Kiedy należy użyć normalnej lampy błyskowej zamiast lampy błyskowej drugiej kurtyny?

Ostatnio pojawiło się wiele pytań, które koncentrują się na poprawie jakości wykonanego zdjęcia, gdzie odpowiedzi krążą wokół za pomocą lampy błyskowej drugiej kurtyny, aby zmniejszyć rozmycie i zamrożenie ruchu.

Dlaczego nie używać przez cały czas drugiej lampy błyskowej? Czy są lampy błyskowe drugiej kurtyny?

Synchronizacja drugiej kurtyny nie robi nic więcej, aby zatrzymać ruch niż pierwsza kurtyna. Powodem zastosowania synchronizacji z drugą kurtyną jest to, że za obiektem widać smugi światła z długim czasem ekspozycji (ponieważ sekwencja jest najpierw otoczeniem, a następnie błyskiem) zamiast z przodu, co wygląda nieco dziwnie.

Na górnym zdjęciu (pierwsza synchronizacja kurtyny) szlak reflektorów pojawia się przed pociągiem, na dolnym obrazie (druga synchronizacja kurtyny) szlaki reflektorów zapalają się przed błyskiem lampy, więc pojawiają się za pociągiem.

Nie mogę sobie wyobrazić ogólnej wady synchronizacji drugiej kurtyny (używam jej cały czas), z tym wyjątkiem, że nie wszystkie aparaty oferują prawdziwą synchronizację drugiej kurtyny. Na przykład aparaty Canon wysyłają sygnał tylko na pierwszej kurtynie. Druga synchronizacja kurtyny jest następnie osiągana poprzez wysłanie czasu otwarcia migawki do lampy błyskowej kompatybilnej z Canon, która wie, że musi czekać określony czas przed wyzwoleniem.

Jednym z powodów, dla których nie należy korzystać z synchronizacji z drugą kurtyną, może być to, że łatwiej jest wykadrować poruszający się obiekt, jeśli skoncentrujesz się na tym, gdzie znajduje się on po naciśnięciu spustu migawki, niż na tym, gdzie będzie po zamknięciu migawki.

Istnieją trzy możliwości:

• „Zwykły” flash
• Pierwsza kurtyna synchronizacji z małą prędkością
• Synchronizacja z drugą prędkością kurtyny

Ten ostatni ma również kilka innych nazw: tylna kurtyna lub tylna kurtyna. Na przykład Nikon nazywa to „tylną kurtyną + wolna synchronizacja”.

Zwykle lampa błyskowa jest tak jasna, że ​​czas otwarcia migawki ma znikomy wpływ na ekspozycję - czas ekspozycji to długość impulsu lampy błyskowej, ponieważ ilość światła wpuszczanego przez resztę czasu otwarcia migawki jest niewielka.

Tryby synchronizacji z długimi prędkościami łączą lampę błyskową z wystarczająco długim czasem otwarcia migawki, aby można było również nagrywać. Daje to w efekcie podwójną ekspozycję: szybka, ostra ekspozycja dopasowana do impulsu lampy błyskowej i długa ekspozycja dopasowana do czasu otwarcia migawki.

Różnica między pierwszą kurtyną a synchronizacją kurtyny tylnej polega na tym, że lampa błyskowa jest wyzwalana w stosunku do długiego czasu otwarcia migawki: oczywiście na początku lub na końcu. (Warto przeczytać trochę i zrozumieć dokładnie, jak działa migawka płaszczyzny ogniskowej , ale nie jest to podstawowa koncepcja korzystania z tych trybów).

Wadą korzystania z trybu synchronizacji z małą szybkością jest to, że wprowadzasz takie same trudności, jak w przypadku zdjęć z długim czasem naświetlania , w których zarówno ruch aparatu, jak i ruch obiektu są istotnymi czynnikami.

Synchronizacja z pierwszą kurtyną ma wyraźny problem: ponieważ najpierw pojawia się pulsujący błysk zamrożenia ruchu i długa ekspozycja po, jeśli obiekt porusza się, otrzymujesz widmowy obraz odsuwający się od ostrego obrazu. Jeśli na przykład zrobisz zdjęcie jadącego samochodu, rozmyta linia reflektorów przesunie się przed kamerą. To wygląda dziwnie dla większości ludzi.

Synchronizacja z tylną kurtyną pozwala tego uniknąć, rejestrując najpierw ślad, a następnie zamrożony obiekt. Jest to również przydatne na przykład dla osób poruszających się w świetle ognia - „duch” wydaje się śledzić ich poprzednie działania, co lepiej pasuje do naszej percepcji i pamięci upływu czasu.

Ale jest też minus: musisz przewidzieć akcję według wybranego czasu otwarcia migawki. Jeśli wybrałeś dwusekundowy czas otwarcia migawki, ekspozycja lampy błyskowej pojawi się dwie sekundy po naciśnięciu spustu migawki. Utrudnia to celowe uchwycenie dokładnej chwili i potrzebujesz większego szczęścia, umiejętności przewidywania i planowania (a nawet to może nie wystarczyć we wszystkich sytuacjach).

Trochę ezoteryczny, ale synchronizacja drugiej kurtyny może w rzeczywistości nie dać wystarczająco dużo czasu na całkowite wyładowanie błysku w przypadku niektórych zewnętrznych (niesystemowych) ustawień błysku. Dzieje się tak głównie w przypadku systemów akumulatorowo-głowicowych z małymi lampami błyskowymi przy dużym zużyciu energii (na przykład zestaw Lumedyne z wieloma wzmacniaczami lub oświetlenie mikrofotograficzne) - wynikający z tego długi czas błysku zwykle oznacza, że ​​potrzebujesz aby ustawić czas otwarcia migawki o jeden lub więcej stopni wolniejszy niż synchronizacja X, nawet jeśli nie szukasz efektu zjawy otoczenia. Będzie to działać w przypadku synchronizacji przedniej kurtyny, ale synchronizacja tylnej kurtyny nie zapewni wystarczającej ilości czasu na wydłużony błysk. Możesz ciągle zwiększać moc błysku przez cały dzień, ale dostaniesz tylko przegrzaną głowicę błyskową.

Jest jeszcze kilka wad synchronizacji drugiej kurtyny, które nie zostały jeszcze wspomniane w innych odpowiedziach.

W przypadku TTL moc błysku potrzebna do prawidłowej ekspozycji jest określana poprzez pomiar odbicia od przedbłysku przed otwarciem migawki. W przypadku korzystania z lampy błyskowej z tylną kurtyną odległość między fotografowanym obiektem a lampą błyskową mogła ulec znacznej zmianie podczas ekspozycji, a wstępnie obliczona wartość jest bardziej podatna na pomyłkę.

Podobnie, ustawianie ostrości (szczególnie automatyczne ustawianie ostrości) zwykle opiera się na tym, gdzie rzeczy były na początku ekspozycji, a nie tam, gdzie powinny być pod koniec - masz większe szanse na brak ostrości dla poruszającego się obiektu za pomocą lampy błyskowej z tylną kurtyną, chyba że zaplanowałeś to.

EDYCJA: W przypadku większości aparatów wizjer jest czarny podczas ekspozycji. Z ręki będziesz miał trudność z zachowaniem pożądanego ułożenia i unikaniem przechylania aparatu do momentu wyzwolenia błysku.