Na mojej fotografii jest dziwny niebieski blask

To zdjęcie zrobiłem na zewnątrz. Jak widać, wokół krawędzi zdjęcia jest niebieska poświata.

Chcę wiedzieć, dlaczego tak się dzieje i jak mogę to usunąć. Używam Nikona d7200.
To zdjęcie ma czułość ISO 400, czas otwarcia migawki 1/1250 i f 4.0.

Nie, nie jest to aberracja chromatyczna, jak sądzą inni. Aberracja chromatyczna jest prawdziwym zjawiskiem, ale nie dominującym tutaj.

Tło jest rażąco prześwietlone. Soczewki nie są idealne, a niewielka część światła, która ma być skupiona na punkcie, trafia w inne miejsca. Nawet jeśli sam obiektyw był idealny, odrobina kurzu na obiektywie i odbijające się światło wewnątrz aparatu spowodują pewne krwawienie zogniskowanego obrazu.

Zwykle jest to niewidoczne, ponieważ część światła, która przenika do innych miejsc, jest bardzo mała. Odrobina dodatkowego światła, które dociera do piksela przez krwawienie z innego miejsca, jest zatapiana przez światło, które jest tam skupione zgodnie z przeznaczeniem.

Różnica w tym przypadku polega na tym, że tło było tak prześwietlone, że niewielka część krwawienia tła do pobliskich pikseli jest teraz znacząca w stosunku do światła od zamierzonego obiektu dla tych pikseli. Światło w tle było prawdopodobnie niebieskawo-fioletowe (może niebo?) W stosunku do tego, co oświetlało znacznie ciemniejszy obiekt na ziemi.

Aby się przekonać, że nie jest to aberracja chromatyczna, przyjrzyj się uważnie elementom biżuterii. Wokół każdego światła widać trochę zamglenia, ale wydaje się, że nie ma określonego koloru. Wygląda na to, że ma ten sam kolor, co rozjaśnienie, tylko trochę się rozłoży. Wskazuje to na „miękką” soczewkę, a może kurz lub cienką, tłustą warstwę z przodu soczewki.

Podobny efekt uzyskałem raz przypadkiem, wycierając przód obiektywu ściereczką, która wcześniej zdjęła krem ​​przeciwsłoneczny ze skóry. Niestety, było to z powrotem w czasach filmowych i nie zdawałem sobie sprawy z tego, co się stało znacznie później. Kontrola soczewki odsłoniła cienką warstwę smaru z przodu, a jej dokładne wyczyszczenie rozwiązało problem.

Jednym z problemów jest kwitnienie i zależy ono bardziej od światła i obiektywu niż od modelu aparatu.

Jeśli chcesz białe tło, powinno być prześwietlone na tyle, aby nie zawierało żadnych szczegółów. Jeśli prześwietlisz więcej, „spadnie” na Twój model, zmniejszy kontrast i doda niechciane kolory.

Uprawa wykazuje również fioletowe frędzle . Dla pewności warto spojrzeć na inne części obrazu z innym ustawieniem ostrości.

Traciłeś już niektóre informacje na zdjęciu, ale możesz spróbować zwiększyć kontrast i zmniejszyć nasycenie wokół modelu, aby uzyskać nieco czystszy obraz.

To jest aberracja chromatyczna. Możesz użyć wielu metod, aby je usunąć. Na przykład w Photoshopie:

1. Konwersja RAW programu Photoshop (oczywiście jeśli masz format RAW): po otwarciu pliku wybierz kartę „Korekcje obiektywu”, znajdź „Aberracja chromatyczna”, a następnie użyj suwaków „Napraw czerwoną / niebieską obwódkę” i „Napraw niebieską / żółtą obwódkę”.

2. Nie masz RAW ani innych powodów. Photoshop ma filtr „Korekcja obiektywu”. Podstawa jest taka sama jak w punkcie 1: te same suwaki i to samo podejście.

3. Utwórz w Photoshopie nową kopię bieżącej warstwy. Następnie zastosuj Filtr -> Rozmycie -> Rozmycie gaussowskie o sile 4-6px. Następnie naciśnij prawy przycisk myszy na kopii warstwy, wybierz Opcje mieszania, a następnie Kolor.

Inne aplikacje fotograficzne mają podobne podejście i filtry.

Obiektyw aparatu działa poprzez rzutowanie obrazu świata zewnętrznego na powierzchnię filmu lub cyfrowego czujnika obrazu. Obraz jest tworzony przez fakt, że soczewka powoduje, że promienie świetlne obiektu zmieniają ścieżkę. Zmieniona ścieżka kreśli kształt stożka światła. Nazywamy to refrakcją akcji, po łacinie, aby skręcić do wewnątrz.

Wszystkie soczewki są nękane faktem, że każdy kolor jest załamany inaczej. Wynika to z faktu, że każdy kolor ma inną długość fali. Fiolet, z najkrótszą długością fali, skupia się bliżej soczewki, a następnie zielony, żółty, pomarańczowy i wreszcie czerwony. Teraz rozmiar obrazu jest funkcją odległości od obiektywu. Co się dzieje, każdy kolor tworzy obraz, który ma nieco inny rozmiar. Czerwony obraz jest nieznacznie większy, a fioletowy obraz jest nieco mniejszy. Powoduje to, że tęczowe obrzeża otaczają granice obiektów. Technicznie nazywa się to podłużną aberracją chromatyczną.

Angielski optyk amator Chester Hall w 1729 r. Stworzył układ optyczny, który łagodził aberrację chromatyczną. Połączył mocną soczewkę dodatnią (wypukłą) ze słabą soczewką ujemną (wklęsłą). Ponieważ oba wyświetlają przeciwne aberracje chromatyczne, wynik jest bliski anulowaniu. Ta konfiguracja nazywa się achromatyczna (łacina: bez koloru). Dzisiejsze kamery i teleskopy są efektem ubocznym jego projektu.

Celem producenta soczewek jest „wierny obraz”. To jeszcze nie zostało osiągnięte.