Co to tak naprawdę oznacza, że ​​teleobiektywy „spłaszczają” sceny?

To kolejne pytanie o zniekształcenie perspektywy. Rozumiem, że zniekształcenie perspektywy jest przede wszystkim funkcją przechwytywania i oglądania odległości, ale wciąż pracuję nad pełnym zrozumieniem przyczyn „spłaszczenia” scen przypisywanych teleobiektywom.

Wydaje się, że odnosi się to do naszej zdolności rozpoznawania różnic w wielkości, które można przypisać różnicom w odległości od obiektywu u obiektów znajdujących się w pewnej odległości od obiektywu. Jeśli jest to poprawne, to czy po prostu przy większej odległości od obiektu podczas korzystania z teleobiektywu kompresja odbywa się bliżej pierwszego planu, a nie na środku lub w tle z szerokim obiektywem?

Czy można powiedzieć, że efekt kompresji występuje w pewnej odległości od fotografa niezależnie od obiektywu, ale pole widzenia wpływa na to, jak blisko pierwszego planu występuje ten efekt? Czy możesz udostępnić jakieś informacje, które pomogą osobom takim jak ja to zrozumieć?

Efekt spłaszczenia lub kompresji nie jest spowodowany przez określony rodzaj soczewki, dotyczy on wszystkich soczewek w ten sam sposób. W rzeczywistości ta właściwość soczewek dotyczy również naszych oczu. Czynnikiem wpływającym na spłaszczenie jest odległość od aparatu do fotografowanych obiektów.

Rozważ następujące ćwiczenie:

Umieść dwóch przyjaciół w odległości 1 metra od siebie. Ustaw się w jednej linii z nimi, tak abyś był 1 metr od jednego z nich i 2 metry od drugiego. Przesuń nieco w bok, aby zobaczyć oba. Z tej pozycji możesz łatwo oszacować odległość między dwoma znajomymi. Teraz idź 100 metrów z powrotem wzdłuż wyimaginowanej linii wyznaczonej przez twoich dwóch przyjaciół. Ponownie przesuń nieco w bok, aby zobaczyć oba. Czy naprawdę możesz teraz powiedzieć, jak daleko są od siebie? Czy zobaczysz swoich przyjaciół w zupełnie inny sposób, jeśli jeden z nich przesunie się o dodatkowy metr od drugiego? Nie zrobisz tego, ponieważ z odległości 100 metrów różnica metrów nie jest znacząca.

Chodzi o to, że nasze oczy mają stałe pole widzenia, więc oprócz spłaszczania doświadczamy zmniejszenia skali, gdy oddalamy się od obiektów. Za pomocą aparatu możesz powiększyć efekt za pomocą długiego obiektywu. Ale kompresja będzie dokładnie taka sama, niezależnie od używanego obiektywu.

Wikipedia podaje kilka dobrych przykładów zniekształceń perspektywy i pokazuje matematykę związaną z kątem widzenia .

Z tej strony podoba mi się ta animacja sześcianu, który przechodzi od ekstremalnego rozszerzenia do ekstremalnej kompresji , kiedy zmienia się ogniskową i odległość do kamery:

_{Prawa autorskie do obrazu 2007 SharkD , na licencji CC-BY-SA 3.0}

Wyszukaj „potrójny zoom wsteczny” lub „zoom dolly”. Dla wizualnego przedstawienia, ta strona Wikipedii ma dobry przykład: http://en.wikipedia.org/wiki/Dolly_zoom

W rzeczywistości bardzo łatwo jest nauczyć się, jak to działa:

1. Znajdź ładny wyboisty obiekt do sfotografowania z głębokim tłem. Osoba na ulicy to dobry wybór
2. Zdobądź obiektyw zmiennoogniskowy i sfotografuj go jak najbliżej
3. Twórz kopie zapasowe w regularnych przyrostach, powiększając każdy krok, aby uzyskać podobny kadr na każdym zdjęciu
4. Idź do domu i porównaj zdjęcia, aby zobaczyć efekt „spłaszczenia”
5. Teraz wróć i uratuj swój przedmiot ...

Uważam, że efekt ma związek z RATIO odległości od aparatu do różnych części obiektu / sceny. Na przykład, jeśli wykonasz szerokokątne ujęcie twarzy osoby, jej cechy są przesadzone, ponieważ odległość aparatu od nosa może wynosić połowę odległości aparatu od ucha.

Z drugiej strony rozważmy to samo zdjęcie wykonane teleobiektywem (ta sama ramka / kompozycja). W tym przypadku stoisz dalej, więc odległość aparat od nosa: aparat od uszu wynosi około 1: 1. Dlatego teleobiektywy są bardziej pochlebne dla modeli.