Gdzie dociera światło, gdy soczewka z większym okręgiem obrazu jest rzutowana na mniejszy czujnik?

Używam obiektywu pełnoklatkowego na korpusie APS-C.

Co dzieje się z całym światłem, które nie dociera do mojego czujnika, ale byłoby w aparacie pełnoklatkowym?

Czy producenci podejmują specjalne środki, aby światło nie rozpraszało czujnika z boku, np. Pokrywając wewnętrzne części aparatu tak ciemno, jak to możliwe? (kiedy zaglądam do wnętrza mojego aparatu, nie wydaje się, żeby tak było ...)

To samo dotyczy adapterów obiektywów: używam obiektywu Canon EF na korpusie innym niż Canon APS-C. Dwa mocowania na adapterze nie są tego samego rozmiaru, więc światło musi uderzać w ściany adaptera? Te części wyglądają dla mnie całkiem „lśniąco”

W przypadku aparatów ogólnie do zastosowania materiałów zmniejszyć, aby konstruują kasetony i wewnętrzne powierzchnie soczewek. Wielu używa również materiałów, takich jak flokowany materiał znajdujący się na wewnętrznej powierzchni osłon obiektywu wyższej klasy lub tworzywo sztuczne uformowane z teksturowaną powierzchnią, które rozpraszają niewielką ilość odbijanego światła.

Nawet w przypadku korzystania z aparatu z czujnikiem pełnoklatkowym znaczna część koła obrazu wyświetlanego przez obiektyw pełnoklatkowy spada na obszary poza prostokątnym czujnikiem obrazowania. Światło jest absorbowane przez materiały / powłokę w obszarach, w które uderza, lub jest odbijane. W przypadku materiałów rozpraszających odbite światło część, która może skończyć padająca na czujnik, jest tak rozproszona i równomiernie rozłożona, że ​​normalnie nie wpłynie na obraz zarejestrowany przez czujnik w jakikolwiek znaczący sposób.

Będzie to bardzo podobne do tego, co się stanie, gdy zrobimy zdjęcie z długim czasem naświetlania, a osoby, które przekroczą pole widzenia, nie będą widoczne na zarejestrowanym zdjęciu. Minimalne światło, które ich obecność rzuca na czujnik przez kilka krótkich chwil, jest przytłoczone światłem z tych samych obszarów sceny za nimi, w których się poruszały, które świeciły na czujnik przez całą ekspozycję, z wyjątkiem chwil ulotnych.

Pamiętaj, że światło przechodzące bezpośrednio przez obiektyw i bezpośrednio uderzające w czujnik niemal zawsze będzie proporcjonalnie jaśniejsze niż rozproszone odbicia światła od krawędzi koła obrazu.

Są przypadki, w których rurki przedłużające, adaptery teleskopowe itp. Nie są pokryte ciemnymi, lekkimi materiałami rozpraszającymi. Czasami powodują odbicia, które kończą się na ostatecznym obrazie. Dzieje się tak najczęściej, gdy cała scena jest bardzo ciemna, ale na scenie znajdują się małe, bardzo jasne źródła światła.

Pierścień na Jowiszu został prawdopodobnie spowodowany przez adapter T-mount z błyszczącym wnętrzem między teleskopem a kamerą:

Obiektyw wytwarza okrągły obraz ( koło obrazu ), który jest rzutowany na prostokątną matrycę. Pytanie dotyczy więc nie tylko obiektywu pełnoklatkowego na czujniku kadrowania.

Czarna skrzynka AFAIK (lustro) jest specjalnie pokryta materiałem, który dobrze pochłania światło. Pamiętam, że w starszych aparatach (mój film Nikon F90) przestrzeń ta jest pokryta rozmytym (puszystym?) Materiałem, dzięki czemu światło odbija się między włosami, a nie do aparatu. Nie włożyłem palców do moich nowszych lustrzanek, ale ze zdjęć wynika, że ​​lusterko jest pokryte porowatym materiałem. Działa tak samo, jak „wyboiste” materiały wyściełające ściany dźwiękoszczelnych pomieszczeń.

Wnętrze aparatu jest pokryte farbą pochłaniającą światło, a otoczenie ma kształt wnętrza mieszków. Kształt akordeonu ma ostre kąty, które zmniejszają wewnętrzne odbicia. Ramki obszaru czujnika obrazu / filmu składają się z płaskiej czarnej maski. Wszystko to pośredniczy w wewnętrznych odbiciach. W przeciwnym razie wewnętrzne odbicia powodują rozbłysk. Rozbłysk jest niszczycielski, zmniejsza kontrast obrazu.

Światło rozprasza się w aparacie i zmniejsza kontrast poprzez rozproszone światło w tle.

Często rury teleskopu są wyposażone w czarny aksamit, dzięki czemu światło jest pochłaniane. Jest to zmniejszone rozproszenie rozproszone i zwiększa kontrast.