Jak uspokoić sfrustrowanego 6-latka?

Kiedy nasza 6-letnia córka próbuje czegoś nowego i trudnego (praca domowa, czytanie trudnego słowa, gry wideo itp.), Może wpaść w cykl frustracji i gniewu, który kończy się płaczem piłki na podłodze.

Zaczyna się od pomyłki, a ja ją poprawiam. Zwykle z powodzeniem przepchnęła już kilka trudnych punktów lub jest zmęczona wchodzeniem. Próbowałem różnych wariantów „stop”, „nie”, „poczekaj”, „poczekaj” i „tylko sekunda”, ale wszystkie mają to samo wynik: ostry wybuch frustracji wokalnej, a następnie uświadomiłem sobie, dokąd to zmierza i próbowałem to rozbroić.

Po drodze może spróbować zabrać pracę w miejsce, którego nie widzę, lub spróbować wykonać ją szybko, nawet jeśli jest niepoprawna. Skarży się, że czegoś nie rozumie, ale nie pozwala mi niczego wytłumaczyć.

Rzeczy, które próbowałem zatrzymać spiralę:

• Sugerowanie przerwy
• Wskazując, że łatwo go wytrzeć i spróbować ponownie
• Pomaganie jej od samego początku
• Krzyk z powrotem (?!)
• Zwracanie uwagi na to zawsze kończy się jej zdenerwowaniem i powinniśmy tego unikać
• Używając uspokajającego tonu głosu
• Sugerując, że zrobię to dla niej, a ona skopiuje!
• Zauważając, kiedy jest zmęczona i podatna na frustrację, i próbując wcześnie przerwać ćwiczenie („Mogę to zrobić!”) (Może mógłbym spróbować zrobić to z większą mocą? Pewnego razu zakończyło się to podobnym napadem złości)

Kończy się ona jej pełnymi łez i jednym z nas wychodzącym z pokoju. Uspokojenie może zająć 30 minut. W tym momencie normalnie może to zrobić.

Czy ktoś ma jeszcze taktykę, której mógłbym spróbować?

Zaczyna się od pomyłki, a ja ją poprawiam.

Więc jej nie poprawiaj. Zwłaszcza jej szkolne zajęcia powinny być jej i jej. Nauczyciel nie oczekuje 100% poprawnej pracy, chce zobaczyć, jak dobrze uczeń zrozumiał bieżący temat. Pozostaw poprawki nauczycielowi. I może nawet wrócić do szkoły bez odrabiania lekcji (ale próbowanie jest koniecznością), powiedz nauczycielowi, że nie zrozumiała lub nie może rozwiązać niektórych z nich, i uzyskaj inne wyjaśnienie.

Porażka jest częścią życia. Akceptowanie własnych ograniczeń i radzenie sobie z niepowodzeniami lub błędami może być trudne, ale każde dziecko musi się go kiedyś nauczyć. I tak, to może oznaczać, napady złości i łez, ale mniej Państwo spróbować go rozwiązać, tym lepiej. Możesz być sondą, jeśli potrzebuje odpowietrzenia lub pocieszyć ją, jeśli tego właśnie potrzebuje, ale nie próbuj rozwiązywać jej problemu - chyba że wyraźnie poprosi o pomoc. Przeniesienie jej pracy w inne miejsce jest dla mnie znakiem, że chce zostać sama i sama sobie z tym poradzić. Daj jej swobodę wzięcia odpowiedzialności - pomyśl, o ile bardziej będzie dumna, jeśli rozwiąże ją sama, a ty nie poprawisz i nie poprawisz jej pracy.

Większość odpowiedzi (a także twoje pytanie) tutaj brzmi tak, jakby twoja córka nie była w stanie lub nie chciała zaakceptować własnych błędów.

Ale kiedy czytam te zdania

Zaczyna się od pomyłki, a ja ją poprawiam. [...] Próbowałem odmian „stop”, „nie”, „czekaj”, „poczekaj” i „tylko sekunda”, ale wszystkie mają ten sam rezultat

brzmi to tak, jakbyś siedział tuż obok niej i patrzył przez ramię i natychmiast zarabiał na każdym błędzie, który popełni natychmiast (dlaczego miałbyś potrzebować wyrażeń takich jak „stop” lub „poczekaj”?).

Pozwól, że ci powiem: to idealny sposób na frustrację.

Posiadanie przez kogoś wskazania każdej usterki w ciągu kilku sekund od jej wystąpienia i bez szansy na samodzielne rozpoznanie i naprawienie błędu jest po prostu demoralizujące. W dłuższych okresach wysysa poczucie własnej wartości i daje poczucie niezdolności i bezradności (zwłaszcza jeśli błąd, który popełniłeś, jest niewielki, o którym wiesz, że rozpoznałbyś siebie, gdybyś miał szansę).

W ten sposób wszystko, nawet zabawne rzeczy, takie jak gry wideo, może stać się frustrującym koszmarem, jeśli ktoś taki jak rodzic lub starsze rodzeństwo cały czas wskazuje, co robisz źle.

Więc cofnij się trochę.

Kiedy odrabia lekcje, nie siedź obok niej, ale znajdź się w pokoju obok.

Upewnij się, że wie, że ilekroć potrzebuje pomocy, może przyjść do ciebie i zapytać, ale nie wtrącaj się, dopóki sama nie pomyśli, że to zrobiono.

Oczywiście nadal możesz sprawdzić jej pracę i wskazać wszystkie wady na raz i poprosić ją o ich poprawienie (np. „Twoje rozwiązania dotyczące ćwiczenia 1, 5 i 7 są błędne. Czy uważasz, że możesz je naprawić samodzielnie?”)

Zgadzam się z doskonałą odpowiedzią @ Stephie. Chciałbym rozwinąć w jednym punkcie (awaria).

Czy ktoś jeszcze ma taktykę, której mógłbym spróbować?

Tak. Spróbuj zaszczepić jej myśl, że sukces nie jest najważniejszym rezultatem jej pracy. To część nauczania odporności .

Jedną z niepełnych definicji odporności jest zdolność do pracy przez strach i stres bez internalizowania negatywnego przesłania. Jest to zdolność szybkiego powrotu do zdrowia po trudnościach wynikających z określonego sposobu myślenia o priorytetach, na przykład patrzenia na porażkę jako szansę zamiast negatywnego stwierdzenia o umiejętnościach.

Próbowanie rzeczy, których się boi, lub trzymanie się tego (do tego stopnia, kiedy jest zmęczona) lub uczenie się na błędach: są to rzeczy, które wymagają odwagi i budują dobry charakter. Odporność będzie jej służyć w życiu znacznie lepiej niż dobre stopnie. Odporność w pracy szkolnej przekłada się na każdy stresujący aspekt życia.

Poniżej znajduje się dobry punkt wyjścia do nauczania odporności w domu. Chociaż jest to przeznaczone dla nauczycieli, rodzice są najlepszym wychowawcą dziecka.

Materiały na temat rozwijania odporności, gryzienia i myślenia o wzroście

Punkt Stephie jest słuszny - i zastanawiam się, czy ona zachowuje się tak samo w szkole, kiedy nie jest idealna. Jeśli jest to tylko problem w domu, myślę, że jej rada jest dobra. To nie znaczy, że nie możesz pomóc.

Jeśli wszędzie ma problemy, być może uważa, że ​​popełnianie błędu jest złą rzeczą. Tak wiele dzieci czuje się w ten sposób. Możemy spróbować je zbudować i zdobyć zaufanie.

• Kiedy ty lub twój partner popełnicie błąd - wskażcie to. „Opps! Upuściłem papiery na podłogę! To nic wielkiego, ale pomożesz mi je posprzątać?” „Popełniłem błąd. Dzisiaj jest niedziela, a nie sobota. Głupia ja! No cóż!”

• Pokaż jej, że jest dla ciebie ważna bez względu na wszystko. Zapytaj jej o zdanie - szczególnie o rzeczach, których nie możesz naprawić. Przejrzyj książkę przyrodniczą i zapytaj, które obrazy lubi najbardziej lub jaki kolor lubi, a następnie pochwal ją za te pomysły.

• Zapytaj ją, jak rozwiązać problem - telewizja świetnie się do tego nadaje. Zatrzymaj jej pokaz i pomóż burzy mózgów, co postacie zrobią, aby rozwiązać swój problem.

• Głębokie ciśnienie - jak dobry silny uścisk, może czynić cuda. Często, gdy dziecko jest przytłoczone emocjonalnie - z jakiegokolwiek powodu - jeśli spędzasz z nim czas, przytulisz się i nie rozmawiasz, będzie to uspokajające. Limit czasu to czas wolny. Nie jesteś zły, a jeśli tak, nie próbuj tego, dopóki nie będziesz spokojny i szczęśliwy.
• Wybory - pozwól jej dokonywać wyborów i żyć z konsekwencjami. Jeśli zapytasz, czy chce sweter, a ona odpowie „nie”, ale zdecyduje, że jest jej zimno - pozwól jej rozwiązać problem. Następnie możesz pochwalić ją za rozwiązanie jej własnego problemu.
• Upewnij się, że nie jest zastraszana w szkole lub przedszkolu. Może to wywoływać u dzieci emocje, nawet gdy wszystko wydaje się w porządku.

Odpowiem na to pytanie: „Jak długi jest kawałek sznurka?”.

I tak naprawdę sprowadza się to do indywidualnych podejść i technik, które działają dla niektórych, a nie dla innych.

Będę odpowiadać na to jako rodzic, ponieważ ja też mam 7-letniego chłopca, który krzyczy, gdy nie może czegoś zrobić, a jednak mówię mu „MOŻESZ”! Nawiasem mówiąc, to gorzej. Zamienia moją ofertę „zachęty” w kłótnię i nie chodzi już o zadanie, chodzi o to, kto wygra tę dyskusję.

W każdym razie to było w dawnych czasach (właściwie kilka miesięcy temu). Nie pozwala nam się kłócić. Po prostu nie wykraczam poza własną frustrację.

Zwykłem krzyczeć i domagać się, aby spróbował raz za razem, dopóki nie zrobi tego dobrze. Och, chłopiec był taki głupi na tak wielu poziomach!

Ok, oto co robię. Spróbuj...

[1] Dziecko siedzi przy stole i próbuje napisać kilka słów lub odrabia lekcje

[2] Jesteś zajęty gotowaniem

[3] Dziecko zaczyna wydawać chrząkanie i od czasu do czasu mrucząc jakieś przekleństwa

[4] Kłują ci uszy, ale nie reagujesz - jeszcze

[5] Dziecko krzyczy - ZADBAJ, ŻE NIE MOGĘ ZROBIĆ!

[6] Patrzysz na niego, uśmiechasz się i słuchasz. Pozwól mu uwolnić się od frustracji i gniewu. Niech para się rozproszy

[7] Teraz twoja kolej. Podejdź i zaoferuj pomoc. Jeśli zostanie odrzucony, wróć do tego, co robisz. NIE WSPIERAJ POMOCY. Nawet jeśli wiesz, że popełnia błędy - pozwól mu!

[8] Jeśli dziecko przyjmie pomoc, usiądź obok niego. NIE STAWIAJ NASTĘPNIE DO NICH. To dodaje niepokoju.

[9] Oferta - ok, jak mogę pomóc. NIE NALEŻY PRÓBOWAĆ NIC. NIE NALEŻY DOSTAĆ SIĘ DO ICH PRACY LUB PRZED OCZAMI.

[10] Dziecko zaczyna kolejny napad złości, ponieważ nie robisz tego wszystkiego! czy coś takiego. Jeśli tak, powtórz krok 6

[11] Ponownie zapytaj - czy mogę spojrzeć? mogę spróbować? MAJ ... bardzo ważne słowo MAJ

[12] Zaoferuj mu drinka, poczęstunek, coś, co odwróci ich uwagę i doprowadzi do spokoju.

[13] Teraz poważnie podejmij ich problem i we fragmentach zasugeruj drogę do przodu, na przykład: „hej, mam pomysł ... wypisz te małe litery, narysuj jeden w dowolnym kolorze i zrób duży… jak cały arkusz nawet ... ”.

ZRÓB TO ZABAWĘ!

i tak dalej.

Pytanie brzmi How to calm a frustrated 6yo.

Wydaje się, że większość odpowiedzi dotyczy tego, w jaki sposób uniknąć sytuacji, w której 6-latek się denerwuje. Chociaż jest w nich wiele dobrych rad, wydaje się, że ignorują dużą część tego pytania.

Używamy techniki wprowadzonej przez szkołę naszego syna, gdy miał 4 lata. Teraz używa go znacznie rzadziej (ma 6 lat), ale nadal się przydaje.

Szkoła nazywa to Turtle Time lub Turtle Technique:

1. Uznaj, że czujesz się zły.

2. Pomyśl „Zatrzymaj się”.

3. Idź do swojej „powłoki”. Weź trzy głębokie oddechy i pomyśl uspokajające myśli, takie jak: „Mogę się uspokoić”, „Jestem w porządku”, „Mogę wymyślić rozwiązania mojego problemu”, „Jestem dobry w rozwiązywaniu problemów”. Dzieci mogą również myśleć o rozluźnienie ciała na raz.

4. Wyjdź ze swojej skorupy, gdy będziesz spokojny i gotowy do wymyślenia rozwiązań problemu.

Kiedy je wprowadzono, szkoła miała miejsce na krok 3, ale zachęcały również do stosowania określonej postawy ciała: plecy odwracały się od wszystkiego, co cię denerwowało, a ramiona mocno obejmowały się. To sprawia, że ​​natychmiast staje się oczywiste z języka ciała, gdy dziecko jest zdenerwowane.

Zawsze kontynuujemy nasz krok 5, którym jest „teraz, gdy jesteś spokojniejszy, powiedz nam, dlaczego jesteś zdenerwowany”.

Daje to dziecku kontrolę nad sytuacją, pozwalając mu wyraźnie i skutecznie komunikować, że jest zdenerwowany, dając jednocześnie tyle czasu, ile czują, że potrzebują opanować emocje, a dodatkową korzyścią jest ustalenie, że będą mieć okazja, aby dokładnie wyjaśnić, dlaczego są zdenerwowani, gdy tylko będą na to gotowi.

Kluczową częścią tego procesu jest to, że musisz słuchać tego, co mówią. Kontynuujemy, powtarzając, dlaczego mój syn jest zdenerwowany, a następnie rozmawiamy z nimi, jak możemy tego uniknąć w przyszłości.

Po prostu ... pozwól jej być. Niech sama wymyśli, jak sobie z tym poradzić. Ostatnie, co chcesz zrobić, to wzmocnić / nagrodzić negatywne zachowanie.
Zwrócenie jej uwagi na ujemny skok zamieni to w zachowanie nagradzane przez uwagę ukochanej osoby. Spowoduje to więcej negatywnych zachowań, aby uzyskać większą uwagę.

Miałem 4-latka, który kilka lat temu odkrył osioł kong na N64. Kochał to, ale było mu bardzo ciężko. Regularnie słychać było krzyki frustracji, wrzucenie kontrolera na ziemię lub szlochanie na podłogę.

Po prostu niech się rozegra. Po uwolnieniu frustracji, sami wybiorą się tam, gdzie zatrzymali się, by odpowiedzieć, zdeterminowani, aby je zdobyć.
W tym momencie, gdy wentylacja jest wykonywana i znów są „normalne”, możesz powiedzieć, że możesz to zrobić. Wierzę w Ciebie. Dowiesz się tego. W żadnym momencie nie chcesz tego robić, gdy są sfrustrowani, ponieważ tylko zwiększy to frustrację i nagrodzi negatywne zachowanie.

Chcesz ponownie nagrodzić zbieranie, wracając na konia. W każdym razie nie uznając uwolnienia się od frustracji.

Teraz gra lepiej w osła niż ja i nauczył go sam, przy minimalnej pomocy ode mnie (dobra, pokonałem kilku bossów, ale rzeczywistą grę zrobił sam, rozwiązując wszystkie zagadki (chociaż nie może czytać po angielsku))

Dzieciak, który młody musi nauczyć się radzić sobie z własnymi emocjami. Jak je rozpoznać, jak sobie z nimi poradzić, jak kontynuować.
Jeśli zatrzymasz ich zbyt wcześnie, nigdy nie przyjdą poznać swoich „granic” i nie rozpoznają później sytuacji, ponieważ nie znają pełnego zakresu emocji. Lepiej, że „szaleją”, gdy są młodzi, i zwracają uwagę na siebie, gdy są starsi, niż że szaleją, gdy nastolatek / dorosły bez samouków.

W skrócie: nie rozbieraj. Zamiast tego zaoferuj jej worek treningowy. niech trochę krzyczy. to zdrowe. nauczy innych lekcji niż to, co robiła.

Następnie, gdy znów będziesz spokojny, wykonaj wymienione czynności.

Ponieważ nie mogłem komentować, postaram się udzielić dobrze sformatowanej odpowiedzi, więc proszę o wyrozumiałość. To może nie dać ci dokładnego rozwiązania lub tego, jak powinieneś się zachować, ale może być pomocne na dłuższą metę !

Eric Berne opracował teorię na temat analizy transakcyjnej, która na najprostszym poziomie jest metodą badania interakcji między osobami. Oprócz analizy interakcji między osobami analiza transakcyjna obejmuje także identyfikację stanów ego stojących za każdą transakcją. Berne ostatecznie zdefiniował trzy stany ego jako: rodzic , dorosły i dziecko . Dla lepszego zrozumienia lepiej sięgnij do tej książki . Z drugiej jednak strony nie wszystkie transakcje między ludźmi są zdrowe lub normalne. W takich przypadkach transakcja jest klasyfikowana jako transakcja krzyżowa .

Musisz więc stale równoważyć sytuacje, w których ty i twój sześciolatek wychodzicie z tego, i całkowicie zgadzam się z szybką odpowiedzią @ Stephie w waszej sprawie.

Mam też inną sugestię do przeczytania! Byłoby wspaniale, gdybyś mógł sobie pozwolić na przyjrzenie się książce Adele Faber i Elaine Mazlish [ How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk ], aby zapoznać się z prawie każdym aspektem tej podróży, zwanym wychowaniem dziecka !

Powodzenia :)

Lepiej pozwól jej zdobyć poznanie, aby nie była sfrustrowana, ale miała poczucie sukcesu. Możesz dać jej jakieś wskazówki, pytając o coś w tej sprawie, np

„Czy lepiej byłoby napisać to słowo z dwoma…?”

Jeśli to nieuniknione, wyjaśnij błędy pozytywnymi sformułowaniami, np. „Byłoby lepiej, gdyby ...”. Brzmi to znacznie lepiej niż „Popełniłeś błąd w ...”

To może (ale nie musi) dodawać perspektywy, niekoniecznie dodając więcej wiedzy do tego, co już wspomniano powyżej:

Myślę o dzieciach jako pustych płótnach z wyraźnym celem w ich kształtujących latach życia, by chodzić w kółko zbierając atrament . Dopiero gdy dorastają i rosną, zaczynają używać atramentu, który gromadzili przez całą podróż, malując płótna ciepłymi kolorami sukcesu, zimnymi porażkami i wieloma innymi odcieniami różnych doświadczeń.

Mimowolnie jako rodzic, będziesz winny, że nie tylko podałeś im atrament, ale także pomalowałeś na płótnie. To nie jest złe, ale prawdopodobnie najlepiej uważać na to, co malujesz. Czy to religia, wykształcenie, wybory zawodowe, hobby i każdy inny łatwo zauważalny temat - podsumowując, Twoim obowiązkiem wobec dziecka jest zapewnienie mu narzędzi do samodzielnego przetrwania, gdy nie będzie Cię już w pobliżu. Im wcześniej staną się niezależni, tym lepiej, nawet jeśli nadal jesteś dla nich.

Pamiętajcie, że inni nas nie uczą - uczymy się sami . Edukacja ma na celu dać nam narzędzia i motywację do dalszego zgłębiania tematu. Dlatego dostajemy pracę domową na końcu klasy, a nie kończymy faktami wypełniającymi nasze głowy w klasie, dopóki nie pękną, a potem założymy, że wchłonęliśmy wszystko.

Jeśli chcesz, aby twoje dzieci odniosły sukces w każdym temacie, na którym nie zdają egzaminu, znajdź sposoby, aby naprawdę pokochały ten temat. Nauczą się za kilka tygodni lub miesięcy i zaskoczą cię nagłym postępem. Zanim się zorientujesz, zobaczysz, że kupujesz dla nich książki na ten temat, którego już nie rozumiesz, a Twoje dziecko przegląda je, jakby wszystkie podane fakty były oczywiste.

Jeśli nigdy nie znajdą pasji w tym temacie, to nie jest dla nich. Nie ma sensu torturować ich i marnować czasu na temat, z którym będą walczyć przez całe swoje wczesne lata, aby osiągnąć niską ocenę pozytywną, i nigdy więcej nie będą go używać przez resztę życia.

Pomóż jej poprowadzić, utrzymuj atrament w czystości, powstrzymaj rozmazanie płótna i pokaż jej różne techniki kontynuowania malowania siebie jasnym i żywym obrazem!

Alternatywnie możesz przywiązać ją do krzesła i odrabiać lekcje, gdy wielokrotnie nazywasz ją lichtarzem, przybijając pełne oceny po pełnych ocenach. To im pokaże! : D (żartuję oczywiście)

Spróbuj umieścić je w pieluszce. Dzieci chcą być dorosłe, podobnie jak ich przyjaciele i rodzina. Jeśli umieścisz je w pieluszce za każdym razem, gdy się sfrustrują, i powiesz im, że zachowują się jak dziecko, więc będziesz traktować je jak dziecko, bardzo szybko kojarzą frustrację z byciem dziecinnym i aby uciec od dziecinności dokładaj wszelkich starań, aby uniknąć frustracji.

Nie jest to metoda dyscypliny, ale ponadto jest to metoda modyfikacji zachowania za pomocą wzmocnienia ujemnego. Jeśli dasz dziecku słodycze lub czekoladę, gdy są spokojne, kojarzy się także ze spokojem i przyjemnością, ciesząc się smakiem słodyczy. Sprzyja to również spokojnemu zachowaniu.