właściciele akcji zachęcają zarząd banku do podejmowania jak największego ryzyka (na przykład ogólna dyskusja na temat problemu głównego przedstawiciela w teorii firmy, patrz Hart (2001) ). Krótko mówiąc, kierownictwo nie wypatruje deponentów i bardzo drogie jest proszenie wszystkich deponentów, aby zawsze wiedzieli o stanie inwestycji banku. Jest to dodatkowo trudne ze względów praktycznych, ponieważ bilanse banków nie są wzorcami przejrzystości.

Ponadto, jak wykazali Diamond i Dybvig (1983) , nawet jeśli ignoruje się koszty monitorowania, operacje bankowe są jedną stabilną równowagą systemu bez ubezpieczenia depozytów. Logika tego jest opisana w twoim pytaniu: jeśli instytucja posiadająca niepłynne aktywa jest zmuszona zlikwidować je przed terminem zapadalności i w krótkim czasie, może napotkać problemy z wypłacalnością w wyniku tej przymusowej likwidacji. Nazywa się to „ogniwem wypłacalności i płynności” i jest omawiane w kontekście obejmującym finansowanie hurtowe, a nie tylko finansowanie depozytowe, w Pierret (2015) . W rezultacie, jeśli deponenci uważają, że bank może spotkać się z ucieczką, rozsądnie jest, aby deponenci działali w tym banku, nawet jeśli jest on zasadniczo wypłacalny. W rzeczywistości, jeśli weźmie się pod uwagę, że jedynym wyjściem dla deponenta (w przypadku gdy monitorowanie wykaże, że kierownictwo podejmuje zbyt duże ryzyko) jest wycofanie jego depozytów, powinno być jasne, że monitorowanie banków przy zerowym koszcie nie eliminuje możliwość biegów.

Dlaczego więc zapewniane przez rząd ubezpieczenie depozytów?

Być może najprostszym powodem, ale tym, który jest najmniej omawiany w literaturze, jest to, że bankructwa banków zdarzają się razem, jako powszechne epizody ze znacznymi efektami zewnętrznymi. Tylko z tego powodu łatwo jest zrozumieć, dlaczego społeczeństwo (i w imieniu społeczeństwa, rządu) miałoby interes w zapewnieniu, że się nie pojawią. Ale to tak naprawdę nie odpowiada na twoje pytanie, to znaczy, dlaczego sektor prywatny nie radzi sobie z problemem banków przebiegającym przez prywatne ubezpieczenia (i przeciwnie, inna odpowiedź na to pytanie, sektor prywatny nigdy nie poradził sobie dobrze z tym problemem), więc że problem nigdy nie staje się problemem, którym rząd musi się zająć?

No cóż, drugim powodem byłoby to, że deponenci nadal musieliby ponosić koszty monitorowania, ponieważ wartość gwarancji płynności udzielonej przez prywatnego ubezpieczyciela byłaby tak dobra, jak zdolność tego podmiotu do wyegzekwowania swoich gwarancji, co wymagałoby z kolei monitorowania. Tak więc ten problem nadal istniałby.

Trzeci powód, jak omówili Diamond i Dybvig (1983) w swoich wnioskach, jest taki, że ubezpieczyciel musi być w stanie uregulować bank, którego udziela gwarancji, ponieważ w przeciwnym razie zarządzający bankiem ponownie będą mieli motywację do dokonywania bardziej ryzykownych wyborów:

Technologia bez ryzyka zastosowana w modelu wyodrębnia uzasadnienie ubezpieczenia depozytów, ale dodatkowo abstrahuje od wyboru ryzyka portfela kredytów bankowych. Gdyby ryzyko portfeli bankowych mogło zostać wybrane przez zarządzającego bankiem, niezauważone przez osoby z zewnątrz (do pewnego stopnia), wówczas istniałby problem pokusy nadużycia. W takim przypadku istnieje kompromis między optymalnym podziałem ryzyka a odpowiednimi zachętami do wyboru portfela, a wprowadzenie ubezpieczenia depozytów może wpłynąć na wybór portfela. [...] Wprowadzenie ryzykownych aktywów i pokusy nadużycia byłoby ciekawym rozszerzeniem naszego modelu. Wydaje się prawdopodobne, że jakaś forma rządowego ubezpieczenia depozytów może być ponownie pożądana, ale towarzyszyć mu będą jakieś regulacje bankowe.Takie regulacje bankowe pełniłyby funkcję podobną do restrykcyjnych kowenantów dotyczących obligacji. Interesujące, ale trudne do modelowania, pojawiają się wówczas kwestie „dyskrecji” regulatora.

Biorąc pod uwagę potrzebę regulatora, w którym istnieje ubezpieczenie depozytów, sensowne jest zbudowanie ram prawnych wokół jednego ubezpieczyciela regulatora, co zrobiliśmy w Stanach Zjednoczonych w postaci FDIC i powiązanych podmiotów (w tym federalnych Nadzór nad rezerwami i OCC). Wynika to głównie z tego, że rynkowa regulacja banków przez prywatnych ubezpieczycieli depozytów (np. Zezwalająca ubezpieczycielom na anulowanie ubezpieczenia, jeśli banki przekroczą określone limity ryzyka) byłaby (w najlepszym razie) trudna do ustrukturyzowania bez szerokiego autorytetu prawnego rząd musi przejąć kontrolę instytucji, która narusza limity ryzyka i dokonuje niezbędnych zmian. Jeśli prywatni ubezpieczyciele depozytów nie mogą znieść ubezpieczenia, ich zdolność dyscyplinowania banków jest ograniczona; jeśli mogą, to banki staną w obliczu prawdopodobnego biegu, jeśli ich zasięg zostanie cofnięty, co niczego nie rozwiązuje. Oczywiście jest to również

Po czwarte i wreszcie, jak omówiono w Caballero ( 2009a , 2009b ), bankructwa banków nie występują w izolacji; instytucje mają tendencję do utraty wartości dokładnie w tym samym momencie, w którym inne instytucje i rynki są zagrożone. Chociaż słusznie zauważasz, że dziś używana jest forma częściowego ubezpieczenia (w postaci swapów ryzyka kredytowego), warto zastanowić się, co wydarzyło się w czasie kryzysu, gdy zaległe umowy CDS spowodowały awarię ubezpieczyciela AIG.

To prowadzi nas do rozsądnego pytania: jak wyglądałby prywatny ubezpieczyciel depozytów? Wiemy co najmniej dwie rzeczy. Po pierwsze, musiałby być bardzo dobrze skapitalizowany, ponieważ gdyby tak nie było, równowaga „biegu” Diament-Dybviga nadal istniałaby. Po drugie, musiałby utrzymywać swoje znaczne rezerwy w postaci „bezpiecznych” niewrażliwych na informacje aktywów, najprawdopodobniej papierów wartościowych gwarantowanych przez rząd, w przeciwnym razie może nie być w stanie zlikwidować tych aktywów w warunkach prowadzących do upadłości banków (które może im towarzyszyć sprzedaż ogniowa i inne zjawiska, które obniżają wartość aktywów).

To prowadzi nas do odpowiedzi na twoje drugie pytanie, które brzmi: tak, byłoby to stosunkowo drogie, ponieważ musiałbyś ubezpieczyć cały stos depozytów, zamiast pozwolić rządowi na zapewnienie gwarancji ryzyka ogona, tak jak w przypadku Depozytowy fundusz ubezpieczeniowy (jeśli DIF FDIC zostanie doprowadzony do zera w czasie kryzysu, rząd USA odrobi różnicę). Ta gwarancja ryzyka ogona dostarczona przez rząd jest warunkowa - nie kosztuje nic, dopóki DIF nie potrzebuje pomocy, w którym to momencie rząd może ją sfinansować poprzez emisję długu według bardzo niskich stóp, które obowiązują (dla bezpiecznych aktywów) w czasach finansowych rozpacz.

Aby odpowiedzieć na twoje trzecie pytanie, DIF nigdy nie wymagał pomocy, a jego stawki są dostosowywane, aby zapobiec utrzymywaniu zbyt dużych rezerw, więc - FDIC prawdopodobnie pobiera aktuarialnie uczciwą stopę w długim horyzoncie czasowym, chociaż stopa w pewnych momentach może być za wysoka lub za niska.

Wiele już napisano na ten temat i nie ma absolutnie żadnych historycznych dowodów, że problemy związane z płynnością powinny wystąpić w systemie bankowym bez ubezpieczenia depozytów (z powodu pewnych nieodłącznych cech systemu) lub że ubezpieczenie depozytów może zapobiec tym problemom.

Książka zatytułowana Fragile from design , opublikowana niedawno przez Princeton University Press, pokazuje poprzez narrację historyczną, że istniały systemy bankowe bez żadnego rodzaju ubezpieczenia depozytów (a także bardzo niewiele innych regulacji), Szkocja w XVIII i pierwszej połowie XIX wieku oraz Kanada do drugiej połowy XX wieku, która praktycznie nie doświadczyła problemów związanych z płynnością. Z drugiej strony w USA miałeś wiele eksperymentów z ubezpieczeniem depozytów (przed FDIC), które tylko zaostrzyły te problemy (ze względu na pokusę nadużycia i fakt, że taki system ma na celu zapobieganie słabym bankom).

Na dzisiejszych rynkach finansowych jest prawdopodobne, że, jak powiedziałeś, prywatni ubezpieczyciele oferowaliby jakieś ubezpieczenia innym bankom. W wyżej wymienionych okresach historycznych w Szkocji i Kanadzie nie istniały żadne takie produkty, jednak ubezpieczenie, z którego korzystali banki, było albo opcjonalną klauzulą ​​dotyczącą banknotów, która umożliwiała bankom opóźnienie wypłaty depozytów w przypadku uruchomienia banku lub domniemane ubezpieczenie przez inne banki w systemie (które były również zainteresowane utrzymaniem zaufania do systemu bankowego). Chociaż mechanizmy te były rzadko stosowane, ponieważ rzuty na zdrowych (rozpuszczalnikowych) bankach były rzadkie.

Jeśli chcesz przeczytać więcej o tych historycznych okresach, polecam rozejrzeć się po blogu Alt-M (wcześniej bezpłatna bankowość) lub poczytać książki uczonych, którzy tam publikują, a mianowicie George'a Selgina i Larry'ego White'a, ten pierwszy napisał dużo o szkockich doświadczeniach z darmową bankowością.