Zastanawiam się: gdybyś był [warunkowy, nie pytam o ludzi, którzy tam byli] sztuką (lub poligrafią lub reklamą, nie jestem pewien, jaki byłby wtedy tytuł) studentem lub specjalistą lata 70., o czym rozmawiałbyś ze swoimi kolegami / kolegami z klasy?
Nie mam na myśli tego, czego będziesz się uczyć na zajęciach, ale co byś wtedy uważał za przedmioty rewolucyjne (a może trochę wywrotowe)? Jakie były trendy, nowe pomysły, o których ludzie mówili?
Mogą to być studenci z Ameryki lub Europy. Właściwie myślę o uniwersytetach latynoamerykańskich, ale zdaję sobie sprawę, że to może być zbyt specyficzne. I chyba musieli rozmawiać o tych samych rzeczach.
Wiem na przykład, że studenci nauk społecznych dużo rozmawiali o Levi-Straussie. Co było zabronione w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej, ponieważ zostało uznane za „niebezpieczne”. Wyobrażam sobie, że może studenci sztuki mówili o ... postmodernizmie? Feminizm? Naprawdę nie wiem i byłbym wdzięczny za twoją pomoc.
Odpowiedzi:
Nie jestem ekspertem i nie byłem studentem w latach siedemdziesiątych, ale pamiętam niektóre wstrząsy polityczne, nurty i wydarzenia społeczne i kulturalne.
Projektowanie jest informowane, rozwijane w powiązaniu z polityką i wydarzeniami w społeczeństwie lub jako reakcja przeciwko niej.
Tak, w latach siedemdziesiątych zdecydowanie było sporo estetyki hipisowskiej; do tego czasu stało się bardziej akceptowane i bardziej popularne. Elementy psychodeliczne nie są już tak „niebezpieczne” i wywrotowe, „pokój i miłość” obywatelskiego nieposłuszeństwa i pokojowego protestu, wraz z ich organiczną wielokolorową estetyką „musiałyby”: nieuchronne wahania polityczne.
Lata sześćdziesiąte. Hippy-dippy:
W latach sześćdziesiątych eksperymentowano z technikami drukowania, a szaleństwo polegające na wlewaniu kilku kolorów do tego samego koloru dobrze w drukarkach offsetowych. Ostateczny rezultat jest taki, że całość staje się brązowawa, ale możesz wydrukować sporo, zanim kolory się zmieszają, i dostaniesz kilka plakatów, które są nieco inne. Tj .: nie byłoby rastra. Nie mogę znaleźć żadnego przykładu, ale wyobraź sobie, że umieściłeś w tym kilka kolorów:
Edycja: znalazłem zdjęcie, którego szukałem:
Lata sześćdziesiąte. Czy kupiłbyś tę szminkę?
Choć album Miltona Glasera Boba Dylana został wyprodukowany w 1967 r., Pokazuje ścisły język wizualny. Chodzi mi o to, że „hipisowate” włosy nie są w dzikich hipisowskich kolorach. Są wyciszone. Czcionka i sylwetka mówią o minimalistycznym kontraście.
Istnieje duża różnica między tym, co możesz nazwać projektowaniem korporacyjnym, a podprądami zakorzenionymi w pewnego rodzaju oddolnych językach wizualnych. Jeśli szukasz „1970 design”, dostaniesz wiele - co wielu postrzegało - wysokich efektów wizualnych, projektów dla firm i nowej, cudownej technologii. Wciąż jest dużo kolorów, ale niewiele organicznych kwiatów. Zmierza w kierunku prostszych elementów graficznych. Porównaj projekty biznesowe z okładkami LP, plakatami koncertowymi, oddolnymi wydarzeniami kulturalnymi itp., Istnieje duża luka.
Lata siedemdziesiąte. Czy kupiłbyś to?
I oczywiście istnieje kontrowersyjna sztuka Andy'ego Warhola, który „bezwstydnie” skomercjalizował sztukę. Myślę, że można go nazwać mistrzem płaskiego projektowania: D.
Oto Liza Minelli:
Niepokoje społeczne i konflikty w 1968 r. Były gwałtowną reakcją na elity wojskowe, kapitalistyczne i biurokratyczne. Wiele rządów odpowiedziało eskalacją represji politycznych i przemocy fizycznej. Pokojowy protest nigdzie nie poszedł. Mężczyzna na ulicy, anty-establishment. Zimna wojna, prawdziwa wojna, rewolucje, upadek imperium brytyjskiego, Mao zmarł. Świat był duży, zimny, niebezpieczny i zagmatwany. Roboty, science fiction, eksploracja kosmosu, gwiezdne wojny, dystopie, manipulacje genetyczne; świat stawał się obcy. Nadzieja, że świat może być lepszy niż była, osłabła.
Wprowadź punk
Każdy może stworzyć wszystko. Każdy może tworzyć muzykę. Technologia wówczas ułatwiała większej liczbie osób zajmowanie się sztuką, muzyką i projektowaniem. Klasycznym tego przykładem są oczywiście Sex Pistols. To był bałagan, to zrób to sam, było głośno (pod każdym względem tego słowa). Wzięli szanowane symbole i dokonali ich analizy: królowej, flagi, religii, polityków. Siatka była naprawdę poza oknem, zasady i spójność były dla sissies. Gdybyś był głuchy na dźwięki, byłby to plus jako piosenkarz. The Clash został skrytykowany jako zbyt „melodyczny”, a nie „prawdziwy” punk. Klasa wyższa.
A oto gra o portrecie Andy Warhols Marilyn Monroe:
Ruch feministyczny w latach 70. zabrał elementy punkowi; to był wizualny język protestu. Koncentrował się wokół kobiecego ciała, prawa do wolności seksualnej, równej płacy i solidarności z kobietami na całym świecie.
Solidarność z wietnamskimi kobietami podczas wojny w Wietnamie:
Będąc studentem w latach siedemdziesiątych, pomyślałbym, że między punkiem a „dobrym gustem” będzie dość duża przerwa i wojna okopowa. Postmodernistyczna (termin gardzę) i analityczna dekonstrukcja zderzyły się z „uliczną” estetyką. Inne elementy to estetyka „maszyny”, grafika i muzyka Davida Bowiego i Pink Floyda byłyby przykładami. Zgadnij, możesz to nazwać surrealizmem maszynowym (w przeciwieństwie do hipisowskiego surrealizmu organicznego), maszyną ludzką i ponownym odkrywaniem naszej tożsamości w stosunku do tego, kim jesteśmy i co tworzymy (tj. Technologii).
Warto zauważyć, że ruch punkowy był oczywiście przeciwny komercjalizacji. Ponieważ te, które są częścią punka, starzeją się i możemy im sprzedawać rzeczy, „ich” język staje się coraz bardziej popularny, choć w łagodniejszej wersji. Tak jest w wielu przypadkach.
Nie jestem pewien, czy rzeczywiście odpowiedziałem na twoje pytanie, ale była to próba umieszczenia go w kontekście historycznym.
(następne będą lata osiemdziesiąte i szalony boom gospodarczy. Ale teraz wystarczy).
źródło
Oczywiście omawiane kwestie były bardzo subiektywne i będą się znacznie różnić od krajów o tak różnych środowiskach politycznych, jak w latach 70.
Pozwólcie, że podzielę się moją pamięcią o koncepcjach graficznych, które uważałem za fajne w Niemczech, kiedy byłem nastolatkiem. Zdaję sobie sprawę z tego, że nieuchronnie jest to raczej całościowy, wąski i osobisty pogląd.
Większość projektów była pod silnym wpływem następstw 60-letniego hipisowskiego kwiatu-mocy. Ale ich koncepcje stały się bardziej skonsolidowane i skomercjalizowane. Narkotyki i ich wpływ na stan psychiczny zaowocowały „ Psychedelią ”, która została przeniesiona na prawie wszędzie, jak filmy, reklamy i muzyka.
Znalazło to również odzwierciedlenie w grafice okładek płyt winylowych, które często miały motyw fantastycznego surrealistycznego świata:
Miał na to duży wpływ surrealizm, głównie dzieła Salvadora Dali lub Yvesa Tanguy .
Ogólnie zaokrąglone organiczne struktury i ozdoby kwiatowe zastąpiły minimalistyczny styl Bauhaus , przynajmniej w tych obszarach, które twierdzą, że są młode i modne. Czcionki takie jak Banana Split można znaleźć wszędzie.
Artykuły papiernicze często były mocno zdobione, w tym papier do pisania i koperty.
Główni projektanci lat siedemdziesiątych, tacy jak Lugi Colani, dostosowali tę organiczność do prawie wszystkiego:
Minimalizm Bauhausu, wyraźne geometryczne nieorganiczne linie były nadal obecne w latach 70-tych. Przeżyli do dziś, ale do tego czasu uważano je za „kwadratowe” .
źródło