Prawo podaży

Podaż pojedynczej firmy wskazuje na różne ilości towaru (lub usługi), jaką firma jest skłonna wyprodukować i dostarczyć na rynek w celu sprzedaży w różnych możliwych cenach, w określonym okresie czasu, ceteris paribus.

Zgodnie z prawem podaży istnieje pozytywny związek przyczynowy między ilością dostarczonego towaru w danym okresie czasu a jego ceną, ceteris paribus: wraz ze wzrostem ceny towaru wzrasta również ilość dostarczonego towaru; wraz ze spadkiem ceny spada również dostarczana ilość, ceteris paribus.

Argumentacja dotycząca prawa podaży ma również w pewnym sensie sens: wyższe ceny ogólnie oznaczają, że zyski firmy rosną, a zatem firma ma bodziec do zwiększania produkcji. Niższe ceny oznaczają niższą rentowność, a zachętą dla firmy jest produkcja mniej. W związku z tym istnieje pozytywny związek między ceną a podaną ilością: im wyższa cena, tym większa podana ilość.

Jednak dla mnie, być może ze względu na sposób sformułowania w definicji „chętny i zdolny do produkcji na rynku w różnych możliwych cenach”, uważam, że negatywny stosunek popytu byłby również stosunkiem ceny do podaży:

Oto moje rozumowanie: jeśli jestem rolnikiem, a jakaś autorytatywna postać, taka jak rząd, która jest zdeterminowana, aby wykreślić wykresy gospodarki z rzeczywistych danych, trafia do jedynego dostawcy kukurydzy, ja, i prosi mnie o zestaw cen, „ile chciałbyś i byłbyś w stanie wyprodukować i dostarczyć na rynek”, najpierw ustaliłem, z jakiego dochodu byłbym przynajmniej zadowolony, prawie określając dla siebie minimalną płacę, i odpowiednio podzieliłem ta płaca minimalna według zestawu cen, o których rząd chce gromadzić dane, aby ostatecznie ustalić, ile chciałbym wyprodukować i dostarczyć za każdą podaną cenę:

Jeśli powiem, że byłbym zadowolony z 500 tygodniowo, a rząd prosi o dane dotyczące cen (10, 20, 30, 40, 50), ponieważ musiałbym sprzedawać mniejsze jednostki kukurydzy za każdą wyższą cenę do osiągnąć 500, które wyznaczyłem jako minimalne wynagrodzenie, jakie musiałbym otrzymać, aby być gotowym i zdolnym do produkcji kukurydzy na rynek, moje jednostki kukurydzy po każdej cenie wynoszą odpowiednio 50, 25, 17, 13, 10.

W ten sposób podaż miałaby negatywny związek z ceną…

Oba rozumowania mają dla mnie sens, jednak nie mogę powiedzieć, że pierwsze, które wyjaśnia prawo podaży, przewyższa przedstawione przeze mnie rozumowanie. Co jest wadliwe w tym rozumowaniu?

Jedną z wad twojego rozumowania, w której dostajesz negatywny związek między ceną a podażą, jest przejęcie monopolu. W przypadku monopolisty „krzywa podaży rynku” jako taka nie istnieje! Monopolista patrzy na krzywą popytu i wybiera (!) Swój optymalny punkt, nie rysuje krzywej podaży, ponieważ ma całą moc.

Ponadto, ponieważ monopolista wybiera swój optymalny punkt na krzywej popytu , rozumowanie monopolista (jak można opisać) zawiera krzywą popytu, który jest spadkową cen. Stąd masz tę relację. Ponadto, ponieważ uwzględnia on krzywą popytu, nie możemy mówić o krzywej podaży (która musi być niezależna od krzywej popytu, aby mieć sens) jako takiej.

„Wada” w twoim rozumowaniu polega na tym, że zakładasz, że firma chce mieć ustaloną kwotę przychodów, a następnie dostosuje swoją ilość wyprodukowaną ze zmian cen, aby zawsze mieć tę stałą kwotę przychodów (jednak firma określa wielkość). Wtedy, oczywiście, wraz ze wzrostem ceny, firma będzie produkować mniej, aby nie przekroczyć docelowego poziomu przychodów.

Co jeśli mógłbyś zarobić „600 tygodniowo”? Czy powiedziałbyś „nie, chcę zarobić nie więcej niż 500”? Cóż, może powiedziałbyś to, ty i być może wiele innych osób - ale doświadczenie z rzeczywistych rynków jest takie, że większość firm nie myśli w ten sposób. W ekonomii nie modelujemy niczego, co może się zdarzyć (i wszystko może się zdarzyć, gdy zaangażowani są ludzie); zamiast tego próbujemy modelować to, co zwykle się zdarza.