Jeśli mój 5-letni kłamca jest wyjątkowym kłamcą, czy powinienem oczekiwać, że będzie kłamać w miarę starzenia się?

106

Mam cudownie uroczą 5-letnią córkę, która w ciągu ostatnich 6 miesięcy rozwinęła się w kierunku kłamstwa. Cudowne + kłamstwo = zły przepis na tatę w stylu pushover (tak naprawdę nie jestem, być może bzdurny, ale nie w stylu pushover. Szczery.).

Rozumiem, że wszystkie małe dzieci kłamią i zdaję sobie sprawę, że moja córka prawdopodobnie nie jest najgorsza z nich, ale mimo to kłamie i często i w bardzo wiarygodny sposób (uzasadnione łzy i błagania, obiecuję, naprawdę naprawdę obiecuję ), w bardzo drobnych sprawach. Jej celem w kłamstwie jest oczywiście to, że albo (a) nie chce wpaść w kłopoty, albo (b) czegoś chce ( mama powiedziała, że ​​mogę mieć cukierki - nie. Nie zrobiła tego). Ostatnio problem miał miejsce, gdy pytaliśmy ją, czy zrobiła coś, co powiedzieliśmy jej, że nie wolno jej robić. Odpowiedź brzmi zawsze„Nie” - wiemy (lub przynajmniej bardzo podejrzewamy), że kłamie przynajmniej przez jakiś czas, ale nie mamy prawdziwego sposobu na sprawdzenie, które czasy są prawdą, a które kłamstwa. (to nie jest tak naprawdę moje pytanie, ale próbując kultywować prawdę, wyraziliśmy, że najważniejsze jest nieposłuszeństwo, to nas okłamuje. Jeśli powiesz prawdę, nie będziemy nawet tak zdenerwowani na ciebie .)

Moje pytanie dotyczy tych z was, którzy przeszli ten etap ze swoimi dziećmi w przeszłości - czy jest lepiej? Wiem, że muszę ją zachęcać zgodnie z prawdą, ale zastanawiam się głównie jako cecha osobowości w ogóle, czy mogę oczekiwać, że kiedykolwiek zrobi w tym 180 punktów? Moja żona i ja jesteśmy zobowiązani do uczciwości, bez względu na konsekwencje - chcemy, aby nasza córka też była.

Czy jakakolwiek rodzicielstwo może zmienić jej pragnienie kłamstwa dla jej korzyści?

uwaga: oznaczyłem zarówno przed-, jak i podstawową, ponieważ jest w przedszkolu, ale osiągnęła granicę wieku tylko o 2 miesiące.

MrDuk
źródło
61
NIE wszystkie małe dzieci kłamią. To fatalne założenie. Nie możesz rozwiązać problemu, zakładając, że nie można go rozwiązać.
Wildcard
48
Fatalny? Wydaje się ... dramatyczny.
Joe
25
Po prostu poszedłem drogą zakładania, że ​​wszystko jest kłamstwem i odpowiedniego działania, np. Żadnych smakołyków, żadnych nagród itp. ... Po tygodniu dostanie to i przestanie kłamać ;-) zrobiliśmy to z moim synem w wieku 3,5 roku, więc w wieku 5 lat od razu to zrozumie. Jeśli konsekwencją kłamstwa jest to, że prawda nigdy nie zostanie uwierzona, a wynik będzie ogólnie gorszy, to będzie to!
RemarkLima,
24
Czasami zbyt surowi rodzice pośrednio zmuszają dziecko do kłamstwa i czują się w tym całkowicie uzasadnione.
Mark Rogers
29
Nie mogę odpowiedzieć, ponieważ brakuje mi przedstawiciela, ale jednym ze sposobów, które uznałem za użyteczne dla mojej (pierwszej klasy) córki, było złapanie jej w kłamstwie, a następnie wyjaśnienie, czym była utrata zaufania. Aby to wzmocnić, następnym razem, gdy wystąpiła z roszczeniem, chociaż wiedziałam, że to prawda, wyraziłem niedowierzanie, a kiedy wyraziła łamigłówkę i irytację z powodu braku wiary, przypomniałem jej o lekcji o tym, w jaki sposób zaufanie jest tracone i zdobywane.
Michael

Odpowiedzi:

111

Moja córka, o kilka lat starsza od twojej, jest także zręcznym kłamcą, kiedy chce. Moja najlepsza rada to „ufaj, ale weryfikuj”. Dzieci dobrze wiedzą, co działa, a jeśli kłamstwo jest niezawodnym, pozbawionym konsekwencji sposobem na uzyskanie tego, czego chce, nie ma powodu - z jej punktu widzenia - nie wdrożyć tego. (W przeciwieństwie do tego mój syn rzadko kłamie, prawdopodobnie nie z powodu doskonałego włókna moralnego, ale dlatego, że jest tak wyraźnie złym kłamcą!)

W tym momencie myślę, że moja córka przyswoiła sobie lekcję, że zdobycie reputacji kłamstwa powoduje, że naturalną konsekwencją jest zmniejszenie zaufania, co, jak sądzę, pomogło. Jeśli wiesz, że istnieje spójny wzorzec kłamstw i wciąż za każdym razem się w nim zakochujesz, problem jest naprawdę twój, a nie jej.

Chociaż nie wierzę, że możesz zmienić osobowość osoby, wierzę, że cnoty i wartości są bardzo łatwe do nauczenia. Błędem jest wierzyć, że dzieci po prostu wychwytują je w naturalny sposób, nie ucząc się ich wprost ani nie doświadczając konsekwencji ich niepraktykowania. Istnieje powód, dla którego poprzednie pokolenia poświęcały tyle czasu i wysiłku na nauczanie wartości (nawet jeśli ich metody były czasem wątpliwe ). My, dorośli, możemy przewrócić oczami, ale słyszałem, jak moje dzieci bezpośrednio odwołują się do historii takich jak „chłopiec, który płakał wilkiem”, przypominając sobie szczerze.

Chris Sunami
źródło
57
+1 „Ufaj, ale weryfikuj” lub po prostu nie ufaj. I nie zapominaj o tym, a jeśli ona twierdzi, że mówi prawdę, możesz po prostu powiedzieć jej, że nie możesz jej ufać bez weryfikacji z powodu poprzednich kłamstw. Jest to przydatne dla 5-latka lub nastolatka.
Pere
2
Chociaż odpowiedź Joe ma więcej głosów, zaakceptowałem twoją odpowiedź, ponieważ oferowała to, o co prosiłem - zrobiła to, a nie filozofia teoretyczna bez wyraźnego dowodu sukcesu (przynajmniej żaden z nich nie został podany w tej odpowiedzi) .
MrDuk
20
Dobra odpowiedź, choć chciałbym wskazać, że „zaufanie, ale weryfikacja” to oksymoron. Jeśli potwierdzisz, że tak naprawdę nigdy nie miałeś „zaufania”, samo „zaufanie” było tylko pozorem. Prawdziwe „zaufanie” prawdopodobnie oznacza, że ​​nie poczułbyś potrzeby „weryfikacji”. Nie mówię, że powinieneś ufać swoim dzieciom lub nie. Wskazuję tylko kłamstwo, które brzmi: „ufaj, ale weryfikuj”.
Mark Rogers
13
@MarkRogers. Muszę się nie zgodzić z tą logiką. Zaufanie nie jest sprzeczne; i przyznać, że to zaufanie mogło zostać zgubione. I nie jest sprzeczne wiedzieć, że jesteś bardziej podatny na zagrożenia, ponieważ twoje zaufanie. Reguła istnieje właśnie dlatego, że zaufanie oznacza, że ​​nie odczuwasz potrzeby weryfikacji. To nie znaczy, że nie powinieneś tego robić. Ufam mojemu księgowemu, to nie znaczy, że nie czytam tego, co stawia przede mną do podpisania. Chociaż nie czuję takiej potrzeby, wiem, że jest to dobra praktyka.
8bitwide
3
@ MarkRogers Myślę, że pewne zamieszanie dotyczące „zaufania, ale weryfikacji” w naszym nowoczesnym społeczeństwie polega na tym, że zbudowaliśmy społeczeństwo, w którym zwykle podejmujemy decyzję, a następnie trzymamy się jej. To jest nagradzane. W rzeczywistości często musimy podejmować decyzje, a następnie zmieniać je z czasem. W perspektywie krótkoterminowej zaufanie oznacza, że ​​podejmujesz decyzję, postępując zgodnie z myślą, że jego słowo jest dobre. Weryfikacja oznacza, że ​​w miarę upływu czasu decydujesz, czy to początkowe zaufanie jest dobrą polityką. Jeśli dziecko nadużywa go zbyt mocno, argument może przejść najpierw do weryfikacji, a następnie do zaufania (iw tym przypadku zaufaj własnym spostrzeżeniom).
Cort Ammon
186

Odpowiedź DCooka zmierza we właściwym kierunku, ale jest na złym końcu.

Nie pytaj córki, czy zrobiła coś złego, nie dlatego, że może cię okłamać, może nie okłamać, czy też znasz odpowiedź. To wszystko pochodzi z błędnego paradygmatu: oczekuje się, że twoja córka powie ci prawdę, gdy zapytasz ją, czy zrobiła coś złego.

Pytanie, czy zrobiła coś złego, jest przyczyną niepowodzenia , niezależnie od tego, czy znasz odpowiedź. Wiem, że to jest „rzecz”, którą lubią robić rodzice, moja też, a my mówimy - tak jak ty - „Nie chodzi o to, czy to zrobiłeś, czy nie, ale o to, że mówisz prawdę o tym” - ale teraz ty ” jesteś kłamcą, prawda? Ponieważ to cholerne tokowanie dotyczy tego, czy to zrobiła, czy nie. Jeśli nie ma znaczenia, czy to zrobiła, czy nie, dlaczego pytasz ? Jakaś okrutna gra umysłowa?

Przekaż to w ten sposób, jesteś sądzony za kradzież samochodu, a prokurator pyta: „Zrobiłeś to?” Co pan robi w tym scenariuszu? Bardzo wątpię, że przyznaje się do winy, chyba że prokurator może już to udowodnić i zaoferuje ci układ.

To, co teraz darujesz, to trenowanie jej, by dobrze kłamała. Ponieważ jest to jedyny zwycięski scenariusz teorii gier z jej strony: kłamanie i kłamanie efektywne. Kłamanie i przyłapanie = złe. Mówienie prawdy = złe. Wygrywa tylko kłamstwo i nie dać się złapać, więc - tego się uczy. A dzieci są mądre . Widzi, jak skonfigurowałeś grę i jedyną opcję, którą dajesz jej, aby wygrać.

Zamiast tego odwróć paradygmat. Dlaczego pytasz ją, czy zrobiła [coś złego]? Albo dlatego, że wiesz, że ktoś zrobił coś złego , a ty po prostu nie wiesz, kogo, lub dlatego, że nie zwracałeś wystarczającej uwagi, aby wiedzieć, co zostało zrobione źle.

Jeśli coś zostało zrobione źle, ale nie wiesz przez kogo, odpowiedź jest łatwa: upewnij się, że wie, jakie są rzeczywiste konsekwencje tego konkretnego wydarzenia, nie te karalne, ale tylko to, co się dzieje.

  • Aww, telewizor został przewrócony, a teraz już nie działa. Teraz nie będziesz mógł oglądać Dory! Bardzo mi przykro z tego powodu, prawda? Nie wiem, jak został przewrócony, ale ktokolwiek wpadł na to, mam nadzieję, że będą bardziej ostrożni w przyszłości!

  • Hmm, wygląda na to, że wszystkie cukierki ze słoika zostały zjedzone. Chyba nie będę w stanie kupić więcej cukierków, ponieważ ktoś je je, kiedy nie powinien. Nie chcę, żeby ktokolwiek zachorował, ani nie miał ubytków, więc przez jakiś czas będziemy musieli bez deseru.

  • Biedna Janey! Chodź tu kochanie. Naprawdę przepraszam, że masz ten siniak na ramieniu. Jill, podejdź tutaj i spójrz na swoją siostrę! Nie wiem, skąd wzięła się siniak, ale z pewnością wygląda to bolesnie. Ona bardzo płacze. Myślę, że może wasza dwójka powinna przestać grać na chwilę i zamiast tego zrobić trochę cichego czytania, ponieważ Janey dostała tego siniaka podczas wspólnej gry. Sprawy musiały stać się nieco trudniejsze, niż może sobie z tym poradzić.

We wszystkich tych trzech przypadkach nie wysuwa się zarzutów, nie ma możliwości kłamać: same fakty i to, co się dzieje. Coś, z czego nie będzie zadowolona, ​​bardziej niż prawdopodobne, a może coś, co sprawi, że następnym razem będzie działać lepiej.


Wszystko, co powiedziało, drugi słoń w pokoju jest powodem, dla którego kłamie: ponieważ martwi się karą . System dyscypliny, która nie skupia się na karę, ale zamiast tego koncentruje się na rozwoju i zrozumienia whys zachęca dziecko do dokładnego opisania nawet co zrobili źle: bo wiedzą, że nie zamierzamy ich ukarać, ale zamiast idziesz aby pomóc im dowiedzieć się, dlaczego w przyszłości powinni dokonać innego wyboru.

To nie jest dla wszystkich i nie jest to coś, co nawet praktykujący tę metodę mogą zrobić doskonale za każdym razem - wszyscy jesteśmy ludźmi - ale dla niektórych jest to coś, co działa bardzo dobrze.

Ale zastanów się: mówisz, że robi [rzeczy, których nie powinna robić], kiedy nie ma cię w pobliżu. Zgadnij, co: przez najbliższe 13 lat nie będzie cię tak dużo w okolicy, a potem nie będzie cię wcale w pobliżu. Jeśli jedynym powodem, dla którego nie robi [rzeczy, których nie powinna robić], jest strach przed karą - zgadnij co, te trzynaście lat nie będzie dużo zabawy, ponieważ będzie miała wiele okazji do robienia rzeczy, nie powinien.

Jeśli zamiast tego celem jest nauczenie jej, jak dokonywać lepszych wyborów, jak i dlaczego więcej, możesz dostać się do wygodniejszego miejsca - takiego, w którym robi pozytywne rzeczy.

Joe
źródło
1
Komentarze nie są przeznaczone do rozszerzonej dyskusji; ta rozmowa została przeniesiona do czatu .
Rory Alsop
11
To nie jest kara. Jest dokładnie tak, jak powiedziano: dostępność słoika na cukierki była dla kogoś zbyt kusząca, więc jest odbierana. Nie trzymamy cukierków w domu bardzo; to nie dla dobra dzieci, ale dla mnie , ale na przykład nadal go nie ma.
Joe
Moja córka zrobiła coś złego. Chciałem pokazać jej konsekwencje ... więc wyszedłem z synem i jej nie zabrałem. Pomyślałem: nie możesz być przy nim, ponieważ jest ranny podczas wspólnej gry . Płakała, a potem powiedziała przepraszam. Nie jestem pewien, co mam teraz zrobić. Czy powinienem kontynuować i poinformować ją, że konsekwencje będą ważne bez względu na wszystko? albo wybaczcie, jeśli nie będzie to fałszywe powtarzające się przeprosiny
Honey
@Honey Cześć - komentarze tutaj mają na celu wyjaśnienie odpowiedzi / pytania, które komentujesz. Zapraszamy na Czat Rodzicielski, jeśli chcesz omówić wdrożenie odpowiedzi lub zadać nowe pytanie, jeśli chcesz uzyskać więcej informacji od społeczności. Dzięki!
Joe
38

Po pierwsze, wiedz, że pomimo tego, czym ludzie chcą rzeczywistości, kłamstwo jest umiejętnością rozwojową. To musi się zdarzyć. Musisz dowiedzieć się, w jaki sposób oszukać. To faktyczna umiejętność przetrwania dla ludzi. Nie sugeruję, każdy z nas chce położyć dzieci do nas, ale my powinniśmy mówić tu fakty, a nie preferencje. Istnieje mnóstwo badań na ten temat, w jakim wieku się zaczyna, jak skomplikowani powinni być w stanie kłamać w jakim wieku itp.

Więc tak, wszystkie moje dzieci kłamały, dyskutujemy, dlaczego i co może się stać, jeśli ludzie przestaną ci wierzyć itp. Tworzę scenariusze, w których ich okłamuję, a oni dowiadują się i pytają, jak by to było, itd. Uczę moje dzieci nie kłamać niepotrzebnie, ucząc ich o ich relacjach z innymi i pomagając im zobaczyć scenariusze, w których mogą zrozumieć, jak wiele kłamstw może zaszkodzić, co inni myślą o tobie.

To powiedziawszy, nie uczę moich dzieci kłamać. Nie chcę, żeby nigdy nie kłamali. Mogą być chwile, kiedy powinni. To samo z uderzeniem. Jeśli kłamstwo byłoby dla ciebie bezpieczniejsze, powinieneś kłamać. Moje dzieci nawet mnie widziały, jak to robię. Miałem mężczyznę, który podszedł do drzwi, co sprawiało, że czułem się bardzo nieswojo po otwarciu drzwi, więc powiedziałem mu, żeby poczekał, aż pójdę po męża. Mojego męża nie było w domu. Kiedy wróciłem, zniknął, co sprawia, że ​​jestem mniej pewny jego rzeczywistych zamiarów tego dnia. Kłamstwo jestumiejętność życiowa. Nie należy go używać jako broni przeciwko ludziom, których kochasz, ani jako sposobu oszukiwania innych itp., Ale nie jest tak źle. Nie bez powodu jesteśmy w stanie oszukać. Wpada we wszystkie formy oszustwa. Miejsce, w którym pracowałem, zostało raz obrabowane, wrzuciłem obrączki pod ladę na podłogę. Zgadnij co? Muszę je zatrzymać. Nikt tego nie zauważył.

Więc tego, czego nauczyłem moje dzieci, jest to. Jest czas i miejsce na pewne umiejętności (jak uderzenia gardła) i nie dotyczy to twojego rodzeństwa, twoich rodziców, twoich przyjaciół, jest tak, że jeśli naprawdę będziesz w potrzebie, może się kopnąć i może ocalić twoją skórę. Takie też jest kłamstwo. Jest tam, jeśli jej potrzebujesz, ale jest to umiejętność, której powinieneś mieć nadzieję, że rzadko, jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebować.

I szczerze mówiąc kłamstwo może być świetną zabawą. Fajnie jest zobaczyć, co możesz uciec. Więc gramy w gry, które się w to angażują. Robimy takie rzeczy, jak blefowanie w kartach i sprawdzanie „faktów”, a następnie spotykanie się i jako grupa opowiadająca 10 rzeczy. Przynajmniej 3 muszą być prawdziwe, 3 muszą być fałszywe, a pozostałe 4 mogą być dowolne (prawdziwe lub fałszywe). Następnie powiesz grupie o „faktach”, a oni będą musieli zgadnąć, czy każdy element jest prawdziwy, czy fałszywy. Pomaga to wyostrzyć swoje kłamstwo w nieszkodliwy sposób, ale co ważniejsze, pomaga też uczyć się ludzkich kłamstw. Nie chcę tylko uczyć moich dzieci, aby unikały kłamstwa, chcę ich nauczyć, jak dostrzegać kłamstwo, kiedy jest im powiedziane.

trzy razy
źródło
2
W tej notatce polecam krótki esej Marka rozpadu sztuki leżenia autorstwa Marka Twaina.
André Paramés
3
Ta wymyślona przez ciebie gra brzmi jak Dwie Prawdy i Kłamstwo, która jest świetną grą dla zabicia czasu z przyjaciółmi. Istota tego jest zasadniczo taka sama, choć z mniejszą liczbą „faktów”: dwa są prawdziwe, a jedno kłamstwo. Jest trochę inaczej - moją strategią jest na ogół wybranie dwóch skandalicznych faktów i wymyślenie równie skandalicznego kłamstwa, zamiast próbować wymyślić coś przekonującego - ale sedno tego jest takie samo, i pomyślałem, że warto o tym wspomnieć.
Nic Hartley,
2
@QPaysTaxes Zacząłem jako część naszej edukacji domowej, ponieważ jest to coś w rodzaju dodatkowego kredytu na prowadzenie własnych badań w celu znalezienia interesujących „faktów”, którymi można się podzielić. Często pozwalam dzieciom myśleć, że oszukały mnie bardziej niż one, ponieważ w ich wieku wymyślili wiele faktów, o których zdarzyło mi się już wiedzieć, tylko ze względu na wiek. Nie chcę zepsuć ich entuzjazmu w poszukiwaniu faktów.
trzy razy
3
Myślę, że należy zauważyć, że bardzo małe dzieci mogą nie być w stanie odróżnić kłamstwa dla własnego bezpieczeństwa od kłamstwa samolubnego.
jmcampbell
1
Cóż, mogę powiedzieć, że u 5 dzieci żadne z moich dzieci nie zrozumiało różnicy między kłamstwem o bezpieczeństwie a kłamstwem samolubnym, dopóki nie musiały go znać. Zasadniczo nie karzę, więc domyślam się również tony uczciwości, ponieważ nie boją się być prawdomówni, nawet jeśli wiedzą, że będę rozczarowany. Nie boją się, że wycofam miłość, narzucę jakąś bolesną sytuację itp. Po prostu uczę ich przez nią, jeśli tak się stanie. Generalnie mam większą uczciwość, której nawet chcę od nich.
trzy razy
14

Nie jestem rodzicem, więc przepraszam za moje być może niechciane spojrzenie na ten temat. Wydaje mi się jednak, że ta perspektywa może wyjaśnić rozważaną wcześniej kwestię.

Komentarz w odpowiedzi Joe dotyczył proponowanej metody, ponieważ „traktowała dzieci jak zwierzęta zamiast ludzi”. W tej odpowiedzi sugerowana metoda polega na rozmowie z dzieckiem i zrozumieniu, dlaczego jego działanie doprowadzi do innych możliwych niepożądanych konsekwencji. Ponieważ rozmowa może być nieco skomplikowana w stosunku do zwierząt, a ponieważ kilka lat temu wychowałem młodego kota, byłem bardzo zaskoczony tym komentarzem.

Mój pierwszy błąd, gdy kot zaczął drapać kanapę lub łamać rzeczy (popychając je na podłogę), krzyczał. Szybko nauczyła się tego robić, kiedy nie byłam na widoku (przepraszam, rzeczywiście porównuję dzieci do zwierząt, wydaje się, że zachowują się podobnie w młodym wieku). Różnica polega na tym, że nie mogłem z nią rozmawiać i pokazać, dlaczego uważałem to za niepożądane działanie, więc naturalnie stała się dobra w oszukiwaniu.

Kiedy jednak zmieniłem taktykę i zamknąłem jej dostęp do pokoju nieodpartymi przedmiotami na długi czas, zrozumiała, że ​​dostęp do tego pokoju był przywilejem. Było tak wiele „pięknych” rzeczy do odkrycia, że ​​drapanie kanapy, choć nie można się jej oprzeć, nie było tego warte.

TL; DR Zrozumienie, że oszustwo jest sposobem na chwilowe uzyskanie tego, czego się chce, jest być może prawie nieuniknionym krokiem, uświadomienie sobie, że na dłuższą metę może nie być najlepszą taktyką, to drugi krok, zrozumienie, że pożądaną rzeczą / działaniem jest ostateczny krok nie jest naprawdę zadowalający.

Stopy
źródło
4
Psychologia zwierząt i psychologia dzieci są bardzo podobne w niektórych aspektach. Możesz porozmawiać z dzieckiem, a one (prawdopodobnie) zrozumieją i musisz uwzględnić ich dalszy rozwój, aby te dwa pola nie były identyczne. Ale jeśli chodzi o ich zdolność do odczytywania (prawdopodobnie mieszanych) sygnałów i grania w grę akcji kontra kara / nagroda, moim zdaniem są prawie nie do odróżnienia. (Nie jestem rodzicem, ale mam dwoje młodszych rodzeństwa, które obserwowałem, jak dorastałem, i wiem trochę o psach, więc to moje dwa centy.)
Arthur
5
„Posiadanie dziecka jest jak pies, który powoli uczy się mówić”
deworde
5
Z pewnością wychowywanie dzieci to sztuka zmieniania zwierzęcia w człowieka?
RedSonja,
7
Słyszałem, jak ludzie mówią, że nie będą używać uprzęży z dzieckiem (w wieku 2 lat), ponieważ „dzieci nie są psami”. Zawsze mówię: „masz rację, mógłbym wyszkolić psa, żeby nie wpadał na ruch drogowy. Do tej pory nigdy nie byłem w stanie wyszkolić tego psa w wieku 2 lat. Zastanawiam się, dlaczego tak wielu ludzi w ogóle zaprzęga swoje psy”. ;)
trzy razy
4
Dzieci są zwierzętami, tak jak my wszyscy. Ludzie są jedynie wysoce rozwiniętymi małpami, czasem warto o tym pamiętać. Wszystkie ssaki (przynajmniej) stosują te same metody uczenia się, które psychologia nazywa warunkowaniem klasycznym (uczenie się przez połączenie bodźców) i warunkowaniem operanckim (nagroda i kara). (Studiowałem psychologię przez rok na studiach, zanim się
poddałem
10

Dlaczego, jeśli jesteś pewien, że coś zrobiła, pytasz ją? Dlaczego każesz jej kłamać? Zacznij od tego, powiedz jej, że wiesz, że zrobiła to pierwsza, i nie wystawiaj jej kłamstwa.

DCook
źródło
Nie wiemy, że ona kłamie; wie, że nie wolno jej czegoś robić, czeka, aż nas nie będzie w pobliżu, dlatego musimy zapytać
MrDuk
3
To wciąż dobra rada. Zminimalizuj zaproszenie do kłamstwa. Jeśli nie ufasz jej, że nie zrobi czegoś, czego nie wolno jej robić, nie „nie przebywaj w pobliżu”, a następnie zapytaj ją później. Bądź w pobliżu, ona potrzebuje ciebie do nadzoru.
Beanluc
Co jeśli tego nie zrobi?
nobalG
@Beanluc - to trudne pytanie, kiedy jest w przedszkolu przez 6 godzin dziennie, a ja jestem w pracy.
MrDuk
4
Dobra @MrDuk, rozumiem - ważniejsze było to, że nie kłamała. Jeśli wiesz, że ma okazję robić rzeczy, na które jej nie wolno, i wiesz, że i tak to zrobi, nawet nie zawracaj sobie głowy pytaniem, czy to zrobiła, czy nie. Trzymaj się, będzie lepiej.
Beanluc
4

Powiedz im oczekiwania, jednocześnie chwaląc. Wydawaj im się pewni, a także daj im znać, że ufasz im, że postępują właściwie.

  1. Chwała lub empatia
  2. Zidentyfikuj problem
  3. Określ oczekiwania
  4. Uzasadnienie oczekiwania
  5. Sprawdź zrozumienie
  6. Powiedz konsekwencje (jeśli to konieczne)
  7. Chwała empatii

José, naprawdę lubię twoje obrazy. Wygląda na to, że trochę farby dostało się na ściany i zostawiliśmy duży bałagan przy stole. Oczekujemy, że wszyscy utrzymają farbę na papierze i posprzątają, gdy skończymy, używając czegoś, w przeciwnym razie możemy poplamić ściany lub stracić narzędzia do malowania. Chłodny? Bądź kreatywny, José, kochamy cię!

Tak naprawdę nie twierdzisz, że zrobili coś złego, zamiast tego przechodzisz ze sobą przez oczekiwania i upewniasz się, że wszyscy się zgadzają.

Może możesz przyjąć to podejście meta:

Amelio, uwielbiamy, jak bardzo wzrosło twoje słownictwo i komunikacja. Komunikacja ma dużą moc i oczekujemy od siebie uczciwości i prawdomówności, gdy rozmawiamy, w przeciwnym razie zaczynamy tracić zaufanie i ludzie nie będą chcieli być wokół nas ani z nami rozmawiać. Czy to ma sens? Kochamy twoją energię!

Powodzenia!

zonabi
źródło
3

Mam kilka sugestii, opartych na własnym doświadczeniu z synem, książkach, które przeczytałem, i zajęciach dla rodziców:

  • Uważaj, aby nie zachęcać jej do lepszego kłamstwa. Błędem jest skończyć w grze kontroli informacji i wycieków, chyba że jesteś gotowy wyszkolić ją do przyszłej kariery szpiegowskiej i podstępnej. Pilnuj tego. To paskudna pułapka wpaść, że czuje się jak postęp, bo można złapać dziecko w kłamstwach rzadziej, ale w rzeczywistości może to prowadzić leżącej na bardziej wyrafinowane słowa, albo można ją prowadzić pod ziemią, nie jątrzyć i rozwijać się skrycie w sercu. Kwestia serca jest ważniejsza niż zachowanie zewnętrzne.

  • Na podstawie tego, co przeczytałem w książce „Nurture Shock”, dzieci kłamią, aby uniknąć kłopotów i aby zadowolić swoich rodziców. Ponadto rodzaj struktur władzy, pod którymi działają dzieci, może wpływać na ich kłamstwo. Systemy rodzicielskie o zbyt dużej lub zbyt małej kontroli (autorytarne i liberalne) zachęcają dzieci do większego kłamstwa. System, który zachęca dzieci do najmniejszego kłamstwa, to taki, który ma kilka nadrzędnych zasad odzianych w żelazo, ale ma wiele swobody w obrębie tych zasad. Dzieci muszą mieć powód, by nie kłamać, więc jeśli mówienie prawdy niczego nie zmieni, dlaczego nie kłamać? Upewnij się, że jest dużo swobody i możliwości wyboru, ale z pewnymi ograniczeniami w pewnym momencie, które są egzekwowane.

  • Skoncentruj się na mówieniu dziecku, co zrobisz i na co pozwolisz (zamiast na jej i jej zachowanie). Na przykład (nie mam dobrego przykładu na temat kłamstwa, ale oto jeden, z którego można czerpać inspirację), zamiast powiedzieć „nie dostaniesz deseru, jeśli nie zjesz warzyw”, powiedz „wszystkie dzieci, które jedzą swoje warzywa dostaną deser ”. Ta ramka zmienia cię z bycia wrogiem (osobą, która nie da mi tego, czego chcę) w sojusznika (osobę, która pomaga mi osiągnąć to, czego chcę). Nauczenie dziecka poprzez naturalnie pojmowane konsekwencje postrzegania własnego zachowania jako wroga, a nie ciebie, jest kluczowe, aby pomóc jej stać się zdrowym i dobrze przystosowanym dorosłym. Walka o władzę nigdy nie zadziała.

  • Połącz jej kłamstwo z negatywnymi wynikami, pokazując, w jaki sposób wynikający z ciebie brak zaufania do jej zbiórek odbija się na jej szkodzie. Spróbuj to zrobić, pokazując zamiast mówić (choć powiedz, jeśli musisz). Na przykład zamiast powiedzieć „skoro okłamałeś mnie w zeszłym tygodniu, nie mogę ci teraz zaufać”, może istnieć sposób, aby to pokazać, bliżej „Naprawdę chcę to zrobić, ale skąd mam wiedzieć, że nic złego nie będzie zdarzyć?" Słyszałem pokrewną technikę o nazwie rozmyte odbicie lustrzane. Kiedy trzymamy przed kimś czyste lustro, jego ego może przeszkadzać, a oni przetwarzają naszą intencję pokazania im lustra jako głównej cechy informacji, która może go całkowicie zmienić. Kiedy udaje nam się wyświetlić komuś rozmyte lustro (takie, aby mogli zobaczyć swój problem, ale nie są już w 100% świadome, że chcieliśmy, aby to zobaczył), to lepiej mija ego. To jest różnica między mówieniem a pokazywaniem.

  • Skoncentruj się na budowaniu relacji z nią. Jakie są twoje długoterminowe cele? Czy chcesz mieć relację zaufania, otwartości, emocjonalnej intymności i tak dalej? Rozważ wszystko pod kątem tego celu. Często wyrażaj te cele swojej córce. Pokaż, jak kłamie cię osobiście, nie tylko dlatego, że zrobiła coś obiektywnie złego (choć to też pokaż). Wyrażone emocje związane z tym, jak szkodzi twojemu związkowi z nią, mogą być bardzo skuteczne. Nie mówię o stosowaniu szantażu emocjonalnego - „bądź posłuszny, bo będę się z tobą źle czuł” - więc unikaj tego jak zarazy. Ale właściwe jest bycie całym człowiekiem, aby ktoś, kogo kochasz i którym chcesz zaufać, naruszy twoje zaufanie, doznał urazu.

Gotowy do nauki
źródło
2

Jest tu wiele naprawdę dobrych odpowiedzi, więc nie wiem, czy coś dodam. Zajmowaliśmy się tym niedawno z naszym najstarszym, który właśnie skończył 7 lat.

W przeważającej części byłem dobrym dzieckiem. Nie okłamałem rodziców, ponieważ wiedziałem, że konsekwencje kłamstwa zawsze będą gorsze, niż gdybym powiedział prawdę. Poza tym zwykle nie dbałem o to, kiedy moi rodzice byli źli. To prawda, czasami było to przerażające, ale zawsze było znacznie gorzej, gdy byli rozczarowani. Kłamstwo było czymś, co zawsze czyniło ich raczej rozczarowanymi niż złymi.

Stwórz środowisko, w którym zachęca się do mówienia prawdy. Jak powiedziano, uczyń konsekwencje kłamstwa gorszymi niż konsekwencje mówienia prawdy. Dzieci popełniają błędy, więc pozwól im. Jeśli zapomnieli zetrzeć stół po tym, jak im powiedziałeś, nie wysadzaj ich w powietrze, ponieważ następnym razem znajdziesz zapomniany, nieułożony stół wraz z leżącym dzieckiem, które go wyczyściło. Jeśli coś złamali, pokaż im, jak to naprawić i poinstruuj, jak uniknąć ponownego uszkodzenia. Pozwala to uniknąć chęci kłamania na temat nie psucia czegoś w przyszłości.

Oprócz tego wydaje mi się, że obowiązuje ważna lekcja, której nauczyłem się od jednego z moich starszych dowódców wojskowych. Mieliśmy cotygodniowe kontrole pokoju i 90% członków wojska pode mną zrobiło to, co powinni. Od czasu do czasu rozluźniłem się przed sprawdzeniem ich pokoi. Pewnego razu jeden zawiódł żałośnie. Nasz starszy przywódca nie wściekł się na tych, którzy zostali oskarżeni o wykonanie wstępnych kontroli. Po prostu powiedział nam, abyśmy „sprawdzili, czego oczekujesz” i robili to w sposób ciągły.

Dom z pewnością nie powinien być prowadzony jak wojsko. Nie o to mi chodzi, ale wierzę, że lekcja obowiązuje tak samo. Dopóki nie zgromadzą wystarczającego zaufania, aby być niezależnym w codziennych wymaganiach, sprawdź rzeczy, których się od nich oczekujesz. Niech zobaczą, jak to robisz. Dzięki temu unika się konfliktu w ich myśleniu „no cóż, po prostu o tym kłamię, bo nie zamierzają sprawdzać”.

Myślę, że postępując zgodnie z tymi wskazówkami, lepiej radzimy sobie z naszymi najstarszymi. Albo to, albo naprawdę stał się naprawdę dobry w kłamaniu (żart).

SomeShinyObject
źródło
1

Nie możesz zagwarantować, że Twoje dziecko będzie „kłamcą” lub „nie kłamcą” w jakikolwiek sposób na podstawie tych interakcji. Dzieci będą nadal uczyć się wartości kłamstwa, aby uniknąć kłopotów w szkole, z przyjaciółmi i presją rówieśników itp. Istnieje wiele kluczowych etapów rozwoju społecznego, przez które przechodzi Twoja córka, a odpowiedź @ ChrisSunami jest zdecydowanie mądra.

Największym kluczem do ciągłej polityki prawdy twojej córki (lub jej braku) może być potrzeba kłamstwa, aby czuć się bezpiecznie . Jeśli mówienie prawdy skończy się w bardzo przerażającej sytuacji, zrobi wszystko, co w jej mocy, aby przejść przez to wszystko, co konieczne, aby mieć pewność, że uniknie tego wyniku. Może nadal kłamać, ilekroć rzeczy stają się przerażające, jako rodzaj taktyki przetrwania emocjonalnego.

Nie mogę mówić o zmianie w rodzicielstwie dla ciebie, ponieważ nie zakładam, że znam twój styl rodzicielski. Nie złamię też zasady zmarłego. Jeśli pokażesz jej z konsekwentnym spokojem, że kłamstwo, czy to o psotach, czy to, co faktycznie powiedziała jej mama, jest niedopuszczalne („Nie, nie robimy tego”), a następnie przekieruje od tematu, poczuje się znacznie bardziej łatwość w byciu prawdomównym w przyszłości.

skia.heliou
źródło
0

Przeczytałem radę, aby często wyjaśniać dziecku, aby mówiło prawdę i dlaczego lepiej jest mówić prawdę. Na przykład, gdy rodzina je lunch lub kolację.

Ważne jest, aby nie mówić „nie kłam”, ale „mów prawdę”. Nie sprawi też, że poczuje się winna czy coś w tym rodzaju.

O ile rozumiem, chodzi o to, by unikać podświadomych skłonności do robienia rzeczy zabronionych i innych przyczyn psychologicznych.

akostadinov
źródło