W jakim wieku powinieneś pozwolić swoim dzieciom wyjść samotnie?

Niezależnie od tego, czy chcesz odwiedzić przyjaciela, który mieszka kilka ulic dalej, czy pójść do parku samemu, czy pójść do lokalnego sklepu, w jakim wieku pozwalasz swoim dzieciom wyjść samemu?

A jakie zasady ustanawiasz?

Przede wszystkim musisz sprawdzić prawo swojego kraju. W Polsce nielegalne jest pozostawianie dzieci bez nadzoru, gdy mają mniej niż 7 lat (jest jednak kilka wyjątków).

Powinieneś pozwolić swoim dzieciom wyjść samotnie tak szybko, jak to możliwe, ale nie wcześniej niż są gotowe :) I jeśli i tylko jeśli jesteś na to gotowy. Myślę, że ważne jest, aby dziecko wychodziło samotnie, to pierwszy duży krok w kierunku bycia dorosłym.

6-7 lat to przyzwoity wiek, aby zacząć pierwsze samotne spacery. Pozwól dziecku, najlepiej z przyjacielem w tym samym wieku, bawić się samotnie na placu zabaw w pobliżu domu - najlepiej byłoby, gdyby znajdował się w zasięgu wzroku Twojego domu, abyś mógł od czasu do czasu patrzeć. Ostrzeż ich, aby nie zboczyli z placu zabaw. Dzieciak powinien też znać na pamięć swój pełny adres.

9-10 lat to dobry czas na rozszerzenie dozwolonego zakresu zabaw dla dzieci. Niech pójdą do ulubionej i nieco odległej kawiarni, lodziarni itp. Dobra zasada: nie jeźdź transportem publicznym.

Około 13-14 lat Twoje dziecko jest wystarczająco dorosłe, aby udać się do odległego parku środkami transportu publicznego, na imprezę w domu przyjaciela, a nawet na noc u przyjaciela bez nadzoru rodziców.

Zasady, których należy przestrzegać dla dzieci:

• wiedz, żeby nie rozmawiać z nieznajomymi i nigdy nie iść nigdzie z nieznajomymi
• znam jego adres, imię i nazwisko, imiona rodziców, numery telefonów rodziców na pamięć
• zawsze miej telefon komórkowy, zawsze miej włączony i z włączonym dźwiękiem
• zawsze mów, dokąd jadą i kiedy wrócą - wprowadzaj kary ograniczające nowo uzyskaną swobodę spóźnienia (lub zapominania o telefonowaniu)
• zawsze zapewniaj miejsce na nocleg / przyjęcie

Ważnym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę, jest dojrzałość twojego dziecka - czy jest on osobą odpowiedzialną (jak na swój wiek)? Czy naprawdę ufasz mu, że wyjdzie sam? A także - jak wygląda twoja okolica? spokojne przedmieścia czy hałaśliwe centrum miasta? czy jest ruch czy dużo ludzi chodzi? czy czujesz się tam bezpiecznie? Jakie są zagrożenia?

Niezależnie od tego, czy chcesz odwiedzić przyjaciela, który mieszka kilka ulic dalej, czy pójść do parku samemu, czy pójść do lokalnego sklepu, w jakim wieku pozwalasz swoim dzieciom wyjść samemu?

Mój młodszy syn ma 12 lat i wie, jak jeździć autobusem do kilku miejsc, ale jeszcze nie wie, jak przenieść się do drugiego autobusu. Może iść do domu przyjaciela. Może iść 20 minut do sklepu spożywczego. Może przejść obok i poprosić o pozwolenie na zabranie psa na spacer. Może założyć hełm i jeździć na rowerze po okolicy (cztery przecznice z wyraźnymi ogranicznikami).

A jakie zasady ustanawiasz?

Na tym etapie mam ścisłą kontrolę. Musi zapytać najpierw, zanim opuści nasze podwórko, musi iść tam, gdzie powiedział, że pójdzie, nie gdzie indziej, i musi wrócić w wyznaczonym czasie.

Jeśli jest jakiś błąd w odniesieniu do tych zasad, to następnym razem nie dam mu tak dużej niezależności.

Powiedziawszy to, muszę być szczery i powiedzieć, że kiedy to dziecko miało trzy lata, wędrował po najbliższej okolicy, spontanicznie odwiedzając sąsiadów. Mieszkamy na jednej przecznicy ślepej ulicy (cul de sac). Gdybym choć na chwilę odwrócił się, wyszedł za drzwi. Jedynym sposobem, w jaki udało mi się to rozwiązać, było zdobycie zabawkowego krótkofalówki. Musiałbym go związać, żeby nie odwiedzał jego okolic.

Zasadą było, że gdybym zadzwonił do niego na krótkofalówkę, musiał odpowiedzieć. Ponadto, jeśli powiedział mi, że idzie do domu sąsiada X, a X nie było w domu, musiał osobiście sprawdzić się z mamą, telefonicznie lub krótkofalówką i poprosić o pozwolenie, zanim zapuka do drzwi Y.

Pamiętaj, aby sprawdzić prawa, w których mieszkasz. Prawne i rozsądne nie zawsze się pokrywają.

Kiedy dorastałem w Kanadzie, w wieku 3-4 lat przechodziliśmy przez ulicę lub chodziliśmy do domu sąsiadów. O piątej ja i wszyscy moi przyjaciele szli pół mili do sklepu spożywczego na posyłki i do samej szkoły. O ósmej mój „samotny” zasięg wędrówki obejmował promień około 5 mil, w tym rezerwat dzikiej przyrody, dzielnice klasy średniej, kampus uczelni, rzeki i jeziora, centrum handlowe oraz dwie bazy wojskowe.

Dzisiaj w Japonii czterolatki korzystają z publicznego systemu transportu publicznego. Jest nawet reality show dla dzieci o nazwie „My First Errand”, który śledzi dzieci w wieku dwóch lub trzech lat, które same załatwiają sprawy, a jednocześnie są potajemnie śledzone i filmowane. https://www.theatlantic.com/amp/article/408475/

Z drugiej strony, dzisiaj w Stanach Zjednoczonych ludzie są ścigani za to, że ich jedenastolatki grają na własnym podwórku bez nadzoru. Co ciekawe, dzięki obiektywnym środkom dzieci są dziś bezpieczniejsze niż kiedykolwiek.

Mój 7-latek (skończył 7 miesięcy temu) niedawno zyskał przywilej chodzenia sam do pobliskiego parku. Jest w zasięgu wzroku od naszych okien, nie dalej niż 150 metrów od naszego mieszkania. Daje jej czas na powrót do domu, a ta odległość zawsze przychodzi za kilka minut wcześniej. Kocha niezależność. Aby ją obserwować, można by pomyśleć, że wolno jej było jechać samotnie przez miasto (coś, co nie wydarzy się przez co najmniej rok lub dwa).

Jest to dla mnie zbyt ogólne, aby jakakolwiek konkretna odpowiedź działała wszędzie dla wszystkich ludzi. Istnieje zbyt wiele rozbieżności w lokalizacjach, w których żyją ludzie, lokalnych prawach oraz różnych poziomach dojrzałości i niezawodności od jednego dziecka do drugiego.

Jeśli jest to zgodne z lokalnymi przepisami i czujesz się pewnie, że Twoje dziecko może poradzić sobie z poziomem wolności, a także czuje się z nim dobrze, to prawdopodobnie Twoje dziecko jest wystarczająco duże. Nie ma sposobu, aby powiedzieć, jaki jest to wiek dla innej osoby niż Twoja, ponieważ tylko Ty znasz swoją sytuację i poziom potrzeb. Jeśli nie potrzebuję, aby moje dziecko chodziło samotnie, często wybieram je. Mój syn ma przyjaciela, który odwiedza w naszej okolicy, niedaleko. Zasadniczo wolno mu iść sam, o ile wie, że są w domu i wiedzą, że nadchodzi. On ma dziesięć lat. Jest to również dozwolone tam, gdzie mieszkam legalnie. To powiedziawszy, moje prawa są raczej arbitralne i nie daje absolutów, więc mogliby również zdecydować o oskarżeniu mnie, gdyby doznał obrażeń w sposób, który według nich powinien wiedzieć. że bycie starszym mogło zmienić ten wynik. Więc to jest rozmyta okolica. Technicznie technicznie mógłbym zostawić go w domu samego. Tak długo, jak nic nie pójdzie źle, jeśli ktoś zgłosi, że zostawiłem go samego w domu, nikogo to nie obchodzi, to nie jest problem. Gdyby jednak, gdy mnie nie było, rozpalił ogień w mojej kuchni, wówczas mogłem zostać oskarżony, ponieważ mogliby powiedzieć, że w wieku 15 lat lepiej zrozumiałby bezpieczeństwo i narażam jego życie na opuszczenie go, gdy był „zbyt niedojrzały”, aby zajmij się tym. Mogli również ustalić, że to był tylko wypadek i nic nie robić. Mogę więc powiedzieć, że wiem, że przepisy prawne nie zawsze są absolutne lub jasne w sprawie ograniczeń wiekowych. Nie zostawiam go w domu samego. Nie sądzę, żeby był na to gotowy, podałem tylko przykład. prawnie. Tak długo, jak nic nie pójdzie źle, jeśli ktoś zgłosi, że zostawiłem go samego w domu, nikogo to nie obchodzi, to nie jest problem. Gdyby jednak, gdy mnie nie było, rozpalił ogień w mojej kuchni, wówczas mogłem zostać oskarżony, ponieważ mogliby powiedzieć, że w wieku 15 lat lepiej zrozumiałby bezpieczeństwo i narażam jego życie na opuszczenie go, gdy był „zbyt niedojrzały”, aby zajmij się tym. Mogli również ustalić, że to był tylko wypadek i nic nie robić. Mogę więc powiedzieć, że wiem, że przepisy prawne nie zawsze są absolutne lub jasne w sprawie ograniczeń wiekowych. Nie zostawiam go samego w domu. Nie sądzę, żeby był na to gotowy, podałem tylko przykład. prawnie. Tak długo, jak nic nie pójdzie źle, jeśli ktoś zgłosi, że zostawiłem go samego w domu, nikogo to nie obchodzi, to nie jest problem. Gdyby jednak, gdy mnie nie było, rozpalił ogień w mojej kuchni, wówczas mogłem zostać oskarżony, ponieważ mogliby powiedzieć, że w wieku 15 lat lepiej zrozumiałby bezpieczeństwo i narażam jego życie na opuszczenie go, gdy był „zbyt niedojrzały”, aby zajmij się tym. Mogli również ustalić, że to był tylko wypadek i nic nie robić. Mogę więc powiedzieć, że wiem, że przepisy prawne nie zawsze są absolutne lub jasne w sprawie ograniczeń wiekowych. Nie zostawiam go w domu samego. Nie sądzę, żeby był na to gotowy, podałem tylko przykład. wtedy mogłem zostać oskarżony, ponieważ mogliby powiedzieć, że w wieku 15 lat lepiej rozumie bezpieczeństwo i narażam jego życie na opuszczenie domu, gdy był „zbyt niedojrzały”, aby sobie z tym poradzić. Mogli również ustalić, że to był tylko wypadek i nic nie robić. Mogę więc powiedzieć, że wiem, że przepisy prawne nie zawsze są absolutne lub jasne w sprawie ograniczeń wiekowych. Nie zostawiam go w domu samego. Nie sądzę, żeby był na to gotowy, podałem tylko przykład. wtedy mogłem zostać oskarżony, ponieważ mogliby powiedzieć, że w wieku 15 lat lepiej rozumie bezpieczeństwo i narażam jego życie na opuszczenie domu, gdy był „zbyt niedojrzały”, aby sobie z tym poradzić. Mogli również ustalić, że to był tylko wypadek i nic nie robić. Mogę więc powiedzieć, że wiem, że przepisy prawne nie zawsze są absolutne lub jasne w sprawie ograniczeń wiekowych. Nie zostawiam go w domu samego. Nie sądzę, żeby był na to gotowy, podałem tylko przykład.

W tym wieku nie czułbym się swobodnie, pozwalając mu udać się do miejsc publicznych, gdzie inni mogą być obecni. Nie każę mu chodzić sam do sklepu, chyba że jest to szybka sprawa (jak po prostu chwytanie jajek) i czekam w samochodzie z innymi dziećmi. Nie wydaje mi się gotowy i nie prosi o więcej, więc myślę, że zdaje sobie sprawę, że też nie jest gotowy.

Mam nadzieję, że będzie gotowy do 15, przynajmniej w tym obszarze. Gdyby tego nie zrobił, zastanowiłbym się nad sposobami na zwiększenie jego pewności siebie i umiejętności radzenia sobie z różnymi sytuacjami, w których mógł się natknąć, oraz nauczyłem się umiejętności rozwiązywania problemów. Gdybyśmy mieszkali w innym rejonie, wiek ten może być starszy lub młodszy, ale dla niej 15 lat jest całkiem przyzwoite. Mam 3 młodych i 2 dorosłych, a dorośli chodzili do szkoły od 12 do 12, gdy pogoda dopisała. Pozwolono im na kilka krótkich wypadów między 15 a 15 rokiem życia, jakbym zabrał je do miejsca z przyjaciółmi, zostawił je na kilka godzin i odebrał. Aby przejść całkowicie sam, ogólnie 15 było ze mną w porządku. Mogą też pójść, tak jak teraz mój syn, do określonego domu wcześniej.

Jeśli chodzi o zasady, to tutaj jest podstawowe. Powiedziałem im takie rzeczy (chodząc do szkoły), jak np. Nie jeźdź od nikogo, nawet jeśli myślisz, że je znasz, wróć prosto do domu / idź prosto tam, nie rozmawiaj z dorosłymi, których nie znasz. Jeśli ktoś sprawia, że ​​czujesz się dziwnie , zaufaj temu i idź do najbliższego domu i zapukaj do drzwi. Zwykle sam ten wystarczy, aby dziwna osoba zmieniła swój pomysł, że będzie cię celować. Kazałem im także nosić rogi powietrzne, gdy wczesną zimą było ciemno. Jeśli wysadzenia, że ludzie będą się aby zobaczyć co się dzieje. Odstraszy także większość zwierząt. Kiedy byli starsi, obowiązywały takie zasady, jak brak picia, zakaz wchodzenia do czyjegoś domu bez domu rodziców, takie rzeczy.

Właściwie myślę o 15 lub 16 z przyjacielem. Świat może być niebezpiecznym miejscem bez wskazówek. Jeśli chodzi o zasady, powiedziałbym, aby nauczyć się trochę samoobrony na wypadek, gdyby ktoś próbował ich skrzywdzić, ale powiedziałbym też, aby skupić się na tym, dokąd chcesz się udać, i nie rozmawiać z nieznajomymi, chyba że nieznajomi są autorytetem.

Powiedzmy, że jestem 14-letnią dziewczynką i istnieje ogromna lista rzeczy, których nie wolno mi robić:

• Spędzaj czas z chłopcami • zdobądź akryle • noś bluzki • musisz być w domu do 4:30, kiedy nie gram. Minutę później • Nie wolno farbować włosów • być w łóżku przez 8:30 Etc ....

Ale te ograniczenia sprawiają, że chcę się zbuntować. Zrezygnowałem z przestrzegania tych zasad, ponieważ czułem się, jakbym był traktowany jak małe dziecko. Miej zasady, ale nie bądź ekstremalny, bo my, dzieci, wkrótce się zbuntujemy, a sprawy wymkną się spod kontroli. Zostałem po szkole do późna, bo nie pozwolono mi oglądać, jak moja przyjaciółka robi sobie paznokcie bez wyraźnego powodu, po prostu były jak nie, ale miałem już dość i poszedłem i tak nie powiedziałem im, że po prostu zwaliłem się do domu późno

W wieku 8 lat możesz pozwolić swojemu dziecku lub dziecku chodzić po dużych sklepach obok siebie w wieku 6-7 lat, możesz pozwolić im chodzić po małych sklepach w wieku około 8 lat. idą do domu znajomych samotnie około 13-14 lat, możesz pozwolić im iść tam, gdzie chcą siebie