To fajny pomysł. Będziesz potrzebować jakiegoś gradientu dyfuzji wokół swojego statku. Są trzy modele fizyczne, o których mogę pomyśleć:
Chcesz, aby wyglądało to prawie jak płynne medium, w którym gradient ciśnienia ponownie się równoważy, tj. Gdy miniesz jakieś cząstki, wrócą one z powrotem do twojego śladu (jak woda za łodzią). W tym przypadku pozycje cząstek są absolutne i tylko ich stosunek do gracza tymczasowo modyfikuje ich pozycję renderowania . To trochę tak, jak gdy przesuwasz grubą lupę nad przedmiotami, a dyfrakcja wydaje się sprawiać, że się poruszają - ale tylko do momentu, gdy odsuniesz szkło. W tym przypadku twój statek jest szkłem.
Jeśli chcesz, aby odsunęli się od statku i kontynuowali ruch, gdy się przeprowadzą. To jest jak standardowa fizyka w ogólnie pustej przestrzeni, w której nie ma (lub bardzo małych) gradientów ciśnienia.
Chcesz szybko oddalić cząsteczki od statku, gdy się zbliża, jak w (1) i (2), ale gdy statek zniknie, cząstki będą powoli równoważyć się, aby być w równej odległości po tobie.
Wspólne dla wszystkich trzech rozwiązań : musisz mieć pole dyfuzji, które porusza się wraz ze swoim statkiem. W tym przykładzie nadamy mu okrągły kształt. Następnie wykrywamy wektor, nazywamy go v1, między statkiem a każdą cząsteczką w tym regionie. Odepchnij swoją cząsteczkę wzdłuż tego wektora. To, jak mocno go odepchniesz, będzie zależeć od jego odległości od statku: użyj 1 - v1.magnitude. Ta formuła daje siłę liniową, ale można ją zmodyfikować, aby użyć czegoś innego, jak okrągła krzywa siły, która zmniejsza siłę w kierunku krawędzi. Dzięki temu wyglądałby lepiej, jakby wokół statku znajdował się raczej kulisty niż kołowy gradient ciśnienia.
Dla rozwiązania 1 : Wystarczy teraz zmodyfikować pozycję renderowania tej cząstki (czyli pozycję duszka) przy każdej aktualizacji renderowania , za pomocą tego wektora. Ponieważ robisz to w ten sposób, jest to wyłącznie efekt renderowania i nie ma wpływu na rzeczywistą pozycję cząstki na świecie. Dodajesz więc pozycję świata do przesunięcia renderowania (v1), a teraz masz ładnie przemieszczone cząstki, gdy przechodzisz w ich kierunku lub obok nich, i płynnie cofasz cząsteczki, gdy przechodzisz (za tobą).
Dla rozwiązania 2 : Zamiast po prostu zastosować v1 do pozycji widoku, zastosuj ją przy każdej aktualizacji logiki , do pozycji cząsteczki. Więc p1.position += v1. Więc przykładasz siłę przyspieszającą do cząstki, co przekłada się na prędkość. Prawdopodobnie będziesz chciał, aby prędkość każdej cząstki została wytłumiona, aby stopniowo zwolniły i zatrzymały się po przejściu. Możesz zobaczyć, jak to rozwiązanie spowoduje skupienie cząstek w twojej mgławicy, ponieważ nigdy się nie rozproszą. Nie jestem zbyt realistyczny, jestem pewien, ponieważ mgławice mają w sobie gradienty ciśnienia, bez względu na to, jak słabe w rzeczywistości.
Dla rozwiązania 3: Taki sam jak (2), ale w tym przypadku będziesz musiał ponownie rozproszyć cząstki. Aby to zrobić, jest trochę brutalne podejście, ale ponieważ są to tylko cząstki, a tym samym cukierki, prawdopodobnie nie musisz obejmować dużego obszaru zainteresowania (prawdopodobnie tylko promień playerPosition + maxPlayerSpeedPerTick lub cokolwiek innego obszar prostokątny ogranicza to, do celów logicznych). Każda cząstka przyłoży siłę do drugiej cząstki w obszarze zainteresowania. Zastosują ponownie siły oparte na ich odległościach od siebie. Oblicz wszystkie siły międzycząstkowe w jednym przemiataniu w obszarze zainteresowania, a następnie zastosuj wszystkie siły w jednym przemiataniu. Na koniec upewnij się, że wykonujesz to przetwarzanie siły między cząstkami tylko na cząstkach o zerowej prędkości. A gdy jakaś cząstka osiągnie minimalną prędkość,
Istnieją różne formuły dyfuzyjne itp., Ale myślę, że w tym przypadku proste rozwiązanie działa najlepiej.
