Strona Wikipedii: Lomografia
Lomografia była modą z jakiegoś czasu, która polegała na użyciu tanich, starych rosyjskich kamer filmowych, przede wszystkim aparatu LOMO LC-A, do tworzenia zdjęć o złej jakości technicznej.
Termin jest znakiem towarowym Lomographische AG, austriackiej firmy, która teraz produkuje to i szereg innych tanich plastikowych aparatów na sprzedaż w tym samym stylu, co stare plastikowe kamery rosyjskie.
Z Wikipedii:
Większość aparatów lomograficznych jest zaprojektowana do wytwarzania efektów fotograficznych, takich jak „przesycone kolory, ekstremalne zniekształcenia optyczne, obiekty w kolorze tęczy, nietypowa ekspozycja, rozmycie i alternatywne przetwarzanie filmów, wszystko to zwykle jest uważane za złe w fotografii.” [7] aparat Lomography „Rybie oko” ma wbudowany obiektyw szerokokątny i wykonuje zdjęcia zniekształcone przez rybie oko. W 2005 r. Produkcja oryginalnego Lomo LC-A została przerwana. Jego zamiennik, Lomo LC-A +, został wprowadzony w 2006 roku. Nowy aparat, wykonany raczej w Chinach niż w Rosji, był wyposażony w oryginalny rosyjski obiektyw wyprodukowany przez LOMO PLC. [8] Zmieniło się to w połowie 2007 r. Wraz z obiektywem wyprodukowanym również w Chinach.
Pomysł polegał na tym, że posiadanie tak niskiej jakości aparatu uwolniło fotografów od koncentrowania się na sprzęcie, a zamiast tego zmusiło ich do skoncentrowania się na sztuce robienia zdjęć - czyli kompozycji i timingu.
W pewnym sensie było to jednak trochę mody lub kuli. Jasne, że możesz zrobić z nim świetne zdjęcie, a pracowali z nim (i nadal są) poważni fotografowie, ale wraz z tym było również wiele tego, co oznaczało, że niewykwalifikowani fotografowie robili nudne zdjęcia z kiepskimi efektami.
Jeśli zrobisz to dobrze, prawdopodobnie możesz użyć go na kursie fotograficznym jako pomoc w nauce, aby nauczyć uczniów tworzenia zdjęć przy użyciu słabego sprzętu.
Jeśli korzystam ze starej kamery filmowej, czy wykonuję lomografię?
Nie. Lomografia wymagała użycia określonych aparatów z niewymiennymi plastikowymi soczewkami, ograniczonymi przysłonami i czasami niewielką kontrolą ostrości, a także brakiem jakichkolwiek automatycznych funkcji innych niż czas ekspozycji. Korzystanie z lustrzanki filmowej lub nawet kompaktowej kamery filmowej z ostatnich 30-40 lat to nie lomografia.
