• Kilka miesięcy temu stałem się agnostyczny.
• Nie mam jeszcze dzieci.
• Inni członkowie rodziny są wierzący, ja nie.

Moja mama mówi mi, abym modlił się do Boga i prosiła go o zwiększenie mojej pensji / szczęścia / bezpieczeństwa itp. Mogę poradzić sobie z moją matką.

Moi teściowie proszą mnie, abym modlił się do Boga przed wyruszeniem w podróż. Robię, co chcą (aby ich uszczęśliwić (dla mnie nie jest to wielka sprawa)).

Teraz, gdy moi krewni mówią mojemu przyszłemu dziecku, aby modliło się do Boga z wyżej wymienionych powodów, jak mam mu wytłumaczyć (dziecku), że ten Bóg nie chronił ofiar w komorze gazowej, więc nie ma powodu, aby oczekiwać od niego pomóc uzyskać dobre oceny z egzaminów itp.?

Myślę, że dziecko zapyta - to dlaczego babcia modli się do Boga?
Nie mam na to odpowiedzi.

Mój brat i jego żona nauczyli swoje dziecko (2 lata), że jeśli zrobisz złe rzeczy, Bóg cię ukarze.
Chcę, aby moje dziecko nie czyniło złych rzeczy, ponieważ złe rzeczy są złe, a nie dlatego, że Bóg zamierza ukarać.

Chcę, żeby kiedy dorośnie (około 15 lat), powinien sam zdecydować, czy chce wyznawać religię, czy nie

• do tego czasu powinien mieć wolny umysł. Powinien polegać na sobie, a nie na Bogu.

Nie wiem nawet, co zrobić z „bajkami”. Każdy komiks dla dzieci ma wróżki i wiedźmy.

Nie wiem, czy mądrze jest najpierw wyjaśnić dziecku, że wróżka to zrobiła, a potem, czy pyta, czy to wszystko prawda? Co odpowiedzieć - tak, ale Bóg jest inny niż wróżka? LUB nie, ta historia ma sprawić, że idziesz spać!

Mówiąc jako ateista, którego dziecko ma religijnych dziadków, moją metodą było postawienie religii na równi z jakimkolwiek innym wyborem w życiu i nie podniesienie jej, aby zajmowała jakieś specjalne miejsce, tak samo ważne lub mniej ważne niż wiele innych wyborów w życiu.

Jeśli ktoś wierzy w Boga i chce, abyś zrobił to samo, to od ciebie zależy, czy chcesz. Nie różni mnie to od posiadania przyjaciela / sąsiada / krewnego, który wspiera drużynę sportową A i chce, aby twoje dziecko zrobiło to samo. Dziecko powinno mieć świadomość, że takie rzeczy są osobistymi wyborami, bez osądzania tego wyboru. Wyjaśniłem mojemu dziecku, że jego dziadkowie wierzą w Boga i idą do kościoła, wyjaśniłem też, że nie wierzę, i poparłem to, mówiąc, że właśnie to wybraliśmy, nikt nie ma racji ani przekonań w ich przekonaniach , więc kiedy wysyłają jej materiały religijne na Boże Narodzenie i wszystko, czego ich nie szydzę, po prostu używam tego jako prawdziwego przykładu na temat tego, jak każdy jest inny.

Do czasu, kiedy będą mogli podjąć taką decyzję samodzielnie, po prostu niesprawiedliwe jest zmuszanie ich do uwierzenia we wszystko, czego naturalnie nie mają skłonności. Nie zmusiłbyś dziecka do zmiany jego ulubionego koloru, ponieważ twoi rodzice wolą kolor zielony, w rzeczywistości po prostu nie próbowałbyś egzekwować żadnego preferowanego koloru, po prostu wyjaśniłeś, że są te wszystkie różne i możesz preferować to, co lubisz , a ponadto możesz zmienić zdanie w dowolnym momencie, żaden wybór nie jest poprawny.

Osobiście oderwałbym się od wszelkich rozmów na temat komór gazowych, zanim będą w jakikolwiek sposób przygotowani na spotkanie z taką koncepcją, a tym bardziej nie rozumieją jej, prawdopodobnie będą na tyle starsi, że i tak zaczną dokonywać własnych wyborów. I, jak mówisz, dopiero niedawno zmieniłeś zdanie, więc nie spodziewaj się, że dziecko przeżyje życie z tym, co mu się przedstawia.

Ważniejsza lekcja, jeśli chodzi o ocenę, i to wszystko, że jedynymi osobami, które mogą pomóc w takich sprawach, są same dziecko oraz nauczyciele / przyjaciele / krewni, z którymi są otoczeni. Po prostu nie da się zastąpić próbowania wszystkiego, co najlepsze, i żadna ilość modlitwy / nadziei / życzenia / żebractwa (jakkolwiek chcesz to nazwać) nie wynagrodzi tego.

Jeśli chodzi o bajki itp., Dzieci (z mojego doświadczenia) nie wierzą w to, co widzą, tak sztywno, jak moglibyśmy myśleć jako dorośli. Nie trzeba wyjaśniać, że koty nie mówią, jeśli widzą kreskówkę z gadającym kotem. Zębowe wróżki, elfy, pokemony itp., Ta lista jest długa. Zignoruj ​​medium, skoncentruj się na przesłaniu - jeśli w kreskówce chodzi o bycie przyjaciółmi, o tym mówisz, a nie o tym, że ludzie będący przyjaciółmi są jednookimi, puszystymi kosmitami, którzy tak naprawdę nie istnieją. Tak samo jest z historiami świątecznymi, które otrzymuję dla mojego dziecka, przesłanie jest ważniejsze niż sceneria, więc możesz czerpać z dobroci, dobroczynności i tak dalej, bez konieczności wierzenia (na przykład) Noemu Arka lub 3 mędrców itp.

Mieszkam w chrześcijańskiej rodzinie z pięcioletnią siostrą i podobnie jestem zarozumiały. Na szczęście wiara moich rodziców się różni, więc mogę z nią rozmawiać o wielu sprawach, nawet takich jak ewolucja. Jest bardzo mądra, ale jeśli moim rodzicom uda się wszczepić w jej serca ich szczególne przekonania religijne, może jej być trudno jednoznacznie uzasadnić sprawę w całkowicie obiektywny sposób. Chcę tylko powiedzieć jej, żeby zawsze zadawała pytania. Dwa słowa, których nauczyłem ją zawsze mówić, to „dlaczego” i „jak”, a ona naprawdę lubi je mówić. Być może powinieneś zachęcić swoje przyszłe dziecko, by było tak dociekliwe, jak tylko może (co stanowi wyzwanie dla ciebie jako jej rodzica). W ten sposób możesz w pewien sposób udowodnić jej, że są nierozsądni, a nawet pewnego dnia możesz się od niej wiele nauczyć.

„Jak wychować mojego przyszłego syna, aby zachować otwarty umysł?” Nie możesz!

(zbyt długa, nie przeczytana wersja: rodzic jest najprawdopodobniej osobą, która zamknie umysł dziecka, odrzucając alternatywne poglądy. Dzieci muszą znać alternatywy, aby podejmować prawdziwe i świadome decyzje. Ludzie, którzy powinni być ostrożni, to ci kto zablokowałby dziecku naukę i krytyczne myślenie, niezależnie od tego, czy są to inni, czy sami rodzice. [A krytyczne myślenie nie oznacza odrzucenia nadprzyrodzonego poza kontrolą - to przeciwieństwo krytycznego myślenia.])

Już zasugerowałeś w swoim pytaniu, że prawdopodobnie nie będziesz wychowywać swojego przyszłego dziecka, aby zachowało całkowicie otwarty i bezstronny umysł, nawet jeśli wpływ członków religijnej rodziny nie był obecny, ponieważ będziesz uprzedzony do otwartości (tj. : „jak mam mu wytłumaczyć (dziecku), że ten Bóg nie…”). W ten czy inny sposób wpłyniesz na swoje dziecko. To jest w porządku i należy się tego spodziewać!

Praktycznie każdy ma swoją opinię, a wychowanie dziecka bezstronnego w stosunku do własnych opinii jest niezwykle trudne. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widział, żeby ktokolwiek to robił, nawet ci, którzy próbowali.

Problem

Nie łudzę się myśleniem, że otwartość moich dzieci, którą staram się wspierać, będzie wolna od uprzedzeń do własnych przekonań. Zamiast tego, kiedy pojawiają się dyskusje na temat przekonań, które często z nami robią, staram się wyjaśnić, że „Nie wszyscy wierzą w to samo. Ci członkowie rodziny wierzą [wyjaśnienie współczesnej biologicznej teorii ewolucji]. Ci członkowie rodziny wierzą [wyjaśnienie pogaństwa, czary, religie oparte na ziemi (wiele smaków w mojej rodzinie)]. Ci członkowie rodziny wierzą [wyjaśnienie chrześcijaństwa]. Wierzę [...] ”. Staram się również robić wszystko, co w mojej mocy, aby wyjaśnić, że każdy z nas (nawet ja) może się mylić, ale wszyscy musimy starać się, aby dowiedzieć się, jaka jest prawda.

Być uczciwym

Staram się być jak najbardziej sprawiedliwy, opisując wszystkie różne systemy przekonań, a jeśli czegoś nie wiem, staram się to sprawdzić w obecności moich dzieci. Wiem dużo więcej o nauce oraz o judaizmie i chrześcijaństwie niż inni, więc ogólnie mogę je dość dobrze wyjaśnić. Nie wiem zbyt wiele o religiach członków mojej pogańskiej rodziny, więc po tej stronie staram się wyjaśnić dzieciom.

Wiele osób nie myśli poważnie o swoim „przekonaniu”

Niestety członkowie pogańskiej rodziny na ogół nie są zainteresowani dzieleniem się ani dyskutowaniem o swojej religii. W szczególności dla członków mojej rodziny myślę, że dzieje się tak dlatego, że kierują się tym bardziej, ponieważ jest „fajny” lub dlatego, że „czuje się dobrze” lub pozwala im bardziej pasować do tłumu niż z powodu jakiejkolwiek prawdziwej wiary religijnej. Znajdziesz takich ludzi wśród dowolnej grupy religijnej lub naukowej, nawet wielu myślących naukowo ludzi jest ewolucjonistami, ponieważ nie chcą być postrzegani jako głupi, a nie dlatego, że naprawdę rozumieją i akceptują naukę - to łatwe nazwać kogoś głupim, który sprzeciwia się większości naukowców. Ci ludzie powinni być nieco zaniepokojeni swoim dzieckiem, bez względu na ich wiarę, ale dopóki nie są nachalni, powinni być bezpieczni.

_Real_ problemem

Bardziej martw się o ludzi, którzy odrzucają różne opinie bez odpowiedniego przemyślenia. Jeden z naszych członków rodziny nieustannie oskarża nas o bliskość i wychowywanie dzieci. Dla tej osoby nie wydaje się mieć znaczenia, że ​​nasze dzieci mogą rozmawiać o obu stronach nawy: nasze dzieci mogą powiedzieć, ile lat zwykły świecki nauczyciel nauk przyrodniczych powie ci o ziemi lub ile lat ma skamielina dinozaura jest i jak powstało jedno z nich, a także mogą powiedzieć wam, który dzień tygodnia stworzenia Bóg stworzył ziemię lub który dzień stworzył dinozaury; i mogą prowadzić rozsądną rozmowę w obu kierunkach.

Ci bliscy członkowie rodziny, którzy ironicznie oskarżają nas o bycie blisko (projekcja psychologiczna, ktoś?), Są w naszym przypadku przeważnie świeckimi ewolucjonistami zdenerwowanymi, że uczymy nasze dzieci o biblijnym kreacjonizmie; najwyraźniej czyni nas to bliskimi. Większość członków naszej biblijno-kreacjonistycznej rodziny nie wydaje się mieć problemu z tym, że nasze dzieci uczą się o świeckiej ewolucji - oczywiście się z tym nie zgadzają, ale są bardziej tolerancyjne. Oczywiście dynamika będzie różna dla różnych rodzin. Ci członkowie rodziny, którzy nalegają na zaszczepienie własnych pomysłów, jednocześnie całkowicie odrzucając inne pomysły, to ci, na których musisz uważać najbardziej, bez względu na to, po której stronie ogrodzenia się znajdują.

Wniosek

Z wyjątkiem wyżej wymienionych ślepych fanatyków (bądź ostrożny przy nich), odpowiedzią na twój problem jest wystawienie ich na pomysły i przekonania innych ludzi. Jeśli naprawdę chcesz mieć dzieci o otwartych umysłach, osiągniesz to, pozwalając im zrozumieć alternatywę.

Wszystko, co powiedziałem, upewniam się, że moje dzieci bardzo dobrze rozumieją, gdzie są moje przekonania, a kiedy przychodzi czas, aby iść naprzód z naszym nauczaniem (zazwyczaj musisz wybrać światopogląd, aby iść naprzód), koniecznie uczę z perspektywy mojej przekonanie, ponieważ z definicji moje przekonanie jest tym, co uważam za prawdziwe. Byłoby głupotą, gdybym powiedział: „Twoja ciocia uważa, że ​​X jest prawdą, ale wierzymy, że Y jest prawdą”. a następnie odpowiedzieć na pytanie: „Dlaczego na środkowych kontynentach znajdują się szczątki zwierząt oceanicznych?” z punktu widzenia „X”; oczywiście odpowiem na pytanie zgodnie z tym, w co wierzę, i to, czy zawracam sobie głowę alternatywnym „X” ich ciotki, zależy od mojego nastroju i dostępnego czasu, a także od tego, czy ta myśl przychodzi mi do głowy. Tak więc pielęgnowana jest otwartość, ale nadal oczekuję, że wszystkie dzieci prawdopodobnie uwierzą mi tak samo lub bardzo blisko mnie, gdy będą starsze. I to nie powinno mnie niepokoić, ponieważ ponownie z definicji uważam, że to, czego ich uczę, jest poprawne.

Ten problem wydaje się często pojawiać i myślę, że w dużej mierze wynika z tego, o czym wspomniał w swojej odpowiedzi. Ludzie kładą religię na specjalnym postumencie, jakby to była ważniejsza / ważna / szanowana / wiarygodna rzecz niż jakakolwiek inna opinia. Powoduje to, że do sytuacji podchodzi się zupełnie inaczej niż w przypadku większości innych dyskusji, ponieważ obie strony często mocno przekonują się, że nie można powiedzieć osobie religijnej, że się mylą, ponieważ jest to niegrzeczne, a religia jest szczególna / ważna.

Po zdjęciu tego piedestału staje się on inną historią i nagle mówienie o religii bardziej przypomina mówienie o przeciwstawnych poglądach politycznych. Dyskusja, w której ludzie mogą się rozgniewać i głośno, ale przynajmniej jedna, w której mówi się, że druga osoba jest w błędzie, jest do przyjęcia.

Następnie pojawia się pomysł, że istnieje taka idea, jak „prawdziwa ścieżka”, która wciąż jest dość powszechna w polityce, w której wiele osób nie chce zaakceptować, że mogą się mylić lub że „drugi” może mieć rację . Jeśli można przyjąć , żenagle rozmowy o religii lub polityce stają się czymś bliższym dyskusji, ulubionym smakiem lodów. Bez podwyższonego znaczenia lub podejścia opartego na prawdziwej drodze dyskusja na temat przekonań staje się po prostu: dyskusją na temat tego, w co wierzysz. Nigdy nie słyszymy ludzi pytających „Jak wytłumaczyć mojemu dziecku, że wolę czekoladę, chociaż większość ludzi wokół niego woli wanilię” właśnie dlatego, że akceptujemy, że jest to tylko sprawa osobista. I bardzo szybko oderwalibyśmy się od ludzi, którzy ciągle kłócą się o to, jak grzechem jest jeść lody czekoladowe. (Sam pomysł brzmi śmiesznie, prawda?)

Więc ... aby przejść do właściwej odpowiedzi, mam poniżej 4 Zasad, których powinieneś nauczyć swoje dziecko, aby nauczyło go radzenia sobie z tą sytuacją. (I wiele innych)

Zasada 1: Nie ma cokołów

Są tylko opinie i osobiste przekonania. Wiara człowieka w bogów nie jest bardziej szanowana niż wiara w wizyty obcych. Traktuj je wszystkie w ten sam sposób. Ludzie mają prawo do swoich poglądów, a podstawową zaletą jest nie być osłem dla ludzi poprzez okrucieństwo ich przekonań, ale należy to rozszerzyć na wszystkie przekonania jednakowo .

W większości sprowadza się to do wyciągnięcia kilku rzeczy z ustalonych cokołów, aby można było je omówić na temat tego, czym są: opinie.

Gdy ktoś podzieli się z tobą swoją wiarą, zaakceptuj jego opinie, powiedz „to miło”, a może podziel się swoją opinią. Jeśli odpowiedzą na twoją opinię czymś, co daje ci wyobrażenie, że traktują twoje przekonania jako mniej niż własne (niezależnie od tego, czy wyznawana jest inna religia, żadna religia, czy dlatego, że lubisz inny klub piłkarski lub cokolwiek innego), po prostu zaznacz, że obie są tylko opiniami i że odmówisz dyskusji na ten temat, chyba że obie opinie są na równi.

(Prawdopodobnie zakończy to większość dyskusji religijnych, co jest dobrą rzeczą: nie ma nic pożytecznego z dyskusji na temat religii z kimś, kto uważa, że ​​ich religia jest cenniejsza niż opinia odrębna).

Gdy naprawdę zaakceptujesz fakt, że nie ma piedestałów (a to nie jest tak łatwe, jak się wydaje, będziesz się z tym borykać, ja nadal to robię), możesz dyskutować na temat racjonalnej istoty ludzkiej i możesz przerwać każdą bezsensowną dyskusję z ktoś, kto umieścił swoją opinię na piedestale.

Zasada 2: Zaakceptuj, że ludzie mogą się mylić

Ponieważ wiele z nich jest po prostu. Temat nie ma znaczenia; wpadniesz na ludzi, którzy cały czas się mylą . Musisz się z tym nauczyć. Często uczymy się, czasem otwarcie, a czasem mniej, że ludzie mający autorytet mają rację, ale to po prostu nonsens.

Oznacza to, że będziesz musiał nauczyć swoje dziecko, że ty, rodzic, możesz się mylić. Jego nauczyciel może się mylić. Lokalny pastor może się mylić. Policjanci mogą się mylić. Prezydent może się mylić.

Oznacza to również, że kiedy babcia mówi, że idziesz do piekła, dość szybko zaczniesz myśleć: „ona po prostu myśli, że prawdopodobnie się myli”. Daje to całkiem niezłą obronę przed silnie sformułowanymi (bezpodstawnymi) opiniami.

Więc, co musisz zrobić, gdy ludzie ci powiedzą, zastanów się, czy są one poprawne. Zastanów się, dlaczego tak myślą, czym popierają swoją opinię itp.

Kiedy wchodzisz w religijną dyskusję i ktoś mówi: „Bóg jest temu przeciwny”, możesz pomyśleć, że może się mylić i zapytać: „Dlaczego tak myślisz?” Jeśli powie „Tylko dlatego”, oznacza to, że możesz przechowywać go pod „ich opinią” wraz z argumentami „w ogóle”, a to nie przyniesie ci żadnej wartości.

Jeśli narzekają, że nie powinni tego popierać, ponieważ jest to ich religia, przypomnijcie im o regule 1: wszystko jest tylko opinią; nie ma cokołów. Nieuzasadniony argument na temat religii jest tak samo bezwartościowy jak bezpodstawny argument na jakikolwiek inny temat.

Zasada 3: Zaakceptuj, że możesz się mylić (i prawdopodobnie tak jest)

Ten jest jeszcze trudniejszy i jeszcze bardziej krytyczny. Na świecie jest prawie nieograniczona ilość informacji i niewiele o nich wiesz. Więc zdaj sobie sprawę, że wiele rzeczy, w które wierzysz, szczególnie te, które masz od dłuższego czasu, mogą się mylić.

Bądź gotów wysłuchać ludzi. Zaakceptuj, że może twoja opinia na ich temat, ich opinii lub ich religii była bezpodstawna. Jeśli w coś wierzyłeś, odkąd skończyłeś 6 lat, istnieje duże prawdopodobieństwo, że opinia wymaga aktualizacji. (W końcu prawdopodobnie wtedy też wierzyłeś w Świętego Mikołaja)

Ten jest bardzo ważny, aby uczyć dzieci, ponieważ zapobiegnie im blokada mózgu. Jest to bardzo powszechny warunek wśród dorosłych, gdy raz w coś uwierzą, nigdy nie przestaną w to wierzyć, ponieważ odmawiają przyjęcia, że ​​mogą się mylić. Tak działa indoktrynacja i jest to ostatnia rzecz, którą chciałbyś zrobić dziecku.

Oznacza to również, że nigdy nie przestaniesz się uczyć i podejdziesz do wszystkich sytuacji z pomysłem, że możesz je poprawić. Nawet dyskusje religijne.

(I tak, oznacza to również, że pozostaniesz krytyczny wobec tych zasad, co jest dobrą rzeczą! W końcu mogę się mylić.)

Zasada 4: Wiele osób odmówi przyjęcia tych zasad

Wiele osób stanowczo odmówi przyznania się, że mogą się mylić co do swojej religii lub absolutnie nie zaakceptują ich religii, to tylko ich opinia. Musisz nauczyć się radzić sobie z tymi ludźmi (myślę, że to jest sedno twojego pytania).

Na szczęście pozostałe 3 zasady dają dużo pracy. W ostatecznym rozrachunku nie jest w stanie zmienić opinii osoby, która nie chce, aby zmieniła się jej opinia, ale to też nie jest celem.

Musisz tylko zaakceptować, że się mylą, zachowują swoją opinię na piedestale i nie chcą, aby ich zdanie się zmieniło: oznacza to, że jedyne, co pozostało, to odciąć się od dyskusji. Z szacunkiem, jeśli dasz radę, lub mocniej, jeśli musisz.

Celem jest wychowanie dziecka do krytycznego myślenia, kwestionowanie wszystkiego, nieakceptowanie go z łatwością, chęć dyskutowania o czymkolwiek i zmiany opinii na jego podstawie. Gdy to zrobisz, możesz porzucić swoje dziecko w dowolnej społeczności, a ono będzie miało narzędzia do radzenia sobie z różnicami w opiniach bez wpływu na opinię bezzasadną.

Jako ateista z dziećmi i lekko religijna żona, rodzina i szkoła, to pytanie wciąż mnie niepokoi. Nie znalazłem jeszcze odpowiedzi. I myślę, że pytanie opiera się na kilku nieporozumieniach, które spróbuję wskazać.

Po pierwsze, wyobraź sobie dziecko, które narażone jest tylko na ludzi tej samej wiary / niewiary. Dziecko, które poznaje tylko pobożnych chrześcijan lub tylko zagorzałych sceptyków lub tylko wyznawców pieniędzy, którzy wszyscy zgadzają się we wszystkim. Na szczęście nie znajdziesz tak biednego dziecka. Na szczęście większość dzieci mówi jednej osobie dorosłego, a następnej innej. W ten sposób uczą się radzić sobie z dysonansem poznawczym i podejmują własne decyzje. Jest to kłopotliwe dla wszystkich, ale takie jest życie.

Następnie wyobraź sobie dziecko, które jest chronione przed jakimkolwiek systemem przekonań, aby mógł swobodnie wybierać w wieku 15 lat, jak sugerujesz. Często słyszę ten pomysł, ale jest całkowicie nierealny, prawda? Nikt nie ma „wolnego umysłu”, a następnie wybiera wiarę. Religia nie jest czymś, co wybierasz jako nastolatka. To sprawa środowiska, to zjawisko społeczne. Ludzie się w nim wsiąkają, a potem się przykleja.

Nie możesz nie wpływać na swoje dziecko. Bądź otwarty na swoją opinię i tolerancyjny wobec innych opinii. Nie zastanawiaj się nad tym, zanim będziesz mieć dziecko. Gdy już go masz, przebij się przez nie.

Aktywnie radzę sobie z sytuacją podobną do tej.

Kiedy dzieci były młodsze, wyjaśniłem im, że nie wszyscy wierzą w te same rzeczy. Na przykład istnieje wiele różnych religii o podobnych poglądach, a także religii o różnych poglądach - w tym pogląd, że religie mogą mieć błędną historię.

Wyjaśniłem wtedy, chociaż teraz mogą lepiej rozumieć, że uważałem, że niewłaściwe jest, aby ludzie próbowali uwierzyć w jakąkolwiek konkretną rzecz, dopóki nie będą starsi i będą w stanie zrozumieć problem na tyle dobrze, by sami zdecydować.

Ten rodzaj wyjaśnień pozwala uniknąć bezpośredniego sprzeczania się z opiniami innych osób i po prostu nie muszę sugerować, że nie zgadzam się z poglądami innych osób. Tak więc, jeśli dzieci w ogóle coś powiedzą, może po prostu powiedzieć, że tata mówi, że powinienem poczekać, aż będę starszy, aby zdecydować, w co wierzę, ponieważ wtedy lepiej zrozumiem problemy.

To nie znaczy, że jestem świadomy wszystkich orędowników religii, a nawet ich odczuć. To, co próbowałem zrobić, to dać im powód do powstrzymania się po prostu od zaakceptowania tego, co mówią inni ludzie, gdy są bardzo młodzi - tak propaguje większość religii. Wiedzą także, że uważam, że wykorzystywanie młodych ludzi, poprzez dawanie im przekonań zamiast pozwalania im na formowanie własnych przekonań, nie jest dla nich sprawiedliwe.

Jako osoba z innym poglądem dzielę się elementami moich przemyśleń na te tematy. Na przykład sugeruję, że żałuję, że nie wierzę w niebo i że ludzie udają się tam po przejściu. O wiele fajniej byłoby uwierzyć w te szczęśliwe stwierdzenia - i jestem pewien, że sprawia, że ​​niektóre trudniejsze problemy życia stają się nieco łatwiejsze do rozwiązania. Jednak jasne jest również, że można poradzić sobie z problemami życiowymi bez możliwości polegania na religii w trudnych czasach.

Podobnie robię z problemami z jedzeniem. Każdy chce pchać smakołyki, badziewia, pop i inne nadmiernie słodzone jedzenie na moje dzieci. Karmię je mniej przetworzoną żywnością i mówię im, że jako ojciec mam obowiązek dbać o ich zdrowie najlepiej, jak potrafię, dopóki nie osiągną wystarczającego wieku, aby zrozumieć podejmowane decyzje. Kiedy zrozumieją wystarczająco dobrze związane z tym kwestie, będzie ze mną w porządku, jeśli podejmą decyzje, których ja nie podejmę.

Ta koncepcja braku decyzji lub zarządzania zdrowiem psychicznym lub fizycznym jest czymś, co mogą zrozumieć. Mogę powiedzieć mojemu synowi, starszemu z nich, szanuje tę odpowiedź i zdaje sobie sprawę, że staram się pozostawić otwarte drzwi, aby mógł przejść, gdy tylko zrozumie, co one pociągają za sobą.

I, szczerze mówiąc, cokolwiek moje dzieci same zdecydują, kiedy będą w stanie rozważyć związane z nimi kwestie, nie będzie dla mnie problemem. Jeśli chcą być zewnętrznie religijni, po prostu poproszę, aby uszanowali moje poglądy i nie zawracali mi tym głowy. Wolałbym inaczej, ale zaakceptuję wszystko, co dostanę.

To dla mnie kolejna ważna kwestia - jestem z nimi bardzo jasny, że kiedy jestem zdenerwowany zachowaniem lub wydarzeniem, nie ma to wpływu na moją miłość do nich. Wiem, kiedy byłem małym dzieckiem, myślałem, że mój tata nie lubił mnie, kiedy był na mnie zły, kiedy zrobiłem coś denerwującego. Usunięcie tego rodzaju myśli w młodym wieku, o miłości rodzicielskiej, która różni się w zależności od zachowania, może ułatwić życie w późniejszym życiu, jeśli będą mieli ze mną jakieś poważne problemy (potencjalnie włączając w to poglądy religijne).

Podsumowując, powiedz im, aby nie podejmowali decyzji, dopóki nie będą starsi i nie będą w stanie głębiej zrozumieć problemów życiowych. Możesz być w stanie odizolować je przed niepożądanym wpływem, w tym swoim własnym, i sprawić, by w miarę dorastania patrzyli na rzeczy z własnymi możliwościami. Z pewnością zrozumieją, w różnym stopniu, w miarę starzenia się, jeśli wyjaśnisz rodzicielską odpowiedzialność za działanie w ich najlepszym interesie, dopóki nie przejmą władzy.

Oczywiście, w nastoletnich latach wszystkie zakłady będą wyłączone! ;)

Czy masz na myśli, że jesteś Athiest? Agnostycy wierzą w jakąś uniwersalną energię, siłę lub byt i często przyjmują fragmenty z różnych religii, aby tworzyć własne metafizyczne zrozumienie, zamiast podążać za praktyką jakiejkolwiek religii. Pytam, ponieważ w pewien sposób wpływa to na odpowiedź.

Jeśli jesteś sportowcem i uważasz, że Twoje dziecko powinno być również sportowcem, możesz dołączyć do grup, które oferują środki na wychowywanie dzieci i pomagają w wyjaśnianiu śmierci, a także w jaki sposób reagować na przekonania religijne innych.

Jeśli masz na myśli, że jesteś agnostykiem, weź swoje dziecko na miksturę nabożeństw, spotkań świątynnych i synagog. Możesz także wypróbować broszury i materiały z różnych zasobów, w tym różnych grup wierzeń oraz książek i materiałów opublikowanych przez inne grupy agnostyczne.

W obu przypadkach sugeruję podążanie wyższą drogą i szanowanie innych przekonań, jak tylko możesz. W końcu to rodzina. Nie ma nic złego w prostym stwierdzeniu, że różni ludzie wierzą w różne rzeczy i że chociaż Babcia wierzy, że Bóg jest prawdziwy, nie mówisz - lub mówiąc „podczas gdy babcia wierzy w Boga, który by to zrobił”. . . „Wierzę w (Boga, Moc, Energię, Wyższe Źródło, Bycie - cokolwiek), co nigdy nie… i robi… zamiast tego.”

Samo stwierdzenie różnych przekonań bez osądzania wartości daje dziecku wiadomość, że wierzysz w to, w co wierzysz, ale nie musisz osądzać innych (zaufaj mi, jeśli inni w jej życiu mniej szanują i bądź natarczywy - będziesz wiedział, że twoje dziecko raczej nie doceni tego tak bardzo, jak twój, bardziej pełen szacunku sposób - twoje działania będą mówić o wiele głośniej niż kiedykolwiek słowa.

Kiedy twoje dziecko osiągnie wiek, w którym zaczyna pytać, co jest rzeczywiste, możesz szczerze o tym mówić z punktu widzenia dowodu vs. wiary. W tym momencie, jeśli twoje dziecko mówi coś w stylu: Babcia mówi, że idziesz do piekła, prawda? Można powiedzieć, że ona wierzy, że kiedy ludzie umrą, chyba że wierzą dokładnie tak jak ona, pójdą do piekła. Ponieważ cię kocha, mówi ci to, aby przekonać cię, byś uwierzył tak jak ona. Uważam, że się myli i nie ma dowodu, że ma rację. Następnie możesz udać się do „babci” i podkreślić, że denerwuje ona twoje dziecko, a gdy ją kochasz i rozumiesz jej motywy, musisz się wycofać.

Moim zdaniem po prostu uczysz swoje dziecko z szacunkiem kwestionować wszystko, a następnie (być może prywatnie) formułować opinie oparte na wiedzy, studiach, obserwacji i doświadczeniu. Każde bóstwo, które nie jest w stanie poradzić sobie z faktami naukowymi, jest prawdopodobnie stworzone przez człowieka. Z pewnością prawdziwy bóg nie musiałby być chroniony przed prawdą stworzenia ani innymi faktami naukowymi. To bóstwo znałoby i stworzyło ten świat takim, jaki jest - z wszystkimi naszymi różnicami.

Wyrażanie wątpliwości jest całkowicie w porządku, o ile osoba nie robi tego z pogardą. Bóg (wyznawcy) czczony przez jakąkolwiek grupę jest / nie jest bardziej godny wyśmiewania niż inna grupa, dopóki nie będzie absolutnego dowodu, religia zawsze będzie oparta na wierze. Wiara sama w sobie nie jest ani dobrą, ani złą rzeczą.

Liczy się to, co ludzie robią w imię swoich przekonań religijnych. Działania, za które możemy je łatwo ocenić - niezależnie od tego, czy są to cele charytatywne, terroryzm, wyśmiewanie poległych żołnierzy, czy wywyższanie innych - działania te mają znaczenie. Chodzenie do świątyni, meczetu, kościoła lub leśnej polany - ma znaczenie tylko dla tych konkretnych ludzi i nie ma większego znaczenia dla reszty z nas - lub nie powinno.