Co to jest „trójkąt ekspozycji”?

Co to jest trójkąt ekspozycji? Jak „boki” wpływają na moje zdjęcia?

„Trójkąt ekspozycji” to chwytliwe zdanie, które obejmuje trzy czynniki, które wpływają na ekspozycję zdjęcia sceny z określoną ilością światła. Często jest podawany nowym fotografom jako pomoc w nauce. Nie jestem pewien, czy to wynalazł, ale z pewnością spopularyzował go Bryan Peterson, jak w jego książce Understanding Exposure . (Popularna strona internetowa Steve's Digicams przyznaje Petersonowi termin , podobnie jak inni autorzy .)

Trzy czynniki to:

• Migawka - jak długo wpuszczasz światło
• Przysłona - jak duży otwór przepuszczasz światło (ile jednocześnie)
• ISO - jak wrażliwy jest Twój film lub czujnik na światło

Każdy czynnik jest wymienny pod względem ekspozycji, więc zmniejszenie lub zwiększenie jednego czynnika musi zostać spełnione przez tę samą wielkość zmiany w innym. (Więcej o tym poniżej!) I każdy z nich ma istotny wtórny wpływ na kompozycję - dłuższe i krótsze czasy otwarcia migawki zamrażają lub rozmazują ruch, mniejsze przysłony dają większą głębię ostrości, a ogólnie wyższa ISO powoduje więcej szumu, gdy próbuje się uzyskać większy sygnał mniej światła.

Problem z frazą „trójkąt ekspozycji” polega na tym, że związek między tymi trzema czynnikami nie ma w rzeczywistości żadnych innych właściwości trójkąta niż „kruchość”. To sprawia, że ​​jest to zła analogia, która może wprowadzić więcej zamieszania niż to konieczne, ponieważ nowi fotografowie próbują uzasadnić na podstawie uzyskanych informacji.

Załóżmy, że mamy trójkąt, w którym boki (lub narożniki - to nie ma znaczenia) reprezentują czas otwarcia migawki ¹ / ₆₀th, otwór przysłony f / 11 i ISO 100. Narysujemy trójkąt i oznaczamy to jako „Prawidłowo naświetlone” dla EV 13 ”. (Zobacz artykuł Wikipedii na temat EV, z którego wynika wartość „13”). Jak dotąd, tak dobrze - mamy nasz trójkąt.

Co teraz, jeśli chcemy zmienić czas otwarcia migawki na ¼, a przysłonę na f / 16? To powinno dać taką samą ekspozycję. Ale co dzieje się z naszym trójkątem? Czy podwajamy rozmiar jednej linii, a zmniejszamy o połowę drugą? A może jest jakiś inny związek, który ma znaczenie?

Ołówek i papier nie wymagają dużego wysiłku, aby stwierdzić, że nie, to po prostu się psuje . Jeśli przywiążesz jakieś rzeczywiste znaczenie do wymiarów boków lub kątów narożników, nie tylko nie ma związku z obszarem lub rozmiarem trójkąta, wiele ustawień daje niemożliwe trójkąty, mimo że są one całkowicie prawidłowymi ustawieniami ekspozycji.

Alternatywnym podejściem byłoby pozostawienie stałej geometrii trójkąta i umieszczenie etykiet wzdłuż boków. Jest to nieco bardziej przydatne do myślenia o efektach parametrów, które nie powodują narażenia, ale w rzeczywistości nie pokazuje niczego na temat narażenia. (Co gorsza, może powodować zamieszanie, sugerując związek między czynnikami, które spotykają się na rogach - w jaki sposób bokeh łączy się z rozmyciem?)

Zasadniczo równie przydatne byłoby powiedzenie „koniczyna ekspozycyjna”, „cykl ekspozycyjny” lub „zestaw ekspozycyjny żonglujących piłek”. Lub Oddziały Ekspozycji Rządu USA, chociaż trudniej jest to narysować w książce z intro do fotografii. Pokornie przesyłam następującą ilustrację do użytku każdego; Pozostałe sugestie zostawię jako ćwiczenie.

(Ale nie kończę nieprzydatnym sarkazmem, obiecuję. Czytaj dalej.)

Żartuję, ale mówię poważnie: w trójkącie nie ma nic szczególnie przydatnego do wyjaśnienia tych czynników, a może to być szkodliwe. Równie dobrze moglibyśmy użyć czegoś śmiesznego, jeśli jedynym celem jest być niezapomnianym i związanym z numerem trzy.

Jeśli nie lubisz matematyki i szczegółów, możesz zatrzymać się tutaj. Tylko pamiętaj:

1. Istnieją trzy współczynniki ekspozycji, które można zmienić w aparacie , przy założeniu stałego oświetlenia w scenie.
2. Jeśli chcesz przyciemnić lub rozjaśnić powstały obraz, możesz zmienić dowolny z trzech (aż do nieodłącznych granic każdego czynnika). Na przykład, jeśli chcesz rozjaśnić zdjęcie wykonane przy ISO 400, f / 8 i czasie otwarcia migawki ¼ sekundy na sekundę , możesz zmienić jeden współczynnik: ISO na 800 , przysłonę na f / 5.6 lub migawka do ¼⁄th . (Jeśli zmienisz wszystkie trzy , spowoduje to oczywiście zmianę o trzy stopnie ).
3. Jeśli chcesz zachować ekspozycję na tym samym poziomie, ale zmienić współczynnik, możesz zmienić jeden z dwóch pozostałych czynników w przeciwnym kierunku. Tak więc, na przykład ISO 400, f / 8, ¼ , jeśli chcesz lepiej zamrozić ruch z migawką ¼, możesz utrzymać ekspozycję na tym samym poziomie, zmieniając ISO na 800 lub przysłonę na f / 5.6

Lub (jeśli są zainteresowani w myśleniu o tym geometrycznie) możemy użyć lepszej reprezentacji: ekspozycja prostopadłościan - prostokątne pudełko. To brzmi nerwowo i nie jest tak chwytliwe, ale ma tę zaletę, że jest przydatne. Każdy wymiar - szerokość, długość, wysokość - odpowiada jednemu z czynników ekspozycji, a objętość pudełka odpowiada ekspozycji.

To działa dokładnie dobrze. Każde z tych trzech ustawień można regulować niezależnie, a podwojenie dowolnego z nich podwaja całkowitą ekspozycję - lub przecięcie jeden na pół zmniejsza całkowitą ekspozycję o połowę. Jest to taki sam sposób, w jaki zmiana długości jednego z boków pudełka zmienia jego głośność. Otrzymujemy więc zarówno wizualną analogię, jak i dokładną matematyczną reprezentację.

I to jest miłe z prostoty, ponieważ możemy zacząć od pominięcia jednego z wymiarów. Gdyby użyć tego jako narzędzia do wyjaśnienia ekspozycji, zaczynamy od samego czasu otwarcia migawki i wartości przysłony - jest to (zwykły stary zwykły dwuwymiarowy) prostokąt. Prostokąt ekspozycji wciąż nie jest tak chwytliwy jak trójkąt , ale przynajmniej wszyscy wiedzą, czym jest prostokąt.

Weź trochę papieru milimetrowego i oznacz czas otwarcia migawki po jednej stronie. Zacznij od, powiedzmy, ¼ ¼ przy pierwszym znaku, następnie dwukrotnie podwoj czas do ¼ ₁₂₅ przy drugim znaku, a następnie ¼ ¼ przy czwartym znaku i ¼ at przy ósmym , ¼ ₁₅ przy szesnastym , i tak dalej. Rzeczywiste podwojenie czasu jest bezpośrednio reprezentowane przez faktyczne podwojenie przestrzeni. Za chwilę przejdziemy do pojęcia „przystanków”. (I zauważysz, że sekwencja liczb, której używam, nie podwaja się dokładnie - z jakiegokolwiek powodu dni analogicznych, jest to standardowa sekwencja i nie jest dokładnie precyzyjna. To naprawdę kolejny rozdział - w tym momencie, uważaj to za zaokrąglone i wystarczająco blisko.)

Wzdłuż drugiej osi zaznaczymy otwory. Zacznij od pierwszego znaku od czegoś małego, na przykład f / 22. Następnie postępuj zgodnie ze standardową sekwencją wartości przysłony, ponownie upewniając się, że podwoisz dla każdego, a nie tylko zaznaczasz każdy kwadrat - więc f / 16 przy drugim znaku, f / 11 przy czwartym, f / 8 przy ósmym, f / 5.6 w szesnastym i tak dalej.

Teraz możesz bezpośrednio wizualizować efekt zwiększenia lub zmniejszenia jednego z czynników. Ekspozycja sceny to obszar. Każda kombinacja przysłony i czasu otwarcia migawki, która daje prostokąt o tym samym obszarze, daje tę samą ekspozycję. Podwojenie czasu otwarcia migawki faktycznie podwaja ekspozycję, tak jak można się spodziewać.

Jeśli narysujesz prostokąt z jednym rogiem u początku i przejdziesz do ¹ / ₆₀th i f / 11, z etykietami jak powyżej, otrzymasz prostokąt 4 × 4 - obszar 16. (Tutaj rzeczywista liczba 16 jest tylko artefakt, w jaki sposób postanowiliśmy rozpocząć etykietowanie i rozmiar kwadratów - rzeczywista liczba jest bez znaczenia.) Zmień na ¼⁄₃₀ i f / 16, a będzie to 8 × 2 lub ⁄⁄₁₂₅th i f / 8 dla 2 × 8 - w obu kierunkach, wciąż ten sam obszar.

A dodanie trzeciego czynnika, ISO, po prostu rozszerza to na trzeci wymiar. Trudniej jest narysować na papierze lub w książce, ale kiedy już pomyślisz o prostokącie w dół, nie jest to znaczący skok koncepcyjny. Wyobraź sobie oś ISO rozciągającą się w górę na twojej stronie, oznaczoną podobnie jak inne. Wartość ekspozycji staje się objętością prostopadłościanu i prawie wszystko działa w ten sam sposób.

Inną wygodą jest to, że tryby z priorytetem migawki lub z priorytetem przysłony mogą być wizualizowane jako płaskie prostokąty w ramce 3D. Obróć, aby dowolne dwie wartości, które można regulować, zostały wygodnie wyrównane.

Problem polega jednak na tym, że papier - lub prostopadłościan - robi się dość duży. A te duże obszary stają się kłopotliwe w pracy. Właśnie tutaj pojawia się koncepcja „przystanków”. Zamiast pracować z liniowymi etykietami i obszarem, możemy pracować w przestrzeni logarytmicznej opartej na potęgach dwóch. Może to zabrzmieć zastraszająco, ale oznacza to po prostu, że liczymy liczbę podwojeń , zamiast używać liczb bezpośrednich. Znowu wydaje się, że używam zbyt wielu dużych słów, ale wielką zaletą jest to, że liczenie jest łatwe . W rzeczywistości nie musisz nawet liczyć - każdy nowoczesny aparat ma miernik, który „waży” te rzeczy automatycznie i pokazuje liczbę zatrzymań. Podobnie jak skala równowagi.

Że traci się na koncepcji „threeness” całkowicie, i czuje się nieco nienaturalne, aby dodać rzeczy do przyciemnić ekspozycję. Ktoś spędzający dużo czasu na zastanawianiu się, w którym kierunku jest właściwy, tak naprawdę nie uczy się ważnej części. Nie obejmuje również odpowiednio czasu trwania błysku. I na pewno skończyło się na tym, że umieściłem tam zbyt dużo tekstu wyjaśniającego. Jest to problematyczne dla wstępnego diagramu (chociaż jestem pewien, że przy pewnej pracy może być czystszy).

W każdym razie chodzi o to, że chwytliwe jest mówienie „trójkąt”, a ponieważ istnieją trzy czynniki, wydaje się oczywiście prawdą, zbierając automatyczne skinienia głowy od osób, które już znają te pojęcia. I dla wielu osób jest to całkiem nieszkodliwe. Istnieje jednak bardziej przydatne geometryczne objaśnienie, które można faktycznie wykorzystać, aby pokazać, jak naprawdę odnoszą się te czynniki . Prostopadłościan może mieć ochotę wskoczyć w głęboki koniec, ale prostokąt nie powinien być zbyt onieśmielający, a przejście do trzeciego wymiaru jest naturalnym postępem lekcji.

Jeśli wydaje się to zbyt skomplikowane, po co w ogóle zawracać sobie głowę geometryczną analogią? Wiem, że w ciągu ostatnich kilku lat stało się to powszechnym pomysłem, a książki Petersona są bardzo popularne. Wiem, że wiele osób uważa to za pomocne. Nie jestem naprawdę na quixotic krucjaty, aby upewnić się każdy korzystanie z „trójkąta ekspozycji” aktywnie stomped out - ale polecam przed wprowadzeniem go do nowych użytkowników . Umieszczenie tych trzech czynników na liście punktowanej działa dobrze i nie powoduje żadnego niezamierzonego zamieszania. Lub możesz trzymać się trójkołowca.

Te pliki źródłowe do najnowszej wersji tego artykułu, w tym SVG wersjach źródłem obrazów są dostępne na mojej stronie internetowej .

Trójkąt ekspozycji odnosi się do trzech głównych ustawień, które wpływają na ekspozycję:

1. ISO
2. Otwór
3. Czas otwarcia migawki

Szkoła fotografii cyfrowej ma na ten temat doskonałe zdanie, ale streszczę to najlepiej, jak potrafię.

Jak sama nazwa wskazuje, każdy element wpływa na ekspozycję obrazu lub jego jasność / ciemność. Wybierz bok trójkąta i zwiększ jego wartość (apertura jest wyjątkowa - większy otwór odpowiada mniejszej liczbie F), utrzymując stałe pozostałe boki, a obraz stanie się jaśniejszy.

Na przykład masz czułość ISO 100, szybkość migawki 1 / 250s i przysłonę F2,8, po prostu zwiększenie czułości ISO do 200 podwoi ilość światła na obrazie. Podobnie zwiększenie czasu otwarcia migawki do 1 / 125s, utrzymując inne wartości na stałym poziomie, ponownie podwoi ilość dostępnego światła na zdjęciu.

Teraz, chociaż każde z tych trzech ustawień daje niezależną kontrolę (strony nie są wyraźnie połączone), ile światła trafia na twój obraz, każde z nich ma drugie zastosowanie, często wykorzystywane do celów artystycznych zdjęcia.

Jak pokazano na obrazku:

ISO kontroluje czułość czujnika / filmu, co z kolei wpływa na ilość szumu / ziarna na obrazie. W przypadku filmów można kontrolować ilość ziarna na obrazie, zwykle w celu uzyskania efektu artystycznego. W nowoczesnych aparatach cyfrowych ISO kontroluje ilość szumu czujnika pochodzącego od czujnika aparatu. Podczas gdy ziarno filmu było pożądane w niektórych sytuacjach, szum czujnika prawie nigdy nie jest pożądany. Tak często fotografowie wybierają absolutnie najniższe ustawienie ISO, na jakie mogą sobie pozwolić, utrzymując wystarczającą ilość światła, aby skutecznie robić zdjęcia. Im niższa wartość ISO, tym mniej czuły jest czujnik, tym więcej wymaganego światła i mniej oczekiwanego hałasu.

Przysłona kontroluje, jak duży jest otwór obiektywu, pozwalając na wejście mniej lub więcej światła, a jednocześnie kontrolując głębię pola. Głębia ostrości odnosi się do odległości za i przed punktem ogniskowania, który jest ostry. Płytka głębia ostrości „rozmyje” tło. Ten efekt jest często używany do portretów, aby położyć większy nacisk na ten temat. Im większa wartość przysłony, tym więcej światła jest wykorzystywane, tym mniejsza jest głębia ostrości.

Czas otwarcia migawki kontroluje czas otwarcia migawki aparatu, ponownie pozwala na wejście mniej lub więcej światła, jednocześnie kontrolując ruch. Krótki czas otwarcia migawki skutecznie zatrzymuje ruch. Jest to przydatne w przypadku ujęć akcji, takich jak sport. Długi czas otwarcia migawki pozwala na rozmycie w ruchu, wielokrotnie wykorzystywane do uzyskania efektów artystycznych, takich jak rozmycie płynącej wody.

Znalazłem różne wersje „trójkątów ekspozycji” w sieci, a także tutaj, na tej stronie, ale jeśli dobrze to widzę, wszystkie one pokazują tylko jakościową zależność między ISO, czasem otwarcia migawki i przysłoną do powiązanych „efektów wtórnych” szum, rozmycie ruchu i rozmycie rozmycie / dyfrakcja. Ale najważniejszy parametr ŚWIATŁO jest po prostu pomijany. Oczywiście to prawda, 4 parametry to za dużo dla trójkąta, ale oto moja próba:

Wyobraź sobie, że drukujesz ten kolorowy duży trójkąt na grubym kartonie:

Następnie drukujesz te 2 obrazy, najlepiej na przezroczystej folii, i wycinasz wszystkie trójkąty (są to tylko przykłady):

Teraz wyobraź sobie, że zmierzyłeś światło sceny i znalazłeś np. Słońce za pomocą EV15. Umieść przezroczysty trójkąt EV15 na tekturowym schemacie i wyrównaj go z krawędziami w celu uzyskania czułości ISO, czasu otwarcia migawki i przysłony. Gdziekolwiek go umieścisz (o ile aparat i obiektyw pozwalają na takie ustawienia), uzyskasz taką samą ekspozycję. Jest to właściwie trójkąt ilościowy, który może powiedzieć dokładną zależność między 3 (lub 4) parametrami ekspozycji. Ale z małymi kolorowymi trójkątami pokazuje także jakościowe różnice w hałasie, rozmyciu ruchu i rozmycia / dyfrakcji rozmycia, tak jak robią to wszystkie inne trójkąty ekspozycji.

Co myślisz? Czy to może być pomocne? I proszę wybaczyć mój angielski, nie jestem przyzwyczajony do pisania po angielsku na temat fotografii na forum. Czy powinienem gdziekolwiek zastąpić sformułowanie?

Z pozdrowieniami i z góry dzięki, Matthias

Podczas gdy inne odpowiedzi dość dobrze wyjaśniają pojęcie trójkąta ekspozycji, trójkąt ekspozycji ma tę wadę, że sprawia wrażenie, że masz tylko trzy zmienne kontrolujące ekspozycję - czas otwarcia migawki, przysłonę i czułość ISO. W rzeczywistości istnieje czwarta zmienna, która działa podobnie w systemie - oświetlenie sceny.

Przez podwojenie oświetlenia dowolną z pozostałych trzech zmiennych można zmniejszyć o jeden stopień; a poprzez zmniejszenie o połowę oświetlenia, każdą z pozostałych zmiennych należy podnieść o jeden punkt. Działa również w przeciwnym kierunku - np. Zwiększenie ISO o jeden stopień pozwala na zmniejszenie oświetlenia o połowę.

Związek między czasem otwarcia migawki a ekspozycją lampy błyskowej jest nieco dziwaczny, ponieważ oświetlenie lampy błyskowej nie jest liniowe w czasie:

• lampa błyskowa z migawką krótszą niż czas synchronizacji oświetli tylko część sceny (nowoczesne systemy mogą temu zaradzić, wyzwalając lampę błyskową wiele razy, gdy zasłony migawki poruszają się po ramce - patrz synchronizacja z dużą szybkością );
• lampa błyskowa o czasie otwarcia migawki dłuższym niż czas synchronizacji zaświeci się tak samo jak migawka o czasie synchronizacji.

Oświetlenie można zwiększyć o

• za pomocą dodatkowego źródła światła
• zwiększenie mocy źródła sztucznego światła
• usunięcie przeszkadzającego obiektu między źródłem światła a sceną
• przybliżając źródło światła
• skupiając światło na węższym obszarze
• umieszczenie źródła światła pod kątem w miejscu, w którym odbija więcej (zwykle bliżej osi)

i zredukowane przez zrobienie czegoś przeciwnego -

• usunięcie źródła światła
• zmniejszenie mocy źródła sztucznego światła
• dodając przeszkodę między źródłem światła a sceną
• dalsze umieszczenie źródła światła
• rozkładając światło na szerszy obszar
• umieszczenie źródła światła pod kątem w miejscu, w którym odbija ono mniej (zwykle dalej od osi lub za sceną)

Niektóre źródła światła nie są pod kontrolą fotografa, ale ich zachowanie można nieco przewidzieć (np. Światło słoneczne lub latarnie uliczne).

Fotografia oznacza „pisanie światłem”. Trójkąt ekspozycji daje fałszywe wrażenie, że nie możesz zabrać własnego długopisu.

Widziałem kilka ilustracji i komentarzy na temat tego, czy oddają związek między tymi trzema parametrami: ISO, czasem otwarcia migawki i przysłoną. Proszę pozwolić mi wskazać na ilustrację mojego artykułu na temat trójkąta ekspozycji . Po obejrzeniu ilustracji pomyśl o trójkącie ekspozycji w ten sposób:

Jeśli pociągniesz jeden z kątów trójkąta dalej od środka (zwiększając w ten sposób jego wartość), wówczas automatycznie pociągnie jeden lub oba pozostałe kąty (w ten sposób zmniejszając jego / ich wartość). Chociaż dokładna matematyka nie jest koniecznie przestrzegana, istnieje wizualizacja pojęciowa.

Chociaż jest już kilka świetnych odpowiedzi, pozwólcie, że przedstawię własne zdanie na temat trójkąta ekspozycji. Ten ma być zarówno prawdziwie trójkątny (co oznacza, że ​​jest trójkątny w głębszym sensie niż tylko posiadanie „kruchości”) i matematycznie dokładny jako reprezentacja równania ekspozycji.

Przedstawiamy ...

Trójkąt ekspozycji ilościowej

Ponieważ ten trójkąt działa tylko dla jednej konkretnej ekspozycji , arbitralnie wybrałem go narysować dla LV4 (tj. B _V  ≈ -1 w języku APEX lub odczyt 9 na żółtej skali Lunasix 3):

Oto jak to działa: każdy punkt wewnątrz trójkąta reprezentuje kombinację przysłony, czułości ISO i czasu otwarcia migawki. Konkretną kombinację można odczytać, podążając za kolorowymi liniami i osiągając skalę z pasującymi kolorami. Na przykład żółta kropka to (1/30 s, f / 2.8, ISO 1600). Wszystkie punkty wewnątrz trójkąta zapewniają taką samą ekspozycję.

Ten schemat ma na celu zilustrowanie kompromisów dokonywanych przy wyborze parametrów ekspozycji, spowodowanych faktem, że zmiana jednego parametru przy stałej ekspozycji oznacza konieczną zmianę co najmniej drugiego parametru.

Przykład : załóżmy, że zrobiliśmy właściwie naświetlony obraz z ustawieniami aparatu w żółtej kropce, ale uważamy, że jest to nieco zbyt głośne. Chcemy go ponownie sfilmować po przesunięciu ustawień o jeden przystanek w stronę „czystej” strony skali ISO, na linii oznaczonej ISO 800. Następnie możemy:

• przesuń się prosto w lewo, wzdłuż czerwonej linii stałej apertury; czas otwarcia migawki skróciłby się do 1/15 s
• lub poruszać się ukośnie, zarówno w dół, jak i w lewo, wzdłuż zielonej linii o stałym czasie otwarcia migawki; wtedy otwieralibyśmy przysłonę na f / 2.

Oczywiście moglibyśmy pójść dowolną ścieżką pomiędzy i zakończyć się nieoznakowaną kombinacją, taką jak (1/20 s, f / 2.5).

Ostrzeżenia

W tej reprezentacji jest tylko jedna słabość: fakt, że orientacja osi nie jest oczywista na pierwszy rzut oka. Na przykład liczba f rośnie szybciej, gdy idzie się prosto w górę , podczas gdy skala apertury jest rysowana, dla wygody, wzdłuż nachylonej lewej krawędzi trójkąta. Oznacza to, że chociaż powinno być jasne, że etykieta „wszystko w centrum uwagi” należy do górnego rogu, może być mniej oczywiste, że etykieta „bokeh!” Należy do całej dolnej krawędzi (wzdłuż czerwonej linii dla f /1.4), nie tylko lewy dolny róg.

Kolejnym ograniczeniem jest to, że ten trójkąt jest ważny tylko dla jednej określonej ekspozycji. W zasadzie potrzebna byłaby cała kolekcja takich trójkątów, po jednym dla każdej możliwej ekspozycji. Nie uważam tego jednak za prawdziwy problem, ponieważ trójkąt jest przeznaczony raczej jako pomoc do nauki niż jako pomoc komputerowa :

• Większość aparatów ma wbudowany miernik, co eliminuje potrzebę użycia dodatkowego narzędzia do obliczania ekspozycji.
• Te aparaty bez miernika to wszystkie kamery analogowe, używane głównie przy stałym ISO. Dla nich trójkąt mógłby być przerysowany dla ustalonego ISO, przy czym skala poziomu światła zastępuje skalę ISO, co stanowi wykonalną pomoc obliczeniową. Jednak wolę reguły slajdów ekspozycji dla tego zadania.

Kredyty

Chociaż cała idea tego diagramu przyszła mi do głowy, patrząc na wykresy trójskładnikowe , również czerpałem inspirację z poprzednich odpowiedzi. Etykiety na mojej fabule są bezwstydnie zapożyczone z „Trójkąta naświetlania, weź 2” mattdma (świetna odpowiedź, ale skala apertury cofnęła się). Właściwie mój trójkąt ma pasować jako „Trójkąt ekspozycji, weź 3” w logicznym rozwoju mattdm. A potem pożyczyłem kolorową siatkę od odpowiedzi Matthiasa.

Oprócz bezpośredniej inspiracji, ta odpowiedź ma również ścisły związek matematyczny z tymi dwoma poprzednimi odpowiedziami:

• Mój schemat można wyprowadzić z Matthiasa poprzez:
  • wybierając szary trójkąt dla określonego LV i układając go nad jego schematem
  • pociągając za rogi tego szarego trójkąta, aż spotkają się w jednym punkcie, jednocześnie ciągnąc linie siatki.
• Można go również wyprowadzić z prostopadłościanu mattdm w następujący sposób:
  • ustaw osie na skalę logarytmiczną, aby przekształcić hiperboloidy o równej ekspozycji w płaszczyzny
  • zbuduj siatkę, rysując płaszczyzny czerwony, zielony i niebieski w odstępach z kropką, prostopadle do każdej osi
  • wykonać przekrój wzdłuż płaszczyzny równej ekspozycji.

Zastanawiam się, czy jestem pierwszą osobą, która to wymyśliła. To byłoby dziwne, ponieważ z perspektywy czasu wydaje się to oczywiste . Przeprowadziłem wyszukiwanie „trójkąta ekspozycji”: jest ich mnóstwo, ale z wyjątkiem schematu Matthiasa żaden z tych, które znalazłem, nie jest znaczący pod względem ilościowym , chociaż całkiem sporo jest już blisko , brakuje jedynie siatki. Mogę więc uznać się za wynalazcę tego trójkąta. Proszę, powiedzcie mi, czy widzieliście to wcześniej, abym nie zawstydzał się zbyt długo takim roszczeniem.

Biorąc pod uwagę wszystkie doskonałe dotychczasowe odpowiedzi, dodam tylko, że ktokolwiek wyszedł z tą metaforą, prawdopodobnie miał zły (ale chwytliwy) wybór słów, a to, co chciał powiedzieć, to „ statyw ekspozycyjny ” - tj. „ trzy nogi ekspozycji ”. Nie zamierzał sugerować związku (zależności) między 3 zmiennymi, ale jedynie wymienić parametry wpływające na ekspozycję.

Chociaż Aram ma świetną odpowiedź techniczną, nie jestem matematyką (jestem programistą) i lubię to upraszczać.

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​większość osób chwyta to znacznie szybciej, korzystając z poniższego zdjęcia. Wiele osób korzysta z tego małego przewodnika, a nawet dostałem go na ściereczkę do obiektywu.

Zasadniczo każde ustawienie ma określony efekt i kompromis.

• Wyższe wartości F dają większą głębię ostrości, ale wpuszczają mniej światła.
• Wyższe wartości migawki zmniejszają rozmycie, ale wpuszczają mniej światła.
• Wyższe wartości ISO dają więcej światła, ale zaczną generować dużo hałasu na niektórych poziomach.

Z powodu tych wszystkich kompromisów nie będę sugerować, co zrobić z Twoimi ustawieniami w pewnych sytuacjach, ponieważ pożądany cel można osiągnąć na wiele sposobów z różnymi efektami na zdjęciu.

Ekspozycja to:

E = k Δt/f² ISO

gdzie Δtjest czas otwarcia migawki, fjest to wartość przysłony (a nie ogniskowa), a ISO to czułość aparatu / filmu.

Oczywiste jest, że możesz uzyskać tę samą ekspozycję na kilka sposobów. Na przykład, jeśli podwoisz czas ekspozycji ( Δt), możesz uzyskać taką samą ekspozycję, jeśli zmniejszysz ISO o połowę lub zwiększysz przysłonę (zamknij obiektyw). Ile? Pomaga to, że zwykłą skalą apertury, której używamy, jest postęp geometryczny z wspólnym współczynnikiem √2:

1, 1.4, 2, 2.8, 4, 5.6, 8, 11, 16, 22, 32

to samo co:

(√2)⁰, (√2)¹, (√2)², (√2)³, (√2)⁴, (√2)⁵, (√2)⁶, (√2)⁷, (√2)⁸, (√2)⁹, (√2)¹⁰

Tak więc, jeśli początkowo zastosowaliśmy powiedzmy f / 2.8, jeśli podwoimy czas ekspozycji (zwiększymy go o stop) i chcemy tej samej ekspozycji, musimy użyć f / 4 (przesuń stop o krok w górę w skali apertury).

Nazywa się to trójkątem ekspozycji.

O wiele łatwiej jest pracować z ekspozycją w postaci logarytmicznej i myśleć w kategoriach przystanków.

log2 E ∝ log2 Δt - log2 f² + log2 ISO

Gdzie log2jest logarytm bazowy 2. Zwróć uwagę na znak minus. Teraz jest oczywiste, że jeśli skrócimy czas ekspozycji o, powiedzmy, 3 stopnie, musimy albo zmniejszyć przysłonę (otworzyć obiektyw) o trzy stopnie (np. Przechodząc od f / 5.6 do f / 2), albo zwiększyć ISO o trzy stopnie (np. od przejścia z ISO 100 na ISO 800) lub przez połączenie tych dwóch (np. ISO 200 i f / 2.8).

Teraz ogólnie całkowity szum obrazu jest odwrotnie proporcjonalny do całkowitej ekspozycji (nie do końca prawda, ale wystarczająco dobry), a szum pikseli (tj. Szum na jednym pikselu) jest proporcjonalny do ISO.

Nᵢ ∝ 1/E
Nₓ ∝ ISO

Poza ograniczeniami obiektywu i dokładnością ustawiania ostrości najczęstszą przyczyną rozmytych zdjęć jest zbyt długi czas otwarcia migawki.

Dzięki tej wiedzy powinieneś być w stanie zdecydować, jaki jest najlepszy sposób robienia zdjęć w każdym scenariuszu, z priorytetem dla tego, co jest dla Ciebie najważniejsze (ostrość, hałas itp.).

Trójkąt ekspozycji to sposób łatwego zapamiętywania, który ma wpływ na jasność obrazu.