Zacznijmy od magicznej historii: gdy opracowaliśmy system, który odziedziczyliśmy jako liniowe oznaczenia prędkości ISO (dawne prędkości ASA), film z 25 prędkościami był bardzo nowatorski i szybki. Panatomic X Kodaka („X” oznaczał „bardzo dużą prędkość” - i to był ASA 160) - wciąż był science fiction. Na rynku pod koniec Age of Silver były co najmniej dwa filmy z 25 prędkościami (i jeden, który był wolniejszy niż 25, gdy był eksponowany i opracowany w celu uzyskania ciągłego tonu), wszystkie od Kodak: Ektar 25 (później sprzedawany pod nazwą Kodacolor Royal Gold 25), Kodachrome 25 i Kodak Technical Pan, który na ogół został zastrzelony jako 16 lub 20 dla uzyskania ciągłego odcienia czerni i bieli. Skala oparta na wielokrotnościach 100 może wydawać się dowolna, ale to, co widzisz, jest końcem wielu postępów technologicznych.
Szybkość filmu została określona w standardowym procesie. Film był wystawiany na scenę o znanym zakresie luminancji, a następnie wywoływany (w standardowym rozwijającym się środku chemicznym w standardowym rozcieńczeniu przez standardowy czas w standardowej temperaturze), aby osiągnąć standardowy zakres kontrastu (gęstości) na negatywie lub przezroczystości . Oznaczało to oczywiście wystawianie filmu na różne okresy czasu i przy różnych otworach, aby opracowany obraz ostatecznie znalazł się w standardowym zakresie kontrastu.
Krzywą kontrastu filmu zbadano następnie w celu ustalenia ilości światła wymaganej do uzyskania minimalnej różnicy widocznego kontrastu między nienaświetloną błoną ( gęstość mgły ) a najciemniejszym ciemnością, która została faktycznie zarejestrowana. To ilość światła (a raczej odwrotność tej ilości - 1 / ilość) zmierzona w obecnie nieaktualnych jednostkach niemetrycznych, która determinowała szybkość filmu.
Proces niewiele się zmienił. Obliczenia (dla filmu) obejmują teraz wiele stałych konwersji, dzięki czemu pomiary wykonane przy użyciu bieżących standardowych jednostek ściśle odpowiadają prędkościom, które zostałyby obliczone przy użyciu starszych metod. Wiesz, nie możesz po prostu zdezaktualizować wszystkich istniejących kamer i światłomierzy. Wyniki są zaokrąglane do najbliższej standardowej prędkości filmu (na podstawie znanej skali 1/3 stop - 100, 125, 160, 200, 250, 320, ...).
Cyfrowe „prędkości filmu” są obliczane w celu dostosowania danych używanych z zarejestrowanego zestawu danych i dopasowania wartości ekspozycji (przysłony i czasu otwarcia migawki), które byłyby użyte, gdybyś używał filmu o tej prędkości. Aparat może wykonywać wszelkiego rodzaju matematyczne sztuczki w celu zwiększenia lub zmniejszenia pozornego zakresu kontrastu podczas tworzenia pliku JPEG w celu nadania określonego charakteru „filmowi” i może (w zależności od aparatu) nieco wzmocnić analogowo i przesunąć bit również w produkcji „surowej”.
Mam nadzieję, że będzie to wystarczająco blisko do pracy rządu - naprawdę wolałbym unikać publikowania wielu wykresów i równań, jeśli mogę.
Myślę, że to przypadek inflacji. Najwyraźniej oryginalny Kodachrome ma ISO (lub ASA, starszy standard, z którego pochodzi bieżący) wartość 6. Tak, 6. Tak więc zaczęło się od bardzo małej racjonalnej serii liczb całkowitych, a teraz akurat jesteśmy w erze technologicznej, w której linia bazowa składa się z trzech cyfr.
Istnieje inny standard, skala logarytmiczna ISO, która została zaczerpnięta z niemieckiej skali „DIN” i która jest liczona z dokładnością do trzeciego punktu, więc ISO 100 to 21 °, ISO 200 to 24 °, ISO 400 to 27 °, i tak na. Również nieco arbitralne, ale inflacja stanowi mniejszy problem - ISO 102 400 wynosi zaledwie 51 °.
Z uwagi na styczną, naprawdę czas porzucić fałszywą precyzję, podobnie jak w przypadku czasów otwarcia migawki i przysłony. Nie mówimy
f/11.3137, a zamiast „ISO 25.600” powinniśmy po prostu powiedzieć „ISO 25.000”, być może napisane „ISO 25k”. (I 50 tys., 100 tys. Itd.)źródło
Technicznie nazywanie tych numerów „numerami ISO” w kontekście aparatów cyfrowych jest błędne. Normy ISO (oraz DIN i ASA) dotyczące czułości filmu nie mogą być stosowane do czujników cyfrowych, ponieważ są one związane z fizycznym medium światłoczułego filmu. Prawidłowo liczby te powinny nosić nazwę EI (ang. Exposure Index). Nie są również stosowane konsekwentnie między producentami aparatów (a nawet modeli aparatów dla producenta) i nie do końca odpowiadają rzeczywistej czułości ISO dla filmów fotograficznych (to tylko wskazówka).
Gdyby nie 100-letnia historia fotografów, którzy do końca nie zaznajomili się ze standardami ISO, ASA i DIN, nowy system liczbowy dla EI mógłby zostać przyjęty, jak sugerujesz, jako logiczne. Ale jesteśmy konserwatywną grupą (dlaczego uważasz, że nadal chcemy, aby aparaty wyglądały tak, jak w 1950 roku? Nie tylko dlatego, że ergonomia działa tak dobrze) i proszenie nas wszystkich, abyśmy zostawili za sobą nasze stare znane systemy, nie zamierzają poznać wielu przyjaciół.
źródło