Jak Chiny mogą chronić swoich obywateli przed skutkami wojny handlowej?

Dzisiaj znalazłem interesującą lekturę w NYTimes . To czyta:

Chiński rząd ma także znacznie większą kontrolę nad gospodarką, pozwalając jej chronić społeczeństwo przed cięciami pracy lub zamykaniem fabryk, nakazując bankom wspieranie przemysłu cierpiącego na amerykańskie cła. Może rozprzestrzeniać ból wojny handlowej, tolerując lata strat przedsiębiorstw państwowych, które dominują w głównych sektorach gospodarki.

Nie mogłem zrozumieć, co to znaczy. Czy ktoś mógłby to wyjaśnić?

Barry Naughton jest autorytetem w chińskiej gospodarce. Przedstawia dowody na kontrolę rządu przez Chiny nad gospodarką w ładnym artykule zatytułowanym „ Czy Chiny są socjalistami? ”.

Rząd Chin kontroluje niezwykle dużą część przepływów dochodu narodowego. Twierdzi, że od połowy lat 90. te źródła dochodów dramatycznie wzrosły jako udział w PKB. Pokazuje, w jaki sposób rząd chiński steruje gospodarką, ponieważ uważa, że ​​dobre wyniki gospodarcze są zasadniczą częścią jego politycznej legitymacji. Rząd Chin ma narzędzia do „ochrony społeczeństwa przed redukcjami miejsc pracy i zamykaniem fabryk” z powodu amerykańskich taryf.

Poza narzędziami finansowania bezpośrednich programów rządowych i własności, chiński system ma dwa charakterystyczne mechanizmy, poprzez które próbuje wspierać rozwój:

1. zestaw biurokratycznych zachęt nagradzających urzędników za wzrost (PKB i dochodów);
2. planowanie skoncentrowane na planach pięcioletnich na poziomie krajowym, które proponują pewną trajektorię wzrostu.

Kontrola rządu chińskiego nad dochodem narodowym

Powyższy rysunek ilustruje rozszerzoną koncepcję dochodów rządowych, która obejmuje cztery główne elementy:

1. dochody budżetowe (z wyłączeniem zabezpieczenia społecznego);
2. składki na ubezpieczenia społeczne;
3. przychody z gruntów;
4. dochód netto od przedsiębiorstw państwowych.

Te cztery elementy pomagają Naughtonowi w uzyskaniu wskaźnika rządowej kontroli zasobów, który potroił się jako udział w PKB w latach 1996–2013. Wskaźnik ten wskazuje ogólną wielkość chińskiego rządu. Na przykład wszystkie grunty w Chinach są własnością publiczną: grunty miejskie są własnością państwa, a mieszkania są „własnością prywatną” tylko w tym sensie, że gospodarstwa domowe posiadają dzierżawy długoterminowe, zazwyczaj na 50–70 lat. Szczególnie system finansowy jest w przeważającej mierze zdominowany przez banki państwowe, które generują znaczne zyski.

Podsumowując wszystkie cztery elementy, rząd chiński miał bezpośrednią lub pośrednią kontrolę nad 38% PKB w 2015 r. Ogólnie rzecz biorąc, rząd chiński jest duży, ma bogate zasoby i potencjalnie bardzo ingerujący. Jest to zarówno cechą charakterystyczną chińskiej gospodarki w kontekście porównawczym, jak i dramatyczną zmianą w stosunku do Chin sprzed 20 lat.

Chiński rząd może zmusić banki do udzielania pożyczek fabrykom doświadczającym redukcji miejsc pracy lub do subsydiowania upadających przedsiębiorstw. Mogą również przenosić produkcję (ze względu na swoją kontrolę) do sektorów, na które nie ma wpływu wojna handlowa. Rozprzestrzenianie się bólu oznacza jednak, że w tym celu ich bank centralny może potrzebować zwiększenia płynności, co może prowadzić do scenariusza inflacyjnego. Ale zamiast jednego sektora, na który wpływ mają taryfy, ból można rozłożyć na wszystkich poprzez inflację, która ich zdaniem jest nieznacznie lepsza niż zamknięcie całego przemysłu. Tak więc jeśli na przykład taryfy wpływają na firmę półprzewodnikową, rząd może udzielić tej firmie pożyczek, aby utrzymać produkcję pomimo spadku popytu w Ameryce. Firma może znaleźć innych nabywców w innych krajach i może zostać utrzymana po początkowym „szoku” amerykańskich taryf. W Ameryce, jest mało prawdopodobne, aby rząd zmusił banki do pożyczania pieniędzy upadającym gałęziom przemysłu, chociaż nasz rząd wciąż oczywiście może manipulować produkcją. Po prostu nie robimy tego w takim stopniu, jak Chiny.