W jakim wieku mam powiedzieć córce, że jej prawdziwa matka nie żyje?

Krótko mówiąc: moja pierwsza żona zmarła podczas porodu. Dwa lata później ożeniłem się ponownie, ale martwię się, kiedy mam powiedzieć córce prawdę o jej matce.

Moja córka ma teraz 3 lata i nazywa moją nową żonę „mamą”.

Jak poradzić sobie z tą sytuacją bez negatywnego wpływu na zdrowie mojej córki?

Dzieci są odporne i zwykle są znacznie bardziej zdolne do radzenia sobie z ideą śmierci, niż nam to przypisuje.

Są dwie rzeczy, których chciałbym uniknąć:

• Mówiąc o swojej matce urodzonej jako o „prawdziwej” mamie

i

• Zbyt długo czekał, zanim jej powiedział

Twoja obecna żona jest mamą twojej córki. Kropka. Ale była twoja pierwsza żona. Osobiście przyjąłbym podejście, mówiąc twojej córce, że ma dwie mamy. Ten, który zna, i ten, który umarł, gdy była dzieckiem.

Ile szczegółów, które podajesz, zależy od tego, jakie pytania zadaje twoja córka, chociaż zgadzam się z radą, aby uważać, by powiedzieć jej, że Twoja pierwsza żona zmarła podczas porodu.

Jeśli to pojawia się w jej pytaniach, możesz być niejasny (np. „Zachorowała, gdy była w ciąży”), nie będąc celowo wymijającym.

Moim zdaniem lepiej powiedzieć jej teraz z dwóch powodów. Jednym z powodów jest to, że im wcześniej jej powiesz, tym bardziej jej się to wyda. Jeśli „zawsze” (dzieci pamiętają bardzo mało, jeśli w ogóle, epizodycznych szczegółów sprzed 4 lub 5 lat ), wiedziała, że ​​ma 2 matki, a ta zmarła, gdy była dzieckiem, to po prostu faktem jest, jak rzeczy są raczej nietypowymi lub potencjalnie niepokojącymi szczegółami.

Innym powodem jest to, że im dłużej zwlekasz, tym bardziej może ona zastanawiać się, dlaczego tak długo czekałeś, aby powiedzieć jej coś tak ważnego.

Nie mogę naprawdę udzielać porad z pierwszej ręki, nigdy nie będąc w podobnej sytuacji. Sądzę jednak, że podstawowe podejście powinno być takie samo, jak w przypadku adoptowanego dziecka. Gruntownie:

• nie rozpowszechniaj informacji o dziecku, z którym nie jest gotowa sobie poradzić, ale
• też nie róbcie z tego tajemnicy

Istnieje wiele pytań na temat tego, jak radzić sobie z adopcją na tej stronie, na przykład Kiedy jest odpowiedni czas, aby powiedzieć mojej córce, że nie jest moim biologicznym dzieckiem? i jak i kiedy mam powiedzieć mojemu synowi, że jego niesamowity ojciec nie jest biologicznym ojcem? .

Oczywiście sytuacja nie jest taka sama. Możliwe komplikacje obejmują:

• Twoja córka, gdy zrozumie pojęcie śmierci, może się martwić, że wkrótce umrzesz.
• Może mieć wiele pytań na temat swojej biologicznej matki, na które nie jesteś w stanie odpowiedzieć lub nie czujesz się komfortowo.
• Może czuć się odpowiedzialna za śmierć matki, szczególnie jeśli jej matka zmarła z powodu komplikacji porodowych. Możesz rozważyć, aby nie podawać od razu wszystkich szczegółów w tym punkcie. Dzięki JoeTaxpayerowi za wspomnienie o tym.

Jeśli napotkasz problemy, rozważ skorzystanie z pomocy doradcy lub grupy samopomocy dla wdowców / sierot.

Twoja druga żona jest mamą twojej córki. Jest wszystkim, co twoja córka kiedykolwiek znała. Ma zaledwie 3 lata, a ta stabilność (mama i ty) jest dla niej ważna. Nie musisz być biologiczną matką, aby być mamą dla dziecka.

Mieliśmy szkielety rodzinne, które częściowo ujawniliśmy naszej córce, gdy miała około 12/13 lat. W tym momencie była wystarczająco dorosła, aby zrozumieć skomplikowane koncepcje i emocje. Gdy zadaje teraz pytania, odpowiadam na nie. Ale nigdy nie chcieliśmy, aby czuła, że ​​jest przyczyną wszystkiego, a małe dzieci mają taką tendencję, ponieważ widzą wszystko w swoim życiu ze sobą w centrum.

Wygląda na to, że sam masz problemy wewnętrzne z córką, która nazywa żonę „mamą”. Prawdopodobnie tęsknisz za pierwszą żoną i czujesz się trochę skonfliktowany z powodu „utraty pamięci”. Nie zrobisz tego, a te uczucia są bardzo naturalne. Chociaż nie musisz ukrywać istnienia pierwszej żony, nie sądzę, żebym zdradził dokładne szczegóły jej śmierci. ** Twoje dziecko potrzebuje czasu, aby związać się z mamą. Zdecydowanie sugerowałbym jednak, aby porozmawiać o tym z profesjonalnym doradcą tak szybko, jak to możliwe.

** Chodzi mi o to, że doskonale jest wspomnieć, że byłeś wcześniej żonaty i kochałeś swoją pierwszą żonę, ale ona zmarła. Nie sądzę, żebym przywołał w tym momencie „ona umarła przy porodzie, rodząc cię”. Twoja pierwsza żona jest częścią twojej rodziny, mimo że jej nie ma. Twoje dziecko potrzebuje trochę czasu, aby osiągnąć wystarczającą dojrzałość, aby zrozumieć historię i że to nie jej wina, że ​​zmarła jej matka, a jej relacje z obecną mamą są normalne i głębokie.

Mój biologiczny ojciec zmarł, gdy byłem dzieckiem, a moja mama wyszła ponownie za mąż, zanim poznałem jakąkolwiek różnicę.
Powiedzieli mi o tym, gdy miałem gdzieś od 6 do 8 lat. Mógłbym nawet coś podejrzewać, ponieważ mój nowy tata jest bardzo dużym mężczyzną, podobnie jak mój młodszy brat, ale jestem mniejszym facetem (nawet w tym wieku można zauważyć, a dorośli, którzy wiedzieli, nie powiedzieliby: dorastam jak ojciec ”, więc mógłbym zacząć łapać). Myślę, że ten moment jest idealny. Byłem wystarczająco dorosły, aby poradzić sobie z tym pomysłem, a moją odpowiedzią w tym czasie było „to nic nie zmienia między nami”.
Nie wiedziałem, jak dokładnie zmarł mój ojciec, aż znacznie później w życiu. Szczegóły nie są ważne. Wyklucz więc cokolwiek na temat „zmarłej podczas porodu”, wystarczy powiedzieć, że zachorowała, gdy dziecko było małe, a szpital nie mógł jej wyleczyć. Uprość to, unikaj szczegółów i skup się na cieple i miłości.

Trochę o sobie ...

Moja mama poślubiła mojego tatę, gdy miałem 5 lat. W wieku 12 lat ujawniła mi, że nie był moim biologicznym ojcem. To było absolutnie traumatyczne i druzgocące. Miałem wrażenie, że moje życie było kłamstwem. Czułem się jak ja to kłamstwo, fałszywe, pozorne osoby.

Żadna młoda osoba nigdy nie powinna się tak czuć. Jeśli powiesz teraz swojemu dziecku prawdę, chociaż są one wystarczająco młode, aby było to normalne , nie będą nawet mrugać okiem. Zaakceptują to dokładnie tak, jak jest i nie zastanowią się długo. Wyświadcz swojemu dziecku przysługę i bądź szczery co do tego, kim są wcześniej niż później.

To powiedziawszy, jest całkowicie w porządku, aby twoje dziecko nazywało twoją obecną żonę mamą. Ona jest ich mamą. Mój biologiczny ojciec nie jest moim tatą, człowiekiem, który mnie wychował. Trochę inaczej dla twojego dziecka, mają po prostu dwie mamy. Zupełnie nic wielkiego. Moje przyrodnie dzieci wiedzą bardzo dobrze i czują się dobrze z tym, że mają dwie pary rodziców. Głównie dlatego, że takie jest ich życie, jest to dla nich normalne.

Mówisz jej, kiedy nadarza się okazja w naturalny sposób.

Na przykład twoja córka może zobaczyć kobietę w ciąży lub ty i twoja żona planujecie mieć razem dzieci. Kiedy to nastąpi, twoja córka prawie na pewno zada pytanie: „Czy ja też wyrosłem w twoim brzuchu, mamo?” W tym momencie ty lub twoja żona po prostu rzeczowo mówicie: „Nie, dorastałeś w brzuchu innej mamy”.

A potem pozwalasz córce prowadzić rozmowę.

Jeśli potraktujesz to jako rzecz faktyczną i nie zrobisz wielkiej produkcji siadania i mówienia jej, wtedy ona również potraktuje to jako fakt. Może natychmiast zadać więcej pytań lub nie.

W końcu zapyta: „Dlaczego dorastałam w brzuchu innej mamy?” lub „Więc dlaczego mama jest moją mamą zamiast innej mamy?” lub podobne pytanie. Odpowiadasz na faktyczną odpowiedź: „Kiedy się urodziłeś, miałaś kolejną mamusię, ale ona nie była w stanie się tobą opiekować”. I pozwól jej prowadzić rozmowę.

Kiedy pyta: „Dlaczego moja druga mama nie była w stanie się mną zaopiekować?” następnie wyjaśnij to.

W ten sposób rozmowa rozwija się i ewoluuje naturalnie, i nie ma to wpływu na to, że twoja żona nie jest „prawdziwą” matką twojej córki. Jeśli zapyta, czy ona też ma innego tatusia, to po prostu powiedz jej: „Nie, tata zawsze był twoim tatusiem” i odpowiedz na wszelkie pytania, które mogą z tego wyniknąć („Dlaczego miałam inną mamusię, ale nie inny tata? ”).

Kilka uwag na temat tego podejścia:

• Upewnij się, że twoja żona jest zgodna, ponieważ prawdopodobnie to ona zostanie o to najpierw zapytana (i prawdopodobnie będzie zadawana większość pytań, ponieważ dotyczy ona jej roli w życiu twojej córki).

• Kluczem do tego podejścia jest udzielenie natychmiastowej, zgodnej z prawdą, adekwatnej do wieku i faktycznej odpowiedzi na pytanie. Przykładem tego jest odpowiedź, którą daliśmy naszym synom, gdy zapytali o to, skąd pochodzą dzieci w wieku 3 lat; u naszego starszego syna pytania te były rozdzielone, ale w przypadku młodszych dwa pytania powracały do ​​siebie. Zauważ, że te odpowiedzi są odpowiednie dla wieku i zgodne z prawdą - nie są sprzeczne z niczym, czego dowiedziałeś się później o rozwoju człowieka:

  • Pierwsza odpowiedź brzmiała: „Dzieci rosną w mamusiach, dopóki się nie narodzą”.
  • Na pytanie, w jaki sposób dotarły tam dzieci, odpowiedź brzmiała: „Kiedy mama i tata kochają się bardzo i w szczególny sposób, czasami dziecko zaczyna rosnąć wewnątrz mamy”.

• Nie podawaj wszystkich informacji naraz. Niech twoja córka poprowadzi rozmowę. To znaczy, w wieku 3 lub 4 lat, prawdopodobnie nie od razu podejmie rozmowę do tego stopnia, że ​​trzeba by jej powiedzieć, że zmarła twoja pierwsza żona, szczególnie podczas porodu. Kiedy będzie gotowa na te informacje, zada pytania, które naturalnie i łatwo doprowadzą cię do dyskusji.

Na szczęście nie jest to temat, z którym musieliśmy się zmierzyć, ale z takim podejściem z powodzeniem rozmawialiśmy z naszymi dziećmi przez wiele lat, w tym nieustraszone: „Skąd się biorą dzieci? „

Twoja córka potrzebuje pozytywnego terminu różnicującego dla każdej z dwóch kobiet. Podobnie jak przedstawiłeś swoje imię jako „tata”, „ojciec”, „tata” lub „tata” swojej córce, będzie potrzebować czegoś takiego jak „mama”, „matka”, „mama” dla dwóch kobiet. Polecam podkreślenie uczuć „Mamy” dla drugiej żony i „matki” dla oryginału. Córka jest produktem 3 osób, które dbają o nią (d). Nie pomijaj nikogo.

Po ustaleniu tego wyjaśnij pochodzenie rodziny.

Jako osoba, która dorastała w podobnej sytuacji (utrata rodziców jako małe dziecko, ponowne małżeństwo), najlepiej po prostu porozmawiaj szybko o wszystkich 3 i podkreśl jedność zaangażowanych rodzin. Z pewnością w grę wchodzą także rodzice / krewni pierwotnej matki i drugiej żony.

Wygląda na to, że obecna żona nie jest przybraną matką dziecka - to ma związek.

To zależy od twojej perspektywy. Kiedy miałem 8 lat, moi biologiczni rodzice rozwiedli się i po pewnym czasie każdy z nich znalazł nowe żony. Cała czwórka moich rodziców miała do odegrania ważną rolę w wychowywaniu mnie, więc uważam się za mamę trzech matek, chociaż moją biologiczną matkę nazywam tylko „mamą”.

Dobrze, że twoja córka nazywa twoją drugą żonę „mamą”. Jeśli twoja druga żona jest w porządku z byciem nazywaną „mamą”, to wszystko jest dobrze.

Myślę, że powinieneś rozważyć powiedzenie swojej córce wcześniej niż później. Kiedy będzie już wystarczająco dorosła, aby zrozumieć rzeczywistość (i to jest twój wyrok osądu), powinieneś ją usiąść i wyjaśnić. Jeśli zaczekasz, aż sytuacja wyjdzie organicznie („mamusiu, czy dużo kopałam, kiedy byłam w twoim brzuchu?”), Może poczuć, że została okłamana i nikt nie lubi, kiedy to się im przydarzy.

Sugerowałbym, że dla bardzo małego dziecka koncepcja nieobecności jej naturalnej matki jest dość odległa i nie jest czymś, co może szczególnie zakłócać jej obecny układ odniesienia, tzn. Że tak naprawdę nic dla niej nie zmieni wiedzieć.

Co więcej, w miarę, jak się starzeje i zaczyna rozumieć pojęcie rodziców w szerszym kontekście, może być bardziej denerwujące, gdy dowie się, że jej koncepcja matki nie jest taka, jak sobie wyobraża.

Mając to na uwadze, prawdopodobnie nie jest niczym złym wprowadzenie koncepcji posiadania kolejnej matki w tej chwili. Rzeczywiście, możesz chcieć przedstawić ją niektórym z tych samych wspomnień, które masz o niej przez fotografie itp.

Może to być trochę niezręczne dla ciebie i twojego nowego związku, ale to nie tak, że ktoś zaangażowany zrobił coś złego przez jakąkolwiek część wyobraźni.

Innymi słowy, zrozumienie tego przez trzyletnie dziecko może być nieco skomplikowane, ale przynajmniej jeśli je podniesiesz, możesz o tym porozmawiać. W przeciwnym razie, jeśli będziesz milczeć, jak zamierzasz to wyjaśnić, kiedy ma 16 lub 18 lat?

Chciałbym również unikać wszelkich jawnie religijnych metafor, aby wyjaśnić śmierć, które zwykle nie są zbyt pomocne dla małych dzieci i myślę, że jesteś im to winien, pozwalając im formułować własne opinie na temat drobnych szczegółów religii i metafizyki. Z całą pewnością wyrażaj swoje przekonania i nadzieje, ale daj jej przestrzeń do wyciągania własnych wniosków.

Jest również całkiem uzasadnione, że powinna postrzegać twoją nową żonę jako swoją matkę, ponieważ jest to jej jedyne doświadczenie macierzyństwa.

Zastanów się także, że jeśli powiesz jej łyse fakty, jakie postawiłeś w tym pytaniu, jak źle mogłoby to być? W jej życiu nic się nie zmienia, a ona jest tak świadoma faktów, jak tylko może.

Absolutnie powiedz jej prawdę tak szybko, jak to możliwe, bo sprawi, że będziesz kłamcą, a jej życie kłamstwem. O drugiej masz złotą okazję, aby sytuacja wyglądała naturalnie. Im dłużej czekasz, tym bardziej wydaje się, że jej sytuacja ma coś skażonego, dlatego wolałbyś czekać tak długo.

Beofett zdecydowanie ma właściwe podejście. Myślę, że wielu innych udziela złych rad.

Dzieciak rozumie śmierć. Powiedz jej, jak cudowną osobą była jej urodzona matka. Jak piękna była. Jak bardzo za nią tęsknisz. I że oboje bardzo kochacie jej obecną mamę.

Jeśli masz jakieś zdjęcia, udostępnij je. Co z rodziną urodzonej matki? Czy są na zdjęciu?

Mogą się tu zdarzyć trudne rzeczy, o których jeszcze nie wspomniano.

Osobiście uważam, że masz tutaj świetne pomysły z rzeczami do przemyślenia, ale nie zastąpią one wykwalifikowanego doradcy dziecięcego. Ludzie badają tego rodzaju rzeczy, jakie metody zostały zastosowane i jakie są ich rezultaty. Wiedzą więcej, niż moglibyśmy sobie uświadomić.

W przeciwieństwie do tego, jak wielu postrzega naukę, będą też wiedzieć, że jeden rozmiar nie pasuje do wszystkich. Oczekuję, że przed udzieleniem porady zadadzą ci wiele pytań na temat ciebie, twojej córki, jej matki rodzącej, jej teraz matki i szczegółów na temat całej sytuacji. Stamtąd udzielą wykształconej porady.

Życzę powodzenia. Pamiętaj, najważniejsze w tym wszystkim jest to, że twoja córka wie, że ją kochasz i jej mamę, i zawsze starasz się dbać o swoją obecną rodzinę.

Sugerowałbym, aby pierwszym krokiem było porozmawianie z żoną o tym, jaki związek chce z twoją córką. Jeśli chce być mamą, możesz nawet rozważyć odroczenie jej życzeń, jak sobie poradzić z tym pytaniem, ponieważ idąc dalej, będzie spełniać wszystkie role macierzyńskie dla twojej córki.

Podoba mi się odpowiedź Beofetta i chcę ją rozszerzyć. Moja rada to:

Pozwól swojej córce wybrać odpowiedni czas.

Co mam przez to na myśli? Koncepcja ceremonialnego pochówku jest ważnym osiągnięciem człowieka i pomaga uporać się z koncepcją śmierci. Przez ceremonialny pochówek rozumiem także na przykład spotkania rytualne (na przykład https://en.m.wikipedia.org/wiki/Day_of_the_Dead ) oprócz pogrzebu. Oczywiście, że takie rzeczy nie są częścią twojej kultury. Radzę (przy tak ważnej śmierci w rodzinie), aby w jakiś sposób podniosła takie rytualne wydarzenie (nie trzeba być religijnym, aby robić coś takiego). Ale najpierw opowiem o tym, jak sam zostałem wychowany, aby bardziej podkreślać moją perspektywę.

Dorastałem w dużej rodzinie (z dużą ilością starszych ludzi). Pogrzeb jako dziecko był dość częstym wydarzeniem. Z powodu tej ekspozycji naturalnie pojawi się pytanie o śmierć. Zauważ, że dla nas jako dzieci wiązałem się także z zabawą z innymi kuzynami. Tak więc w retrospekcji nie mogę tak naprawdę oddzielić ich od innych wydarzeń rodzinnych.

Był też Totensonntag (niedziela zmarłych https://en.m.wikipedia.org/wiki/Totensonntag ). Na tym etapie moja rodzina zwykle chodziła na cmentarz i rozmawiała o zmarłych członkach naszej rodziny. (Podoba mi się pomysł takiego ogólnego wydarzenia). Tego dnia twoja córka usłyszy o swojej pierwszej matce (i twojej pierwszej żonie). W zależności od tego, co powiedziano i jej wieku, ona już rozumie lub może zadać dalsze pytania. A może jest młoda i niezainteresowana, ale przynajmniej byłaby narażona na pojęcie śmierci. Wszystko to pomoże postrzegać śmierć jako coś, co jest nieuniknioną częścią życia (wszyscy umrzemy z dnia na dzień). A także smutne, że ktoś umarł.

W dzisiejszych czasach (ponieważ moja żona i ja nie jesteśmy religijni), w ten dzień z innymi członkami rodziny odwiedzilibyśmy piknik lub lunch (zależnie od pogody) również z innymi członkami rodziny. Chcielibyśmy także pamiętać o zmarłych, ale normalnie nie trzymalibyśmy się ich, a rozmowa ewoluowałaby w życiu innych członków rodziny.

Ale może tylko ty i córka pozostaliście w związku z pierwszą żoną (i nie ma też innych pogrzebów w rodzinie) lub z innego powodu, aby nie angażować innego członka rodziny. Nadal możesz zabrać ją na wycieczkę na cmentarz ...

(jeśli długo nie chodziłeś sam, być może zechcesz pójść sam, aby być bardziej pewnym, jak silne są twoje emocje)

(jeśli nie ma grobu, jestem pewien, że możesz wymyślić coś podobnego (zrób sobie zdjęcie z pierwszą żoną)

... i zrób coś tam (przynieś kwiaty, zrób piknik, narysuj kilka zdjęć). Tak naprawdę nie musisz nic mówić córce (może to być tylko trochę czasu dla ojca i córki), ale nie ukrywaj się, jeśli jesteś smutny i jeśli zadaje pytania, bądź przygotowany. Również w pewnym momencie możesz zabrać ze sobą nową żonę. Jeśli robisz to regularnie (na przykład co kilka miesięcy), jestem pewien, że pomoże ci (i twojej córce) pogodzić się ze śmiercią pierwszej żony (i matki).

Nie czekaj Powiedz jej teraz. Zawsze wiedziałem, że mojego biologicznego ojca nie ma na zdjęciu. Znajomość zapobiegła tej niewygodnej rozmowie, gdy byłem wystarczająco dorosły, by wywołać urazę. Nie ma powodu, aby ukrywać to przed nią. Jeśli cokolwiek twoja nowa żona powinna chcieć, aby twoja córka poznała prawdę z góry. Uczciwość i otwartość to zawsze właściwy wybór.

„Prawdziwa” matka we wszystkich przypadkach to ta, która inwestuje czas, wysiłek i miłość potrzebne do wychowania dziecka. Osoba, która przekazuje DNA, ale nie inwestuje w dziecko, nie jest „prawdziwą” matką. W tym konkretnym przypadku twoja żona zmarła przy porodzie, co jest dość smutne, i wy macie moje kondolencje. Myślę, że powinieneś powiedzieć swojej córce o mamie, kiedy skończy 18 lat. Ale teraz wysiewasz nasiona dla zbuntowanego związku, jeśli powiesz dziecku, że wychowująca ją kobieta nie jest jej matką. Mogę sobie wyobrazić wszelkiego rodzaju gniewne stwierdzenia: „Nie jesteś moją mamą, nie możesz mi powiedzieć, co mam robić”. Spowoduje to oburzenie i złe uczucia po obu stronach oraz zniszczy rozwijający się związek.

Myślę, że powinieneś jej o tym powiedzieć, kiedy ona uczy się w czwartej lub piątej klasie. Jest tak, ponieważ w tym wieku możemy bez problemu kontrolować emocje córki.

Mówiąc, że twoja druga żona, jeśli jej prawdziwa mama jest kłamstwem. Nigdy nie powinieneś okłamywać dzieci.

Miała 2 lata, kiedy ożeniłeś się ponownie. Oznacza to, że prawdopodobnie pamięta, że ​​twoja żona nie zawsze była z tobą, ale w tak młodym wieku nie robi tego bardzo świadomie. Podejrzewam, że jej emocjonalne przywiązanie do ciebie jest silniejsze, jak do jej mamy.

Co możesz zamiast tego zrobić: po prostu powiedz jej, co to za sprawa. Prawdopodobnie tak naprawdę nie rozumie, czym jest śmierć. Może kiedyś wytłumaczysz jej to, a także od Boga.

Oczywiście jedynym sposobem na zminimalizowanie jej stresu emocjonalnego byłoby kłamstwo sugerowane przez poprzednie odpowiedzi. Zamiast tego prawdziwym rozwiązaniem byłoby, gdy wyjaśnisz jej rzeczy po śmierci, wytłumacz to również jej.

Btw: „prawdziwa mama” to zła terminologia. Twoja obecna żona jest również mamą. Nie ma „prawdziwej mamy”. Może uda ci się je rozróżnić według nazwisk.

Dzieci są bardzo zdolne do adaptacji, mogą łatwo nauczyć się, że dorosną, zestarzeją się i ostatecznie umrą. Porównując to do tego, że jej matka nie żyje ... Bądź prosty, jasny i uczciwy, jak zawsze.

Jeśli jesteś ateistą, twoje zadanie jest znacznie trudniejsze.

Nie ma nic złego w powiedzeniu, że twoja obecna żona jest jej mamą. Możesz opowiedzieć jej o jej „prawdziwej” mamie, kiedy będzie na to gotowa, jak sugerowali inni turyści. Zauważ jednak, że tak zwana „prawda” opiera się na zbyt uproszczonym modelu rzeczywistości, z którym wygodnie jest pracować, co też nie jest poprawne.

Zastanówmy się na przykład, że moja mama, która mnie urodziła, żyje, ale oczywiście nie jest dzisiaj tą samą osobą, jaką była w chwili, gdy mnie urodziła. Więc kiedy mówię o niej jako o mojej mamie, to jest całkowicie błędne. Poza tym nie jestem dzieckiem, które urodziła. Ściśle mówiąc, to dziecko zmarło dawno temu, gdy stopniowo przemienił się we mnie. Bardziej poprawny model rzeczywistości opisywałby nas jako różne osoby w każdej chwili . Najwyraźniej jest to zawiły i bardzo sprzeczny z intuicją sposób opisywania relacji osobistych. Dlatego trzymamy się naszego uproszczonego modelu. Jeśli wszystko jest w porządku. dlatego nie powinniśmy sprzeciwiać się dawaniu małym dzieciom jeszcze bardziej uproszczonej wersji rzeczywistości, z którą mogą sobie poradzić.