Jak robisz zdjęcia na mini-planetach jak ten?
Autor: Guido Radig (praca własna) [CC BY 3.0 ( http://creativecommons.org/licenses/by/3.0)] , za pośrednictwem Wikimedia Commons
Oto kilka przykładów tego, co mam na myśli na Flickr: Tworzenie planet - chociaż byłbym otwarty na lepsze źródło przykładów.
Odpowiedzi:
Podstawą jest to, że zaczynasz od panoramy 360 stopni i stosujesz transformację prostokątną do biegunowej.
Tak się składa, że napisałem samouczki wprowadzające dla obu:
Jednym z łatwych skrótów jest to, że niektóre najnowsze aparaty Fuji faktycznie potrafią stworzyć płynną panoramę 360 ° bezpośrednio w aparacie. Upewnij się, że wybrałeś opcję Cylindryczny 360 ° w funkcji Panorama ruchu . W przeciwnym razie lub jeśli twój aparat go nie ma, w wynikach pojawi się szew.
źródło
Istnieją dwa powszechne typy obrazów „małej planety”: polarna i stereograficzna . Przykładowy obraz tutaj jest polarny, obrazy grupy Flickr są oba, i ten, o który pytano w powiązanym „zduplikowanym” poście, Jak zrobić 360 panoram polarnych w fotografii? to stereograficzne „małe niebo”. Mają różne wymagania i techniki, ale zazwyczaj zaczynają się od zszytej panoramy, która jest następnie odwzorowywana na inną projekcję.
Małe planety polarne
Mała polarna planeta jest najłatwiejsza do zrobienia, ponieważ możesz to zrobić z dowolnym obrazem, jeśli nie przeszkadza ci widoczny szew. Na przykładowej planecie Radiga, po prawej stronie, o godzinie 3:00, widać szew, w którym spotykają się lewe i prawe krawędzie jego panoramy, oraz w środku, gdzie „podłoga” (nadir) nie jest zakryty, więc zaczął od cylindrycznej panoramy innej niż 360 . Jeśli chcesz wyeliminować szew boczny, zacznij od 360 ° cylindrycznego pano (zwykłego pano) lub odbij lustrzane zdjęcie i połącz dwa obok siebie, aby lewa krawędź mogła się owijać i połączyć płynnie z prawą. Aby jednak wyeliminować zarówno szew boczny, jak i środkowy, musisz użyć prostokątnego (pełnego sferycznego panoramy 360º x 180º).
Następnie wykonujesz trzy kroki (osobno w Photoshopie lub wszystkie naraz z filtrem Polar Coords w Gimp):
Obróć obraz, aby był odwrócony do góry nogami.
Zmień rozmiar na kwadrat.
Zastosuj kartezjański -> Ponowne mapowanie biegunowe . ( Filtr -> Zniekształć -> Współrzędne biegunowe ).
Ten rodzaj panoramy będzie miał bardzo okrągły świat, bez wielu szczegółów poza tym kręgiem. Jeśli zrobiono to z prostokątną panoramą, wygląda to tak:
Stereograficzna mała planeta
Ponowne mapowanie stereograficzne jest zgodne ; kąty są zachowane, więc kształt rzeczy nad horyzontem jest bardziej rozpoznawalny niż w przypadku odwzorowania biegunowego. Te małe planety nie wyglądają tak zgniecione na kole. Ale ten typ mapowania jest znacznie lepszy, gdy punktem wyjścia jest prostokątne panoramy 360x180. Możesz spróbować sfałszować go za pomocą panoramy 360 ° przekształconej w prostokąt 2: 1, ale często nie wygląda to dobrze. Lub możesz wypełnić brakujący obszar „podłogi” czarno-białym i uzyskać wynik pączka. Ale to zadziała najlepiej, jeśli masz pełną sferę do pracy. Mapowanie stereograficzne można utworzyć w Hugin , za pomocą wtyczki Mathmap w Gimp lub wtyczki Photoshop Flexify .
W Hugin (2013):
Załaduj prostokątny, ustawiając typ obiektywu na prostokątny .
Na karcie Projekcja wybierz stereograficzny .
Na karcie Przenieś / Przeciągnij ustaw skok na -90 . Kliknij Zastosuj .
Będzie to wyglądało bardziej tak:
„Małe planety” wykonuje się, rozpoczynając stereograficzne mapowanie na „biegunie południowym” kuli (skok = -90). Możesz zrobić „małe niebo” (lub tunele), rozpoczynając mapowanie na „biegunie północnym” (wysokość = 90):
Oczywiście można również tworzyć tunele boczne, rozpoczynając mapowanie na równiku (wysokość = 0), ale efekt rzadko jest tak przyciągający wzrok, jak konfiguracje planeta / tunel.
Utworzenie początkowej panoramy prostokątnej 360ºx180º jest jednak bardzo zaangażowanym procesem, często wymagającym specjalistycznego sprzętu . Najczęściej są one wykonane przy użyciu obiektywu typu rybie oko, co zapewnia maksymalne pokrycie sceny i minimalne szycie. Aparat obraca się w odchyleniu, aby pokryć horyzontalne pole widzenia, a następnie obraca się w pionie, aby objąć strzały zenitu (prosto w górę) i nadiru (prosto w dół). Aby uniknąć błędu paralaksy w małych przestrzeniach, często używa się statywów ze specjalnymi głowicami panoramicznymi do obracania kombinacji aparat / obiektyw w orientacji pionowej wokół punktu braku paralaksy obiektywu w obu osiach. Ostrożne korzystanie z pionu może czasem działać, ale ręczne prostokąty z reguły są skuteczne tylko w przypadku zdjęć na zewnątrz bez obiektów w pobliżu.
Obrazy elementów są następnie łączone ze sobą w aplikacji, która może obsłużyć zarówno zniekształcenie rybie oko, jak i pełne pokrycie sferyczne. Podczas gdy Microsoft ICE i inne narzędzia do zszywania mogą być użyte do tego, nie zapewnia ono tak dużej kontroli nad ściegiem, jak GUI PanoramaTools , jak Hugin i PTGui .
Dodatkowym krokiem, jaki robią niektórzy fotografowie, jest „łatanie nadiru” - znalezienie sposobu na usunięcie statywu i głowicy panoramicznej z ujęć prostych. Może to obejmować zrobienie dodatkowego zdjęcia nadiru ze zdjętym / przesuniętym statywem ze sceny, a następnie załatanie go z korekcją punktu widzenia (PTGui) lub konwersję panoramy do ścian sześcianu, a także użycie funkcji wypełniania łatki / klonu / zawartości uwzględniających treść w programie Photoshop usuń statyw.
Aby dowiedzieć się więcej na temat fotografowania i zszywania panoram 360x180, artykuły techniczne Erica Rougiera z Paryża oraz samouczki Johna Houghtona na temat PTGui to fantastyczne zasoby.
A małe planety to dopiero początek tego, jak można mapować 360x180 .
Mapowanie Peirce Quincuncial z opcją Drostify; zrobione w Gimpie za pomocą skryptu pięciokrotnego Mathmap .
źródło