Czy dziecko musi przeprosić i jak powinienem zareagować, gdy tak nie jest?

Nasz syn ma 6 lat i często jest „wkurzony”. Jeśli coś nie idzie tak, jak chce, jest bardzo sfrustrowany i szybko pokazuje furię, płacze, krzyczy i obraża nas.

Następnie wysyłamy go do jego pokoju (przeważnie muszę go tam zabrać, bo nie chce iść), drzwi się zamykają i może wyjść, jeśli się uspokoił.

Potem spodziewam się, że przeprosi za swoje zachowanie.

Dla mojego zrozumienia i przeprosin konieczne będzie ponowne nawiązanie wzajemnej współpracy. Z jednej strony uważam, że musi rozmyślnie powiedzieć „przepraszam” i że musi to także oznaczać szczerze, a nie tylko to, ponieważ się tego spodziewamy.

Z drugiej strony uważam, że po takim zachowaniu należy przepraszać i nie mogę go powstrzymać, jakby nic się nie wydarzyło ...

Mam tendencję do bycia powściągliwym lub „zimnym”, dopóki nie przeprosi, ale źle się z tym czuję, ponieważ uraza to także żadne zachowanie, którego chcę go nauczyć ...

Czy powinienem nalegać na przeprosiny i co powinienem zrobić w międzyczasie, zanim on przeprosi?

Masz tutaj wspaniały zestaw sprzecznych celów, na które z pewnością wielu rodziców się zmagało - wiem, że tak.

Myślę, że twoje pytanie składa się z trzech części (więc moja odpowiedź jest dość długa - przepraszam, ale mam nadzieję, że to pomoże), najbardziej oczywistym pytaniem jest, czy powinienem go przeprosić? ale są tu również dwa inne kluczowe składniki: czy mój chłód, gdy nie przeprosi, będzie dla niego ostatecznie szkodliwy? i Jak sprawić, by napady złości ustały bez zimna z przymusowymi przeprosinami lub bez nich?

Zacznę od części zimna. Masz absolutną rację, bo zimno uczy twojego syna, że ​​twoja miłość jest uwarunkowana. To wcale nie jest dla niego zdrowe, ani nie uczy go lepszego sposobu wyrażania frustracji. Ten artykuł z „New York Timesa” może być dla ciebie interesujący, pomocny i pouczający, ponieważ podsumowuje prawdopodobne konsekwencje nauczania dzieci warunkowej miłości.

Cytat z artykułu:

Okazało się, że dzieci, które otrzymały zgodę warunkową, rzeczywiście były nieco bardziej skłonne do działania tak, jak chciał rodzic. Ale przestrzeganie przepisów miało wysoką cenę. Po pierwsze, dzieci te miały urazę i nie lubiły swoich rodziców. Po drugie, mieli skłonność powiedzieć, że sposób, w jaki działali, często wynikał bardziej z „silnej presji wewnętrznej” niż z „prawdziwego wyboru”. Co więcej, ich szczęście po osiągnięciu czegoś było zazwyczaj krótkotrwałe i często czułem się winny lub zawstydzony. . . .

W praktyce, zgodnie z imponującym zbiorem danych dr. Deci i innych, bezwarunkowej akceptacji ze strony rodziców i nauczycieli powinno towarzyszyć „wsparcie autonomiczne”: wyjaśnianie przyczyn wniosków, maksymalizowanie możliwości udziału dziecka w podejmowaniu decyzji, zachęcanie bez manipulacji i aktywne wyobrażanie sobie, jak rzeczy wyglądają z punktu widzenia dziecka.

Ostatnia z tych cech jest ważna w odniesieniu do samego bezwarunkowego rodzicielstwa. Większość z nas zaprotestowałaby, że oczywiście kochamy nasze dzieci bez żadnych zobowiązań. Liczy się jednak to, jak wyglądają rzeczy z perspektywy dzieci - bez względu na to, czy czują się tak samo kochane, kiedy popadają w bałagan, czy nie.

Najpierw „nie używaj swoich uczuć jako nagrody ani ich usuwania jako kary”.

W odniesieniu do pozostałych dwóch pytań

Sugerowałbym „zacząć od nowa”. Na chwilę. Często, gdy dzieci wyrażają się poprzez napady złości, dzieje się tak, ponieważ nie nauczyły się alternatywnego sposobu konstruktywnego wyrażania siebie . Mimo, że furia nie jest coraz syna co chce, to nie pozwalają mu być pewien, wiesz, że on jest z tobą i unahppy limitów lub decyzji dokonane. Dlatego działa dla niego na pewnym poziomie.

Zaskocz go następnym razem, gdy zacznie napady złości i przytul go, a także alternatywny sposób na wyrażenie siebie. „Wiem, że czujesz się teraz zły, kocham cię”. wraz z uściskiem może zszokować go z furii, biorąc pod uwagę historię rzeczy i zasygnalizuje, że coś się zmienia. Następnie możesz porozmawiać z nim o „konstruktywnych” sposobach wyrażania tego, czego chce, a nie o sposobach niewłaściwych oraz o tym, w jaki sposób jeden może prowadzić do wygranych, a drugi nie. Oczywiście oznacza to również, że musi zrozumieć ideę kompromisu polegającą na tym, że każdy coś dostajeale niekoniecznie dokładnie to, czego początkowo chcieliśmy. Następnie powiedz, czego on chce i że czuje, że jest mu przykro z powrotem. Robiąc to, robisz dwie rzeczy: Daj mu znać, że go słyszysz i rozumiesz, i nadal go kochasz, nawet jeśli się nie zgadzasz, i modeluj konstruktywne sposoby wyrażania jego emocji.

Po tym pierwszym doświadczeniu nie przytulaj go za każdym razem, ale jeśli zacznie napady złości, możesz spróbować: „Wiem, że jesteś sfrustrowany, że nie możesz (powiedziałem)”. W połączeniu z podejściem „win-win”, który zamierzam opisać, nauczysz swojego syna alternatywnego sposobu komunikowania się, którego potrzebuje.

Możesz zrobić modelowanie, szukając rozwiązań korzystnych dla siebie, z nim, z rodzeństwem i ze swoim znaczącym innym (jeśli jest obecny), ale możesz także pogłębiać zrozumienie swojego dziecka poprzez ciągłe rozmowy i / lub historie, w których zawarte są kompromisy.

Ramka do użycia z nim - na początku słownictwo, więc zaczyna słyszeć to jako wzór: „Rozumiem, że chcesz (powiedziałem rzecz), czego chcę (wiem, że potrzebujesz) to (rzecz, której potrzebuje), chciałbym wypróbować (realne rozwiązanie, które również uznaje to, czego chce. ”Zacznij od zaoferowania rozwiązania, z którego jesteś zadowolony, i również spełnia jego życzenia.

Przykładem tego może być: „Wiem, że jesteś w trakcie gry, ale obiad jest gotowy, abyśmy mogli zjeść. A może dam ci dwie minuty na dobre zatrzymanie się w grze? a potem zjemy? Mogę to zrobić. ” Dałeś mu znać, że słyszałeś jego życzenia. Podałeś swoje. Zaoferowałeś coś, co pokazuje, że dajesz trochę, jeśli on daje trochę ( nie rób tego w odpowiedzi na napady złości - na początku musisz to zrobić przed napadami złości, więc wymaga to trochę proroctwa na twoim część ).

Kiedy już to zrobisz, daj mu szansę na znalezienie wspólnie akceptowalnego rozwiązania z „Rozumiem, że chcesz (powiedziałem rzecz), ale chcę (wiem, że potrzebujesz) dla (tego, czego chcesz / myślisz, że on potrzebuje) , więc czy możesz wymyślić coś, co spełnia oba nasze cele? ”

Przykład prawdziwej sytuacji życiowej: „Synu, wiem, że chcesz teraz przekąskę, ale kolacja jest tylko 30 minut. Potrzebuję cię, abyś miał zdrowy posiłek i nie był zbyt pełen przekąsek na obiad. Czy możesz pomyśleć rozwiązania, które spełnia oba nasze życzenia / potrzeby?

oczywiście zdarza się, że jako rodzic nie ma kompromisu, ponieważ martwisz się bezpieczeństwem, zdrowiem lub wartościami, które są ci bliskie i próbujesz uczyć, ale jeśli kompromitujesz inne rzeczy, możesz szczerze powiedzieć, że tak, i to tylko jeden z tych przypadków, kiedy musisz wyciągnąć kartę rodzica, ponieważ „Kocham cię, synu, wiem i chcę, co jest dla ciebie najlepsze”.

Pokrewny zestaw zasobów, do którego często odwołujemy mojego męża, to książki Siedmiu nawyków . W szczególności używamy „Siedmiu nawyków bardzo skutecznych rodzin” i „Siedmiu nawyków szczęśliwych dzieci”.

W odniesieniu do przeprosin

Teraz, kiedy moja własna córka ma siedem lat, oto, jak ogólnie do niej podszedłem.

Rozumie, że czuję, że kiedy ktoś popełnia błąd, który powoduje u kogoś problem lub krzywdę, musimy dołożyć wszelkich starań, aby to naprawić lub jak to naprawić. Często pierwszym krokiem w tym kierunku jest poinformowanie innej osoby, której to dotyczy, o tym, że chcesz to naprawić. Może się to wydawać „przepraszam”, ale są też inne sposoby na przekazanie uczucia. „Szkoda, że ​​nie postąpiłem w ten sposób” lub „żałuję, że moje działania sprawiły, że poczułeś ...” są dwoma innymi.

Poprzez rozmowy na ten temat, moje modelowanie i wymuszone konsekwencje rozumie również, że przeprosiny to tylko pierwszy krok. Przeprosiny bez przystających działań następczych stają się bez znaczenia, podobnie jak wielokrotne łamanie obietnic czyni przyszłe obietnice bez znaczenia. W danej sytuacji od niej zależy, jakie będzie dalsze działanie. Jako przykład upuściła mój aparat, który się zepsuł. To był całkowicie wypadek, ale zaproponowała, że ​​kupi mi nowy - to przystała akcja. Oczywiście podziękowałem jej za jej ofertę i nie wziąłem od niej żadnych pieniędzy, ponieważ był to wyłącznie wypadek, ale myśl o tym była.

Radzenie sobie z napadami złości, jeśli będą kontynuowane po przedstawieniu wszystkich powyższych

Jeśli zaakceptowałeś jego życzenia, a następnie wyraziłeś swoje, a on wściekł się w odpowiedzi, odpowiedziałbym: „Kocham cię, ale nie rozmawiam o wygranych wygranych z kimś, kto mówi do mnie w ten sposób. Czy chciałbyś Spróbuj ponownie?" W tym momencie może cię zaskoczyć całkowicie rozsądną i racjonalną propozycją wygranej. Jeśli nie, to nie zginaj się. Spokojnie i po prostu przerywaj wszystkim, co mówi, podniesionym głosem lub zawierającym obelgę: „To nic ci nie da”. Ponownie, nie zginaj się, nie dostaje tego, czego chce, nie omawia się wygranych, a jeśli naprawdę wymknie się spod kontroli, musi się uspokoić w swoim pokoju, dopóki nie będzie gotowy, aby zachować rozsądek.

Szczerze mówiąc, nie wymagałbym przeprosin za wyjście. Dałbym mu uścisk lub jakąś miłosną uwagę o tym, że cieszy się, że postanowił do ciebie dołączyć. Ciesz się widząc go teraz, gdy jest spokojny. W tym samym czasie cokolwiek mu brakuje, gdy się uspokaja - tęskni. Jeśli jest w swoim pokoju, a ty nie jesz obiadu, głodny jest wieczór. Nie zatrzymuj ulubionych programów ani gier, po prostu spokojnie idź dalej z życiem. Kiedy on wróci, możesz powiedzieć: „Cieszę się, że do nas dołączyłeś, jesteśmy…” Kluczem jest to, że nie możesz się tym przejmować. Kiedy stwierdzi, że wyłączyłeś grę lub zezwoliłeś na oglądanie programu, który oglądałeś lub że przegapił obiad lub cokolwiek innego, „Wiem,, może następnym razem znajdziesz konstruktywny sposób wyrażenia swojej frustracji. ”Jeśli reagujesz emocjami, działa to na niego.

Jeśli napady złości nie ustaną po tym, jak ustawisz „przycisk odświeżania” i zaczniesz od nowa, koncentrując się na poszukiwaniu rozwiązań „win-win”, przeniosę go z nim na wyższy poziom pod względem utraconych działań. W dorosłym życiu, a także w przyjaźniach, jeśli miałby wywoływać napady furii za każdym razem, gdy mu się nie uda, ludzie przestaliby zapraszać go do takich miejsc:

Czy rzucił któryś z tych napadów złości, kiedy nadszedł czas, aby opuścić przyjaciela? W parku? itd itd.? Zacznij nie chodzić do tych miejsc. „Tak mi przykro, synu, chciałbym cię zabrać, ale kiedy postępujesz nierozsądnie i wpadasz w furię, czuję się zawstydzony i nie mogę ufać, że tego nie zrobisz. Tak smutno, jak wszyscy współczujemy nie możesz wyjść i cieszyć się (powiedziałem), musimy się nauczyć, że możemy ci najpierw zaufać. ” Tutaj zaczyna odkrywać, że istnieją rzeczywiste konsekwencje dla zachowania, które wymknęło się spod kontroli, ale ty kochasz i ciepło z tego powodu, po prostu ważne - faktycznie i nie ratujesz go przed własnymi działaniami.

To samo w domu. Czy jest napad złości? Czy zwykle kończy się to, że nie można zagrać w określoną grę? wyłączasz telewizor przed snem lub posiłkiem? odpowiednio się dzielić? „Wiem, że to naprawdę kłopot, że nie możesz już oglądać telewizji po szkole, ale pokazałeś nam, że nie jesteś gotowy poradzić sobie z wyłączaniem go, gdy nadszedł czas na odrabianie lekcji, kolację i przygotowanie się do łóżka, więc dopóki nie będziemy w stanie zaufać, że podejmiesz lepsze decyzje, po prostu w ogóle tego nie będziemy mieć. Wiem, to naprawdę kłótnia, nie możemy ufać, że nie masz napadów złości, ale tak jest. „

Następnie pozwól mu poskładać dwa i dwa razem i całkowicie przeprosić z własnej woli. Kiedy to zrobi, nagradzaj go odrobiną odnowienia zaufania i porozmawiaj o tym, jak odzyskać resztę twojego zaufania. Powodzenia i daj nam znać jak poszło.