Jak rozwiązać lęk dziecka przed wojną?

Raz na miesiąc na Hawajach będą przeprowadzane testy syreny ostrzegawczej. Przypuszczalnie rząd zacznie rozpowszechniać informacje o schroniskach i sposobach schronienia w miejscu, a niektóre szkoły dodają szkolenia w stylu „Kaczki i ochrony” do swoich strategii przygotowań na wypadek sytuacji kryzysowych.

Pamiętam, jak jako małe dziecko (7-9 lat) z przełomu lat 70. i 80. trenowałem w szkole, czytałem nagłówki o możliwej wojnie i czułem niepokój, martwiąc się, że wojna nagle wybuchnie na naszym podwórku i moja rodzina byłaby dotknięta. Nie wierzę, że wyraziłem ten strach przed dorosłymi i po prostu żyłem z nim przez lata.

1. Jak mogę wyjaśnić sytuację moim dzieciom bez ich straszenia lub bliznowania?
2. Jakie pytania mogę zadać, aby odkryć ukryte lub nierozwiązane lęki i niepokoje?
3. Kiedy lub w jakim wieku należy omawiać te sprawy na przemian, jak należy do nich podchodzić na każdym etapie życia?
4. Jakich mentalnych i emocjonalnych narzędzi mogę ich nauczyć, aby mogli radzić sobie z tymi zmartwieniami i niepokojami w nieznanych sytuacjach?
5. Gdzie znajdę dodatkowe zasoby, które pomogą mi - pod względem słów kluczowych lub wyszukiwanych haseł - książek, instrukcji, nauczania lub specjalistów, które pomogą mi rozwiązać ten problem?

Mam dużą rodzinę z dziećmi w wieku od 1 do 17 lat, więc proszę nie ograniczać swoich odpowiedzi do hipotetycznych dzieci w wieku 7-9 lat, kiedy byłem pierwotnie w obliczu tych obaw. Zwrócono również uwagę, że dzieci już uczestniczą w wielu innych ćwiczeniach, więc chociaż skupiam się na wojnie, rozważ uogólnienie swojej odpowiedzi, jeśli ta sama rada dotyczy wielu rodzajów zdarzeń wywołujących lęk.

Po pierwsze, chciałbym zauważyć, że dzieci (i ogólnie ludzie) biorą wskazówki od innych - więc jeśli jesteś bardzo niespokojny, inni (dzieci) też będą.

Powiedziałbym dzieciom, że złe rzeczy mogą się zdarzyć, ale przygotowane przetrwają. Świat nie zawsze jest bezpieczny i nie zawsze możemy kontrolować własne bezpieczeństwo - ale możemy się przygotować.

Tak jak w przypadku pożaru budynku, jeśli wszyscy wiedzą, co robić, większość będzie w porządku. Nie oznacza to, że budynki zawsze się zapalają, niektóre budynki nigdy się nie zapalają, ale wszyscy nadal ćwiczą ćwiczenia przeciwpożarowe.

To samo dzieje się z wojną - niektóre się zdarzają, większość nigdy tego nie robi, ale wciąż ćwiczymy, tak że mniej osób zostaje rannych.

Myślę, że z drugiej strony może być użyteczne dla osoby (lub dziecka w tym przypadku) rozwiązanie własnego lęku, a pokonywanie lęku uczy lekcji na temat pokonywania lęków. Zadawanie pytań typu „dlaczego się martwisz?” może pomóc, zachęcając kogoś do powiedzenia o tym, co ich przeraża. A jeśli to nie pomoże, mówiąc im, że nawet jeśli są niespokojni, wybierają między zamrożeniem a przejściem dalej.

Tylko moje myśli.

Ogólnie potraktowałbym to rzeczowo.

Oto kilka pomysłów.

(1) Podejście poznawcze. Pocieszające może być przeglądanie niektórych statystyk razem i umieszczanie ich w lodówce, gdzie można się do nich odwoływać tak często, jak to konieczne.

Mam dziecko podatne na lęki, które w wieku około 6 lat miało natrętne myśli, gdy jego drugi rodzic podróżował samolotem do pracy. Bał się, że rodzic zginie w katastrofie lotniczej.

Sprawdziliśmy statystyki dotyczące śmierci latając i porównaliśmy liczbę zgonów rocznie z liczbą lotów wykonanych rocznie. Ta część jest tym, co wkładamy do lodówki. Cienkość ułamka i ogrom mianownika były bardzo uspokajające dla mojego syna. Tak, istniała niezerowa szansa katastrofy lotniczej, ale liczba była tak mała, że ​​poczuł się pewnie.

(2) Humor. Kiedy to samo dziecko obawiało się, że samolot zrzuci bomby na nasze miasto, mój partner opracował wymyślną fantazję o tym, że nasz sąsiad, Mark, ma w swojej piwnicy tajny arsenał, którego użyłby do obrony naszego miasta. To było zabawne, jak zrobił to mój małżonek. Domy w naszym sąsiedztwie nie mają piwnic - wszystkie są zbudowane na płytach. Również sąsiad Mark był takim niewinnym facetem - każdego ranka wyjeżdżał codziennie do pracy w lokalnym college'u, w swoim zgrabnym garniturze i niebieskim krawacie, i zawsze zakładał słomkowy kapelusz do koszenia trawnika w sobotę, i zawsze wychodził na podjazd po swoje córki po lody. Szczegóły brzmiały więc absurdalnie. Historia zaczęła tak: Cóż, my nie trzeba się martwić, mymoże odpocząć, bo Mark jest w pracy! A potem przyszedł długi, szczegółowy opis ogromnego arsenału przeciwlotniczego Marka w jego piwnicy. Dla mojego syna było oczywiste, że to gra. Ponieważ historia powtarzała się co wieczór, stał się zabawnym rytuałem, na który czekał.

(3) Krytyczne myślenie. Stopniowo pomóż swoim dzieciom patrzeć na zasady krytycznym okiem, rozróżniając między regułami, które mają sens, a regułami, które nie. Dziecko może docenić fakt, że zasady, które nie mają sensu, mają na celu uspokojenie biurokratów lub polityków. Możesz narysować kilka analogii - np. Struś z głową w piasku. Oto kolejna analogia: miałem bardzo głupiego kota, który lubił kupować w wannie, a następnie próbować się ukryć, ponieważ myślał, że będzie miał kłopoty. Próbował się schować pod kanapą, ale był zbyt duży, by pod kanapą dostać więcej niż głowę. Ale był tak głupi, że myślał, że udało mu się ukryć! Pomyślał, że jeśli nas nie zobaczy, nie będziemy mogli go zobaczyć.

(4) Bezpieczne miejsce. Opracuj koncepcję bezpiecznego miejsca i udaj się tam w wyobraźni. W ten sposób dziecko może poprawić sobie samopoczucie, gdy nie ma rodziców.

(5) Modelowanie. Im młodsze dziecko, tym bardziej będziesz chciał uprościć, ale podstawową ideą jest pozwolenie dziecku zobaczyć, że czujesz strach lub niepokój (o coś innego), a następnie zobaczyć, jak radzisz sobie z tym konstruktywnie (na przykład z trzema bardzo powolne, głębokie oddechy - liczenie palcami podczas oglądania drugiej ręki, być może syczenie przy wypaleniu). To pokazuje, że można czuć strach lub niepokój (walidacja) i pokazuje praktyczny sposób radzenia sobie z tym uczuciem.

Im starsze dziecko, tym bardziej możesz być uczciwy wobec własnych uczuć i opinii, a tym bardziej możesz pracować nad krytycznym myśleniem.

Twoje szczegółowe pytania:

1. Jak mogę wyjaśnić sytuację moim dzieciom bez ich straszenia lub bliznowania? Patrz wyżej. Wyjaśnij, że niektórzy politycy i biurokraci nie mają nic lepszego do roboty niż wymyślanie głupich ćwiczeń dla dzieci w szkole. Ale nie chcemy, aby ich nauczyciel miał kłopoty, więc prześmieszmy ich i przeprowadzimy ćwiczenia.
2. Jakie pytania mogę zadać, aby odkryć ukryte lub nierozwiązane lęki i niepokoje? * Myślę, że w większości przypadków, o ile prowadzisz rozmowy na temat uczuć oraz ogólnie uznajesz i potwierdzasz ich uczucia, prawdopodobnie będziesz w stanie wykryć, jak sobie radzą z radzeniem sobie ze swoimi lękami i obawami. Jeśli jednak podejrzewasz, że obawy i lęki zaczynają być zbyt duże, aby poradzić sobie z nimi konkretne dziecko, terapia może być czymś do rozważenia. Z tyłu John S. March znajduje się kwestionariusz: OCD u dzieci i młodzieży: Podręcznik leczenia poznawczego i behawioralnego, który można wykorzystać do oceny natrętnych myśli.
3. Kiedy lub w jakim wieku należy omawiać te sprawy na przemian, jak należy do nich podchodzić na każdym etapie życia? Podobnie jak wszystko inne, jest to kontinuum. Zacznij od prostych i stopniowo wchodź w bardziej szczegółowe. W przedszkolu na ogół jest jednostka poświęcona uczuciom, gdzie ćwiczą rozpoznawanie i etykietowanie określonych uczuć.
4. Jakich mentalnych i emocjonalnych narzędzi mogę ich nauczyć, aby mogli radzić sobie z tymi zmartwieniami i niepokojami w nieznanych sytuacjach? Zobacz kilka pomysłów na mojej liście (1-5) powyżej.
5. Gdzie znajdę dodatkowe zasoby, które pomogą mi - pod względem słów kluczowych lub wyszukiwanych haseł - książek, instrukcji, nauczania lub specjalistów, które pomogą mi rozwiązać ten problem? Oto artykuł, który może być punktem wyjścia: http://kidshealth.org/en/parents/anxiety.html# .

Jeszcze dwa pomysły. Jednym z nich jest to, że można uczynić strach bardziej znośnym doświadczaniem poprzez bardzo delikatne odczulanie. To trochę tak, jakby codziennie przyjmować niewielką dawkę cyjanku, aby dostać się do trucizny. Kluczem do cyjanku i lęków jest nie przytłaczanie dziecka. Jeśli jesteś tym zainteresowany, możesz zajrzeć do ćwiczeń zapobiegania narażeniu.

Drugim jest to, że pomocne może być partnerstwo ze szkołą dziecka w wieku elementarnym. Zapytaj, w jaki sposób poradzą sobie z tymi tematami, jakiego języka będą używać, czego planują unikać na każdym poziomie ocen twoich małych dzieci. Jeśli uważasz, że nauczyciel planuje coś, co przytłoczy twoje dziecko, odezwij się. Możesz zatrzymać dziecko w domu w dniu, w którym będzie wyświetlane zbyt niepokojące dla niego wideo.

(Nauczyłem się tego na własnej skórze, po tym, jak nauczyciel czwartej klasy mojego syna pokazał film z 11 września 2012 r., Który pokazał zdjęcia ofiar ataku 11 września skaczących na śmierć. W następnym roku przewidziałem problem i poprosiłem nauczyciela o kilka kilka dni wcześniej, jakie były jej plany upamiętnienia 11 września. Podobnie w przypadku Dnia Martina Luthera Kinga).

Moje źródła: zabranie mojego syna na oceny i sesje terapeutyczne; czytanie o lęku i OCD. (Syn podatny na lęk ma diagnozę OCD.)

Dla młodszych dzieci może to porównać do testowania czujki dymu. To, że słychać dźwięk, nie oznacza żadnego niebezpieczeństwa, ale testujesz alarm, aby upewnić się, że nadal działa.